All Chapters of แม่หมอแห่งซูโจว: Chapter 21 - Chapter 30

วันนี้ลี่มี่ตั้งใจพาท่านยายและอาหมิงไปเลือกซื้อวัตถุดิบปรุงอาหาร เนื่องจากนางเปิดสำนักทุกวัน มิได้ออกไปเก็บของป่า ทำให้อาหารที่กักตุนไว้เริ่มหมดลง ทั้งลี่มี่ยังตั้งใจจะซื้ออาภรณ์ผืนใหม่ไว้ให้ท่านลุงชุนไห่และท่านพี่ชุนเต๋อใส่ยามอากาศหนาวเย็น แม้ว่านางจะตัดขาดจากสกุลชุนแล้ว แต่ทั้งสองก็ยังดีกับนางและน้อง อย่างไรก็ต้องตอบแทน“ท่านยาย ข้าว่าเราไปนั่งดื่มน้ำชาให้ท่านหายเมื่อยก่อนดีหรือไม่” ลี่มี่พยุงท่านยายลงจากเกวียน ท่าทีปวดเมื่อยทำให้ลี่มี่นึกกังวล“มิต้องๆ ยายพึ่งจะได้ลุกยืน จะให้นั่งอีกคงมิไหว เราไปเลือกซื้ออาหารกันก่อนเถิด”“เช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ อาหมิงจับมือท่านยายไว้ ประเดี๋ยวจะหลงเอาได้” ลี่มี่พาท่านยายและน้องชายเดินไปซื้อของสด ที่ชาวบ้านเอามาตั้งร้านขายตามรายทาง มีทั้งผัก ผลไม้ ปลา หรือแม้แต่สัตว์ทะเลตั้งแต่เปิดสำนักแม่หมอ ลี่มี่ก็มีเงินใช้จ่ายอย่างคล่องมือ มิต้องประหยัดจนอดอยาก แต่นางก็มิได้ฟุ่มเฟือย เครื่องประดับงดงามนางก็ยังมิคิดจะซื้อใส่ แต่สิ่งใดจำเป็นจะต้องกินต้องใช้ นางก็จะซื้อโดยมิเสียดาย“ท่านยายเอาปูตัวใหญ่ด้วยได้หยือไม่ขอยับ”“ได้ๆ เอาตัวนี้ดีหรือไม่” สายตาออดอ้อนจากน้

“ท่านยาย ข้ามาหาแม่หมอ นางอยู่หรือไม่” อี้หานและฉือกงเข้าไปทักทายท่านยายที่กำลังเก็บกวาดอยู่หน้าเรือน เขาเลือกที่จะมาหาแม่หมอในช่วงเย็น เพราะเกรงว่าหากมาช่วงเวลาอื่น อาจจะพบกับชาวบ้านที่มารอตรวจชะตาชีวิต“ทะ ท่านเจ้าเมือง คะ คือลี่มี่ คือ…” อี้หานเห็นท่าทีตะกุกตะกักของหญิงชราก็ตีความว่า นางคงจะกลัวว่าเขาจะมาจับหลานสาวไปเข้าคุก“ข้ามิได้มาจับนาง ข้าเพียงอยากจะพูดคุยกับนางเท่านั้น”“เอ่อ” เหมาไป่กำลังลังเลว่าจะให้ท่านเจ้าเมืองเข้าไปพบหลานสาวในเรือนดีหรือไม่ในขณะเดียวกัน เมื่อได้ยินเสียงทุ้มของชายหนุ่ม ลี่มี่ก็แอบดูอยู่ในเรือน ท่าทีอ่ำๆ อึ้งๆ ของผู้เป็นยาย ทำให้ลี่มี่ต้องเอ่ยปากขอกับน้องชาย“อาหมิง ไปบอกท่านเจ้าเมืองผู้นั้นที ว่าพี่มิอยู่ที่นี่แล้ว เอ่อ พี่เดินทางไป ไปอยู่เมืองอื่นแล้ว” ขอให้ท่านเจ้าเมืองเชื่อคำโป้ปดที่แสนโง่เขลาของนางด้วยเถิด“ได้ขอยับ” ร่างน้อยเดินออกไปนอกเรือน และเข้าไปหาท่านเจ้าเมืองอย่างนอบน้อม“ท่านเจ้าเมืองขอยับ ท่านพี่มี่เอ๋อร์ฝากมาบอกว่า พี่มี่เอ๋อร์มิได้อยู่ที่นี่แย้ว เดินทางไปอยู่เมืองอื่นแย้วขอยับ” ว่าแล้วเด็กชายก็ยิ้มแป้น เขาเอ่ยทุกคำที่พี่มี่เอ๋อร์บอก เช่น

