Lahat ng Kabanata ng กลรักรณพีย์: Kabanata 1 - Kabanata 10

“อือ...อืม...” ดวงตาคู่สวยค่อยๆ สะลึมสะลือตื่นขึ้นก่อนจะขยับริมฝีปากบางส่งเสียงเล็กน้อยระบายความเมื่อยเนื้อเมื่อยตัว“หา...” พลอยชมพูได้สติครบถ้วนก็นั่งหน้าเจื่อน เพราะตอนนี้รู้ตัวว่าตัวเองตื่นขึ้นมาในกระท่อมหลังเล็ก ที่มีเพียงแค่เตียงที่เป็นแคร่ไม้อยู่หลังเดียวโดดๆ ในห้อง แถมข้อเท้าของเธอยังถูกล่ามเอาไว้กับโซ่เส้นใหญ่เมื่อมองออกไปยังหน้าต่างของกระท่อมที่มีอยู่ด้วยกันสองด้านก็เห็นว่าด้านนอกมีแต่ต้นไม้ปกคลุมอยู่ไม่ห่าง ทายได้เลยว่าตอนนี้เธอจะต้องอยู่ในป่าที่ไหนสักที่แน่นอน เมื่อรู้ดังนั้นสาวเจ้าก็เริ่มหน้าซีดตัวสั่นเทาเล็กน้อย เพราะพอจะเดาได้ว่าคนที่จับตัวของเธอมาคือใคร“ตื่นแล้วก็ดี เราจะได้คุยกันได้ซะที” ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ยืนล้วงกระเป๋าด้วยท่าทางไร้มารยาทอยู่ตรงหน้า พลอยชมพูเห็นท่าทางของเขาก็เริ่มหน้าถอดสีมากขึ้นจนแทบจะไม่เหลือเลือดฝาดเขาไม่ใช่ใครที่ไหน เขาคือรณพีย์ผู้ชายที่พ่อของเธอเคยสร้างวีรกรรมมากมายเอาไว้ในชีวิตของชายหนุ่ม จนเขาต้องเสียทั้งพ่อและติดตารางด้วยคดีที่ตัวเองไม่ได้ทำ เพราะแบบนี้ไงเธอถึงได้รู้สึกกลัวเขาเป็นพิเศษ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะจับตัวของเธอมาฆ่าทิ้งหรือทำอะไรเพื่อ

“อะไรอีกล่ะคะ ฉันยังตักน้ำไม่เสร็จเลย”“ไม่เสร็จก็ไปอาบมันที่ลำธารทีเดียวเลย”“ฉันไม่ไป จะอาบในห้องน้ำ” พลอยชมพูพยายามขืนไม่ยอมเดินตามรณพีย์ แต่เธอก็ไม่สามารถต้านแรงอันมหาศาลของเขาได้อยู่ดี“ขืนรอให้คุณตักให้เต็มคงได้มืดก่อนที่จะได้อาบน้ำ” ว่าจบก็รวบอุ้มคนตัวเล็กด้วยท่าเจ้าสาว เพราะไม่อยากจะมายืนยื้อยุดฉุดกระชากแม้จะรู้ว่าหญิงสาวสู้แรงของเขาไม่ได้ก็เถอะ“นี่คุณ ปล่อยฉันสิ ฉันไม่อยากอาบน้ำที่อื่น ฉันอยากอาบในห้องน้ำ”“อ๊าย...” ตู้ม... พลอยชมพูตัวลอยตกลงไปกลางลำธารด้วยฝีมือของรณพีย์ ไม่กี่วินาทีหลังจากที่หญิงสาวตัวเล็กตกลงไป เธอก็รีบตะเกียกตะกายตัวเองให้ใบหน้าพ้นเหนือน้ำ“ช่วย...ด...” ยังไม่ทันที่จะพูดได้จบประโยคพลอยชมพูก็จมลงไปในน้ำ พฤติกรรมของหญิงสาวแสดงออกให้รณพีย์ที่กำลังยืนหัวเราะร่วนอยู่รู้ว่าเธอนั้นว่ายน้ำไม่เป็น“เฮ้ย...” รู้ดังนั้นจึงรีบถอดรองเท้ากระโดดพุ่งไปตรงไปยังพลอยชมพูทันที แต่เมื่อลงไปถึงก็มองไม่เห็นหญิงสาวแล้ว“พลอย...” รณพีย์เริ่มหน้าเสียเมื่อหันซ้ายซ้ายหันขวาไม่มีวี่แววว่าจะเห็นพลอยชมพูโผล่หัวขึ้นมาจากน้ำ เขาจึงตัดสินใจดำลงไปใต้น้ำอีกรอบจนคว้าตัวพลอยชมพูขึ้นมาได้“คุณ

