Semua Bab พอกันทีกับบทนางเอกแสนอาภัพ: Bab 21 - Bab 30

หลังจากที่ทัพหลวงเคลื่อนพลเข้าเมืองหลวง ผู้คนต่างโห่ร้องสรรเสริญเหล่าทหารกล้า โดยเฉพาะแม่ทัพใหญ่อย่างองค์ชายใหญ่เฉิงหลิวหยางที่ได้รับคำสรรเสริญจากราษฎร์อย่างถ้วนทั่วลู่หวังเหล่ยที่พึ่งได้รับรู้ว่าบุตรสาวของตนได้ล่วงเกินองค์ชายใหญ่ ทั้งการกระทำและวาจาถึงกับลมแทบจับ เอ่ยขอประทานอภัยแทนบุตรสาว ทั้งยังโขกศีรษะลงพื้นครั้งแล้วครั้งเล่า จนหลิวหยางต้องออกคำสั่งให้ใต้เท้าลู่ลุกขึ้น เรื่องราวจึงได้คลี่คลายไปหลังจากนั้นก็มีราชโองการประกาศให้มีงานเลี้ยงต้อนรับเหล่าทหารกล้าในอีกห้าวันหลังจากนี้ เหล่าทหารกล้าทั้งหลายจึงเร่งรีบกลับไปพักกับครอบครัว ก่อนที่จะเข้าร่วมงานเลี้ยงที่ทางราชสำนักจะจัดขึ้น“ท่านพ่อ ท่านแม่ ข้ามีเรื่องจะปรึกษาขอรับ พวกเจ้าก็อยู่ฟังด้วยกันเถิด” เฉินกงเอ่ยขึ้นหลังจากที่ตนเองได้หยุดพักอยู่กับครอบครัวมาแล้วสี่วัน ในวันพรุ่งนี้จะมีงานเลี้ยงต้อนรับเหล่าทหารกล้า ซึ่งในงานย่อมมีการมอบรางวัล และตำแหน่งต่างๆ ให้กับทหารที่ทำผลงานได้ดีในศึกที่ผ่านมา ด้วยเหตุนี้เขาจึงต้องปรึกษาบิดา มารดาและพี่น้องก่อนจะตัดสินใจในบางสิ่ง“เรื่องใหญ่โตหรือลูก เหตุใดจึงทำสีหน้าเคร่งเครียดเช่นนี้เล่า” ซูเมิ่

“ข้าได้ยินว่าบิดาของเจ้าก็เป็นขุนนางรับใช้ราชสำนักหรือ”“พ่ะย่ะค่ะ บิดาของกระหม่อมนามว่าลู่หวังเหล่ย เป็นขุนนางขั้นห้าในกรมการคลังพ่ะย่ะค่ะ” ลู่หวังเหล่ยที่ได้ยินบุตรชายเอ่ยถึงตน จึงรีบลุกขึ้นคำนับต่อองค์จักรพรรดิ“ใต้เท้าลู่ ท่านเลี้ยงดูบุตรได้ดี”“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”“แล้วนั่นบุตรของท่านทั้งหมดเลยหรือ” ฮ่องเต้เจี้ยนกั๋วเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นว่าที่นั่งสกุลลู่ยังมีชายหนุ่มหญิงสาวอยู่ถึงสามคน“พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท ลู่ซูเมิ่งฮูหยินของกระหม่อม ส่วนลู่หมิงยู่ ลู่ลี่อิน และลู่เยว่ชิงเป็นบุตรของกระหม่อมเองพ่ะย่ะค่ะ” ทั้งซูเมิ่ง หมิงยู่ ลี่อิน และเยว่ชิงต่างก้มคำนับแต่องค์จักรพรรดิ“อืม รูปโฉมงดงามทั้งบุตรชายบุตรสาว” ฮ่องเต้เจี้ยนกั๋วพยักหน้าพลางเอ่ยชมรูปโฉมของบุตรสกุลลู่“นั่นสิเพคะ บุตรสาวสกุลลู่งดงามทั้งรูปโฉมทั้งกริยา ยังมิมีแม่สื่อจากสกุลใดมาทาบทามหรือ” ฮองเฮาไป่หนิงหลี่ที่นั่งอยู่เอ่ยถามขึ้น เพราะรูปโฉมที่งามโดดเด่นทำให้องค์ฮองเฮาอดที่จะสงสัยมิได้“ทูลฮองเฮา หม่อมฉันลู่เยว่ชิง ยังมิพ้นวัยปักปิ่นเพคะ” สิ้นเสียงตอบรับของเยว่ชิง ผู้คนก็ฮือฮากันไม่น้อย เพราะดูอย่างไรบุตรสาวสกุลลู่ก็ดูงามสะพรั

