Semua Bab พอกันทีกับบทนางเอกแสนอาภัพ: Bab 91 - Bab 99

“ทะ ท่านพี่ เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้เพคะ” เยว่ชิงสาวเท้าเข้าไปหาสวามีด้วยความเร่งรีบ โดยมีทั้งเผิงจูและหลับใหลฉินกงคอยประคองอยู่ไม่ห่างชินอ๋องของแคว้นที่บัดนี้เนื้อตัวเปียกปอน ทั้งยังมีสภาพอิดรวยดั่งไปออกรบมาก็มิปาน ขาแกร่งเดินจ้ำอ้าวเข้ามาหาชายา แต่มิกลับมิได้แนบชิดอย่างใจหวัง เพราะกลัวว่าเยว่ชิงจะเปียกชื้นไปด้วย“พี่มิเป็นไร เจ้าอย่าได้วิ่งเชียว”“แล้วเหตุใดจึงเปียกไปหมดทั้งตัวเช่นนี้เพคะ”“เอ่อ คือ…พี่รีบร้อนกลับมาหาเจ้า จึงพลาดท่าเดินลื่นตกสระหลวงน่ะ แหะๆ” หลิวหยางกระซิบบอกเยว่ชิงเสียงเบา หากว่าผู้อื่นได้ยิน เขาคงมิกล้าสู้หน้าผู้ใต้บัญชาเป็นแน่ เพียงแค่เหล่าขันทีกำนัลและน้องสามที่ช่วยพาเขาขึ้นมาจากสระ เขาก็อายแทบแทรกแผ่นดินหนีแล้ว“คึ คึๆ อะฮึ่ม! ขันทีฟ่งหรานช่วยเตรียมน้ำอุ่นให้ท่านอ๋องทีเถิด มาเพคะ ไปแช่น้ำอุ่นเสียก่อน ประเดี๋ยวจะป่วยไข้เอาได้” หลิวหยางจำใจเดินตามชายาไปอย่างว่าง่ายหลิวหยางที่นั้งแช่น้ำอุ่นให้ร่างกายคลายหนาวแล้วก็รีบออกมาให้ชายาช่วยแต่งกายให้“เรียบร้อยแล้วเพคะ ท่านพี่ไปทำอย่างไรให้ตกสระหลวงกันเล่า” หลิวหยางเห็นใบหน้าที่กลั้นขำของร่างอวบก็เขินอายขึ้นมา อ๋องหนุ่มพาชา

“เป็นความผิดพ่อทั้งหมด พ่อไม่ดีเอง! เพราะหวังว่าสักวันนางจะตัดใจได้และหันมารักพ่อบ้าง หวังว่าหากอยู่ด้วยกัน มีโอรสด้วยกันแล้ว…นางจะรักพ่อบ้างแต่นั่นก็เป็นเพียงความหวังลมๆ แล้งๆ เพราะสุดท้ายแล้ว นางก็มิรักพ่อ” ฮ่องเต้เจี้ยนกั๋วพึ่งจะมารู้สึกว่าตนเองกระทำผิด ข่มเหงคนที่ตนรักก็ตอนที่อ้ายเยว่ได้ตายจากไปแล้ว ก่อนหน้านั้นพระองค์คิดเพียงว่าหากร่วมหลับนอนด้วยกัน มีโอรสธิดาด้วยกัน สักวันอ้ายเยว่ก็จะรักพระองค์ได้เอง“…แล้วชายผู้นั้นเล่า ตอนนี้ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่”“ชายผู้นั้นยังมีชีวิตอยู่ หลังจากที่พ่อพามารดาของเจ้าเข้าวังมา เขาก็มาตามหาอ้ายเยว่ถึงวังหลวง แต่พ่อก็ให้เงินก้อนหนึ่งกับเขาไป พร้อมกับเอ่ยบอกเขาเรื่องที่อ้ายเยว่มิได้ตั้งครรภ์ เขาจึงรับเงินและออกจากเมืองหลวงไป จากนั้นพ่อก็มิได้พบเจอเขาอีก” หลิวหยางได้ยินดังนั้นก็อดถอดถอนหายใจออกมามิได้ เดิมทีเขาคิดว่าการจากไปของท่านแม่จะทำให้นางมีความสุขอยู่บนสรวงสวรรค์ แต่เรื่องราวกลับไม่เป็นดังที่เขาคิดแม้แต่น้อย“แล้วเหตุใดท่านแม่ถึงได้เอ่ยว่ากระหม่อมเป็นบุตรของชายผู้นั้นเล่า”“เพราะนางปักใจว่านางตั้งครรภ์กับชายคนรักตั้งแต่ต้น แม้พ่อจะเอ่ยเช่นไร

