All Chapters of แม่หมอแห่งซูโจว: Chapter 31 - Chapter 40

หลังจากอยู่พูดคุยกับบิดาได้ไม่นานก็ได้เวลามื้อเที่ยง โจวฟู่เฉียนจึงเอ่ยรั้งให้บุตรชายและหลานชายอยู่ทานข้าวด้วยกัน ซึ่งซีฮันเองก็พึ่งกลับมาจากด้านนอกเช่นกัน ภายในโต๊ะอาหารจึงเต็มไปด้วยครอบครัวสกุลโจวที่อยู่กันพร้อมหน้า“มิคิดว่าน้องสามจะมีเวลามานั่งทานข้าวกับครอบครัว นึกว่าได้ดีแล้วลืมกันไปเสียแล้ว”“วันนี้ข้ามาพูดคุยธุระกับท่านพ่อ จึงได้อยู่ทานข้าวที่เรือน” อี้หานเอ่ยตอบซีฮันไปตามตรง ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าคำพูดของพี่ใหญ่นั้น ต้องการเหน็บแนมเสียมากกว่า“หึ ขนาดว่าเจ้ามิได้ดี ยังลืมครอบครัวได้เลย ลูกเมียมิคิดจะกลับมาหาบ้างหรืออย่างไร บัดนี้หลานสาวข้าคงจำหน้าบิดามิได้แล้วกระมัง”“ท่านจะเอ่ยว่าลูกด้วยเหตุใด มิใช่ว่าเขาก็เป็นเหมือนท่านหรอกหรือ” ฮูหยินใหญ่ตอบกลับสามีของตนทันควัน แม้จะมิพอใจ แต่โจวฟู่เฉียนก็มิได้เอ่ยอันใด หันมาคีบอาหารเข้าปาก โดยมิสนใจผู้ใดอีกเมื่อทานมื้อกลางวันเสร็จ อี้หานหมายจะพาบุตรชายกลับเรือน แต่ฮูหยินใหญ่กลับเอ่ยเรื่องสำคัญขึ้นมากลางโต๊ะ ต่อหน้าทุกคน“อี้หาน พี่ชายเจ้าอยากจะรับอาเยี่ยนมาเป็นบุตรบุญธรรม วันพรุ่งข้าจะให้คนไปขนของใช้จำเป็นของอาเยี่ยนมาที่เรือนหลัก” ฮูหยิ

เวลาล่วงเลยเข้าปลายยามซวี (19:00 – 20:59 น.) ลี่มี่ส่งน้องชายเข้านอนแล้วจึงออกมารอท่านเจ้าเมือง เรื่องนี้นางบอกกับท่านยายเอาไว้แล้ว แม้ว่าท่านยายจะมิอยากให้ไป แต่ก็มิได้เอ่ยขัดอันใด กล่าวเพียงว่าให้ระมัดระวังตัว อย่าได้อยู่ห่างจากท่านเจ้าเมือง“คุณหนูให้บ่าวไปด้วยดีหรือไม่เจ้าคะ” ผิงผิงเด็กสาวขอทานที่ลี่มี่ช่วยชีวิตไว้ กำลังช่วยสวมผ้าคลุมให้กับคุณหนูของนาง“เจ้าอยู่ดูแลท่านยายกับน้องชายให้ข้า ข้าจะอุ่นใจกว่า”“เช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ คุณหนูระวังตัวด้วยนะเจ้าคะ”“อืม เจ้าไปพักเถิด” ลี่มี่ยิ้มให้กับท่าทีเป็นห่วงของผิงผิง เด็กสาวอายุน้อยกว่านางมิถึงหนึ่งหนาว อีกไม่กี่เดือนข้างหน้าก็จะพ้นวัยปักปิ่นแล้ว“รอนานหรือไม่ กว่าเจ้าตัวยุ่งจะยอมนอน ทำเอาข้าเหงื่อตก” ลี่มี่ยกยิ้มบาง เมื่อนึกถึงท่าทีซุกซนของคุณชายโจว นี่คงจะตั้งใจกลั่นแกล้งท่านเจ้าเมืองเป็นแน่“มินานเจ้าค่ะ อาหมิงก็พึ่งหลับไป” นัยน์ตาสีเขียวมองสำรวจร่างสูงตั้งแต่หัวจรดเท้า วันนี้ท่านเจ้าเมืองดูต่างไปจากเดิมมาก ทุกทีเขาจะมีกลิ่นอายดังบัณฑิตมีความรู้ แต่วันนี้ชายตรงหน้ากลับสวมใส่เสื้อผ้าสีดำสนิท พกดาบไว้ข้างเอวราวกับนักรบ“เช่นนั้นก็ขึ้น