“คุณหนูลู่ มาหาองครักษ์เฉินกงหรือขอรับ” ทหารยามหน้าจวนอ๋องเอ่ยทักทายเยว่ชิงอย่าคุ้นเคย“เจ้าค่ะ รบกวนท่านแจ้งขันทีฟ่งหรานให้ข้าทีเถิด” เยว่ชิงเองก็ตอบกลับทหารยามอย่างคุ้นเคยเช่นกัน ตั้งแต่ที่พี่ใหญ่ของนางได้รับแต่งตั้งให้เป็นองครักษ์ข้างกายท่านอ๋อง พี่ใหญ่ของนางก็ต้องย้ายเข้ามาอยู่ในจวนอ๋องถาวร แม้จวนอ๋องจะมิห่างไกลเรือนสกุลลู่มากนัก แต่งานที่ล้นมือของท่านอ๋อง ทำให้เฉินกงต้องอยู่ช่วย จึงมิได้มีเวลากลับไปเยี่ยมเยือนที่เรือนบ่อยนักฉะนั้นแล้ว…เยว่ชิงจึงอาสามาส่งอาหารและขนมที่ท่านแม่ทำมาให้พี่ใหญ่เองกับมือ จึงทำให้นางค่อนข้างคุ้นเคยกับคนในจวนอ๋องมากเลยทีเดียว แท้จริงแล้วเผิงจูจะมาด้วยทุกครั้ง แต่ทว่าวันนี้นางป่วยเยว่ชิงจึงได้มาเองตามลำพัง“คำนับท่านขันทีเจ้าค่ะ ข้ามารบกวนหรือไม่เจ้าคะ” เยว่ชิงเอ่ยอย่างนอบน้อมกับขันทีฟ่งหรานที่อายุอานามย่างเข้าห้าสิบหนาวแล้ว“คุณหนูลู่ เชิญๆ ท่านองครักษ์นั่งสนทนาเรื่องทั่วไปกับท่านอ๋อง มิได้สำคัญอันใด ท่านเข้าไปร่วมพูดคุยด้วยได้” ขันทีฟ่งหรานเดินนำเยว่ชิงมาจนถึงศาลาริมสระที่ท่านอ๋องกับองครักษ์เฉินกงนั่งเล่นหมากล้อมอยู่ แต่ก่อนที่ขันทีฟ่งหรานจะเดินกลับออกไ

