Semua Bab พอกันทีกับบทนางเอกแสนอาภัพ: Bab 31 - Bab 40

“แค่ขอโทษเองหรือ มิมีของมาขอโทษด้วยหรือเพคะ”“เจ้าหมายถึง…” หลิวหยางชะงักอย่างงุนงง ของมาขอโทษงั้นหรือ“ก็…ของมีค่าอย่างไรเพคะ ทุกทีที่ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ๆ หรือแม้แต่บ่าวในเรือนจะงอนง้อหม่อมฉัน ย่อมมีของมาขอโทษด้วย” ปากเล็กเอ่ยอธิบายออกไปเจื้อยแจ้ว หลิวหยางพอเข้าใจว่านางต้องการสิ่งใดก็หัวเราะออกมาเบาๆ“หึๆ ข้าย่อมมี เจ้าอยากได้สิ่งใดก็แจ้งมาเถิด ข้าจะหามาให้”“อืม ท่านอ๋องคิดมามิได้หรือ หม่อมฉันมิรู้ว่าอยากได้สิ่งใด” เมื่อเยว่ชิงเอ่ยเช่นนี้ หลิวหยางก็นิ่งคิดอยู่นาน ตาคมมองสำรวจร่างเล็กที่สวมใส่อาภรณ์สีดำของเขา ด้วยขนาดตัวที่ต่างกันทำให้ชุดที่เยว่ชิงสวมใส่ดูจะรุ่มร่ามไปมาก ดูอย่างไรก็เหมือนเด็กน้อยแอบเอาอาภรณ์บิดามาสวมใส่ ละเล่นสวมบทบาทเป็นแม่ทัพ ยิ่งถือดาบไม้ติดตัวเช่นนี้ ยิ่งเหมือนเข้าไปใหญ่ ริมฝีปากหนากระตุกยิ้มขำกับภาพตรงหน้า ทว่าจู่ๆ อ๋องหนุ่มก็ต้องหยุดชะงักกับความคิดของตนเองดาบ! จริงสินะ เยว่ชิงจะต้องอยากได้เป็นแน่“ท่านอ๋องจ้องมองหม่อมฉันเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร หรือตกตะลึงในความงดงามของหม่อมฉัน” เยว่ชิงส่งยิ้มกริ่มไปให้“เห้อออ ข้ากำลังคิดเรื่องสิ่งของแทนคำขอโทษต่างหาก”“แล้ว

“ข่าวลืออันใดหรือเจ้าคะ” เยว่ชิงจ้องมองไปที่เฉินกงอย่างใคร่รู้“ข่าวลือเรื่องเจ้ากับรองแม่ทัพอู๋อย่างไรเล่า เขาเล่าลือกันทั้งตลาดว่าพวกเจ้ามีใจให้กัน ทั้งรองแม่ทัพอู๋ยังจะแต่งเจ้าเข้าไปเป็นอนุทันทีหลังจากที่เจ้าพ้นวัยปักปิ่น” เฉินกงเอ่ยทุกสิ่งที่ได้ยินมาด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด ข่าวลือเช่นนี้ถือเป็นการทำลายชื่อเสียงของเยว่ชิงและสกุลลู่ แล้วจะให้เขานิ่งนอนใจได้อย่างไร“มีใจอันใดกันเจ้าคะ ข้าเกลียดขี้หน้ารองแม่ทัพอู๋ยิ่งกว่าผู้ใด” ใบหน้างดงามบึ้งตึงมิชอบใจข่าวโคมลอยที่เป็นเท็จนี้สักนิดเหตุใดไม่เล่าลือว่านางแอบมีสัมพันธ์กับท่านอ๋องบ้างเล่า นางเข้าออกจวนอ๋องเป็นว่าเล่น เหตุใดมิเอาไปเล่าลือกันบ้าง!“แล้วในตลาดยังพูดเรื่องใดอีกหรือไม่” หลิวหยางเอ่ยถามเฉินกง เขากลัวว่าเรื่องที่เยว่ชิงพบเจอกับอู๋จางหมิ่นในห้องส่วนตัวที่เหลาอาหาร จะถูกแพร่งพรายออกไปด้วย หากว่าเรื่องนั้นถูกเล่าต่อกันไป เยว่ชิงคงต้องเสียหายไปมากกว่านี้เป็นแน่“มิมีแล้วพ่ะย่ะค่ะ ผู้คนในตลาดเล่าลือกันเพียงเท่านี้” เฉินกงเอ่ยตอบผู้เป็นนาย“เช่นนั้นก็มิต้องกังวลไปเจ้าค่ะ เพียงแค่ข่าวโคมลอยเท่านั้น ไม่นานผู้คนก็คงลืมเลือนไป พี่ใหญ่อ