“คุณไปคุยอะไรกับเดือนฮะ!” เมื่อรู้ว่าพลอยชมพูเริ่มทำอะไรนอกลู่นอกทางที่เขาไม่ชอบ รณพีย์ก็เริ่มมีอาการโทสะปะทุขึ้นมาทันที ชายหนุ่มกระชากแขนหญิงสาวตัวเล็กจนตัวของเธอลอยมากระแทกกับอกของเขา“ฉันจะคุยอะไรก็เรื่องของฉัน แต่ตอนนี้ฉันไม่แน่ใจแล้วว่าคุณจับตัวคุณพ่อของฉันเอาไว้จริงๆ หรือเปล่า”“ถ้าไม่เชื่อก็กลับไปตอนนี้ แล้วถ้าผมจะทำอะไรพ่อคุณ ก็รู้ไว้ด้วยว่ามันเป็นเพราะคุณ”“ขอแค่หลักฐานให้ฉันดูสักนิดได้ไหม ว่าคุณพ่อฉันอยู่กับคุณ”“บอกแล้วไงว่าคุณไม่มีสิทธิ์ต่อรองอะไรทั้งนั้น จะยอมทำตามที่ผมสั่งทุกอย่างหรือจะออกไปตอนนี้” รณพีย์ปล่อยให้พลอยชมพูเป็นอิสระ ทั้งยังยืนจ้องคนที่เอาแต่ยืนก้มหน้างุดไม่วางสายตาหญิงสาวเริ่มสับสนและมีน้ำตา เพราะเป็นอีกครั้งที่ความเชื่อกับความไม่เชื่อมันกำลังตีกันอยู่ในหัวสมองรณพีย์ไม่รีรอให้หญิงสาวได้คิดตก เขาลากเธอกลับเข้าไปในกระท่อม และปิดประตูแน่นหนา หากมีใครมาเรียกอีกเขาก็จะไม่เปิดมันออกมมาต้อนรับใครเขาต้องรีบทำอะไรๆ ก่อนที่จะไม่ได้อะไรเลยจากเลือดเนื้อเชื้อไขของคนที่พรากพ่อและพรากอนาคตของเขาไปตั้งปลายปี“ตกลงจะทำตามที่ผมสั่ง หรือจะเดินออกไปแล้วให้ผมทรมานพ่อคุณเล่น”

