All Chapters of เจ้าสาวครึ่งทาง: Chapter 21 - Chapter 30

ดารัณวิ่งออกมาจากบ้าน ด้วยชุดเจ้าสาวที่เธอสวมใส่ พิชาพรวิ่งตามมาด้วยความเป็นห่วง แต่เพราะรองเท้าที่ใส่ไม่เอื้ออำนวยจงทำให้เธอล้มลง จึงตามเพื่อนไม่ทัน “ทำไมถึงเป็นเเบบนี้ ฮึก ทำไม...” ดารัณเฝ้าถามตัวเองซ้ำ ๆ ที่อคินเป็นสุภาพบุรุษให้เกียรติเธอ เพราะเขามีรินดาใช่ไหม สองคนนั้นแอบทำอะไรลับหลังเธอตั้งแต่ตอนไหนกัน หญิงสาวเดินอยู่ข้างถนน พลางร้องไห้ไปเรื่อย ๆ เมื่อไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้มากกว่านี้ ความเสียใจที่เกิดขึ้นทำให้เธอไม่อยากกลับไปที่นั่นอีกแล้ว“ฮึก! คนใจร้าย คนทรยศ” ความเจ็บปวดความเสียใจทำให้ดารัณไม่รู้ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหนและกำลังทำอะไรอยู่ เท้าบางเปล่าเปลือยย่ำไปบนพื้นคอนกรีตโดยไม่รู้สึกร้อน ความเจ็บปวดทางร่างกาย ไม่ได้ครึ่งถ้าเทียบกับความเจ็บปวดทางใจ จังหวะที่หญิงสาวเดินอยู่กลางถนน รถเก๋งสีดำคันใหญ่ก็ขับเข้ามา ดารัณเอาเเต่ร้องไห้ จึงไม่สนใจว่าตอนนี้อยู่กลางถนนเลยทำให้รถเก๋งที่ขับมาด้วยความเร็วเฉี่ยวชนเธอ“กรี๊ดดด!” ดารัณกรีดร้อง โชคดีที่คนขับรถมีสติจึงหักรถหลบไปอีกทาง หญิงสาวจึงถูกแค่เฉี่ยว ความตกใจทำให้ดารัณหมดสติล้มลงไปกับพื้น“เฮ้ย!” ธนนท์เจ้าของรถร้องขึ้น เขาทำมือถือร่วงลงพื้

กลับมาที่ปัจจุบัน“(ความจำเสื่อม พาไปอยู่ที่ไร่งั้นเหรอ...)” ดารัณที่ได้ยินหมอคุยกับเขาคนนั้นคิดในใจ ความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น ทำให้เธอไม่อยากกลับไปเผชิญหน้ากับอะไรทั้งนั้น อยากทิ้งทุกอย่างไว้ที่นี่จึงคิดอะไรได้บางอย่าง“เอ่อ...คืออย่างนี้นะครับ” หมอหนุ่มหันมาพูดอะไรบางอย่าง เมื่อเห็นอาการเหม่อลอยของหญิงสาว จึงตรวจซ้ำอีกรอบ“ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเเล้วครับ...คนไข้พอจะจำอะไรได้บ้างไหมครับ” ธนัทถามหญิงสาว เพราะต้องการรู้ว่าเธอความจำเสื่อมหรือไม่“ฉะ ฉันจำอะไรไม่ได้เลยค่ะ โอ้ยย!” ดารัณตอบคำถามแล้วยกมือกุมศีรษะ พร้อมกับคิดบางอย่างในใจ โชคดีที่เคยเรียนการแสดงมาบ้าง จึงรู้ว่าทำแบบไหนถึงจะสมบทบาท ไม่อยากให้เขามารับผิดชอบ แค่อยากให้เขาพาเธอไปให้พ้น ๆ จากที่นี่ก็แค่นั้นเอง“คุณจำอะไร ไม่ได้เลยเหรอ!” ธนนท์ถามด้วยความห่วงใย เมื่อเห็นท่าทางของหญิงสาวที่ยกมือกุมศีรษะ เธอทำเหมือนกับคนความจำเสื่อมจริง ๆ“เอ่อ...เเล้วคนไข้จำชื่อตัวเองได้ไหมครับ” หมอหนุ่มยังถามคำถาม ดารัณส่ายศีรษะไปมาเป็นคำตอบ ทำเอาสองพี่น้องต้องหันมามองหน้ากันเอาอย่างนี้นะครับเพื่อความชัดเจน ผมจะทำเรื่องให้แพทย์ทางด้านสมองมาตรวจอีกรอบนะค

บ้านของธนนท์อยู่ติดกับภูเขาเเวดล้อมไปด้วยธรรมชาติที่งดงาม ไม่ใช่เเค่ต้นองุ่นเท่านั้น ยังมีผลไม้อีกหลายชนิดอัดแน่นอยู่ในไร่ของเขา“ร่มรื่นมากเลยนะคะ” ดารัณตื่นตาตื่นใจกับบรรยากาศรอบ ๆ“เห็นแบบนี้แล้วผมก็สบายใจ คิดว่าจะพาคุณจะอยู่ไม่ได้เสียอีก” ดูจากรูปร่างและผิวพรรณ ไม่บอกก็รู้ว่า เธอคือลูกคุณหนู ธนนท์เดินตามมาที่ระเบียง ร่างสูงทิ้งสะโพกลงกับลูกกรงไม้ด้วยท่าทางสบาย ๆ พร้อมกับหันไปมองวิวรอบ ๆ เช่นกัน“อยู่ได้สิคะ” ดารัณพูดในขณะที่ตาของเธอยังมองไปยังข้างหน้า กี่วันแล้วที่เอออกมาจากบ้าน พ่อแม่จะคิดถึงและเป็นห่วงเธอบ้างไหมนะ“นั่นใช่ต้นองุ่นหรือเปล่าคะ” ถามพร้อมกับชี้นิ้วไปที่ค้างองุ่นที่เรียงรายอยู่เบื้องหน้า“ใช่ครับ”“คุณรู้ไหม องุ่นเป็นของโปรดของฉันเลยนะคะ” ไม่รู้ว่าทำไมต้องบอกเขาว่าเธอชอบอะไร คงเพราะอยากหาเรื่องคุยกับเขา เพื่อไม่ให้บรรยากาศมันเงียบเกินไป“เงียบดีนะคะ ฉันจะถือว่ามาพักผ่อนก็แล้วกัน” สลัดเรื่องปวดหัวออกไปก่อน คิดไปก็เท่านั้นมันไม่ทำให้อะไรดีขึ้นมาเลย “ใครบอกว่าผมพาคุณมาพักผ่อน!” ธนนท์บอกกับหญิงสาว หลายครั้งแล้วที่เขาสังเกตเห็นว่าแววตาของเธอเศร้า จึงหาเรื่องแกล้งเธอ หมอ

