Semua Bab Bad Engineer พิษรักร้ายวิศวะหวงรัก : Bab 31 - Bab 40

“นายมันโคตรเลวอะ นายเห็นเป็นเรื่องสนุกของพวกนายแค่นั้นเหรอ!” มือฉันสั่นไม่แพ้กับเสียงที่เอ่ยถามออกไปฉันพยายามห้ามน้ำตาไม่ให้ไหล และไม่พูดพร่ำเพ้อให้น่าสมเพชไปมากกว่านี้ แค่อยากถาม สิ่งเดียวที่อยากรู้“...เธอรู้สึกผิดกับสิ่งที่ทำกับเราบ้างไหม?”อยากรู้ว่าตลอดเวลาที่เราหัวเราะ ที่เรายิ้มให้กัน ที่เขาเอ่ยบอกว่าชอบฉัน และรักฉัน หลอกให้ฉันเชื่อหมดใจ มันมีอะไรจริงอยู่บ้างเขามองแววตาฉัน แววตาของคนที่เชื่อเขาหมดใจ เขารู้สึกผิดอะไรบ้างไหมและคำตอบที่ได้จากปากของเขาก็คือ...“เราไม่เคยรู้สึกผิดเลยสักนิด ที่ทำไปทั้งหมดเราตั้งใจ”เมื่อสิ้นประโยคของเขาเสมือนหูของฉันดับลงได้ยินเพียงเสียงวิ้ง ราวกับทุกสิ่งอย่างบนโลกนี้ดับลงเขาตั้งใจมาหลอกฉันตั้งแต่แรกสินะ!“เลวที่สุด!”ฉันรีบพูดทิ้งท้ายมองตาคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกโกรธและอายต่อสายตาเพื่อน ๆ ของเขาที่ยืนกันอยู่ด้านหลังเขา และรีบเดินจ้ำหนีจากคนใจร้ายอย่างเขาออกมาและไม่หันหลังกลับไปอีกเลยหลังจากวันนั้น วันที่จบการศึกษาเราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีก ฉันบล็อกเขาทุกช่องทาง และย้ายไปอยู่กับพี่บากิที่คอนโดนอนร้องไห้ฟูมฟายอยู่เป็นเดือน แพลนที่จะเข้าเรียนมหาลัยKi

“ถามจริง นายต้องการอะไรจากฉันอีก เราเลิกแล้วต่อกันไม่ได้เหรอ” ทั้งโมโหและหงุดหงิดเป็นที่สุด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้ส่งเสียงดังหรือโวยวายอะไรเพราะเกรงใจสายตาลูกค้าคนอื่นภายในร้าน “ต้องการเธอไง” แต่คนดื้อด้านก็ยังดื้อด้านวันยังค่ำ “เพราะงั้นเราสองคนต้องคุยกัน ถ้าไม่คุยกันวันนี้ ฉันก็จะตามรังควานเธออยู่อย่างนี้ไปเรื่อย ๆ” ซ้ำยังเอาแต่ใจอย่างได้เห็นได้ชัดยูกิกัดฟันกรอดอย่างสุดทนกับความเอาแต่ใจของคนตรงหน้า แต่เธอเองก็จนปัญญาถ้าเขายังยืนกรานจะก่อกวนเธอแบบนี้ ดีไม่ดีจะรบกวนลูกค้าคนอื่นในร้านอีก สู้คุยให้จบ ๆ ไปเลยดีกว่าในเมื่อไม่คิดจะซ่อนตัวจากคนตรงหน้าแล้ว ก็เผชิญหน้าชนและเคลียร์กันไปเลย “ได้! งั้นเลิกงานเจอกันที่หลังร้าน” ยูกิเอ่ยตัดรำคาญ เพราะเหลือบไปเห็นสายตาของคุณอาเจ้าของร้านที่กำลังมองมาทางเธออยู่พอดี “เค งั้นฉันจะรอนะ” ริมฝีปากหยักยกยิ้มด้วยความดีใจ ก่อนจะยอมเดินไปอย่างว่าง่าย ท่ามกลางเสียงถอนหายใจโล่งอกของยูกิ ที่เขายอมออกไปได้เสียทีตกดึกหลังร้านอาหาร...กว่าครึ่งชั่วโมงหลังจากที่ร้านปิด พายุเดินมายืนสูบบุหรี่รอยูกิอยู่ที่ลานจอดรถซึ่งเป็นบริเวณหลังร้านอาหารตามที่ได้นัดเอาไว

สมองขาวโพลนจนไม่รู้ว่าเนิ่นนานเท่าไหร่ กว่าที่พายุจะยอมริมฝีปากนิ่มให้เป็นอิสระ ที่สุดเขาก็ยอมปล่อยเธอจนกระทั่งสองใบหน้าห่างจากกัน เหลือเพียงดวงตาที่เอาแต่จดจ้องมองกันและกันด้วยความรู้สึกสับสนที่ยากเกินอธิบาย ยูกิดึงสติกลับ เธอรีบดันตัวเองออกจากอ้อมอกด้วยใบหน้าแดงก่ำ แต่ก็ช้ากว่าฝ่ามือหนาของพายุที่คว้าข้อมือเธอเอาไว้ก่อน “ฉัน…อยากทำมากกว่านี้ แต่…ไม่ไหว…” เสียงอ่อนแรงจากคนป่วยเอ่ยออกมา “ป่วยแบบนี้ยังคิดเรื่องแย่ ๆ นายนี่มันไม่ดูสภาพตัวเองเลยจริง ๆ” พูดไปพลางยกหลังมือเช็ดคราบน้ำลายที่ติดอยู่ริมฝีปากไป เห็นสายตาของพายุที่มองมาพร้อมกับอมยิ้มในท่าที ทำเอายูกิหน้างอทันที “รู้งี้ไม่น่ายอมให้ขึ้นมา” เธอบ่นพึมพำเสียงเบา แต่อีกฝ่ายได้ยินแต่แกล้งทำเป็นไม่สนใจ “ไหน ๆ ก็ช่วยเช็ดตัวให้ด้วยได้ไหม เราไม่ค่อยมีแรง” เขาอ้อน แต่คงลืมไปแล้วว่า เมื่อกี้เพิ่งใช้กำลังดึงเธอไปจูบอยู่หยก ๆ “ไม่เช็ด ไม่ทำอะไรทั้งนั้น ทางที่ดีนายควรลุกมากินยาก่อนดีกว่า” เสียงจิ๊จะไม่พอใจในลำคอ แต่ก็ยอมเข้าไปนั่งข้าง ๆ เพื่อประคองคนตัวโตให้ลุกขึ้นมากินยา โดยที่สายตาคมจากพายุยังคงเอาแต่จ้องมองใบหน้าหวานของยูกิอย่่างไม่

