All Chapters of พอกันทีกับบทนางเอกแสนอาภัพ: Chapter 51 - Chapter 60

“ขอบพระทัยเพคะ แต่หม่อมฉันมิอยากรบกวนเวลาของท่านอ๋อง” “มาเถิด ข้าตั้งใจจะพาเจ้าไปเล่นน้ำตก หากว่าเราเร่งควบม้าออกนำขบวนไปตอนนี้ คงจะมีเวลาสักเค่อ (15 นาที) ให้เจ้าได้เล่นน้ำก่อนที่ขบวนจะเดินทางไปถึงที่น้ำตก” หลิวหยางลอบยิ้ม เมื่อเห็นว่าท่าทีของเยว่ชิงเปลี่ยนไปทันทีที่ได้ยินว่าเขาจะพาไปเล่นน้ำตก แม้มิรู้ว่าทำสิ่งใดผิดต่อเยว่ชิง แต่ตอนนี้ต้องรีบง้องอนชายาตัวน้อยเสียก่อน เขามิอยากถูกเมินเฉยเช่นครานั้นอีกแล้ว“ก็ได้เพคะ เสี่ยวจูมีอาภรณ์สำรองให้ข้าหรือไม่”“มีเพคะ ผ้าห่อนี้มีทั้งอาภรณ์และขนมด้วยเพคะ” เผิงจูรีบนำห่อผ้าออกมาให้นายของตน จากนั้นเยว่ชิงจึงรับมาและขึ้นไปนั่งบนม้าตัวเดียวกับท่านอ๋อง เมื่อทุกอย่างเตรียมพร้อม หลิวหยางจึงรวบตัวร่างบางให้เข้ามาชิดอกแกร่งและรีบควบม้าไปที่น้ำตกทันที“เป็นอย่างไร งดงามหรือไม่” หลิวหยางอุ้มร่างบางลงจากหลังม้า พลางหัวเราะให้กับท่าทีดั่งเด็กน้อยของชายา ตากลมจ้องมองไปที่น้ำตกด้วยแววตาเปล่งประกาย ทั้งอ้อมแขนยังกอดห่อผ้าไว้แน่น“งดงามเพคะ” เยว่ชิงหันมายิ้มตาหยี ตั้งแต่นางเกิดมานางยังมิเคยออกมาเที่ยวชมนอกเมืองหลวงเลยสักครา อาจเพราะในวัยเด็กนางต้องเร่งหาเงิน ท

หลิวหยางค่อยๆ ลุกขึ้น พยายามมิให้ศีรษะของตนโผล่พ้นทุ่งหญ้ามากนัก ตาคมกวาดมองและประเมินสถานการณ์ดูแล้ว พบว่าพวกเขาทั้งสองมิอาจกลับไปเอาม้าใต้ต้นไม้ใหญ่ได้ เพราะทางนั้นมีพวกนักฆ่ารออยู่นับยี่สิบคน หากเป็นเช่นนี้คงจะต้องวิ่งเข้าป่าอีกฝั่ง แต่ยังไม่ทันที่ร่างสูงจะได้เอ่ยบอกแผนการให้กับคนตัวเล็กฟังก็ถูกพวกนักฆ่าพบเข้าจนได้“พวกมันอยู่ตรงนั้น ตามไป จับตายทั้งคู่”“เยว่ชิง วิ่ง!!!” เยว่ชิงรีบสับขาวิ่งด้วยแรงทั้งหมดที่มี มือข้างหนึ่งถูกท่านอ๋องจับกุมเอาไว้ ส่วนอีกข้างก็ดึงกระโปรงที่แสนจะรุ่มร่ามของตนเอง ทำให้การวิ่งหนีเพื่อเอาชีวิตรอดครานี้เป็นไปอย่างทุลักทุเล ทั้งสองวิ่งเข้าป่ามาลึกพอควร แต่กลับหนีไม่พ้นนักฆ่าพวกนั้น“หยุดเพียงเท่านั้นเถิดท่านอ๋อง” นักฆ่านับยี่สิบคนวิ่งเข้ามารุมล้อมหลิวหยางและเยว่ชิงเอาไว้“พวกเจ้าต้องการสิ่งใด เงินทองอย่างนั้นหรือ” หลิวหยางเอ่ยถามออกไปทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่านักฆ่าพวกนี้ย่อมต้องการชีวิตของตนมากกว่าจะเป็นเงินทอง มือหนากุมมือบางเลื่อนไปจับดาบที่ถูกเก็บไว้ในฝักข้างเอวของตน ยังดีที่วันนี้เขาตัดสินนำทั้งดาบของเขาและเยว่ชิงติดตัวมาด้วย ด้านเยว่ชิงที่ถูกมือหนาดึงไปจ

