Lahat ng Kabanata ng ร้าย(รัก)[นิยายชุดร้ายรัก]: Kabanata 141 - Kabanata 150

ธนากรนั่งคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย หลังจากโทรหาแก้วสุนีย์และเล่าเรื่องราวที่พบเจอในวันนี้ให้เธอฟัง ปลายสายไม่พูดอะไรมากได้แต่บอกให้เขาใจเย็น ๆ เธอย้ำคำว่าใจเย็น ๆ กับเขาเป็นร้อย ๆ รอบจนทำให้คนฟังรู้สึกดีขึ้นมาบ้าง หลังจากที่ปวดหัวเพราะคิดอะไรไม่ออกมาทั้งวัน และก่อนวางสายแก้วสุนีย์ยังเล่าเรื่องราวที่เพื่อนตัวแสบของเขาทำไว้กับเธอ ชัชวินทร์พาคนมาเฝ้ารีสอร์ตจนทำให้แขกพากันแตกตื่น ก่อนจะปะทะฝีปากกับคนตัวเล็กไปชุดใหญ่ถึงจะยอมพาคนกลับ ธนากรหัวเราะเมื่อนึกถึงชัชวินทร์ขึ้นมา ภายใต้ใบหน้าที่โหดเหี้ยมใครจะรู้ว่าหัวใจของเสี่ยชัชกลับมั่นคงและอ่อนไหว เขารู้ว่าเพื่อนคนนี้เฝ้ารักเฝ้าหวงแก้วสุนีย์มานาน หวาดระแวงจนพลอยมาหึงหวงเขาด้วย และสาเหตุที่ทำให้เขาต้องเว้นระยะห่างจากเธอ ก็เพราะไอ้เพื่อนหน้าโหดของเขาคนนี้นี่เอง "ปล่อยฉ้านนะ!...ไม่เอาไม่ไป ปล่อยยยย!” เสียงที่ดังมาจากคนที่เดินผ่านหน้าไปทำให้ธนากรหันไปมอง ภาพชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังกอดประคองกัน ฝ่ายหญิงดูเหมือนจะเมาจนแทบไม่ได้สติ คงเป็นผัวมาตามเมียกลับบ้าน ผู้หญิงสมัยนี้ก็แปลกมีสามีอยู่แล้วยังชอบแอบหนีมาเที่ยวธนากรคิดในใจ

"จูบเป็นปะเนี่ย” นิ้วเรียวไล้ไปตามแก้มนวลอย่างนึกเอ็นดู ถึงจะดูไม่มีประสบการณ์แต่คนในอ้อมแขนก็กระตือรือร้นที่จะเรียนรู้และตอบสนอง "อื้ม...ยังไม่พอ” อารดาครางเบา ๆ เมื่อชายหนุ่มถอนริมฝีปากออก ฟันขบเข้าหากัน "หนาวเหรอ" "ร้อน" "ร้อนก็แช่น้ำแข็งไปนะ ผมหนาว" "ไม่เอาค่ะ อ้อมจะอยู่กับคุณ" "งั้นก็ขึ้น เดี๋ยวเป็นปอดบวมตายไม่รับผิดชอบนะ” ร่างสูงก้าวขึ้นจากอ่างน้ำ ก่อนจะหันมาช้อนคนร่างบางติดมือออกมาด้วยกันในสภาพที่เปียกปอนทั้งคู่ คนในอ้อมแขนยังคงซุกไซ้ไปตามอกแกร่ง มือไม้ปัดป่ายไปอย่างสะเปะสะปะ "สัญญามาก่อน พรุ่งนี้จะไม่ร้อง ไม่โวยวาย ทั้งหมดนี้ผมทำเพราะช่วยคุณ" "ค่ะ อ้อมจะไม่โวยวาย" "ดีมาก” สิ้นเสียงกระโปรงตัวสั้นก็ร่วงลงไปกองกับพื้น แล้วตามด้วยผ้าชิ้นน้อยทั้งสองชิ้น ดวงตาคมเข้มกวาดมองไปตามร่างเปลือยที่นอนกระสับกระส่ายไปมาบนเตียง ก่อนจะสลัดกางเกงยีนให้พ้นจากช่วงขา ผ้าเช็ดหน้าผืนบางถูกพันบนนิ้วเรียว ก่อนที่ร่างสูงจะกลั้นใจทาบทับไปบนร่างบางที่นอนยั่วยวนอยู่บนเตียงนั่น