หลังจากที่ขึ้นรถม้ามานานกว่าหนึ่งชั่วยามก็เข้าเขตตัวเมือง เดิมทีหากเดินทางด้วยเกวียนจะต้องใช้เวลานานถึงสองชั่วยาม ยังดีที่รถม้าคันหรูของท่านเจ้าเมืองวิ่งได้เร็วกว่า พวกเขาจึงใช้เวลาอยู่ในรถม้าไม่นานนัก“อยากไปเดินซื้อของก่อน หรือจะเข้าไปดูที่ที่ข้าเตรียมไว้ก่อน”“ไปดูที่ก่อนเถิดเจ้าค่ะ อาหมิงยังมิหิวใช่หรือไม่”“ยังขอยับ น้องยังอิ่มอยู่” มือเล็กลูบพุงกลมๆ ให้พี่สาวดูว่าเขาอิ่มมากเพียงใด“เช่นนั้นก็ตามข้ามา” โจวอี้หานเดินนำร่างบาง มาจนถึงที่ดินกลางตลาด ที่ดินผืนนี้มีสิ่งปลูกสร้างที่เป็นเหมือนร้านบางอย่าง ตัวเรือนมีเพียงชั้นเดียว แม้จะมีฝุ่นผงเกาะจนดูเก่า แต่ลี่มี่คิดว่าตัวเรือนยังคงแข็งแรงอยู่มาก“ที่นี่เป็นร้านขายยาเก่า เจ้าของเดิมย้ายไปอยู่เมืองอื่น เขาจึงขายให้กับข้า แต่ข้ามิรู้จะใช้ทำสิ่งใดจึงได้ปล่อยทิ้งร้างไว้เช่นนี้” ร่างสูงเดินเข้าไปเปิดประตูดูภายในตัวเรือน มือหนายกกระดาษร่างโครงสร้างของตัวเรือนขึ้นมาดู พลางเดินนำสองพี่น้องสำรวจที่ทางภายในร้าน ดูเหมือนว่าสถานที่นี้จะเหมาะแก่การตั้งเป็นสำนักแม่หมอเป็นอย่างมาก ด้วยเพราะภายในตัวเรือนมีการกั้นห้องขั้นมาอีกชั้น ลี่มี่จึงคิดว่าจะใช้พ

