Semua Bab แม่หมอแห่งซูโจว: Bab 51 - Bab 60

“อ๊ะ อี้หาน ท่านจะทำสิ่งใด” ลี่มี่ตกใจที่จู่ๆ ก็ถูกอ้อมแขนแกร่งอุ้มเข้ามาในห้องตำรา ในใจก็กังวลกลัวว่าจะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้นอีก เพราะทุกครั้งที่เข้ามาพูดคุยกันในห้องตำรา ล้วนเป็นเรื่องคอขาดบาดตายทั้งสิ้น ไม่คาดคิดว่าเมื่อเข้ามาในห้องตำรา นางจะถูกร่างสูงรุกหอมไปทั่วใบหน้าเช่นนี้“เจ้าสัญญาว่าจะให้ข้าจุมพิตทุกวัน แต่วันนี้เจ้ามิสนใจข้าเลยสักนิด มัวแต่เล่นกันเด็กน้อยสองคนนั้น” ปากว่าไป จมูกโด่งก็ซุกไซ้ สูดดมแก้มเนียนไปด้วย“ท่านก็เลยดักฉุดข้ามาอย่างนั้นหรือ” ดวงตามรกตฉายแววขบขัน มิคิดว่าคนเจ้าระเบียบ ทำสิ่งใดต้องมีกฎมีเกณฑ์เช่นอี้หาน จะแสดงกิริยาเช่นนี้ออกมา“จะว่าอย่างนั้นก็มิผิด มาเถิด รีบทำ จะได้รีบเสร็จ ประเดี๋ยวอาเยี่ยนกับอาหมิงจะมาพบเข้า”“ระ รีบทำ รีบเสร็จอันใดกันเจ้าคะ” ตั้งแต่วันที่อี้หานเมามาย เขาก็ขอจุมพิตนางทุกวัน จนลืมไปว่าพวกเขาสองยังมิได้เข้าพิธีตบแต่งกัน ลี่มี่จึงยื่นเงื่อนไขให้จุมพิตได้เพียงวันละหนึ่งครั้งเท่านั้น แม้นจะเขินอาย แต่อย่างไรนางก็ต้องทำตามที่สัญญาเอาไว้เรียวแขนเล็กโอบรอบคอหนา ดึงโน้มริมฝีปากได้รูปเข้ามาแนบชิดกับปากเล็กของนาง ทั้งสองส่งความรู้สึกที่มีต่อกัน

ตลอดทั้งวัน สามสหายก็ใช้เวลาไปกับการพูดคุยเรื่องคดีความ จนเวลาล่วงเลยเข้ายามโหย่ว (17:00 – 18:59 น.) อี้หานจึงให้พ่อบ้านจางจัดงานเลี้ยงเล็กๆ ขึ้น มีอาหารเลิศรส สุราชั้นดี ให้ทุกคนในครอบครัวได้นั่งพูดคุยกันอย่างสบายอารมณ์ฉางเฟิงที่พึ่งเคยพบเจอกับครอบครัวของลี่มี่ ก็เข้ากันได้ดีราวกับคุ้นเคยกันมาแสนนาน โดยเฉพาะกับท่านยายเหมาไป่ ที่ดูจะพูดคุยกับฉางเฟิงอย่างเพลิดเพลิน“ดึกมากแล้ว ยายขอตัวกลับเรือนก่อน หนุ่มสาวก็อยู่กินกันให้สำราญเถิด”“ข้าพาไปเจ้าค่ะ ท่านยาย” ผิงผิงตั้งท่าจะลุกขึ้นไปประคองท่านยาย แต่เหมาไป่กลับปฏิเสธ“มิต้องๆ ห่างจากเรือนเพียงไม่กี่ก้าว เจ้าอยู่ที่นี่เถิด เด็กๆ คืนนี้ไปนอนเป็นเพื่อนยายได้หรือไม่”“ขอรับท่านยาย” / “น้องไปขอยับ” อี้หานเห็นดังนั้นก็ให้สาวใช้ในเรือน ตามไปส่งท่านยายและเด็กชายทั้งสอง ส่วนพวกเขาก็อยู่สนทนากันต่อ“ฉางเฟิงท่านมิให้ลี่มี่ดูนิมิตเสียหน่อยเล่า นางดูได้แม่นยำนัก” ฟ่งอู๋ยกสุราขึ้นดื่ม พลางพยักพเยิดหน้าไปทางลี่มี่“อะฮึ่ม! มิต้องหรอก เปลืองกำลังนางเสียเปล่าๆ สำหรับข้า เพียงทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้ก็เพียงพอแล้ว” ประโยคสวยหรูที่ออกจากปากผู้สืบทอดบัลลังก์ ท