"พูดมา” อธิปขู่เสียงเย็น "ผมจะบอกให้นะพี่ ที่ผมกับเพื่อน ๆ ทนอยู่ที่นี่ก็เพราะพี่นะพี่ธาม ถ้าไม่มีพี่ผมก็ไม่อยู่!” ตี๋ตะโกนลั่น "อะไรนะ!” ภพธรอุทานเสียงดัง "เออ...มึงได้ยินไม่ผิดหรอกไอ้เต้ย!” ตี๋ตะโกน พร้อมกับมองหน้าภพธรด้วยสายตาเยือกเย็น ภพธรใจหายวาบ "นี่มันเกิดอะไรขึ้น มีอะไรที่กูยังไม่รู้อีกเยอะใช่ไหม” ภพธรมองหน้าอธิปก่อนจะไล่มองหน้าลูกน้องทีละคน "ฟังมันพูด เดี๋ยวมึงก็รู้ พูดมาให้หมด!" "พี่ธามผมขอโทษนะพี่ แต่ที่ผมทำแบบนี้ก็เพราะมันคนเดียว” ตี๋ตวัดสายตามองหน้าภพธร จ้องใบหน้าชายหนุ่มเขม็ง "มึงไม่ต้องมาขอโทษกู” อธิปคำรามลั่น "พี่ธามสำหรับผมพี่คือพี่ผมนะ แต่กับไอ้เต้ยมันไม่ใช่ และที่ผมทำแบบนี้เพราะผมเกลียดมัน ผมอยากให้มันฉิบหายวายวอด!" "อะไรนะ!” ภพธรคำรามในลำคอ เมื่อได้ยินคำพูดของตี๋เต็มสองหู "เออ...มึงได้ยินไม่ผิดหรอกกูอยากให้มึงฉิบหาย มึงมาก็ดีแล้วจะได้รู้ไว้ว่าพวกกูนะเกลียดมึงมากแค่ไหน กู แอม มุ้ย ปอ คิง เกลียดมึงทุกคน มึงเลี้ยงพวกกูด้วยเงิน แต่ที่กูอย

"คุณออกไปได้แล้วผมรีบ เสื้อผ้าก็ร่วงอยู่ตามพื้นนั่นแหละ หาเอา อ้อ...อย่าเล่นตุกติกกับผม จำไว้ผมมีหลักฐาน คงจำห้องพักได้นะ ผมไม่ส่ง เชิญ” ธนากรมองไปที่ร่างบางอีกครั้ง ตาคมเข้มสำรวจไปทั่ว ถึงจะสงสารแต่นี่เป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เขาไม่ต้องเสียเวลา ร่างบางสั่นจากแรงสะอื้น ก่อนจะค่อย ๆ พยุงตัวเองลงจากเตียง มือบางไล่เก็บชุดที่ร่วงเกลื่อนพื้น ธนากรตัดใจเดินหลบไปอีกมุม เมื่อมองเห็นน้ำตาที่ไหลทะลักลงมาบนแก้มสวย ถึงแม้จะสะใจที่ได้แกล้งคนอวดดี แต่น้ำตาที่อาบแก้มนวลกลับทำให้หัวใจชายหนุ่มอ่อนยวบ อารดากลั้นใจก่อนจะใส่เสื้อผ้าอย่างรีบร้อน จำได้ว่าเธอไม่มีอะไรติดตัวมานอกจากกระเป๋าถือที่ใส่ของใช้และเงินจำนวนหนึ่งทุกอย่างยังอยู่ครบ ตากลมโตมองแบงก์สีเทาที่วางซ้อนทับกันอยู่บนหัวเตียงก่อนจะหยิบขึ้นพลิกไปมา รู้สึกเจ็บร้าวที่กลางอก "ค่าตัว" มือบางกำเข้าหากันแน่น ธนบัตรในมือยับผิดรูปก่อนจะโยนกลับไปที่เก่า ไม่รอให้เสียเวลาเธอใช้จังหวะนี้หนีไปให้พ้นจากที่นี่ ถึงแม้จะยังเสียใจและเจ็บปวดกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น แต่โวยวายไปก็เท่านั้นทุกอย่างมันชัดเจนตามที่ผู้ชายคนนั้นบ

ตาคมดุกวาดมองไปเรื่อย ๆ เมื่อวิ่งไปเปิดประตูห้องนอน ไอ้สามคนที่ตามมาก็ช่วยกันวิ่งหาจนทั่ว ห้องครัว ห้องรับแขกทุกอย่างเงียบสนิท ตาดุเงยหน้าขึ้นมองชั้นบนที่เป็นห้องนอนเล็กและห้องทำงานของเขา แต่มินรญาไม่เคยเข้าไปเพราะเธอชอบคิดว่าเขากันตรงนั้นไว้เป็นพื้นที่ส่วนตัว เท้าหนาซอยขึ้นบันไดชั้นบนพลันสายตาก็เหลือบไปเห็นประตูระเบียงที่แยกออกไปยังสระว่ายน้ำเปิดออก ให้ตายเถอะทำไมเขามองไม่เห็นแต่แรกนะ เท้าหนาถอยกลับลงมาก็เป็นเวลาเดียวกับที่ไอ้สามคนนั่นวิ่งพรวดออกไปที่ระเบียงพร้อมกันพอดี "พี่เต้ย!” คนทั้งสามคนประสานเสียงตะโกนเรียกชื่อเขาพร้อมกัน ภพธรยังไม่ทันตอบอะไร พวกมันก็เรียกชื่อเขาซ้ำอีกรอบ หัวใจชายหนุ่มปวดหนึบเมื่อได้ยินน้ำเสียงที่ตื่นตกใจของคนเรียก "พี่เต้ย!” ร่างสูงโผล่หน้าออกไปที่สระว่ายน้ำ ก่อนจะตั้งสติแล้ววิ่งไปบริเวณขอบสระเร็ว ๆ "มีน!” ภาพที่เห็นทำให้ภพธรเข่าทรุด มินรญาในชุดบิกินีสีส้มอิฐที่เขาซื้อให้ที่ทะเลวันนั้น กำลังประคองห่วงยางเป็ดเหลืองอันใหญ่อยู่กลางสระ ในห่วงยางมีร่างเล็กที่ใส่ชุดสีเดียวกันของมดยิ้มอยู่ในนั้น คนที่อยู่ในสระหัน