“เยว่ชิง เรียบร้อยแล้วหรือยังลูก” ซูเมิ่งเดินเข้ามาในห้องของบุตรสาว วันนี้สกุลลู่ได้จัดพิธีปักปิ่นให้กับลู่เยว่ชิง บุตรสาวเพียงคนเดียวของสกุลลู่ แขกเหรื่อต่างเดินทางมาร่วมพิธีปักปิ่นของคุณหนูลู่มิขาดสาย“เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ แขกเหรื่อมาถึงแล้วหรือเจ้าคะ” เยว่ชิงในอาภรณ์สีชมพูอ่อน ใบหน้างดงามถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องประทินผิวส่งเสริมให้นางดูเติบโตเป็นสาวงามอย่างแท้จริง“มาถึงกันแล้ว วันนี้ลูกแม่งดงามเสียจริง มาเถิด แม่จะพาเจ้าออกไปทำพิธีด้านนอก” พิธีปักปิ่นถือเป็นพิธีที่สำคัญของเด็กสาวที่มีอายุถึงวัย 15 หนาว ภายในพิธีมารดาหรือแขกผู้หญิงจะเป็นผู้ปักปิ่นให้กับเด็กสาว เพื่อเป็นสัญลักษณ์ว่าเด็กสาวผู้นี้ได้เติบโตและพร้อมตบแต่งมีครอบครัวแล้วซูเมิ่งประคองบุตรสาวของตนออกไปทักทายแขกเหรื่อก่อนที่จะเข้าสู่พิธีการสำคัญ ทุกคนที่เข้ามาร่วมพิธีต่างเอ่ยปากชมความงามของเยว่ชิงไม่หยุด ทั้งรูปโฉม ทั้งกริยา มิมีบกพร่องแม้แต่น้อย อู๋จางหมิ่นแม้จะมิได้มาร่วมพิธีแต่กลับส่งแม่สื่อของสกุลอู๋มายื่นเทียบหมั้นหลังจากเสร็จสิ้นพิธีปักปิ่นของเยว่ชิง“คุณหนูลู่งดงามเสียจริง เหมาะสมกับรองแม่ทัพอู๋ยิ่งนัก น่าเสียดายที่จะไ

..“ท่านพ่อ ท่านแม่ และท่านพี่มิต้องกังวลไปเจ้าค่ะ หากมิมีคู่ครอง ข้าก็อยู่ให้พวกท่านเลี้ยงเช่นนี้อย่างไรเจ้าคะ สบายกว่าแต่งเข้าสกุลอื่นมากนัก” เยว่ชิงเข้าไปออดอ้อนมารดา หลังจากที่ท่านพ่อได้เอ่ยเล่าเรื่องราวการปฏิเสธเทียบหมั้นให้ฟัง ครอบครัวสกุลลู่ก็รู้สึกกังวลขึ้นมา ทั้งลู่หวังเหล่ย ซูเมิ่ง เฉินกง หมิงยู่ ลี่อิน และบ่าวคนสนิทต่างคิดหนักในเรื่องนี้“เจ้ายังจะพูดจาทีเล่นทีจริงเช่นนี้อีกหรือ หากว่าสกุลอู๋ลงมือทำเรื่องร้ายแรงเล่าจะทำอย่างไร” หมิงยู่เอ่ยดุน้องสาว เขากลัวว่าสกุลอู๋จะมิทำเพียงการปล่อยข่าวลือเสียหาย หากพวกนั้นจ้างวานพวกโจรถ่อยมาฉุดลากเยว่ชิง หรือหากท่านพ่อโดนกลั่นแกล้งรุนแรงกว่าเดิมเล่า จะทำเช่นไร“น้องรองเอ่ยเช่นนี้ จะยอมให้น้องสาวเราแต่งเข้าสกุลอู๋หรือ” เฉินกงที่เคร่งเครียดจากงานและเรื่องของเยว่ชิงจึงได้ขาดสติ เผลอชักสีหน้าและขึ้นเสียงใส่น้องชาย“ข้ามิได้เอ่ยเช่นนั้น ข้าเพียงอยากให้นางรับรู้ว่าสถานการณ์เช่นนี้ นางมิควรเอ่ยทีเล่นทีจริง อย่างน้อยก็ควรกังวลเรื่องนี้ไว้บ้าง” ทั้งหมิงยู่และเฉินกงต่างเอ่ยสิ่งที่ตนคิดออกมา จนบรรยากาศในเรือนเริ่มคุกรุ่นขึ้น ลู่หวังเหล่ยและซูเมิ่ง

หลิวหยางคิดตามคำพูดของเยว่ชิง ดูเหมือนว่าเขาเองก็มีส่วนทำให้เยว่ชิงและครอบครัวสกุลลู่ตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ เรื่องปิ่นปักผม แม้ว่าเขาจะมอบให้นางด้วยความเอ็นดู แต่ทว่าผู้อื่นก็นำเรื่องนี้ไปเล่าลือกันทั่วว่าเป็นของหมั้น ทั้ง…เรื่องที่เขาล่วงเกินเยว่ชิงในวันที่ถูกยาปลุกกำหนัด เขาเองก็ควรจะรับผิดชอบเรื่องนี้“ข้าขอโทษเจ้าเรื่องปิ่นปักผม ข้าเพียงอยากมอบสิ่งที่มีค่าให้กับเจ้าในวันสำคัญ เรื่องนี้ข้าผิดเองทั้งหมด ส่วนเรื่องตบแต่ง หากเจ้ามั่นใจว่าอยากตบแต่งกับข้า ข้าจะให้เสด็จพ่อส่งเทียบหมั้นไปสกุลลู่ แต่ข้าขอเตือนเจ้าว่า…ข้ามิใช่ชายที่เพียบพร้อมดังที่ทุกคนเห็น หลังจากเจ้าแต่งเข้าจวนอ๋องแล้ว วันข้างหน้าแม้ว่าเจ้าจะหย่าขาดกับข้า ผู้คนก็จะเข้าใจว่าเจ้ามีมลทิน เคยผ่านการแต่งงานมาแล้ว เมื่อเป็นเช่นนี้เจ้าจะยอมรับได้หรือไม่” หลิวหยางจ้องมองไปที่ตากลม หากเอ่ยถึงเรื่องการตบแต่งครานี้ คงเป็นเขาที่ได้ประโยชน์มากกว่าจะเป็นเยว่ชิง อย่างน้อยก็ทำให้เสด็จพ่อมิต้องกังวลใจเรื่องของเขาอีก“หม่อมฉันยอมรับได้เพคะ วันข้างหน้าจะเป็นเช่นไร หม่อมฉันมิอาจรู้ได้ แต่หม่อมฉันจะมิเสียใจกับการตัดสินใจในครานี้เป็นแน่ แม้