Semua Bab กลรักรณพีย์: Bab 11 - Bab 20

“ได้สามขวบกว่าแล้วครับ คุณถามเหมือนว่าเคยรู้จักเธอ” ฟิลิปเริ่มเห็นสีหน้าที่แปลกไปของรณพีย์ ด้วยประสบการณ์ในชีวิตที่ผ่านการคุยกับคนมามากมายจึงพอจะทำให้เขาได้รู้ว่ารณพีย์น่าจะต้องมีอะไรเกี่ยวข้องกับเลขาของเขาแน่นอน ไม่เช่นนั้นคนที่ไม่รู้จักกันจะไม่ถามละลาบละล้วงถึงคนที่ไม่รู้จักเช่นนี้“ครับ ผมรู้จักเธอ” รณพีย์พยักหน้าหงึกๆ เขาไม่คิดที่จะปฏิเสธ เพราะชื่อที่ปรากฎอยู่ในนามบัตรคือชื่อและนามสกุลของพลอยชมพู เห็นทีเขาต้องสนทนากับฟิลิปในเรื่องที่ไม่ใช่เรื่องงานยาวเสียแล้ว“ไปเดทกับพี่ภูมิมาเป็นไงบ้าง” ณัฐริกาเห็นพลอยชมพูกลับบ้านมาเสียดึกจนอดเอ่ยหยอกคนเป็นเพื่อนไม่ได้“เดทอะไรล่ะ เอาเงินไปคืนเค้าเฉยๆ” คิ้วเรียวบางขมวดมุ่นทั้งส่ายหน้าน้อยๆ กะจะเอาเงินไปคืนอีกฝ่ายแต่ก็ไม่ได้คิน แถมยังถูกมัดมือชกให้ไม่ต้องจ่ายค่าอาหารอีกด้วย“เมื่อไหร่เพื่อนฉันจะใจอ่อนให้ผู้ชายที่แสนดีอย่างพี่ภูมิซะทีน้า”“ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเค้าเกินไปกว่าพี่ชายแกก็รู้ดีนี่นา อีกอย่างก็มีคนที่พร้อมจะเป็นแฟนของเค้ามากกว่าฉันด้วย”“ใครเหรอ!” ณัฐริกาเริ่มยิ้มไม่ออกเมื่อรู้ว่าตอนนี้มีสาวๆ มาปลื้มกิตติภูมิอีกแล้ว แต่ก็คลายกังวลไปในไม่ก

“ถ้าเราพาลูกมาเที่ยวที่นี่พร้อมหน้าพร้อมตากันคงดีนะ” รณพีย์ค่อนข้างชื่นชอบบรรยากาศและวิวทิวทัศน์ของเมืองนี้มากพอสมควร พลันนึกไปว่าหากตอนนี้เขาได้พาลูกมาเที่ยวพร้อมหน้าพร้อมตาเป็นครอบครัว คงมีความสุขไม่ใช่น้อย“คุณแน่ใจเหรอว่าคุณจะเป็นพ่อที่ดีได้” พลอยชมพูเริ่มคุยกับรณพีย์เรื่องลูกจริงจัง เพราะคิดว่าเวลานี้เขาอาจจะเห่อที่เพิ่งรู้ตัวว่าได้เป็นพ่อคนก็เป็นได้ หากได้เลี้ยงดูเด็กคนหนึ่งจริงจังเธอก็มองไม่ออกว่าเขาจะยังดีใจที่รู้ว่าตัวเองมีลูกได้อยู่หรือไม่“ผมอยากให้คุณเลิกนึกถึงตอนที่ผมร้ายกับคุณ แล้วคุณก็พิจารณาดูอย่างไม่มีอคติว่าผมพร้อมที่จะเป็นพ่อคนได้หรือเปล่า”พลอยชมพูยังคงเดินไปเงียบๆ ด้วยกำลังนึกย้อนกลับไปในคราที่เขายังเป็นคนที่เธอชื่นชมในความเป็นสุภาพบุรุษ เธอปฏิเสธไม่ได้ว่าตอนนั้นรณพีย์เป็นคนที่เพรียบพร้อมทั้งฐานะและทัศนคติในการใช้ชีวิต“แต่เวลาที่คุณใจร้าย คุณก็ดูเป็นคนละคนกับพี่โรมที่ฉันเคยรู้จัก” พลอยชมพูก้มหน้างุดเอ่ยเสียงอ่อน รณพีย์เห็นท่าทางของหญิงสาวเขาก็เริ่มหน้าเสีย เพราะนิสัยไม่ดีที่เขาทำกับเธอคงทำให้เธอฝังใจไม่เคยลืม“ผมสัญญาว่าผมจะเป็นพ่อที่ดี เอาศักดิ์ศรีของลูกผู้ชายเป