กว่าเจ็ดเดือนที่หลิวหยางและเยว่ชิงแทบจะมิอยู่ห่างบุตรทั้งสอง โดยเฉพาะหลิวหยางที่ถึงขั้นหอบงานมาทำด้วยยามที่บุตรหลับ“บู้ๆ เอิ้ก แอ๊!” เสียงทารกน้อยวัยเจ็ดเดือนกำลังนอนสนทนากันอยู่บนเตียงสองคนเบาๆ ทั้งจางหย่งและอ้ายฉิงเป็นเด็กเลี้ยงง่าย มีร้องไห้งอแงตามประสาเด็กบ้าง แต่เมื่อได้ดื่มนมจากอกมารดาก็หยุดงอแงทันใด เพราะเหตุนี้ทารกน้อยทั้งสองจึงได้อ้วนท้วมสมบูรณ์ ประกอบกับผิวที่ขาวราวหิมะ ทำให้ผู้เป็นบิดามารดาและข้ารับใช้ในจวนอ๋องต่างเอ็นดูท่านชาย ท่านหญิงเป็นที่สุด“หึๆ ฉิงเอ๋อร์กับอาหย่งพูดคุยเรื่องใดกันอยู่หรือ ให้พ่อพูดคุยด้วยได้หรือไม่ หืม” หลิวหยางยื่นหน้าเข้าไปจุมพิตแก้มกลมของบุตรทั้งสองคนละทีให้หายคิดถึง เขาพึ่งจะกลับมาจากการประชุมในท้องพระโรงจึงได้ตรงกลับจวนทันที แต่ก็มิทันได้ทานมื้อเช้ากับชายาและบุตรอยู่ดี ร่างสูงจึงรีบทานอาหารและผลัดเปลี่ยนอาภรณ์ก่อนเข้ามาหาเยว่ชิงและบุตรทั้งสอง“ท่านพี่” เยว่ชิงเมื่อเห็นว่าสวามีหอมแก้มบุตร จึงได้ยื่นแก้มของตนเองให้สวามีได้หอมบ้าง ตั้งแต่มีบุตร ดูเหมือนว่าท่านอ๋องจะมิสนใจเยว่ชิงแล้ว เมื่อก่อนกลับมาจากการทำงานจะต้องมาหานางเป็นคนแรก แต่บัดนี้กลับมุ่ง