“เป็นอย่างไร พอจะอยู่ได้หรือไม่” อี้หานพาลี่มี่และครอบครัวมาที่เรือนเล็ก ซึ่งอยู่มิห่างกับเรือนหลักของอี้หานสักเท่าใด“ได้เจ้าค่ะ กว้างขวางกว่าเรือนของข้าเสียอีก”“เช่นนั้นก็พาท่านยายไปพักผ่อนเถิด ข้าให้คนเตรียมเครื่องนอนไว้ให้แล้ว ส่วนอาหมิงข้าจะพาไปที่ห้องของเจ้าก่อน”“เช่นนั้นมี่เอ๋อร์ตามไปดูอาหมิงเถิด มิต้องห่วงยาย” เหมาไป่เองก็ห่วงหลานชายที่นอนหลับอยู่ในอ้อมแขนของท่านเจ้าเมืองเช่นกัน จึงอยากให้ลี่มี่ไปดูหลานชายมากกว่า“คุณหนูไปกับคุณชายน้อยเถิด ข้าจะอยู่เฝ้าท่านยายเองเจ้าค่ะ” เมื่อผิงผิงเอ่ยดังนั้นลี่มี่ก็เบาใจ เดินตามอี้หานไปดูน้องชายลี่หมิงถูกวางลงบนเตียงนุ่มอย่างเบามือ ร่างสูงยกผ้าห่มขึ้นห่มกายให้เด็กน้อยที่หลับสนิท“เรื่องที่ท่านบอกจะให้ข้าช่วย…” ลี่มี่เอ่ยถามเสียงเบา“เจ้าจะฟังเลยหรือ ข้าว่าเจ้าพักผ่อนก่อนดีหรือไม่ อีกไม่กี่ชั่วยามก็จะเช้าแล้ว วันพรุ่งค่อยคุยกันเถิด ฮัดชิ่ว!” อี้หานยกมือปิดปากแทบไม่ทัน“คิๆ เช่นนั้นท่านก็ไปพักเถิดเจ้าค่ะ เรื่องวันนี้ข้าขอบพระคุณท่านมาก หากมิได้ท่านช่วย น้องชายข้าคงสิ้นลมไปแล้ว” ร่างบางก้มคำนับต่อชายหนุ่มตรงหน้าอย่างนอบน้อม บุญคุณครั้งนี้ อย