“นอนได้หรือไม่” หลิวหยางเอ่ยถามชายาเมื่อเห็นว่าเยว่ชิงพลิกกายไปมาอยู่หลายที“นอนได้เพคะ” เยว่ชิงตอบรับออกไปทั้งที่ในใจนึกถึงเตียงนุ่มๆ ที่จวนอ๋องใจแทบขาด ร่างบางได้แต่พร่ำเพ้อถึงเตียงนอนแสนนุ่มอยู่ในใจ แต่อยู่ๆ ก็ถูกแขนแกร่งรวบขึ้นไปนอนร่างกายอันกำยำ“คืนนี้นอนบนตัวข้าไปก่อน อาจจะไม่นุ่มเหมือนเตียงนอนที่จวน แต่ก็คงพอทำให้เจ้าข่มตาหลับลงได้” หลิวหยางใช้มือทั้งสองข้างกอดเกี่ยวเอวบางเอาไว้เพราะกลัวว่าเยว่ชิงจะตกลงมาบนพื้น“นอนเช่นนี้ อาจจะนอนสบายกว่าเตียงที่จวนก็ได้เพคะ” เยว่ชิงขยับตัวไปมาเพื่อหาท่าทางที่จะทำให้นางนอนสบาย ร่างบางจึงได้นอนคว่ำ ใบหน้างามแนบลงบนอกแกร่ง เสียงก้อนเนื้อที่เต้นภายในอกของสวามียิ่งทำให้เยว่ชิงนึกสุขใจ อย่างน้อยก็ไม่ได้มีเพียงนางที่ใจเต้นระรัวยามที่แนบชิดกัน ไม่นานเสียงพูดคุยก็เงียบลง เมื่อสองสามีภรรยาเข้าสู่ห้วงนิทรา“ท่านแม่ หยุด! หยุดได้แล้ว ฮึก” เยว่ชิงงัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะแรงกอดรัดจากคนใต้ร่าง เมื่อหยัดกายลุกขึ้นจึงได้เห็นว่าท่านอ๋องกำลังร้องไห้ออกมา หยาดน้ำตาไหลออกมาทั้งที่เจ้าตัวยังหลับตาสนิทฝันร้ายอย่างนั้นหรือ“ท่านอ๋อง ท่านอ๋อง!” เยว่ชิงพยายามปลุกท่านอ