“พอเถิดเจ้าค่ะคุณหนู บ่าวว่าเราไปดูการละเล่นที่ลอกเลียนแบบมาจากร้านเราดีหรือไม่เจ้าคะ” เผิงจูรีบเสนอความคิดขึ้น เพราะกลัวว่านายของตนจะยกสุราอีกจอกขึ้นมาดื่ม“อืม ดีเช่นกัน เสี่ยวเอ้อ!”“ขอรับคุณหนู”“เห็นว่าที่นี่มีการละเล่นมากมาย หากข้าอยากเล่นต้องทำอย่างไรหรือ”“เอ่อ คือว่า-” เยว่ชิงเห็นว่าเสี่ยวเอ้อมัวแต่อ้ำๆ อึ้งๆ จึงได้เอ่ยถามอีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าว“อันใดกัน! อ้ำอึ้งเช่นนี้หมายความว่าข้าเล่นมิได้หรือ”“มิใช่ขอรับ คุณหนูอย่าได้ขุ่นเคืองข้อน้อยเลยขอรับ การละเล่นเหล่านั้นจะต้องใช้เงินทองในการลงเล่น ทั้งภายในห้องการละเล่นล้วนมีแต่ผู้ใหญ่เท่านั้นที่เข้าไปได้ จะเอ่ยว่าเป็นการละเล่นของผู้ใหญ่ก็คงจะไม่แปลกอันใด” เสี่ยวเอ้อที่ดูแลโต๊ะของเยว่ชิงกระซิบบอก เด็กสาวที่ได้ยินดังนั้นก็ตาโตขึ้นทันทีการพนันงั้นหรือ แต่การพนันในยุคนี้ยังเป็นสิ่งต้องห้ามมิใช่หรือ เหตุใดทางการจึงปล่อยไว้เช่นนี้เล่า!“งั้นหรือ แล้วในห้องส่วนตัวจะมีการละเล่นพวกนั้นอยู่หรือไม่”“มีขอรับ ในห้องส่วนตัวจะมีการละเล่นทุกอย่างเหมือนกับในห้องการละเล่น แต่ในห้องส่วนตัวจะใช้เงินเดิมพันหรือไม่ ก็ขึ้นอยู่กับผู้คนในห้องส

“เยว่ชิง เหตุใดมิคารวะท่านอ๋อง เด็กคงนี้ชักจะดื้อรั้นขึ้นทุกวัน” ใต้เท้าลู่เอ่ยตำหนิบุตรสาว เยว่ชิงที่ถูกดุ ประกอบกับยังขุ่นเคืองหลิวหยางอยู่ก็ก้มคารวะอย่างขอไปที“เจ้าเด็กคนนี้!” ใต้เท้าลู่เอ่ยดุเยว่ชิงเสียงแข็ง“ช่างเถิด ข้ามิได้ถือสาอันใด…ว่าแต่เกิดสิ่งใดขึ้น เหตุใดจึงได้บาดเจ็บเช่นนี้เล่า” หลิวหยางเอ่ยถามเยว่ชิงเสียงอ่อน ครอบครัวสกุลลู่เมื่อได้ยินน้ำเสียงของท่านอ๋องก็เบาใจลง อย่างน้อยท่านอ๋องก็มิได้ถือโทษเยว่ชิงซูเมิ่งเมื่อเห็นว่าบุตรสาวมิยอมเอ่ยตอบท่านอ๋อง นางจึงได้ยกแขนขึ้นสะกิดเบาๆ“สะดุดล้มเพคะ ตรงนั้น” นิ้วเรียวยื่นออกไปชี้จุดเกิดเหตุให้ท่านอ๋องได้รับรู้ โดยมิได้สบตากับอ๋องหนุ่มเลยสักเสี้ยว“เจ็บมากหรือไม่”“ไม่เจ็บแล้ว”“ท่านหมอได้ตรวจละเอียดแล้วหรือยัง ข้าให้หมอหลวงมาดูให้อีกทีดีหรือไม่” น้ำเสียงอ่อนปนออดอ้อนของหลิวหยางทำเอาครอบครัวสกุลลูถึงกลับหันมองไปที่เฉินกง ราวกับต้องการคำตอบว่าเกิดสิ่งใดขึ้นกับชินอ๋องแห่งแคว้นเฉิงกันแน่“มิลำบากท่านอ๋องเพคะ ท่านหมอที่จ้างมาตรวจจให้อย่างละเอียดแล้ว”“เช่นนั้นหรือ…เฉินกง คืนนี้เจ้าพักที่เรือนเถิด จะได้ดูแลน้องสาวเจ้าด้วย”“ขอบพระทัยพ่ะ