Semua Bab กลรักรณพีย์: Bab 21 - Bab 30

และแล้วก็มาถึงวันที่ทุกคนพร้อมหน้าพร้อมตาอยู่กันที่เรือยอร์ชลำใหญ่กลางทะเล บรรยากาศภายในเรือเต็มไปด้วยความอบอุ่น เพราะมีแต่เพื่อนสนิทที่มาร่วมอวยพรวันเกิดให้กับมีนานุชหลังจากล่องเรืออยู่กลางทะเลได้พักใหญ่ก็ถึงเวลาที่เจ้าของวันเกิดจะต้องเป่าเค้กก้อนโต ทุกคนต่างรวมตัวกันห้อมล้อมมีนานุชและร้องเพลงอวยพรวันกิดให้หญิงสาวหลังจากนั้นทุกคนก็อยู่ในความเงียบเพื่อปล่อยให้เจ้าของวันเกิดอธิษฐานขอพร เมื่อมีนานุชเป่าเค้กเรียบร้อยยังไม่ทันได้ดึงเทียนจากเค้กก้อนโตออกดี เด็กหญิงลดารินทร์ก็คว้าหมับไปที่ก้อนเค้ก“ว๊าย...” มีนานุชร้องเสียงหลงก่อนจะหันไปจ้องคนที่อุ้มลูก “คุณเรย์อุ้มลูกยังไงคะ”“โทษที ไม่คิดว่ายัยหนูจะมือไวขนาดนี้” รามินทร์หน้าถอดสีเมื่อภรรยาพูดด้วยน้ำเสียงขุ่นภาพครอบครัวของรามินทร์เรียกรอยยิ้มจากคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี ไม่ใช่เพียงแค่ชื่นชมความน่ารักไร้เดียงสาของเด็กหญิงวัยขวบกว่าเท่านั้น แต่ขบขันท่าทางที่ดูเกรงใจภรรยาของรามินทร์ร่วมด้วยหลังจากหมดกิจกรรมเป่าเค้กอวยพรวันเกิดเสร็จ ทุกคนก็จับกลุ่มนั่งรับประทานอาหารชมวิวทิวทัศน์กัน มีแค่รณพีย์ที่ขอให้รามินทร์พาตัวเองออกจากรถเข็นมานอนอนเล่นอย

“ผู้ชายคนนั้นขับรถชนแม่ของมีนตายแถมยังทำให้มีนตาบอดอยู่ทุกวันนี้ คุณพ่อยังจะบังคับให้มีนแต่งงานกับเค้าอีกเหรอคะ” หญิงสาวที่มีใบหน้าน่ารักจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตา ตอนนี้ใบหน้าและดวงตาแดงก่ำเพราะผ่านการร้องห่มร้องให้มาร่วมครึ่งชั่วโมง“ฉันต้องเอาเงินมาพยุงโรงงานไม่อย่างงั้นจะอยู่กันรอดได้ยังไง” ศรุตชายร่างท้วมวัย50กว่ายืนเท้าเอวมองจ้องลูกสาวของภรรยาคนรองตาเขม็ง เขาตวาดเสียงดังลั่นใส่มีนานุชที่ไม่ยอมเชื่อฟังในสิ่งที่ตัวเองพูดเลยสักครั้ง“คุณพ่อก็หาวิธีอื่นที่ไม่ใช่มาบังคับมีนให้แต่งงานกับคนที่เป็นฆาตกร ฮือๆๆ..” หญิงสาวสะอื้นตัวโยนหน้าตาแดงก่ำ ยกมือปาดน้ำตาครั้งแล้วครั้งเล่าน้อยอกน้อยใจที่พ่อเห็นตัวเองเป็นสินค้าที่คิดจะขายให้ใครก็ได้ง่ายๆ ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจแท้ๆ ว่าผู้ชายที่สู่ขอเธอไปเป็นภรรยาสร้างความเจ็บปวดหัวใจให้เธอไว้มากแค่ไหน“แกต่างหากที่ทำให้แม่แกตาย ถ้าวันนั้นแกไม่คะยั้นคะยอให้แม่แกออกไปข้างนอกตอนกลางคืนคงไม่เกิดเรื่องแบบนี้หรอก”“เกิดเป็นมีนมันผิดทุกอย่างเลยสินะคะ ฮือๆๆ..ไม่รู้จะทำให้มีนเกิดมาทำไม” แม้จะมองไม่เห็น หญิงสาวแค่ฟังจากเสียงก็พอจะรู้ว่าหน้าตาท่าทีของพ่อเธอนั้นดูโมโหโกรธา