ขณะที่ลี่มี่กำลังปรึกษาเรื่องคดีความอย่างเคร่งเครียด ลี่หมิงเองก็กำลังปวดหัวอยู่กับนิสัยเอาแต่ใจของสหายใหม่อย่างหวังเยี่ยนอยู่“ข้าได้ยินท่านพ่อเรียกเจ้าว่าอาหมิง เจ้ามีนามว่าอันใดหรือ”“น้องมีนามว่า ลี่หมิง ขอยับคุณชาย” ลี่หมิงพยายามขานชื่อของตนเองให้ชัดเจน“โตป่านนี้แล้วยังจะขอยับ ขอยับ อยู่อีกหรือ ให้ข้าสอนเจ้าพูดดีหรือไม่”“น้องจะตั้งใจขอยับ” ลี่หมิงตื่นเต้นไม่น้อย เขามิอยากพูดไม่ชัดแล้ว หากว่ามีอาจารย์มาสอน เขาอาจจะพูดชัดขึ้นก็ได้“อันดับแรก เรอะ เรอะ เรอะ ออกเสียงสิ”“เยอะ เยอะ เยอะ”“มิใช่ๆ เอาลิ้นขึ้นด้านบนแบบนี้ ดูๆ ดูลิ้นข้า” เสียงพูดคุยของคุณชายกับสหายคนใหม่ทำเอาบ่าวรับใช้ที่อยู่บริเวณนั้นถึงกับยกยิ้มขำ คุณชายของพวกเขานั้นทั้งแสบและซน ไม่ว่าจะเป็นพี่เลี้ยงคนใดก็เอาไม่อยู่ ไปสำนักศึกษาก็มิมีผู้ใดคบหา เพราะคุณชายของพวกเขาเป็นพวกขี้แกล้ง“ขอ - รับ”“ขอ - ยับ”“โอ๊ยยยย ปวดหัวๆ ข้ามิสอนแล้ว! อีกหน่อยเจ้าโตเท่าข้าก็จะพูดชัดเอง ข้าไปวาดรูปดีกว่า” หวังเยี่ยนที่พยายามสอนให้ลี่หมิงพูดคำว่าขอรับอยู่นาน แต่ก็มิเป็นผล เด็กชายขี้เบื่อจึงหยุดสอนแล้วหาอย่างอื่นทำแทน“น้องไปด้วยขอยับ” ขาสั้

“หากเจ้ากล้าแตะต้องนาง ข้าจะตัดมือเจ้าเสีย” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาอย่างเยือกเย็น จนคนที่อยู่บริเวณนั้นถึงกับขนลุก ชายฉกรรจ์เหล่านั้นเองก็ชะงักนิ่งงัน เมื่อผู้ที่เดินเข้ามาบดบังร่างของคุณหนูผู้นั้นเป็นถึงเจ้าเมืองซูโจวลี่มี่เห็นดังนั้นถึงกับถอดหายใจออกมาอย่างโล่งอก แม้ว่านางจะตีสีหน้าเคร่งขรึมมิเกรงกลัว แต่ขาน้อยๆ ของนางกลับสั่นจนแทบจะยืนต่อไม่ไหว จะว่าหน้าใหญ่แต่ใจเสาะก็มิผิดสักนิด ชายฉกรรจ์พวกนั้นมากันถึงสามคน ทั้งแต่ละคนก็รูปร่างสูงใหญ่ นางย่อมต้องกลัวบ้าง“ทะ ท่านเจ้าเมือง” เสียงสั่นเครือของชายชั่วเหล่านั้น ยิ่งทำให้ลี่มี่อยากจะหัวเราะเยาะ มิรู้เสียแล้วว่านางเป็นคนของใคร หึ! …เอ๊ะ!แล้วนางเป็นคนของใครเล่า…ท่านเจ้าเมืองอย่างนั้นหรือ“ทหาร! จับไปสอบสวน หากผิดจริง อย่าให้พวกมันได้ออกมาสร้างความเดือดร้อนอีก” ออกคำสั่งเพียงเท่านั้น ทหารก็เข้ามาจับกุมชายฉกรรจ์เหล่านั้นไป เหลือไว้เพียงเด็กสาว ที่บัดนี้กำลังก้มคำนับผู้ช่วยเหลือนางไว้“เจ้าลุกขึ้นเถิด จากนี้ก็ระมัดระวังให้มาก กลับไปหาครอบครัวเสีย” ลี่มี่และลี่หมิงเข้าไปพยุงเด็กสาวให้ลุกขึ้น“ข้าน้อยมิมีครอบครัวเจ้าค่ะ ท่านพ่อท่านแม่ข้าตายไปแล้