All Chapters of พอกันทีกับบทนางเอกแสนอาภัพ: Chapter 41 - Chapter 50

“เผิงจง มีอันใดหรือ” ซูเมิ่งเอ่ยถามเผิงจงที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาในโรงครัว จนซูเมิ่งและเยว่ชิงที่ทำอาหารอยู่ในครัวเกิดอาการร้อนรนตามไปด้วย“ขออภัยขอรับฮูหยิน บ่าวเพียงจะมาสอบถามฮูหยินว่าต้องการรับคนเข้ามาทำงานในโรงครัวเพิ่มหรือไม่ขอรับ มีหญิงผู้หนึ่งมาขอข้าวขอน้ำแลกกับการทำงาน” เผิงจงเอ่ยอธิบายเรื่องราวให้กับผู้เป็นนายได้ฟัง ด้วยตอนนี้เขาได้รับความเชื่อใจจากใต้เท้าลู่ให้มาจัดการเรื่องในเรือนทั้งหมด หรือจะเอ่ยว่าเผิงจงเป็นพ่อบ้านของเรือนสกุลลู่ก็ว่าได้“คนในโรงครัวเพียงพอแล้ว ในส่วนของเจ้าเล่า มีคนทำงานเพียงพอหรือไม่” ซูเมิ่งเอ่ยถามเผิงจง เพราะตั้งแต่มีเผิงจงเข้ามาช่วยดูแลจัดการเรื่องในเรือน ซูเมิ่งและแม่นมลี่ก็มิได้เข้าไปยุ่งเกี่ยวเรื่องการจัดการบ่าวในเรือนอีก“มีเพียงพอเช่นกันขอรับ”“เช่นนั้นก็เอ่ยบอกนางไปตามตรงเถิด แต่เจ้าอย่าลืมนำข้าวปลาอาหารนี้ไปแบ่งนางด้วย จะได้มีแรงไปหางานที่สกุลอื่นต่อ” เยว่ชิงพยักหน้าเห็นด้วยกับมารดา หากรับคนเข้ามาทำงานในเรือนมาก ก็ต้องเสียค่าใช้จ่ายมาก อีกทั้งบ่าวรับใช้ในเรือนของเยว่ชิงมีเพียงพอสำหรับงานภายในเรือนแล้ว“พี่สาว สกุลลู่ของเราคงรับท่านเข้าทำงานม

เหล่าทหารและขุนนางต่างจดจ้องไปที่กล่องไม้ในมือของเยว่ชิง เพียงแค่คุณหนูลู่ยอมเปิดให้เห็นว่าด้านในมีสิ่งใด ใต้เท้าหม่าก็คงจะพอใจแล้ว“เอ่อ มิใช่ว่าข้ามิอยากเปิดให้ทุกท่านได้ดูนะเจ้าคะ เพียงแต่เรื่องเช่นนี้ออกจะน่าอายไปบ้าง” เยว่ชิงทำสีหน้าขัดเขินจนทุกคนอดสงสัยไม่ได้ว่าภายในกล่องนั้นเป็นสิ่งใดกันแน่“แต่หากคุณหนูมิเปิด ความจะกระจ่างได้อย่างไรเล่า” เมื่อใต้เท้าหม่าเอ่ยดังนั้น ทั้งเหล่าขุนนางและทหารที่ตามมาต่างพยักหน้าคล้อยตามไปกับใต้เท้าหม่า“กล่องนี้เป็นท่านอ๋องที่มอบให้ข้าเจ้าค่ะ เป็นเพียงโอสถบำรุงร่างกายเท่านั้น” มือบางค่อยๆ เปิดกล่องให้ทุกคนได้เห็น ภายในกล่องไม้มีเพียงขวดโอสถสีขาวเพียงหนึ่งขวดเท่านั้น“ปะ เป็นไปได้อย่างไร ข้าขอเปิดขวดโอสถนั่นได้หรือไม่ เผื่อ- เผื่อว่าจะเป็นน้ำอมฤตพ่ะย่ะค่ะ” ใต้เท้าหม่ายังมิยอมแพ้เพียงเท่านั้น กลับดื้อดึงจะขอตรวจสอบให้ได้ ใต้เท้าหม่าเพียงแค่แปลกใจว่าไข่มุกที่เขาเป็นผู้นำมาใส่กล่องนี้มันหายไปได้อย่างไร ไม่แน่ว่าอาจจะอยู่ในขวดโอสถที่ว่านี่ก็เป็นได้“ใต้เท้าหม่าช่างดื้อรั้นเสียจริง! จะตรวจสอบอันใดก็ตรวจสอบไป กล่องไม้นี้เป็นข้าที่ฝากใต้เท้าลู่นำมาให้กับว่