รณพีย์กลับมาถึงเกาะในช่วงบ่ายแก่ๆ ใกล้เย็น เมื่อจอดเรือยอร์ชลำขนาดกลางเทียบท่าที่เกาะได้ รณพีย์ก็หิ้วถุงกระดาษที่เต็มไปด้วยเสื้อผ้าและของใช้ของผู้หญิงตรงไปยังกระท่อมกลางป่าทันทีเมื่อวางข้าวของได้เขาก็รีบเดินหาพลอยชมพู แต่เมื่อหาในกระท่อมไม่เห็นจึงเดินดูรอบๆ บ้าน พอจะเดาได้ว่าหญิงสาวน่าจะไปตักน้ำที่ลำธารเพราะถังตักน้ำไม่ได้อยู่ที่หน้าห้องน้ำ เข้าใจแบบนั้นได้จึงเดินจ้ำอ้าวตรงไปยังลำธารทันที“พลอย” เดินมาได้สักพักเขาก็ต้องรีบเร่งฝีเท้าเพราะเห็นว่าพลอยชมพูนอนสลบอยู่กับโขดหินริมลำธารพร้อมกับถังน้ำที่ยังคามือ“พลอย ตื่นสิพลอย” เขารีบเข้าไปเขย่าตัวของพลอยชมพูหน้าตาตื่น ก่อนจะมองกวาดรอบๆ ตัวว่าเธอมีบาดแผลหรือถูกสัตว์มีพิษทำร้ายหรือไม่ พอดูจนแน่ใจว่าไม่มีจึงรีบอุ้มเธอมาปฐมพยาบาลที่กระท่อมหลังจากเรียกละไมมาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้พลอยชมพูเรียบร้อยแล้ว ดูท่าว่าหญิงสาวจะยังไม่ฟื้นแถมอุณหภูมิในตัวยังร้อนขึ้นเรื่อยๆ รณพีย์จึงตัดสินใจพาพลอยชมพูขึ้นเรือไปหาหมอที่โรงพยาบาลทันที“ไหนบอกว่าดูแลคุณพลอยเรียบร้อยแล้วไงนังเดือน ทำไมคุณพลอยไปตักน้ำเองจนเกิดเรื่องขึ้นได้” ละไมบ่นเดือนแรมอุกขณะที่ยืนมองรณพีย์ที่ก

“พลอยอยากให้คุณพ่อออกมามอบตัวจะได้ไหมคะ แล้วพลอยจะหาทนายมือดีทำให้คุณพ่อได้รับโทษน้อยที่สุด การเอาแต่หลบหนีแบบนี้มันไม่ดีเลยนะคะคุณพ่อ เชื่อพลอยได้ไหมคะ”“พ่อขอโทษนะพลอย แต่ตอนนี้พ่อยังทำตามที่พลอยบอกไม่ได้ ตอนนี้พ่ออยากจะให้พลอยหนีให้พ้นโรมนะลูก หนีมาหาคุณอาองอาจ แล้วเค้าจะช่วยให้ลูกปลอดภัย แค่นี้ก่อนนะพลอย”“คุณพ่อคะ คุณพ่อ” พลอยชมพูอยากจะคุยกับพ่อของเธอให้นานกว่านี้ เพราะเธอทั้งคิดถึงและเป็นห่วงพ่อของเธอมากพอสมควร แต่ก็ไม่ได้เห็นด้วยเลยที่พ่อตัวเองนั้นเลือกที่จะหลบหนีต่อไปตอนนี้สิ่งที่คิดได้คือเธอจะต้องหนีให้พ้นเงื้อมมือของรณพีย์คนใจร้ายที่ใช้เล่ห์กลหลอกให้เธอยอมตกเป็นอของเล่นระบายอารมณ์ของเขา และคิดว่าเมื่อหนีไปจนได้เจอพ่อของเธอแล้วเธอก็จะได้ตะล่อมให้พ่อของเธอใจอ่อนยอมมอบตัวกับตำรวจเสียที“คุณพลอยจะออกไปไหนคะ ไหนว่าจะพักผ่อนไงคะ” ป้าอุ่นรีบเดินดุ่มเข้ามาหาพลอยชมพูเมื่อเห็นว่าเธอกำลังเร่งรีบสาวเท้าจะออกไปจากบ้าน“พลอยเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระน่ะค่ะ ฝากป้าอุ่นดูแลบ้านให้พลอยด้วยนะคะ”“ค่ะๆ” เป็นอีกครั้งที่อุ่นมองเจ้านายสาวของตัวเองด้วยสายตาฉงน เพราะวันนี้ทั้งคำพูดทั้งการกระทำของพลอย