หลังจากคืนที่ลี่มี่ตกลงปลงใจว่าจะตบแต่งกับเขา รุ่งเช้ามาอี้หานก็ได้ไปแจ้งกับบิดาและมารดา มิเพียงเท่านั้นยังไปหาฤกษ์ยามด้วยตนเอง ทั้งยังประกาศออกไปทั่วเมืองว่าจะมีการจัดพิธีสมรสขึ้นในอีกเจ็ดวันข้างหน้าพ่อบ้านจางที่พึ่งรู้ว่าจะมีงานมงคลเกินขึ้น ในอีกเจ็ดวันข้างหน้า ก็เกณฑ์บ่าวไพร่มาทำความสะอาดทั่วทั้งเรือน และตระเตรียมข้าวของให้พร้อม โจวเจียอี มารดาของอี้หาน ก็พาบ่าวในเรือนมาช่วยลี่มี่เตรียมตัวเสียวุ่นวายไปหมด“เจ้าลูกคนนี้ เจ้าหาฤกษ์ยามอย่างไร เหตุใดจึงกระชั้นชิดเช่นนี้”“ท่านแม่ ฤกษ์นี้ก็นานพอแล้ว ข้าอยากแต่งวันนี้วันพรุ่งเสียด้วยซ้ำ” ฉางเฟิงได้ยินคำตอบของสหายถึงกับหัวเราะออกมาดังลั่น“ท่านน้าโปรดเห็นใจ สหายข้าอยากแต่งฮูหยินจนตัวสั่น มิเช่นนั้นคงมิเที่ยวหวงแหนลี่มี่ไปทั่วเช่นนี้” ผู้สูงศักดิ์อดไม่ได้ที่จะเอ่ยเย้าสหาย“ฉางเฟิง ท่านอย่าไปว่าอี้หานเลย ลุ่มหลงถึงเพียงนี้ ก็คงอยากมีสิทธิ์หวงแหนบ้าง จึงได้เร่งหาฤกษ์กระชั้นชิดถึงเพียงนี้” ท่านหมอประจำเมืองเองก็ไม่น้อยหน้า เย้าแหย่จนผู้คนบริเวณนั้นพากับยิ้มขำออกมา“เจ้ารู้หรือไม่ ว่าผิงผิงภักดีต่อลี่มี่มากเพียงใด…” ฟ่งอู๋ได้ยินเช่นนั้นถึงกับ