หลังจากที่หลิวหยางได้นำกำลังเข้าตรวจค้นเรือนของสกุลหม่า จนนำของมีค่ากลับคืนสู่พระคลังหลวงได้ ฮ่องเต้เจี้ยนกั๋วก็รับสั่งให้ท่านอ๋องหยุดพักเรื่องการทำงานเพื่อเตรียมตัวเข้าสู่พิธีอภิเษกที่จะถูกจัดขึ้นในอีกไม่กี่วัน ทั้งฮ่องเต้เจี้ยนกั๋วยังรับสั่งให้กรมพิธีการจัดเตรียมทุกสิ่งมิให้ขาดตกบกพร่อง งานสมรสพระราชทานระหว่างชินอ๋องเฉิงหลิวหยางและลู่เยว่ชิงจึงถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ในจวนอ๋อง ทำให้พิธีการต่างๆ ต้องมากมายตามไปด้วย“เมื่อยขาหรือไม่” เสียงเข้มดังขึ้นจากร่างสูงที่ยืนข้างกาย ทำให้เยว่ชิงรู้สึกอุ่นใจไม่น้อย“เพคะ แต่ยังพอทนไหว”“อืม อีกไม่นานพิธีการต่างๆ ก็จะเสร็จสิ้น ถึงครานั้นเจ้าก็จะได้ไปนั่งพักในห้องหอแล้ว” หลิวหยางเอ่ยปลอบเด็กน้อยข้างกาย เขาเห็นเยว่ชิงขยับตัวหยุกหยิกอยู่หลายคราจึงคิดว่าเกิดจากอาการเมื่อยขบที่ต้องยืนรอพิธีการต่างๆหลังจากพิธีการต่างๆ เสร็จสิ้น จึงถึงฤกษ์ส่งตัวเจ้าสาวเข้าหอ ครอบครัวสกุลลู่ถึงกับยกขบวนกันไปส่งเยว่ชิงเข้าหอกันทุกคน จนแขกเหรื่อถึงกับหัวเราะออกมาด้วยความเอ็นดู พระชายาคงจะเป็นดั่งแก้วตาดวงใจของสกุลลู่เป็นแน่ จึงได้ประคบประหงมกันถึงเพียงนี้“เจ้าเดินระวังๆ เ