“คุณ...คุณหลอกฉันเหรอ” พลอยชมพูรีบหันหน้าเช็ดน้ำตากับแขนเสื้อก่อนจะก้มมองไปยังรณพีย์ เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนอนยิ้มร่ามองเธอตาใสแป๋วจึงรีบผลักเขาออกไปจากหน้าตัก รู้ได้ในทันทีว่าเธอถูกเขาต้มตุ๋นจนเปื่อยอีกครั้งหลังชายหนุ่มพ้นตัวไปได้พลอยชมพูก็ลุกเดินกะเผลกจ้ำอ้าวไม่พูดไม่จาหนีรณพีย์ไป“ห่วงผมขนาดนี้รักผมใช่ไหม?” รณพีย์รีบเช็ดเลือดปลอมที่ติดอยู่บนหัวและรีบสาวเท้าวิ่งตามคนที่กำลังเดินหนีมากอดเอาไว้“ปล่อยฉันนะ” พลอยชมพูตะคอกเสียงแข็ง และยังคงปาดน้ำตากับแขนเสื้อลวกๆ“ร้องห่มร้องให้กลัวผมจะตายขนาดนี้ ยอมรับเถอะว่ารักผม”“อย่าคิดเองเออเอง”“ไม่ได้คิดเองเออเอง เมื่อวานผมล้วงความลับจากคุณแก้มแล้ว” ยิ่งได้เห็นน้ำตาของพลอยชมพูเขาก็ยิ่งมั่นใจว่าณัฐริกาไม่ได่พูดโกหกเรื่องความรู้สึกของพลอยชมพูที่มีต่อเขามานาน“นี่... คุณให้คนอื่นร่วมมือกับคุณหมดเลยเหรอ”“อะไรที่ทำให้ได้คุณกลับมา ผมยอมทำทุกอย่าง”เพียะ พลอยชมพูยกมือเรียวฟาดไปที่ต้นแขนของรณพีย์เต็มแรง“คุณมันเจ้าเล่ห์จริงๆ ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้”“ผมไม่ยอมปล่อยคุณไปง่ายๆ หรอก” เมื่อจับได้ทั้งตัวทั้งความรู้สึกในใจของพลอยชมพูได้มีหรือรณพีย์จะยอมปล่อยหญิงสาว

หลังจากสบายใจหายห่วงเรื่องของณัฐริกาได้ พลอยชมพูก็อยู่ที่อิตาลีต่อร่วมสามเดือนจนงานของรณพีย์ไม่มีอะไรน่าห่วงแล้ว เธอและรณพีย์ก็พาลูกชายย้ายมาอยู่ที่ประเทศไทยเมื่อมาถึงรณพีย์ก็ทำเรื่องจดทะเบียนสมรสกับพลอยชมพูและเซ็นรับรองพีรวัตรเป็นบุตรเรียบร้อย หลังจากนั้นก็พาลูกเมียตะลอนเที่ยวฮันนีมูนเติมความหวานชดเชยเวลาที่เสียไปในระหว่างที่โรงเรียนของพีรวัตรยังไม่เปิดเทอมวันนี้ก็เป็นอีกวันที่รณพีย์พาพลอยชมพูและลูกชายมานอนที่โรงแรมหรูติดริมทะเลเพื่อเตรียมตัวที่จะลงเรือไปยังเกาะส่วนตัวของเขาในเช้าวันพรุ่งนี้หลังจากกล่อมลูกชายจนหลับไปได้ พลอยชมพูก็เดินออกมาหารณพีย์ที่ริมชายหาดในเวลาเกือบสามทุ่ม“ทำไมพาพลอยกับลูกไปที่เกาะอีกล่ะคะ” หญิงสาวไม่ได้อยากไปที่เกาะแห่งนั้นเลยสักนิด เพราะเธอไม่อยากให้ความรู้สึกไม่ดีเกิดขึ้นมาในขณะที่เธอกับรณพีย์กำลังมีความสุขกันดีรณพีย์ดึงมือของพลอยชมพูมากุมเอาไว้แน่น เขารู้ว่าตอนนี้พลอยชมพูกำลังรู้สึกอย่างไร แต่ที่เขาต้องไปเพราะอยากจะกลับไปแก้ไขสิ่งที่เคยทำผิดพลาดเอาไว้ “ผมจะกลับไปแก้ไขสิ่งที่มันอยู่ในใจของคุณไง เราจะไปใช้ชีวิตที่นั่นสักเดือนนึงเป็นไง ผมจะสร้างความทรงจำดีๆ

สองวันแล้วที่รณพีย์ยังอยู่ในอาการเศร้าใจรวมไปถึงพลอยชมพูที่หดหู่ขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังพยายามให้ตัวเองร่าเริงให้รณพีย์ได้เห็น“กินอีกหน่อยนะคะพี่โรม” หญิงสาวเห็นอาหารในจานพร่องไปแค่นิดเดียวเลยคะยั้นคะยอให้รณพีย์ได้รับประทานเข้าไปอีกสักหน่อย“พี่อิ่มแล้วจริงๆ” รณพีย์ส่ายหัวน้อยๆ ที่จริงเข้าไม่ได้อยากรับประทานอะไรทั้งนั้น แต่ที่ต้องแตะต้องอาหารบ้างเพราะอยากให้หมอต้องมาบ่นและขู่ว่าจะให้อยู่โรงพยาบาลนานๆ อีกก๊อก ก๊อก ก๊อก สองสามีภรรยามองจ้องไปยังประตูหน้าห้อง พอเห็นคนที่เปิดประตูเข้ามาได้ก็เริ่มมีรอยยิ้มกันทั้งสองคน“คุมพ่อค้าบ” เป็นพีรวัตรที่วิ่งโล่นำหน้ารามินทร์เข้าตรงเข้าไปยังเตียงของคนเป็นพ่อ พลอยชมพูรีบอุ้มลูกชายขึ้นไปนั่งข้างๆ ตัวของรณพีย์ เชื่อว่าความสดใสของลูกชายเธอนี่แหละที่จะทำให้รณพีย์เริ่มมีกำลังใจขึ้นมาบ้างฟอด “คิดถึงที่สุดเลยครับ” รณพีย์ดึงลูกชายเข้ามากอดแนบอกเอาไว้แน่น ก่อนจะก้มกดจมูกหอมหน้าผากเด็กชายฟอดใหญ่“ไหนนัดกับลุงว่ายังไงครับ” รามินทร์กระเอ่ยกระตุ้นความจำของหลานชายเรื่องที่เตี๊ยมกันมาก่อนที่จะเดินทางมาที่นี่“หายไวๆ นะค้าบคุมพ่อ”“ครับลูก” รณพีย์เริ่มแสยะยิ้มกว้างออก