Semua Bab แม่หมอแห่งซูโจว: Bab 41 - Bab 50

สถานที่เริงรมย์ที่มีเพียงเสียงหัวเราะรื่นเริง ของชายหนุ่มและหญิงสาว กลับแปรเปลี่ยนเป็นเสียงสะอื้นที่แฝงไปด้วยความเสียใจและตื่นกลัว เตียงนอนที่ควรจะมีแพงกลิ่นอายของความสุขเคล้าราคะ บัดนี้กลับเต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน มิรู้ว่าเลือดมากมายเหล่านั้นเป็นของผู้ใดกันแน่ เพราะในห้องมีคนถึงสามคนที่ถูกฆ่าอย่างทารุณ“เกินไปแล้ว เหตุใดจึงโหดร้ายเช่นนี้” ภาพน่าสยดสยองตรงหน้าทำให้ร่างเล็กถึงกับหันมาซุกอกแกร่ง หลังจากที่ท่านผู้ช่วยมาแจ้งเรื่องราวการฆาตกรรมที่เกิดขึ้นในหอนางโลมหนี่ชิ่ง ลี่มี่ก็รีบขอตามอี้หานมาด้วย แต่มิคิดว่าจะเรื่องราวจะโหดร้ายเช่นนี้“ครานี้ฆ่าไปถึงสามศพเลยหรือ เรียกฟ่งอู๋มาตรวจดูศพแล้วหรือยัง” อี้หานว่า พลางโอบตัวลี่มี่เข้าซุกอกของตนเอง“มาตรวจแล้วขอรับ บัดนี้ท่านหมอกำลังเขียนรายงานอยู่ในอีกห้องขอรับ” หรงจีพยักพเยิดหน้าไปทางห้องข้างๆเหตุคราวนี้เกิดขึ้นในห้องพักส่วนตัวบนหอนางโลมหนี่ชิ่ง ทหารหนุ่มที่พึ่งจะออกเวรยาม เข้ามาเที่ยวสถานที่เริงรมย์ ทั้งยังเรียกสตรีเข้ามาปรนนิบัติถึงสองคน แต่แล้วเรื่องราวกลับไม่เป็นอย่างที่คิด ทั้งสามคนถูกคนร้ายฆ่าตายอย่างน่าอนาถ ร่างกายมีบาดแผลเหวอะเต็มไปหม

เช้าวันรุ่งขึ้น อี้หานก็รีบไปที่เรือนเล็ก เพื่อสอบถามเรื่องสร้อยข้อมือที่พบในที่เกิดเหตุ หากว่าท่านยายมีเครือญาติที่ใช้แซ่เหมา อาจทำให้หาตัวคนร้ายได้ง่ายขึ้น“ผู้ที่ใช้แซ่เหมา นอกจากท่านแล้ว ยังมีผู้อื่นหรือไม่ขอรับ”“ในเมืองซูโจวมิมีแล้ว สามียายเดินทางมาจากเมืองอื่น จึงมิมีเครือญาติที่ใช้แซ่เหมาอยู่ในเมืองของเราเลย”“ถ้าอย่างนั้นท่านยายเคยเห็นจี้ข้อมือนี้หรือไม่ขอรับ” อี้หานยื่นสร้อยข้อมือให้กับเหมาไป่ได้ดูอย่างถนัดถนี่เมื่อเห็นสร้อยข้อมือชัดเจนแล้ว เหมาไป่ถึงกับน้ำตาไหลออกมาเป็นสาย ร่างอวบของหญิงชราสั่นเทา จนลี่มี่ที่นั่งประคองอยู่รู้สึกได้“ท่านยาย…”“ฮึก! ท่านได้มาจากที่ใดหรือ มันเป็นของบุตรชายข้า” คำตอบของท่านยาย ทำให้ลี่มี่และอี้หานสบตากันอย่างมิได้นัดหมาย ทั้งคู่รู้อยู่แล้วว่าบุตรชายท่านยายได้เสียชีวิตไปแล้วเช่นนั้นคนร้ายเป็นผู้ใดกัน เป็นผีสางอย่างนั้นหรือ“ข้าเจอในที่เกิดเหตุฆาตกรรมขอรับ มีผู้อื่นที่ใส่จี้นี้หรือไม่ขอรับ”“มิมี สร้อยข้อมือนี้เป็นข้า ที่ทำให้อาซางกับมือของข้าเอง มีเพียงชิ้นเดียวในแผ่นดิน แต่บุตรชายข้า ฮึก เขาตายไปแล้ว ถึงเขาจะยังมีชีวิตอยู่ เขาก็มิมีทางทำเช่น