หลังจากเข้าพิธีอภิเษกมาแล้วเจ็ดวัน จวนอ๋องก็กลับมาเงียบสงบดังเดิม เพราะเหล่าขันทีกำนัลจากในวังที่มาช่วยจัดงานอภิเษกได้กลับเข้าวังจนหมดแล้ว ทั้งหลิวหยางและเยว่ชิงก็ใช้ชีวิตร่วมกันอย่างสันติ อยู่ร่วมกันฉันพี่น้องดังที่หลิวหยางต้องการ แต่…จุ๊บ!“ขอบพระทัยเพคะ” เยว่ชิงยื่นริมฝีปากบางไปสัมผัสกับแก้มสากพร้อมกับเอ่ยขอบพระทัยท่านอ๋องที่ยอมให้นางนำเจ้ามูมู่มาเลี้ยงที่จวนอ๋อง ทั้งยังจะให้ช่างไม้มาจัดการเรื่องที่อยู่ของมูมู่ให้อีกด้วย“เยว่ชิง ข้าเคยเอ่ยกับเจ้าแล้ว ว่าเราจะอยู่กัน-”“อยู่กันฉันพี่น้อง หม่อมฉันหอมแก้มพี่ชายและท่านพ่อท่านแม่เช่นนี้ประจำเพคะ ถือเป็นรางวัลที่พวกเขาเอาอกเอาใจหม่อมฉัน” ร่างสูงชะงักกับคำพูดของชายาตัวน้อยนี่นางเคยหอมแก้มพี่ชายนางด้วยหรือ“เฉินกง…ก็เคยถูกเจ้าหอมอย่างนั้นหรือ” คิ้วหนาขมวดเข้าหากันแน่น มันมิเหมาะสม แม้จะเป็นพี่น้อง แต่หญิงชายก็มิสมควรใกล้ชิดกันถึงเพียงนั้น“เพคะ พี่ใหญ่ถูกหม่อมฉันหอมบ่อยกว่าผู้ใด เพราะเขาชอบตามใจหม่อมฉัน” เยว่ชิงเอ่ยออกมาอย่างอารมณ์ดี วันนี้หลังจากทานมื้อเช้านางจะได้เข้าวังไปคารวะองค์ฮ่องเต้ ฮองเฮา และเหล่าเชื้อพระวงศ์ทั้งหลาย หลังจากนั้

“พวกเจ้าตระเตรียมสิ่งของจำเป็นครบหมดแล้วหรือยัง หีบอาภรณ์เล่า เครื่องประดับของท่านอ๋องและพระชายาก็ด้วย” จวนอ๋องวุ่นวายกันแต่เช้า เหล่าขันทีและนางกำนัลต่างวิ่งวุ่นจัดเตรียมเครื่องใช้จำเป็นของผู้เป็นนาย ด้วยว่าวันนี้เหล่าเชื้อพระวงศ์และขุนนางจะต้องออกเดินทางไปหุบเขาหลิงหลงเนื่องจากในวันพรุ่งจะมีการแข่งขันล่าสัตว์ของเหล่าเชื้อพระวงศ์และขุนนางที่ทางราชสำนักมีการจัดขึ้นทุกปีเพื่อเป็นการกระชับสัมพันธ์ ทั้งภายในงานยังมีการสังสรรค์ดื่มกิน และองค์ฮ่องเต้ยังมีของรางวัลสำหรับผู้ที่ล่าสัตว์ใหญ่ได้อีกด้วย โดยเนื้อของสัตว์ที่ถูกล่ามาได้นั้น องค์ฮ่องเต้จะนำมาเป็นวัตถุดิบทำโรงทานแจกจ่ายชาวเมือง“ท่านขันทีฟ่งหรานพักเสียบ้างเถิด เช้านี้ข้าเห็นท่านเดินไปมาตั้งแต่เช้า มาๆ นั่งๆ ปล่อยให้เด็กๆ เขาทำไปเถิด” เยว่ชิงรีบพยุงร่างของขันทีมานั่งเพราะเกรงว่าจะเป็นลมล้มพับไป“ได้อย่างไรกันพ่ะย่ะค่ะ เจ้าเด็กพวกนี้ขี้หลงขี้ลืม หากว่าไปถึงหุบเขาหลิงหลงแล้วมิได้นำสิ่งสำคัญมาจะแย่เอาได้พ่ะย่ะค่ะ” เยว่ชิงถึงกับส่ายหัวให้กับขันทีคนสนิทของสวามี นางยอมรับในความรอบคอบของขันทีฟ่งหรานเป็นที่สุด ทั้งขันทีฟ่งหรานยังใส่ใจดูแลนาง