“ท่านพี่ เหตุใดท่าน-”“เงียบปาก!!! ข้าน้อยยืนยันว่าจะไม่รับสินสอดเหล่านี้ ขอเพียงท่านให้สัญญาว่าจะดูแลมี่เอ๋อร์และอาหมิงเป็นอย่างดี เท่านี้ข้าก็พอใจแล้ว”“หึ ข้าสัญญาว่าจะดูแลลี่มี่และลี่หมิงเป็นอย่างดี ข้าจะมีนางเป็นฮูหยินเพียงคนเดียว จะมิทำให้นางมัวหมอง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องใด” มือหนากอบกุมมือบางไว้ พลันสอดสายตาประสานกับนัยน์ตาสีสวยนั้นอย่างลึกซึ้ง“ขอบพระคุณขอรับ”“แต่อย่างไรข้าก็อยากให้ท่านเก็บอาภรณ์ที่ข้าให้ไว้ อย่างน้อยก็มิต้องไปตัดชุดใหม่ยามที่ไปงานแต่งของข้า” ลี่มี่รู้ดี ว่าท่านลุงจะมิยอมให้นางเสียหน้าเป็นแน่ พวกเขาย่อมต้องตัดชุดใหม่เพื่อไปงานแต่ง นางจึงให้ร้านตัดเย็บอาภรณ์เนื้อดีมาให้ท่านลุงและพี่ชุนเต๋อคนละสองชุด“ขอบใจเจ้ามาก ผ้าเนื้อดีเช่นนี้คงจะราคาแพงไม่น้อย” เมื่อได้ยินสามีเอ่ยว่าผ้าราคาแพง ชุนเจียงถึงกับทำคอยาว ยืดเข้ามามองด้วย“งามยิ่ง เจ้าให้ข้าด้วยมิได้หรือลี่มี่” ซูเม่ยเห็นลายปักงดงามบนผ้าก็อยากได้ขึ้นมาทันใด ลี่มี่เห็นเช่นนั้นก็ยิ้มเยาะอย่างผู้เหนือกว่า หากจะว่านางได้ดีแล้วลืมกำพืดตนก็ว่าไปเถิด เพราะนางก็ลืมจริงๆ“ได้สิ ผิงผิง เจ้านำอาภรณ์ของเจ้าที่พึ่งตัดมาให้ซูเม่ย

“เบาๆ นะเจ้าคะ” เพียงได้รับคำอนุญาตจากฮูหยิน มือแกร่งก็สาวแท่งร้อนของตนเองให้พร้อมออกรบ ปลายหยักถูไถไปตามร่องกลีบบุปผา จนมีน้ำหวานไหลซึมออกมาเอวสอบออกแรงดันแท่งร้อนของตนเข้าไปเชยชมบุปผาช่อน้อย แต่เข้าไปได้เพียงส่วนหัว คนใต้ร่างก็ถดหนีราวกับโดนของร้อน“ดะ เดี๋ยวก่อนๆ ฮึก”“ชู่วๆ ใจเย็นลงก่อน เจ็บมากหรือ เจ็บมากๆ เลยหรือ” อี้หานหน้าเสียขึ้นมาทันใด เขารู้ดีว่าครั้งแรกของหญิงสาวมักมีอาการเจ็บปวดเป็นธรรมดา แต่นี่นางถึงกับทำท่าจะร้องไห้“อื้อ เจ็บ แต่ยังทนไหวเจ้าค่ะ” ลี่มี่กัดปากตนเองแน่น นิ้วเรียวจิกลงไปบนบ่าทั้งสองของสามี อี้หานเห็นดังนั้นก็ก้มหน้าลงซุกกับเนินอกอิ่ม ขบเม้มยอดถันสีแดงก่ำเพื่อเบนความสนใจ ขณะที่ท่อนล่างก็ยังขยับเคลื่อนเข้าหาช่อทางแคบจนสุดความยาว“อึก สุดแล้ว จะ เจ็บหรือไม่” มิได้มีเพียงลี่มี่เท่านั้นที่ปวดหนึบ แต่อี้หานเองก็ถูกช่องทางแคบบีบรัด จนแทบจะปลดปล่อยออกมาเช่นกัน“อ๊ะ อื้อ ระ รอก่อนเจ้าค่ะ อย่าพึ่ง ฮื่อ” ลี่มี่มิรู้ว่าตอนนี้ตนเองควรรู้สึกอย่างไรก่อน จะว่ารู้สึกไม่ดีก็มิใช่ จะว่าเจ็บปวดก็มิเชิง เหมือนมีก้อนมวลหมุนวนอยู่ตรงท้องน้อย แต่ที่แน่ๆ นางรู้สึกอึดอัด หายใจแทบม