Semua Bab Bad Engineer พิษรักร้ายวิศวะหวงรัก : Bab 11 - Bab 20

ยูกิที่นั่งฟังเพื่อนสาวสองคนพูดคุยกันอย่างเงียบ ๆ แต่ทว่าสายตากลับชะเง้อมองหาบากิพี่ชายของเธอ เพราะวันนี้เป็นการแข่งระหว่างพายุและบากิ เธอถึงได้มาที่นี่และในตอนนั้นเอง “กรี๊ด พายุลงสนามแล้ว” “แพรวพราวสุด ๆ ไปเลย” เฟมี่และนีน่าพูดขึ้นอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นพายุเดินออกมาหลังจากที่เข้าไปด้านในกับไฟที่แข่งชนะเสร็จ“และก็เฟรนลี่อะไรได้ขนาดนั้น” นีน่าเอ่ยออกมาอีกครั้ง เมื่อเห็นพายุดินมาโบกไม้จับมือกับสาว ๆ บนอัฒจันทร์อย่างเป็นกันเอง แต่ในสายตาของยูกิที่นั่งนิ่งเงียบมองเหตุการณ์ทั้งหมดตรงหน้า เธอมองว่าเขากำลังหว่านเสน่ห์จนน่าหมั่นไส้ เธอเห็นพายุกำลังโบกไม้โบกมือส่งจูบใหกับบรรดาสาว ๆ ที่ส่งเสียงคอยเชียร์เขาอยู่ทั้งที่ขอบสนามและบนอัฒจันทร์ “แต่เอ๊ะ นั่นใช่พี่บากิหรือเปล่า” เสียงของเฟมี่ทำเอายูกิที่เบนสายตาหนีไปทางอื่นหันขวับกลับไปมองยังจุดสตาร์ทรถแข่ง เมื่อยูกิเห็นพี่ชายเดินเข้ามายังรถแข่งของตัวเอง หัวใจดวงเล็กก็พลันเต้นแรงเพราะกลัวว่าพี่ชายจะเกิดอุบัติเหตุอีกครั้ง ที่สำคัญเมื่อรู้ว่าพี่ชายต้องแข่งกับคนอย่างพายุแล้ว เธอกลัวใจของเขาเอามาก ๆพายุคนนี้ไม่ใช่คนเดิมอย่างที่เธอเคยรู้จักด้วย

@ผับ “ละสายตาออกจากมีอาบ้างก็ได้ ทำงานไม่เป็นสุขแล้วมั้ง คงเหมือนมีเจ้ากรรมนายเวรมามองอยู่ตลอดเวลา” เฟียร์ทนมองเห็นไฟมองตามมีอาที่กำลังทำงานอยู่ภายในผับอย่างไม่ละสายตา อดที่จะแซวทีเล่นทีจริงด้วยความหมั่นไส้ไม่ได้ “กูผัว ไม่ใช่เจ้ากรรมนายเวร” ไฟปฏิเสธเสียงแข็ง หันไปมองเฟียร์ที่ยักคิ้วกวนเข้าใส่ เขาเลยทำหน้ายักษ์ใส่เธอไปทีหนึ่งส่วนที่ไฟต้องคอยมองตามมีอาแฟนสาวบ่อย ๆ ก็เพราะกลัวว่าเธอจะโดนลูกค้าคนอื่นลวนลาม แต่ครั้นจะห้ามเธอไม่ให้ทำงานพิเศษก็ไม่ได้อีกเหมือนกันเพราะเธอไม่ยอม “ก็ที่ทำตัวอยู่นี่ ไม่เหมือนเจ้ากรรมนายเวรเลยเนอะ” เฟียร์ไม่เลิกแขวะ ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อเห็นเพลิงที่เพิ่งเดินเข้าสมทบกับเพื่อน ๆ ในกลุ่ม “สัสพายุ มึงไปอดอยากมาจากไหนวะกระดกไม่พักเลยสัส” เพลิงที่เพิ่งเดินเข้ามานั่งร่วมโต๊ะด้วยเอ่ยทักพายุขึ้นอย่างแปลกใจ เพราะตั้งแต่เขาเดินเข้ามา เห็นพายุยกแก้วเหล้ากระดกขึ้นดื่มติดต่อกันไม่พัก บวกกับสีหน้าเคร่งขรึมราวกับกำลังมีเรื่องเครียดอะไรบางอย่าง พฤติกรรมของเขาที่มักจะทำตัวระรื่นตลอดเวลาดูแปลกไปอย่างเห็นได้ชัด “เออว่ะ นาน ๆ จะเห็นมันเงียบจริงจังสักครั้ง” เฟียร์เองก็เพิ่งจะเห็

