Semua Bab ร้าย(รัก)[นิยายชุดร้ายรัก]: Bab 111 - Bab 120

ภพธรพูดตัดบทพร้อมกับขับรถไปต่อ ตอนนี้เขาเองก็คิดอะไรไม่ออก เพราะเขาไม่มีสิทธิ์เลือกอะไรทั้งนั้น มินรญาเองก็นั่งเงียบ มาถึงตอนนี้เธอเองก็สับสนไปหมด ธนากรรักเธอและพร้อมจะปกป้องดูแล แต่ภพธรคือคนที่เธอรักมาตลอด และวันนี้เขาก็พร้อมจะอยู่กับเธอเป็นครอบครัว แล้วเธอจะรออะไรร่างบางถอนหายใจ ไม่ง่ายเลยถ้าจะต้องให้ตัดสินใจตอนนี้ ขอเวลาเธอคิดทบทวนทุกอย่างอีกสักครั้ง รอให้เธอได้เจอลูกก่อนบางทีอาจจะทำให้ตัดสินใจได้ง่ายขึ้นกว่านี้ ร่างบางยกแขนขึ้นกอดตัวเอง ก่อนจะหลับตาลงเมื่อคิดอะไรไม่ออก อธิปมองหน้ารุ่นน้องอย่างสงสัย เมื่อเห็นคนพวกนั้นจับกลุ่มหัวเราะกันเสียงดัง "ขำอะไรวะตี๋" "แอมบอกว่าวันนี้พี่เต้ยพูดเพราะมากกกก” ตี๋ลากคำว่ามาก จนฟังดูเหมือนจะยาวเป็นกิโล "อ้อ” อธิปพยักหน้ารับรู้และเดาเหตุการณ์ได้ทันที สองคนนั้นคงทะเลาะกันอีกแล้ว ภพธรคงจะตั้งใจคุยโทรศัพท์ให้อีกฝ่ายเข้าใจผิด "ลูกสองแล้วยังจะมาเล่นแง่อะไรกันอีก” อธิปส่ายหัว รู้สึกระอากับสองคนนี้เหลือเกิน ภพธรตบลงที่ต้นแขนคนหลับเบา ๆ หลังจากที่คุยกันจนเกือบจะกล

เมื่อหลุดออกจากอ้อมแขน ร่างบางก็วิ่งเข้าห้องน้ำทันที ได้ยินเสียงภพธรหัวเราะลั่นห้อง ใบหน้าสวยเห่อร้อนเมื่อนึกถึงคำพูดชายหนุ่ม ใช่ตอนนั้นเธอคิดได้อย่างไรกันนะที่นอนกับเขา ถ้าย้อนเวลากลับไปเธอจะทำแบบนั้นหรือเปล่า มินรญาส่ายหน้าแรง ๆ เมื่อคำตอบก็เหมือนเดิม เธอก็คงทำแบบนั้นอยู่ดี ก็เธอรักเขานี่ ถึงแม้จะหลบเข้าห้องน้ำไปได้ แต่มินรญาก็ไม่สามารถอยู่ในนั้นได้ตลอด ร่างบางค่อย ๆ ย่องออกมา ดวงตากลมโตกวาดมองซ้ายขวา ก่อนจะไปหยุดตรงร่างสูงที่นั่งอยู่บนโต๊ะริมหน้าต่างห้อง ภพธรนั่งหันข้างให้เธอดวงตาคมดุภายใต้กรอบแว่นตาสีใสจ้องหน้าจอโน้ตบุ๊กอย่างจริงจัง นิ้วเรียวกดแป้นพิมพ์รัว ๆ หน้าผากยับย่นเพราะกำลังหรี่ตามองหน้าจอ มีรอยบุ๋มหยักลงบริเวณหว่างคิ้ว มินรญายืนมองนิ่ง ๆ อยู่แบบนั้น นึกชอบใจกับลุคนี้ของเขา ที่มองแล้วเหมือนเด็กมัธยมปลายกำลังทำการบ้านส่งครู ร่างสูงที่ถูกจ้องนาน ๆ เหมือนจะรู้ตัวใบหน้าหล่อเหลาหันมองมาทางที่เธอยืน ก่อนจะยิ้มให้จนรอยบุ๋มข้างแก้มกดลึกลงทั้งสองข้าง มินรญากะพริบตาถี่ ๆ เมื่อจู่ ๆ ก็รู้สึกตาพร่ามัวกับรอยยิ้มตรงหน้า "มีนได้อาบน้ำไหมนะ