“ท่านอ๋องลุกขึ้นมาเพคะ มองมาที่หม่อมฉัน ห้ามหลับตา!” หลิวหยางหยัดกายขึ้นตามคำสั่งของชายา ร่างสูงเท้าแขนทั้งสองข้างกับพื้น ใบหน้าคมก้มลงมองการกระทำของเยว่ชิงตามที่นางสั่งมือบางเริ่มรูดรั้งแท่งทวนที่กำแทบไม่รอบช้าๆ ชักนำอารมณ์ของชายหนุ่มที่มิเคยแม้แต่จะศึกษาเรื่องเช่นนี้ให้ลุกโชนขึ้นมา นิ้วหัวแม่มือเล็กวนรอบปลายหยักอยู่ครั้งแล้วครั้งเล่าจนเริ่มมีหยาดรักไหลซึมออกมาจากรูเล็ก“ซี๊ดดดดด อ๊ะ” ยิ่งได้ยินเสียงครางจากสวามี เยว่ชิงยิ่งได้ใจ นางเริ่มรูดรั้งแท่งทวนของสวามีเร็วขึ้น ทั้งยังก้มหน้าลงใช้ลิ้นเล็กเลียส่วนปลายของแท่งทวน“ท่านอ๋องเห็นเยว่ชิงหรือไม่ เยว่ชิงตั้งใจทำเพื่อท่าน ท่านเห็นหรือไม่ว่าเยว่ชิงทำสิ่งใดอยู่” ปากเล็กอ้าครอบส่วนปลายของแท่งทวน แล้วค่อยๆ ขยับศีรษะขึ้นลงช้าๆ“ฮ๊า เห็น ข้าเห็นเจ้ากำลัง อ๊า กำลังกลืนกินแก่นกายของข้า” ราวกับคำตอบของสวามีถูกใจหนักหน้า เยว่ชิงจึงได้ขยับศีรษะขึ้นลงเร็วขึ้น ทั้งยังใช้มือช่วยชักรูดในส่วนที่เหลือเป็นรางวัลให้กับสวามี จนผู้ที่ไม่ประสีประสาเรื่องพรรค์นี้อย่างหลิวหยางถึงกับเกร็งไปทั้งตัว ร่างสูงขบกรามแน่น ความเสียวซ่านตรงแก่นกายทำให้ร่างสูงเผลอกระแทกเ

“ไม่มองเยว่ชิงอีกแล้ว เช่นนั้นข้อตกลงถือเป็นโมฆะ” เยว่ชิงแสร้งทำท่าจะลุกออกจากตักแกร่ง“พี่ขอโทษ ขอโทษนะ ต่อไปจะมองเพียงเจ้า ได้โปรด” หลิวหยางคว้าร่างบางเข้ามากอดไว้“ท่านอ๋อง เยว่ชิงยินดีเป็นของท่าน เพราะเยว่ชิงรักและเต็มใจที่จะถูกท่านรัก ระหว่างเรามิมีสิ่งใดเหมือนท่านแม่และเสด็จพ่อ เพราะฉะนั้นได้โปรดอยู่กับเยว่ชิง มองแค่เยว่ชิงเท่านั้น” หลิวหยางได้ฟังดังนั้นก็ได้สติ ความสัมพันธ์ของเขาและเยว่ชิงมิได้เป็นดังท่านแม่และเสด็จพ่อ เพราะฉะนั้นแล้วเรื่องราวมันจะไม่เป็นดังที่เขากลัว ร่างสูงพยักหน้าเข้าใจ แต่ยังไม่ทันได้เอ่ยสิ่งใดออกไปก็ถูกผลักให้เอนตัวพิงหัวเตียง กึ่งนั่งกึ่งนอนก่อนที่เยว่ชิงจะทำการอุกอาจจับแท่งทวนของสวามีถูไถกลีบบุปผาที่ชื้นแฉะของตน แล้วค่อยๆ นั่งทับลงไป ด้วยขนาดที่ใหญ่โตของสวามีทำให้เยว่ชิงเจ็บปวดไม่น้อย ทั้งนี่ยังเป็นครั้งแรก ร่างเล็กจึงต้องพยายามกัดฟันข่มเสียงของตนเอาไว้ เพราะกลัวว่าหากกรีดร้องออกไปจะทำให้ท่านอ๋องใจเสียเอาได้“ท่านอ๋อง อ๊ะ อ๊า ฮึก” และแล้วความพยายามของเยว่ชิงก็สัมฤทธิผล นางกลืนกินแท่งทวนของสวามีเข้าไปได้จนสุดทาง แต่ทว่าร่างบางกลับมิอาจกลั้นน้ำตาของตนเองไ