หลายวันต่อมา... @มหาลัยKSB ในขณะที่ฉันกำลังเดินข้ามจากถนนอีกฝั่งเพื่อเดินไปเข้าตึกของคณะ อยู่ ๆ ก็มีรถสปอร์ตคันหรูขับปาดหน้าฉันดังเอี๊ยด ก่อนจะจอดเทียบตรงบันไดทางขึ้นตึก แม้จะไม่ได้เป็นการเฉี่ยวชนแต่นั่นก็ทำให้ฉันตกใจพอสมควร ฉันชะงัก ได้แต่นึกตำหนิคนขับรถคันนั้นอยู่ในใจ ก่อนจะตัดสินใจเดินเลี่ยงขึ้นตึกไปอีกทาง บอกตัวเองพยายามไม่คิดอะไรมาก เพราะบางทีอาจจะเป็นฉันเองที่เดินไม่ระวังหรือคนขับอาจจะไม่เห็นฉันก็ได้ แต่ทว่า... “ขอบคุณนะคะพายุที่วันนี้ใจดีมาส่งเรา” เสียงของเชอรี่ที่เพิ่งลงมาจากรถสปอร์ตหรูเอ่ยขึ้น และเพราะชื่อที่เธอเรียกพายุ ทำให้ฉันหยุดชะงักอีกครั้ง ก่อนจะตัดสินใจรีบจ้ำเดินไปต่อ แต่ถึงแบบนั้นในตำแหน่งที่ฉันเดินอยู่ก็ไม่ได้ไกลจากสองคนนั้นมากนัก ทำให้ฉันได้ยินบทสนทนาจากพวกเขาอย่างชัดเจน “เธอเลิกกี่โมง” พายุเอ่ยถามเชอรี่ “รี่เหรอ?” “เอาเวลาที่เธอเลิก เราจะได้มารับ” “คลาสสุดท้ายรี่เลิกตอนบ่ายสอง งั้นถ้าพายุเลิกเรียนแล้วทักมาหาเรานะ รี่จะลงมารอตรงนี้” เชอรี่เอ่ยบอกกับพายุ “อืม ได้ดิแล้วเจอกัน” พายุทิ้งท้ายก่อนจะเคลื่อนรถออกไป ฉันได้แต่เม้มปากเข้าหากันแน่น พยายามไม่คิ