"ปล่อย เดินเองได้" "ยังไม่หายโกรธอีกเหรอ ไม่เอานะเดี๋ยวลูกอารมณ์เสีย" "ไม่เกี่ยวกันหรอก" "เกี่ยวสิแม่หงุดหงิด ลูกก็พาลอารมณ์เสียไปด้วย” ภพธรเถียง เมื่อมาประคองพร้อมกับโอบรอบเอวเธอ "ปล่อย!” มินรญาผลักร่างสูงออกเพราะในห้องนี้ยังมีเด็กรับใช้ที่กำลังเก็บจานอยู่อีกคน "ประคองลูกต่างหาก เนอะลูกเนอะให้พ่อช่วยนะ" "ไปบ้าไกล ๆ ไป" "คนรักลูกก็บ้า ไหนดูสิลูกพ่ออยู่ตรงไหน" "เต้ย!” มินรญาเอ่ยดุเสียงดัง เมื่อภพธรเริ่มขยับมือไม้มายุ่มย่ามแถว ๆ หน้าท้องของเธอ "ขอจับหน่อยนะ” ภพธรยังคงดื้อดึง มือแกร่งสอดเข้าชายเสื้อยืดเพื่อลูบคลำหน้าท้องของเธอ "จั๊กจี้" "ไหนเอ่ย ลูกพ่อเต้ยแอบอยู่ตรงไหน ท้องแม่ไม่ใหญ่เลย หนูอยู่ได้ยังไงกันครับ เอ๊ะหรือจะค่ะดี” ภพธรยังลูบมือไปมา ใบหน้าสวยเริ่มเห่อร้อน เมื่อเห็นสายตาเด็กที่กำลังเก็บจานมองมาพร้อมกับแอบอมยิ้ม "อายเขา” มือบางตะปบมือแกร่งแล้วรั้งออก "แป๋วรีบ ๆ เก็บ เสร็จแล้วก็ออกไป” ชายหนุ่มหันไปเร่งเด็กรับใช้ เ

"เอาตามสะดวกนั่นแหละเร็วหน่อยก็ดี ท้องพอมีคนรู้ เดี๋ยวมันโตวันโตคืน จะเก็บไม่มิดเอา” อาม่าเอ่ยสมทบ "หนูสะดวกแบบที่ป๊าเขาพูดไหมลูก” แม่ของภพธรหันมาถามเธอ "เอ่อ...คือ...หนู/ตามนั้นครับม้า” เมื่อมินรญาไม่ตอบ ภพธรก็รีบตอบแทนเธอ ใจของชายหนุ่มกลัวว่าเธอจะพูดอะไรที่ไม่เข้าท่าออกมา ดวงตากลมโตมองหน้าเขาเขม็ง "มิมจ๋าปวดฉี่” เสียงของมดยิ้มเหมือนระฆังหมดยก ทำให้มินรญาหันมาสนใจลูก "ห้องน้ำอยู่ไหน” มินรญาถาม เธอรู้สึกขอบใจลูกที่พาเธอหลุดออกมาจากเหตุการณ์ที่อึดอัดตรงหน้า "เดินออกประตูไปทางขวามือ เดี๋ยวเต้ยไปด้วย" "มิม มดยิ้มปวดฉี่” มดยิ้มเอ่ยเร่ง เมื่อคนเป็นแม่ยังช้า "ถ้ายังไงเต้ยขอตัวก่อนนะครับ ไปมีน” ภพธรเอ่ยขออนุญาตเมื่อลูกสาวพูดซ้ำ ต่อไปก็คงเป็นเรื่องที่ผู้ใหญ่จะคุยกันต่อ เขาเลี่ยงออกมาตอนนี้ก็คงไม่เป็นไร มินรญายกมือไหว้ทุกคนอีกครั้ง ก่อนจะลุกแล้วพามดยิ้มเดินออกมาพร้อมกับภพธร "ไง อึดอัดมากไหม" "อืม เดี๋ยวเราต้องคุยกันนะเต้ย" "พาลูกไปฉี่ก่อนเถอะ เดี๋ยวออกไปข้างนอ

หางตายังคงชำเลืองมองไปทางด้านข้างเป็นระยะ ๆ หวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปได้ดีนะ ขอให้แก้วสุนีย์ยุ่งจนลืมโทรหาเธอ อย่างน้อย ๆ ตอนนี้ไอ้มืดนั่นมันก็ติดต่อเธอไม่ได้ชั่วคราว และตอนนี้ดูเธอจะมีความสุขกับลูก และหวังเหลือเกินว่าเขาจะทำให้เธอมีความสุขจนลืมคิดถึงคนอื่นไปบ้าง ร้านอาหารที่ทั้งสองมาเป็นร้านข้าวต้มเก่าแก่ที่อยู่ในตลาดสด ตอนนี้ร้านเปลี่ยนไปมากมีการปรับปรุงสภาพภายในร้านดีขึ้นกว่าเดิม เก้าอี้ที่นั่งดูสะอาดเเละได้มาตรฐานปลอดภัยคงเป็นเพราะตอนนี้มีคู่แข่งมากขึ้น บวกกับรุ่นลูกหลานมาทำต่อจึงทำให้กิจการต่อยอดก้าวหน้าไปอีกขั้น ภพธรอุ้มมดยิ้มเดินนำเข้าไปในร้าน ชายหนุ่มดูสนิทกับที่นี่เพราะยังมีแม่ครัวและพนักงานทักทายเขา ก่อนจะร้องแซวกันเมื่อรู้ว่าเขากับเธอมีลูกด้วยกันแล้ว ลูกชายเจ้าของร้านเป็นรุ่นน้องสมัยเรียนมัธยม มินรญาจำได้ว่าหมอนั่นค่อนข้างติดภพธร เพราะเขาเป็นนักกีฬาประจำโรงเรียน เมื่อหาที่นั่งได้ภพธรก็จัดการให้มดยิ้มนั่งข้างเขาโดยให้มินรญานั่งฝั่งตรงข้าม มินรญานั่งลงเมื่อเห็นว่าลูกนั่งตรงไหนก็เหมือนกันเธอก็ยังดูแลลูกได้จึงไม่ได้ขอมดยิ้มมานั่งฝั่งเดียวกันกับเธอ