“ไฟไหม้ที่ไหน! ไอจรน้ำ! ไอ้จร...” คำพูดที่เหลือค้างอยู่ในลำคอ เมื่อรู้ตัวว่าถูกหญิงสาวเเกล้ง“คุณเเกล้งผมเหรอ” พูดพร้อมกับตั้งท่าเอาเรื่องเธอ“เปล่า ฉันเเค่อุทานน่ะ” ดารัณพูดพร้อมกับพยายามกลั้นขำ“(ถ้าไม่ติดว่าชอบ เธอไม่รอดเเน่!!)” ธนนท์คิดในใจ ตาคู่คมมองหญิงสาวที่หันไปมองต้นกุหลาบ ที่ปลูกแปลงอย่างสวยงาม“คุณ! กุหลาบลงแปลงหมดเเล้วเหรอ เสียดายจัง....” ดารัณทำท่าทางเสียดายเพราะเธอก็อยากช่วยเขาปลูก เเต่ดันเผลอหลับไปซะก่อน“ยังเหลืออีกต้น” พูดพร้อมกับชี้ไปที่ต้นกุหลาบ ที่ยังไม่ได้ปลูกให้หญิงสาวดู“ฉันอยากปลูกนะคะ” ดารัณยิ้มเมื่อเห็นกุหลาบที่ยังไม่ได้ปลูก จึงเเสดงท่าทางดีใจออกมา“ว่าเเต่...ทำไมยังเหลือคะ หรือว่า...คุณเก็บไว้ให้ฉัน” หันมาถามชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ“ผมมาก็เห็นมันเหลืออยู่ จะปลูกไหมคุณ ไม่ปลูกผมปลูกนะ” คนปากแข็งทำท่าบ่ายเบี่ยง เพราะกลัวเธอจับได้ว่าเขาเก็บต้นนี้ไว้ปลูกพร้อมเธอ“ปลูกค่ะ ต้นนี้ดูดีสวยกว่าต้นอื่นด้วยนะคะ” ดารัณแน่ใจว่ากุหลาบในมือเธอสวยกว่าต้นอื่น ๆ จึงยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ต้นนี้เป็นสีชมพูอ่อน เป็นสีที่เธอชอบ“ปลูกตรงไหนดี นั่นไง มีที่พอดีเลย” ดารัณกำลังจะก้มไป

งานเลี้ยงที่จัดขึ้นคืนนี้ เนื่องจากเป็นวันครบรอบ เเละตอบเเทนที่คนงานทุกคนช่วยกันทำงาน จนได้กำไรที่สูงเกินคาด บรรยากาศภายในงานเต็มไปด้วยความสนุก คนงานในไร่ ต่างเเต่งตัวกันตามสไตล์ของเเต่ละคน บางคนก็จัดเต็มจนคิดว่ามาผิดงาน สร้างเสียงหัวเราะเเละความสุขให้กับทุกคนที่อยู่ในงาน“หายไปไหนของเขานะ ป่านนี้แล้วยังไม่มาอีก” ธนนท์มองหาหญิงสาว งานเริ่มมานานแล้ว แต่เธอยังไม่มาเสียที“จะแต่งสวยไปอวดใครวะ” คิดว่าสาเหตุที่ดารัณมาช้าเพราะมัวแต่งตัวอยู่ จึงทำให้หัวเสียไปกันใหญ่“ตอนนี้ก็ได้เวลาอันสมควรเเล้ว กระผมนายจร นายขจร หรือนายสัญจรตามแต่ที่ทุกคนจะเรียก ได้ละหน้าที่จากการย่างหมู ย่างปลาและรินเบียร์ ขออนุญาตขึ้นมาทำหน้าที่พิธีกรสักครู่ ได้เวลาสมควรขอกราบเรียนเชิญคุณธนนท์ สุดหล่อของเรา ขึ้นมาพูดอะไรสักหน่อย เพื่อเป็นขวัญกำลังใจให้กับคนงานของเรา กราบเรียนเชิญค้าบ!!” จรขึ้นไปบนเวทีแล้วประกาศเรียกชายหนุ่ม ที่ตอนนี้เอาเเต่มองหาหญิงสาว ทำเอาคนที่ถูกเอ่ยชื่อสะดุ้งจนตัวโยน เพราะรายการนี้ไม่มีในตารางงาน เขาพูดไม่เก่ง เมื่อเช้าก็พูดไปหมดแล้ว จะให้ขึ้นไปพูดอะไรอีก เมื่อทนคำรบเร้าไม่ไหว ชายหนุ่มจึงต้องขึ้นไปบน