Semua Bab ร้าย(รัก)[นิยายชุดร้ายรัก]: Bab 131 - Bab 140

อดใจหายไม่ได้เมื่อก้มมองใบหน้าจิ้มลิ้มของคนบนตัก เพราะเมื่อตอนมีมดยิ้มเขาไม่ได้รับรู้และมีส่วนร่วมอะไรกับชีวิตของลูกเลย แต่ก็แค่นิดเดียวเมื่อความสุขที่เกิดขึ้นตอนนี้ มีปริมาณมากกว่าเพราะครอบครัวของเขาอยู่กันพร้อมหน้าแล้ว ความสุขที่เกิดขึ้นส่วนหนึ่งมาจากความภาคภูมิใจเพราะเจ้าตัวโตที่นั่งอยู่บนตักกับเจ้าตัวเล็กในหน้าจอนั่นเกิดจากฝีมือเขาล้วน ๆ คนที่นั่งปลื้มในฝีมือตัวเอง เหลือบตามองดูคุณแม่ที่นอนบนเตียงด้วยสายตารักใคร่อย่างเปิดเผยจนคุณหมอที่นั่งอธิบายถึงสรีระเจ้าตัวเล็กยังต้องอมยิ้มตาม จะมีก็แต่คุณแม่ที่ไม่เห็นสายตาคู่นั้น เพราะมัวแต่มองที่หน้าจอ "มดยิ้มเห็นน้องไหมคะ” คำถามเบา ๆ ที่หลุดมาจากคุณพ่อทำให้คุณแม่และคุณหมอหันไปมองตามเสียง "น้องเหรอคะ” มดยิ้มส่งเสียงเจื้อยแจ้วถามกลับมาด้วยความสงสัย "ค่ะ น้องอยู่ในนั้นมดยิ้มเห็นน้องไหมคะ" "น้องอยู่ในทอทัด มดยิ้มจาเอาน้องค่ะ” มดยิ้มมองตามปลายนิ้วคุณพ่อไปยังหน้าจอ ภพธรฉีกยิ้มกว้างเมื่อเจ้าตัวเล็กเข้าใจว่าน้องอยู่ในหน้าจอที่ตัวเองคิดว่าเป็นโทรทัศน์"ไม่ใช่ค่ะน้องอยู่ในท้องแม่มีน” ภพธรพยายามอ

หลังจากออกมาจากร้านอาหาร ภพธรยังขับรถออกมานอกเส้นทางเหมือนเดิม มดยิ้มนอนหลับอยู่บนตักคนเป็นแม่ มินรญาเองก็รู้สึกเมื่อยจึงขยับเปลี่ยนท่านั่ง เมื่อไม่รู้ว่าภพธรจะพาไปไหน "ทนอีกนิดนะเดี๋ยวก็ถึง เอาลูกวางที่เบาะข้างหลังก่อนไหมจะได้นั่งสบายขึ้น” ชายหนุ่มหันมาถาม เมื่อนึกสงสารคนที่นั่งอุ้มลูกแล้วไหนจะคนในท้องนั่นอีก "ไปไหนจะมืดแล้วนะ” มินรญายังถามคำถามเดิม ๆ "ไปทะเล มดยิ้มอยากไปน่ะ” ภพธรตอบใบหน้าหล่อเหลาหันมาฉีกยิ้มกว้างให้คนถาม "ไม่ต้องทำงานหรือไง" "งานเต้ยเสร็จแล้ว เหลือแต่ส่วนของธามให้มันดูแลไป" "ไม่มีอะไรมาสักอย่าง เสื้อผ้าลูกก็ไม่มี" "ซื้อเอาก็ได้เต้ยอยากไปนะ อยากพามีนกับลูกไป เผื่อมีนจะได้มีเวลาทบทวนเรื่องของเราบ้าง" "เต้ย อย่าบังคับกันนะ" "ไม่บังคับแล้ว เต้ยมาคิดทบทวนดูเต้ยคิดเองเออเองทั้งนั้น ที่มีนพูดมาก็ถูกทุกอย่าง มีนไม่ได้พูดสักคำว่าจะอยู่กับเต้ย" "เต้ย" "ช่างมันเถอะมีน เอาอย่างนี้ดีกว่าเวลาที่เหลือต่อจากนี้ เรามาทำเพื่อลูกกันเถอะ พาลูกเ