“เจ้าเป็นคนของหอนางโลมหนี่ชิ่งหรือไม่ ข้ามาตามหาของที่ทำหาย” เสียงทุ้มต่ำ ทำให้ลี่มี่รีบหันกลับไปมองต้นเสียง และก็พบเข้ากับชายรูปร่างสูงใหญ่ ไว้หนวดเคราพะรุงพะรัง ทั้งยังพบดาบติดตัวมาด้วย“จะ เจ้าค่ะ ข้า- เป็นแม่บ้านของที่นี่เจ้าค่ะ” ลี่มี่เอ่ยออกมาตะกุกตะกัก นางโกหกออกไปว่าเป็นคนของหอนางโลมหนี่ชิ่ง เพราะไม่รู้ว่าชายตรงหน้าเป็นผู้ใด แม้ในใจจะคิดไปแล้วว่าคงมิได้มาดีแน่ ดีไม่ดีอาจเป็นคนร้ายที่เข่นฆ่าผู้คนไปหลายต่อหลายศพก็เป็นได้“ดี ข้ามาตามหาของ เป็นสร้อยข้อมือห้อยเหรียญอีแปะไว้ มีคนพบเจอหรือไม่”ชัด ชัดเจนยิ่งกว่าสิ่งใด ชายผู้นี้เป็นคนร้ายแน่นอน!“อะ เอ่อ เอ่อ ข้าคิดว่าจะต้องไปดูกล่องใส่ของหายด้านล่างเจ้าค่ะ กล่องสำหรับใส่ของที่ลูกค้าลืมไว้น่ะเจ้าค่ะ”“งั้นหรือ เช่นนั้นเจ้านำข้าไป”“เอ่อ ท่านอยู่รอด้านบนนี้ดีหรือไม่เจ้าคะ ประเดี๋ยวข้าจะนำขึ้นมาให้” ขอเถิด ขอให้นางได้มีทางหนีบ้างเถิด“ไม่ล่ะ ข้ารีบ ข้าจะลงไปพร้อมเจ้าเลย”บัดซบ!!!ร่างสูงเดินนำลงไปที่ชั้นล่าง ลี่มี่มิรู้จะทำอย่างไร จึงต้องเร่งฝีเท้าตามไป ในใจเฝ้าภาวนะให้ผิงผิงและสาวใช้ นำความไปแจ้งท่านเจ้าเมืองโดยเร็ว“นำไปสิ ข้ามิรู้ทา

“ขอข้าดูแผลเจ้าได้หรือไม่” อี้หานคว้าเอาเครื่องมือทำความสะอาดบาดแผลจากผิงผิงมาถือไว้กับตัว ก่อนจะโบกมือไล่ให้คนสนิทของว่าที่ภรรยาออกไปรอด้านนอกตั้งแต่ที่ลี่มี่บาดเจ็บ อี้หานก็ให้ลี่มี่พักที่เรือนหลัก โดยชายหนุ่มให้เหตุผลว่า หากเกิดสิ่งใดขึ้นกลางคืน เขาจะได้ช่วยได้ทันการณ์ แม้ลี่มี่จะปฏิเสธอย่างไรก็มิเป็นผล จึงจำยอมมานอนที่ห้องของท่านเจ้าเมือง“ทะ ท่านจะดูหรือเจ้าคะ ข้าว่าให้ผิงผิงทำจะดีกว่า ข้ามิอยากรบกวนท่าน” ใบหน้างามแดงก่ำ จะให้นางปลดอาภรณ์ต่อหน้าท่านเจ้าเมืองได้อย่างไรกัน“ข้าเคยเรียนรู้ศาสตร์การแพทย์มาก่อน ข้าย่อมทำได้ดีกว่า หันหลังมาเถิด” เมื่อเห็นว่าท่านเจ้าเมืองยืนยันหนักแน่น ลี่มี่จึงขึ้นไปนั่งบนเตียงแล้วหันหลังให้ชายหนุ่ม มือบางปลดอาภรณ์ของตนเองออก เผยให้เห็นรอยแผลเป็นทางยาวบนแผ่นหลังขาว“อะฮึ่ม! หากเจ็บก็บอกข้า”“จะ เจ้าค่ะ” ลี่มี่กระชับแขนทั้งสองปิดอกอวบไว้มิดชิด ดวงหน้าร้อนผ่าวด้วยความเขินอาย ยิ่งได้ยินเสียงลมหายใจจากคนด้านหลัง ยิ่งทำให้นางใจเต้นรัว จนกลัวว่าชายหนุ่มจะได้ยิน“เอ่อ เรื่องคนร้าย ท่านช่วยเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่” ลี่มี่จำได้ว่าเมื่อเช้า นางคุยเรื่องนี้ค้างไว

เมื่อได้ของมาแล้ว ลี่มี่ก็รีบนำไปให้เด็กน้อยทั้งสองที่ยืนซื้อขนมอยู่หน้าร้าน หวังเยี่ยนที่ได้รับของชิ้นแรกจากมารดา ถึงกับกระโดดโลดเต้นอย่างดีใจ มิต่างจากลี่หมิงที่สัญญาว่าจะเก็บไว้อย่างดีอี้หานที่ยืนอยู่ห่างๆ ก็สุขใจกับภาพที่เห็นเบื้องหน้ายิ่งนัก แต่ปากหยักคลี่ยิ้มได้ไม่นาน ก็กลับมาเหยียดตรงเช่นเดิม คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เมื่อเห็นว่าสหายสนิทของเขาเข้ามากล่าวบางสิ่งกับลี่มี่ แล้วทั้งสองก็แยกตัวออกไป ขาแกร่งกำลังจะก้าวเดินตามไป แต่กลับมีผู้ใต้บัญชาเข้ามาทักทาย กว่าจะปลีกตัวออกมาได้ก็เกือบครึ่งเค่อ (7 นาที) ร่างสูงจึงรีบเดินลัดเลาะไปตามทางที่ลี่มี่กับฟ่งอู๋เดินไปเมื่อครู่จนพบว่าทั้งสองกำลังยืนพูดคุยกันอยู่หน้าร้านขายเครื่องประดับ หญิงสาวที่เอ่ยว่ามิชอบสวมใส่เครื่องประดับ กลับเลือกหยิบสร้อยคอยื่นให้ฟ่งอู๋ดูด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้ม แล้วสหายของเขาก็จ่ายเงินให้กับแม่ค้าภายในอกแกร่งบีบรัดจนแทบหายใจไม่ออก สองขาก้าวถอยหลังเดินกลับไปทางเดิมอย่างไร้เรี่ยวแรง เขาคิดมาตลอดว่าลี่มี่เองก็มีใจให้เขา แต่ภาพที่เห็นเมื่อครู่ ดูอย่างไรก็เหมือนว่าสองคนนั้นมีใจให้กันมิใช่หรือนางมีใจให้ฟ่งอู๋ ที่ผ่านมาเขา