“อู้ๆ คิก เจี่ยมๆ”“โอ้ ฉิงเอ๋อร์ของลุงวาดภาพได้งดงามยิ่ง หากอาหย่งก็กลับมาแล้ว เราเอาไปอวดเขาดีหรือไม่ หืม” หมิงยู่ว่า พลางนำผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดคราบสีที่ติดใบหน้าหลานสาวตัวน้อยออก อีกสองเดือนข้างหน้าก็จะถึงฤกษ์แต่งของเขากับฟางเอ๋อร์แล้ว ถึงครานั้นเขาจะรีบมีบุตรให้ทันใช้ เดิมทีมีการกำหนดฤกษ์แต่งก่อนหน้านี้ แต่ทว่าพี่ชายของฟางเอ๋อร์ออกเรือไปส่งสินค้าต่างแคว้นมิอาจมาร่วมงานได้ พวกเขาจึงเลื่อนออกไป เพราะอยากให้ครอบครัวอยู่กันพร้อมหน้าในวันสำคัญ“คารวะองค์ชายทั้งห้าพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมพาอาหย่งไปเปลี่ยนอาภรณ์ตัวใหม่มาแล้ว รับรองว่ากลิ่นหอมฉุย” ลี่อินอุ้มจางหย่งเข้ามาในศาลาที่เหล่าองค์ชายนั่งอยู่ รอยยิ้มหวานหยดของคุณชายรองลู่ทำเอาใครบางคนถึงกับหันมองมิวางตา จนเหล่าพี่น้องจับสังเกตได้“เชิญคุณชายรองและคุณชายสามลู่ตามสบาย ถือว่าพวกข้ามาพักผ่อนดั่งครอบครัวทั่วไป ใช่หรือไม่น้องสี่” จ้านฉือที่เห็นว่าน้องชายยังมิละสายตาจากใบหน้างามจึงได้เอ่ยเรียกสติ“พ่ะย่ะค่ะเสด็จพี่ คุณชายลู่พาอาหย่งมานั่งเถิด” เมื่อองค์ชายสี่เอ่ยเรียกคุณชายลู่ ทำให้ทั้งลี่อินและหมิงยู่ชะงักมองหน้ากัน เพราะมิรู้ว่าองค์ชายเอ่ยเรี

“เสด็จพ่อ มิอยู่หรือเพคะ อื้ม” เสียงเล็กของเด็กหญิงวัยหกหนาวเอ่ยถามมารดาทั้งที่มือยังคงนำขนมเข้าปากน้อยๆ ไม่หยุด“ฉิเงอ๋อร์ เจ้าเรียบร้อยให้สมกับเป็นสตรีเสียบ้างเถิด” เยว่ชิงนำผ้ามาเช็ดปากให้บุตรสาวตัวน้อย ดูทีเถิดอันเอ๋อร์บุตรสาวของพี่ใหญ่กับเสี่ยวจูอายุเพียงสี่หนาวยังนั่งกินเรียบร้อยมิเลอะเทอะแม้แต่น้อย“มิจำเป็นเพคะ ท่านลุงรองเอ่ยว่ายามเสด็จแม่เด็กก็แก่นเซี้ยวเช่นฉิงเอ๋อร์” แม้จะถูกมารดาดุ แต่เด็กหญิงตัวน้อยกลับมาใส่ใจ เอาแต่กัดกินขนมด้วยท่าทีสบายอารมณ์“เสด็จแม่คงต้องทำใจเสียแล้วพ่ะย่ะค่ะ บุตรของผู้ใดย่อมเหมือนผู้นั้น ฉิงเอ๋อร์ย่อมซุกซนเหมือนเสด็จแม่ อันเอ๋อร์ย่อมเรียบร้อยเหนียมอายดั่งท่านป้าเผิงจู ส่วนอาหรานเองก็ปากเก่งเช่นท่านลุงรอง” อาหรานที่จางหย่งเอ่ยถึงคือ ลู่ห่าวหราน บุตรชายของพี่รองและพี่ฟางเอ๋อร์ที่อายุได้เพียงสี่หนาว แต่กลับช่างพูดช่างเจรจาดั่งพี่รองมิมีผิด“คิกๆ”“เสี่ยวจู เจ้าหัวเราะข้าหรือ”“มิได้เพคะพระชายา เพียงแต่หม่อมฉันนึกถึงยามที่พระชายาเป็นเด็ก ท่านหญิงมิมีสิ่งใดต่างจากพระชายาเลยเพคะ” เผิงจูยกมือปิดปากหัวเราะ ท่านหญิงช่างเหมือนพระชายาเหลือเกิน ส่วนท่านชายใหญ่ก็