“มี่เอ๋อร์ บอกยายทีว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น” เหมาไป่เก็บความสงสัยมาตั้งแต่ที่อี้หานประกาศกลางโต๊ะอาหารว่าจะหมั้นหมายกับลี่มี่“ท่านยาย คือเรื่องนี้…” ลี่มี่จำต้องเล่าเรื่องราวทุกสิ่งให้ท่านยายฟัง เพราะนางมิอยากให้ท่านยายต้องเป็นห่วงและกังวลไปมากกว่านี้“เจ้าตัดสินใจดีแล้วหรือ การช่วยคุณชายโจวย่อมเป็นสิ่งที่ดี แต่เจ้าอย่าลืมว่า ถ้าข่าวการหมั้นหมายของเจ้าถูกเผยแพร่ออกไป วันหน้าอาจมิมีชายใดเข้าหาเจ้า เพราะคิดว่าเจ้ามีพันธะผูกพันกับท่านเจ้าเมืองแล้ว”“แต่…ท่านเจ้าเมืองเอ่ยว่าจะรับผิดชอบเรื่องนี้นะเจ้าคะ อีกอย่างท่านเจ้าเมืองก็เป็นคนที่ช่วยอาหมิงไว้ ข้ามิอาจนิ่งเฉยมองบุตรของเขาถูกพรากไปต่อหน้าต่อตาได้” ลี่มี่เอ่ยอธิบายในมุมมองของตนออกไป แม้ว่านางเองก็มิเข้าใจว่าเพราะเหตุใดนางต้องทำถึงเพียงนี้ เหตุใดจึงมิรู้สึกเสียดายชื่อเสียงของตนเอง ที่จากนี้จะต้องขึ้นชื่อว่าเป็นสตรีที่มีพันธะผูกพันแล้ว“ยายขอถามเจ้าอีกเพียงคำถามเดียว…หากวันหน้าเจ้าเจอชายที่ดีพร้อมเข้ามารักมาชอบ เจ้าจะมิเสียดายหรือ”“…แต่ท่านเจ้าเมืองก็ดีพร้อมแล้วนะเจ้าคะ”“หึๆ นั่นสินะ เช่นนั้นก็แล้วแต่เจ้าเถิด หากเจ้าอยากช่วยเหลือคุณชายน้

หลังจากวันที่อี้หานพาลี่มี่ไปแนะนำกับครอบครัวสกุลโจว โจวฟู่เฉียนก็ได้เร่งเข้ามาพูดคุยกับท่านยายเหมาไป่ ทั้งยังส่งมอบของหมั้นให้สมฐานะของสกุลโจวและบุตรชายที่เป็นถึงท่านเจ้าเมือง ในส่วนของพิธีแต่งงาน อี้หานได้ประกาศออกไปว่า จะมีพิธีมงคลก็ต่อเมื่อสามารถจับตัวคนร้ายที่กระทำผิดมาลงโทษได้แล้วเท่านั้น เมื่อประกาศไปดังนั้นชาวบ้านก็แห่สรรเสริญท่านเจ้าเมืองกันยกใหญ่ที่เห็นแก่ทุกข์สุขของชาวเมืองมากกว่าความสุขส่วนตน“พี่ว่าอาภรณ์สีฟ้าเหมาะกับเจ้ายิ่งนัก ใส่แล้วน่ารักยิ่ง” ลี่มี่มองน้องชายที่สวมอาภรณ์สีฟ้าสดใสแล้วยิ่งรู้สึกเอ็นดูน้องชาย เหมาไป่และผิงผิงเองก็พยักหน้าเห็นด้วยกับลี่มี่“มิได้! เจ้าเด็กขี้แยเป็นคนซุ่มซ่าม ประเดี๋ยวก็ทำเสื้อผ้าเปื้อน…ใส่สีดำนี่” หวังเยี่ยนชี้นิ้วไปที่อาภรณ์สีดำ“ยายเองก็คิดเช่นเดียวกับอาเยี่ยนว่า ใส่เสื้อผ้าสีดำจะได้มิเปื้อนง่าย”“สีดำมิน่ารักสักนิด อาเยี่ยนเอาไปใส่เองเถิด” หลังจากที่ลี่มี่หมั้นหมายกับอี้หาน การเรียกขานและการพูดคุยจึงดูสนิทสนมกันมากขึ้น แต่หวังเยี่ยนก็ยังมิเรียกลี่มี่ว่าท่านแม่เสียที“พี่สาวแก้มเขียวจะให้อาหมิงไปทำตัวน่ารักหรือจะให้ไปเรียน หืม” เสียงถก