ไม่รู้ว่าเป็นความโชคร้ายหรือโชคดีกันแน่ เพราะเป็นช่วงสิ้นเดือนทำให้วันนี้คนที่ร้านค่อนข้างเยอะมากกว่าปกติ บรรยากาศในร้านดูวุ่นวายกว่าทุกวันแต่บางทีคงเป็นโชคดีแหละ ที่ทำให้ฉันไม่ต้องมีเวลาสนใจท่าที่สวีทหวานของสองคนนั้นมากนัก แต่ก็ยังไม่วายต้องรู้สึกอึดอัดอยู่ดี เพราะอะไรนะเหรอก็เพราะสายตาคมกริบคู่นั้นที่เอาแต่จับจ้องมองฉันอยู่ตลอดเวลา ต่อให้พยายามทำเป็นไม่สนใจแต่ฉันก็รับรู้และรู้สึกได้ มันเหมือนมีพลังงานบางอย่างมองอยู่ คงคล้าย ๆ เจ้ากรรมนายเวรจ้องอยู่แหละมั้ง เพราะไม่ว่าเมื่อเผลอสายตาไปมองเขาเมื่อไหร่ ก็ได้สบสายตาคมคู่นั้นตลอดน่าอึดอัดชะมัดหลังจากนั้นฉันพยายามละความสนใจจากสองคนนั้นและรับออเดอร์โต๊ะอื่นไปเรื่อย ๆ พยายามไม่ใส่ใจทำงานของตัวเองไป แต่เมื่อเผลอหันไปมองโต๊ะสองคนนั้นอีกครั้ง ก็ไม่รู้ว่าเชอร์รี่หายไปจากโต๊ะตั้งแต่ตอนไหนรู้ตัวอีกทีเสียงคุณอาเจ้าของร้านก็ตะโกนเรียกฉันแล้ว“ยูกิคิดเงินโต๊ะห้าด้วย”“อ่า ได้ค่ะ”ฉันหันไปตอบรับ ก่อนจะเดินไปโต๊ะที่พายุนั่งเพื่อคิดเงิน แน่นอนว่าสายตาคมของเขายังคงเอาแต่จ้องและไม่ยอมละไปจากฉันแม้แต่น้อย“ยอดเงิน 1950 บาทค่ะ” ฉันก้มหน้าหลบสายตาของเขา

ทันทีที่เข้ามาภายในห้องฉันถึงกับถอนหายใจโล่งอกที่พ้นสายตาพายุได้สักที แต่ก็ใช่ว่าจะไม่รู้สึกกังวลอะไรนะ ฉันยังรู้สึกไม่สบายใจจนนึกอยากกลับกรุงเทพซะเดี๋ยวนี้“เดี๋ยวเอาของเก็บแล้ว ฉันว่าจะออกไปซื้ออาหารทะเล ยูกิจะออกไปด้วยกันไหม หรือว่าจะนอนพักก่อนก็ได้นะ สีหน้าแกไม่ค่อยดีเลยอะ เหนื่อยเหรอ” เฟียร์คงสังเกตหน้าฉันออกสินะ นี่ฉันเผลอทำสีหน้าแย่ไปแค่ไหนกันเนี่ย “อืม เหนื่อยนิดหน่อย น่าจะเพลียแดดอะ ““ฉันก็ว่า หน้าแกดูซีดเอามากๆ” เฟียร์ว่าพลางเดินเข้ามาหา ก่อนจะยื่นมือขึ้นมาทาบหน้าผากของฉันอย่างเป็นห่วง “ตัวรุม ๆ นะ งั้นฉันว่าแกนอนพักอยู่นี่แหละ เดี๋ยวตอนฉันออกไปซื้ออาหารทะเล จะแวะซื้อยามาให้ด้วย” “ไม่เป็นไรแก แค่พักแปปเดียว เดี๋ยวก็คงหาย” “เอางี้ หรือแกจะกินพาราดักไปก่อน รอแป๊บนะ เดี๋ยวฉันไปเอาพารามาให้” เฟียร์เอ่ยพลางลุกตั้งท่าเดินไปหยิบยา แต่ทว่าฉันรั้งแขนเฟียร์เอาไว้ก่อน “ไม่เป็นไร เราพอมียาติดกระเป๋ามาอยู่ ไม่ต้องเป็นห่วงเราพักแป๊บเดียว ถ้าโอเคดีขึ้นแล้วจะลงไป” เฟียร์ทำท่าคิดอยู่ครู่หนึ่ง “เอางั้นเหรอ อืมงั้นก็ได้ ถ้าค่อยยังชั่วแล้วลงไปนะ” ฉันพยักหน้ารับ ก่อนที่เฟียร์จะยอมเด