“งั้นพวกเรากลับกันเถอะ เดี๋ยวได้เวลาเข้าเรียนคาบเช้าแล้วตอนเก้าโมง” นี่น่าเอ่ยก่อนที่ทั้งหมดจะเดินกลับมายังคณะของตัวเอง ทว่าในระหว่างที่เธอกำลังยืนรอลิฟต์อยู่นั้น“ยูกิ” เสียงหนึ่งจากทางด้านหลังเอ่ยเรียก ส่งผลให้ยูกิชะงักปนแปลกใจเล็กน้อย ก่อนจะหันไปพบว่าเป็นเชอร์รี่ที่กำลังเดินเข้ามา สายตาเฉี่ยวมองถุงแบรนด์ที่ยูกิถืออยู่ แล้วไล่สายตาขึ้นมามองสบตาด้วยแววตาเหยียดหยัน“มีอะไร”“ไปช้อปที่ไหนมาของเยอะแยะเชียว” เพราะไม่คิดว่าคนที่ต้องทำงานพิเศษด้วยการเป็นพนักงานเสริฟ์อย่างยูกิจะมีปัญหาหาซื้อเสื้อผ้ามีแบรนด์เหล่านี้ได้ แถมแบรนด์ที่ถืออยู่ก็มีราคาที่สูงมาก“เปล่าหรอกเสื้อผ้าที่ต้องใส่ถ่ายโปรโมทมหาลัยแหนะ” ยูกิเอ่ยตอบแบบขอไปที ทั้งที่สายตาของเธอกำลังโฟกัสไปที่หน้าจอแสดงชั้นที่ลิฟต์กำลังจะลงมา จนกระทั่งลิฟต์มาถึงทั้งหมดก้าวเจ้าไป เชอร์รี่ก็ยังไม่หยุดมองยูกิตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยความสงสัย รอยยิ้มร้ายปรากฏบนมุมปากก่อนจะเอ่ยถามขึ้นสายตาเฉี่ยวโฉบมองด้วยแววตาเหยียด“อ่อ ถ้าเฟียร์ยังอยู่เธอที่มหาลัยนี้ เธอก็คงไม่ต้องลำบาก เห็นว่าไม่ชอบทำอะไรแบบนี้ไม่ใช่เหรอคงฝืนแย่เลยเนอะ” น้ำเสียงที่ดูไม่ปกติถูกเเป

ภายในรถของบากิหลังจากที่แยกกับเฟมี่และนีน่าที่เอารถมาและขับแยกไปอีกคัน “เรามีอะไรจะบอกพี่ไหม” บากิเอ่ยถามเมื่อเห็นว่ายูกิเอาแต่มองไปด้านนอก “พี่บากินั่นแหละค่ะ ไม่ได้บอกน้องว่าจะมารับนี่คะ” ยูกิแอบสงสัยว่าเขามาทำอะไรที่มหาวิทยาลัยของเธอทั้งที่จบไปแล้ว “ไม่มีอะไร พี่แค่ผ่านมาก็เลยแวะมารับเรา ว่าแต่ไอ้เหี้ยพายุยังวุ่นวายกับน้องอยู่อีกเหรอ” บากิแก้ตัวทั้งที่จริงเขาก็แค่มาหาเด็กที่ชื่อพะพายแต่ช่วงนี้ดูเหมือนว่าเธอจะพยายามหลบหน้าจนเขาต้องมาตามหาเธอที่มหาวิทยาลัยถึงที่นี่ แต่เมื่อไม่พบบากิจึงขับรถเลยมาที่คณะของน้องสาวและเจอเหตุการณ์นี้เข้าพอดี “น้องไม่รู้ว่าเขาจะมา” ยูกิเอ่ยบอกเรื่องที่พายุจะมาหาเธอ ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้มาก่อน “พี่กะแล้ว ว่าคนอย่างไอ้เหี้ยนั่นมันไม่ยอมหยุดง่าย ๆ” บากิเดาทางพายุถูก “ช่างเขาเถอะค่ะ น้องไม่ได้ใส่ใจและไม่คิดจะยุ่งกับเขาอีก พี่บากิไปส่งน้องที่ร้านคุณอานะคะ น้องต้องทำงานพิเศษต่อ” ยูกิมองหน้าพี่ชายนิ่ง ก่อนที่เธอจะเปลี่ยนเรื่องคุยเพราะไม่อยากจะพูดเรื่องคนคนนั้นอีก @ร้านทงคัตสึ “แล้วเราจะกลับยังไง” เมื่อบากิมาส่งถึงร้าน เขาเอ่ยถามก่อนที่น้องสาวจะลงจากรถ “เห