"เมียกูใครหน้าไหนก็อย่าหวัง” มือแกร่งกำเข้าหากันแน่นเมื่อนึกถึงหน้าใครบางคน ครั้งนั้นที่เขาพ่ายแพ้เพราะไม่ทันระวังตัว และเสียเปรียบจนโดนพวกหมาหมู่รุมจนปางตาย แต่ตอนนี้เขาพร้อมเสมอต่อให้พวกมันขนกันมาเป็นคันรถเขาก็ไม่กลัว เพราะอย่างมากก็แค่ตาย "ข้ามศพกูไปก่อนเถอะ ไอ้นะ!” นิ้วยาวลูบเบา ๆ ไปบนแผลเป็นบริเวณแก้มซ้าย ก่อนจะสบถเป็นภาษาหยาบคายออกมา เมื่ออาการหงุดหงิดเริ่มกลับมาอีกระลอก "ทรมาน โว้ย!” ร่างสูงเดินลงส้นออกไปด้านนอกเพื่อหาทางระบายสิ่งที่พยายามเก็บกดไว้อากาศที่เย็นลงช่วงปลายฝนต้นหนาว ไม่ได้ทำให้ร่างสูงใหญ่ที่สวมเพียงกางเกงนอนตัวเดียวรู้สึกสะท้าน บรรยากาศที่ว่าหนาวยังไม่ได้ครึ่งถ้าเทียบกับความหนาวเหน็บในหัวใจของชายหนุ่ม ร่างสูงยืนพิงสะโพกกับขอบระเบียง ตาคมดุจ้องมองดวงจันทร์ที่กำลังจะมืดสนิทเพราะมีเมฆก้อนใหญ่ลอยมาบดบัง ช่างเหมือนกับหัวใจของเขาเหลือเกิน ที่กำลังมืดบอดเพราะหาทางออกให้ตัวเองไม่เจอ หลังจากส่งมดยิ้มและคนเป็นแม่เข้านอนภพธรก็เดินเลี่ยงออกมาด้านนอก ทั้ง ๆ ที่ใจจริงอยากนอนกอดสองแม่ลูก อยากฝังจมูกลงบนแก้มเนียนใสของคนเป็นแม่ อยากกอดอยาก

ธนากรขับรถมาด้วยความเร็วสูง มือหนายกปิดปากหาว เมื่อสายตาเหลือบมองป้ายข้างทางที่ระบุว่าอีกห้าสิบกิโลเมตรจะเข้าเขตจังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ใบหน้าคมเข้มสะบัดแรง ๆ เพื่อไล่ความง่วงพยายามฝืนตัวเอง ทนอีกนิดก็จะข้ามจังหวัด ถึงตอนนั้นค่อยจอดพักรถและหาที่นอนสักงีบ หลังจากขับยาวมาจากท่าศาลารวม ๆ แล้วก็เกือบห้าชั่วโมง เท้าหนาเหยียบคันเร่งเพิ่มความเร็วเพราะเวลานี้ถนนค่อนข้างโล่ง เขาอยากถึงกรุงเทพฯ ให้เร็วที่สุดเพราะอยากเจอหน้าคนรักเร็ว ๆ อารดายกมือขึ้นปาดน้ำตาหลังจากอ่านข้อความในหัวโพสต์ของคนที่เธอแอบรัก วันนี้ภพธรลงรูปลูกสาวตัวน้อยในชุดว่ายน้ำน่ารักหลายรูป แต่ที่ทำให้เธอเจ็บที่สุดคงเป็นรูปด้านข้างผู้หญิงคนเดิมที่วันนี้ใส่เสื้อยืดสีฟ้าอ่อนสกรีนรูปและชื่อสถานที่เหมือนกับเสื้อของชายหนุ่ม "ชะอำเหรอคะ” ริมฝีปากบางเหยียดยิ้มเมื่ออ่านตัวหนังสือบนเสื้อสีหวานของสาวสวยคนนั้น ช่างบังเอิญอะไรเช่นนี้เธอเดินทางมาดูงานที่โรงแรมในจังหวัดใกล้เคียง เพราะกำลังจะขยายในส่วนของห้องพักเพิ่มเติม เป็นโครงการที่บริษัทภพธรกำลังจะเข้ามาทำในอีกไม่กี่สัปดาห์ข้างหน้า ที่เขาชนะการประมูลก็เพ

"ไม่ฮะหรอก เอาลงมาหลายวันแล้วด้วย" "งั้นก็..." "ใช่ทุกคนรู้เรื่องเราหมดแล้ว" "โหเต้ย ทำไมไม่ถามก่อนล่ะ" "ถามก็รู้ตัวสิ" "มิน่าล่ะ" "อะไร" "เปล่า พอเถอะพามดยิ้มขึ้นได้แล้ว" "ไม่เอานะมีน เมื่อกี้พูดค้างไว้ มิน่าอะไร" "ไม่มีอะไร" "กลัวคนอื่นรู้ใช่ไหมว่าเป็นเมียเต้ย" "เต้ย อย่าพาล" "ไม่ได้พาลแค่ถาม น่าอายหรือไงเป็นเมียเต้ยเนี่ย" "ไร้สาระน่ะ ไปเก็บของแล้วขึ้นได้แล้ว" "ขึ้นก็ได้ แต่ยังไม่จบนะ" "เฮ้อ...เหนื่อย" "เป็นเมียเต้ยไม่ดีตรงไหน น่าอายตรงไหน เต้ยหล่อ รวย เรียนเก่ง สาวกรี๊ด มีแต่คนอยากเข้าหา มีมีนคนเดียวนี่แหละที่จ้องแต่จะหนี ลูกคนก็หนี พอมีอีกคนก็จะหนี ต้องมีกี่คนถึงจะอยู่ด้วยกันได้" "ยังไม่ได้พูดอะไรสักคำ แค่จะบอกว่ามิน่าล่ะเพื่อน ๆ ถึงทักมาถาม จะพูดแบบนี้ เห็นว่าฝนจะตกเลยยังไม่พูด จะบ่นอีกนานไหม อุ้มลูกตามมาเร็ว ๆ” "ก็พูดให้เคลียร์สิ" "เต้ยเวลาจะงอนน่ะช่วย