“ค่าสินสอดยัยมีน”“ใครมาขอมันคะ” เมนิลาเริ่มขมวดคิ้วกอดอก เพราะเท่าที่รู้หนี้ของพ่อเธอไม่ใช่ล้านสองล้านแต่เกือบร้อยล้าน จึงไม่พอใจนักที่น้องสาวจะมีสามีที่ดูท่าจะรวยกว่าสามีของเธอ“เรย์ แฟนเก่าแกไง” เปรมนภาเอ่ยออกมาเสียงห้วน เพราะรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีลูกเธอจะต้องซักถามเธอมากความแน่นอน“คะ? เรย์เอาเงินมาจากไหนมากมายขนาดนั้นคะ”“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน รู้แค่ว่าตอนนี้เรย์รวยมาก”“แล้วยัยมีนก็ตกลงเหรอคะ มันรู้หรือเปล่าว่าเรย์เคยเป็นแฟนกับเม” มือเรียวกำจิกกันแน่น เน้นเขี้ยวเน้นฟันทุกคำขณะคุยกับแม่ตัวเอง“แกก็รู้ว่าใครจะไปอยากแต่งกับคนที่ทำให้แม่ตัวเองตายล่ะ อีกอย่างยัยมีนจะไปรู้ได้ไงไม่เคยเจอเรย์สักครั้ง” เปรมนภารู้ว่าหากมีนานุชรับรู้อีกข้อว่าคนที่มาสู่ขอตัวเองเคยเป็นแฟนเก่าพี่สาว คงลำบากใจกว่าเดิมเธอจึงปิดเป็นความลับไม่ยอมปริปากบอกใคร เพราะเรื่องที่เมนิลาคบกับรามินทร์ในบ้านนี้มีแค่เธอกับเมนิลาเท่านั้นที่รู้กันหลังจากเมนิลาคุยกับแม่เรียบร้อยแล้วก็เลือกที่จะเข้ามาหามีนานุชที่ห้อง เพราะรู้สึกไม่พอใจเอามากๆ ที่มีนานุชกำลังจะได้ดีกว่าเธอทั้งที่ด้อยกว่าตัวเธอมาโดยตลอดแกร๊ก.. มีนานุชที่กำลังนั่งอ่า

“ว๊าย...” บราลีนั่งตัวเกร็งยกมือปิดปากหลังจากตกใจจนส่งเสียงกรีดร้องออกมา เธอนั่งจ้องพฤติกรรมของรามินทร์ไม่วางตา รู้สึกทำตัวไม่ถูกและพูดอะไรไม่ออกเลยในเวลานี้“ถ้ายังไม่เลิกโวยวายผมทำมากกว่านี้แน่” สองมือหนายึดหัวไหล่มนให้คนตัวเล็กให้ยืนได้อยู่ หลังจากบดจูบปากหวานสั่งสอนความปากดีจนหนำใจได้ครู่หนึ่ง“โห ตบจูบ เร่าร้อน เร่าร้อนที่สุด” บราลีสบถเสียงแผ่วเบา ขนลุกขนชันเมื่อต้องเห็นฉากเลิฟซีนต่อหน้าต่อตา“ไอ้บ้า!!” มีนานุชกำมือแน่นหายใจหอบถี่ด้วยความโกรธ เรื่องในหัวที่จะพูดหายเตลิดไปหมดเพราะความตกใจ“เบล พาฉันกลับ”“โอเค โอเค” บราลีเริ่มได้สติเธอรีบลุกขึ้นจูงมือเพื่อนรักสาวเท้าอย่างว่องไวออกไปจากห้องทำงานของรามินทร์ดวงตาคมนัยน์ตาสีนิลยังคงจับจ้องไปที่หน้าประตูไม่วางตา ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ สูดหายใจเข้าลึกๆ หลังจากสองสาวออกไปได้พอจะรู้คร่าวๆ ว่าหลังแต่งงานแล้วต้องอยู่กับมีนานุชคงมีปัญหากันบ้าง เพราะเธอก็จะต้องยกเรื่องแม่ของตัวเองมาพูดเรื่อยๆคราแรกคิดว่าหญิงสาวฤทธิ์เดชคงไม่เยอะมากไหร่ แต่พอเจอตอนนี้รู้ตัวเลยว่าเขาจะต้องเหนื่อยกับการรับมือคนพยศอย่างมีนานุชไม่เว้นวันแน่“คุณเรย์...เค้าดูเร่าร้อน

หลังจากเสร็จพิธีทุกอย่างได้ รามินทร์ก็พามีนานุชกลับมาอยู่ที่บ้านของเขาทันทีตามที่ได้ตกลงกันเอาไว้ตั้งแต่ก่อนจะถึงงานแต่ง“คุณมีนอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ เดี๋ยวเย็นนี้ป้าจะทำไว้ให้ค่ะ” แน่งน้อยแม่บ้านวัยกลางคนร่างอวบอ้วน เข้ามาดูแลภรรยาของเจ้านายหลังจากเพิ่งมาถึง“มีนไม่ได้อยากกินอะไรค่ะ ตอนนี้อยากพักผ่อน” มีนานุชในชุดเสื้อยืดกางเกงขาสั้นนั่งพิงหัวเตียงด้วยสีหน้าห่อเหี่ยว หมดอาลัยตายอยากแน่งน้อยมองหน้าเจ้านายคนใหม่ด้วยสีหน้าเวทนา อยากรู้เสียจริงว่าเหตุใดคนที่เพิ่งผ่านวันที่ดีที่สุดในชีวิตถึงได้มีสีหน้าเศร้าหมองได้เช่นนี้ แต่ก็ไม่ได้คิดจะถามอะไรออกไปให้มากความกับคนที่กำลังต้องการจะพักผ่อน“มีอะไรก็กดออดเรียกป้าได้เลยนะคะ สัญญาณจะไปดังข้างล่างค่ะ” แน่งน้อยค่อยๆ จับมือหญิงสาวมาวางปุ่มออดข้างหัวเตียง“ขอบคุณค่ะ” มีนานุชค่อยๆ เลื่อนตัวลงนอนกอดหมอนข้าง โดยมีแน่งน้อยเป็นคนห่มผ้าห่มให้“ดูคุณมีนไม่ค่อยสดใสเลยนะคะคุณเรย์” ลงมาชั้นล่างได้แน่งน้อยก็ต้องเข้ามาพูดคุบเรื่องท่าทีของมีนานุชกับรามินทร์ เพราะเธอไม่รู้ว่าเจ้านายคนใหม่ของเธอเป็นอะไรกันแน่“เธอไม่ได้อยากแต่งงานกับผมครับ แต่ยังไงผมก