All Chapters of เจ้าสาวครึ่งทาง: Chapter 51 - Chapter 60

มือหนาบีบขยำลงบนอกอวบ แล้วออกแรงกระชากจนเสื้อยืดผ้าเนื้อบางขาดติดมือ “อย่า...ปล่อยนะ” พลิกตัวหนีก่อนจะสะดุ้งสุดตัว เมื่อเสื้อชั้นในตัวสวยถูกกระชากออกจากตัวอีกชิ้น กษิดิศมองผ้าชิ้นน้อยในมือ ก่อนจะโยนทิ้งอย่างไม่ใยดี ตาคมเข้มหรี่ลงเมื่อเห็นร่างกายกึ่งเปลือยของเธอ “ใคร...ปล่อยนะ” ดิ้นรนขัดขืน เมื่อร่างใหญ่โถมลงไปหา รวบรวมเรียวแรงที่มีอยู่น้อยนิดต่อสู้ เมื่อรู้ว่าภัยกำลังจะถึงตัว ทุบมือทั้งสองข้างลงบนแผ่นหลังกว้าง กษิดิศ รวบมือที่กวนใจเขาไปไว้เหนือศีรษะด้วยมือเพียงข้างเดียว ใบหน้าหล่อเหลาไซ้ลงที่ลำคอหอมกรุ่น สูดดมกลิ่นสาวที่หอมยั่วยวนปากร้อนดูดดึงขบเม้มจนผิวเนื้อบริเวณนั้นขึ้นรอย “ช่วยด้วย...ช่วยด้วย...” ถึงจะอยู่ในอาการที่มึนเมา แต่ปาลินก็รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง “กรี๊ดดด!!!” กรีดร้องออกมา เมื่อถูกฟันคม ๆ งับผิวเนื้อบริเวณเนินอก มือที่จับยึดอยู่ที่เอวบางเลื่อนมาที่ขอบกางเกง แกะกระดุมแล้วรูดออกจากสะโพกของหญิงสาว ใบหน้าที่ซุกไซ้บริเวณเนินอก เลื่อนต่ำลงมาหาอกอวบขาวเนียนที่ชูช่อยั่วยวนสายตา ครอบปากลงบนเต้าสวยเมื่ออดใจไม่ไหว มือข้างที่ว่า

แสงแดดที่ส่องมายังกระจกบานใส ที่คลุมด้วยผ้าม่านสีขาวสะอาด ส่งผลให้ร่างบางที่หลับสนิทมาตลอดคืนรู้สึกตัว ค่อย ๆลืมตาขึ้นช้า ๆ ก่อนจะหลับลงไปอีก เมื่อเจอกับแสงที่ส่องเข้ามา คิดทบทวนสิ่งที่ผ่านมา ปวดหัวคือสิ่งแรกที่ปาลินรู้สึก ก่อนจะมองสำรวจไปทั่ว “ที่นี่ไหน” พูดกับตัวเอง เมื่อภาพที่เห็นไม่คุ้นตา ก่อนจะต้องตกใจที่เห็นแขนแข็งแรงโอบกอดรอบตัวเธออย่างแนบชิด เบิกตาขึ้นพร้อมกับกระถดถอยออกห่างจากสัมผัสที่แนบชิดนี้ มือบางตะครุบผ้าห่มที่ร่วงหล่นตามแรงขยับของตัวเอง แล้วก้มสำรวจตัวเองภายใต้ผ้าห่ม “กรี๊ดดด!” กรีดร้องออกมาสุดเสียง เมื่อเห็นว่าตัวเองอยู่ในสภาพไหน ตาคู่สวยจับจ้องไปยังร่างหนาที่นอนคว่ำหน้าอยู่บนเตียงท่อนบนของเขาเปล่าเปลือย มีเพียงผ้าห่มคลุมช่วงล่างไว้อย่างหมิ่นเหม่ “ใคร” หญิงสาวถามตัวเอง ไม่รอให้สมองสั่งการ ก็กรีดร้องขึ้นมาอีกครั้ง พร้อมกับน้ำตาที่ไหลอาบใบหน้า “กรี๊ดดดด!” “ตกใจอะไร” เสียงแหบพร่า ของคนที่งัวเงียตื่น จากเสียงกรีดร้อง พูดออกมาแบบไม่สบอารมณ์นัก “คุณ! คุณไปป์!” ปาลินอุทานพร้อมกับนึกถึงหน้าผู้ชายคนสุดท้ายท

“เกิดอะไรขึ้นคะคุณปาย ใครเป็นอะไรคะ” แจ่มจันทร์ถามด้วยน้ำเสียงร้อนรน เมื่อพาแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดตามคำสั่งเจ้านาย “แจ่มขอโทษนะคะ ที่ถือวิสาสะให้คุณกษิดิศเข้ามาในห้องทำงานคุณปาย คือว่า...” แจ่มจันทร์อธิบายให้เจ้านายฟังและรับผิดกับเรื่องที่เกิดขึ้น “เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนค่ะ ตอนนี้ช่วยขน ดอกไม้ออกไปจากห้องปายก่อนนะคะ” “คุณไปป์ไปไหนแล้วคะ” ถามพร้อมกับมองหาแขกไม่ได้รับเชิญที่หายตัวไปแล้ว “คุณกษิดิศแพ้เกสรดอกไม้ค่ะ เป็นหวัดหายใจไม่ออก ปายเลยให้ไปหลบในห้องก่อน” “ตายจริง! รู้ว่าตัวเองแพ้ก็ยังทำ น่ารักไม่ไหว” “ไม่น่ารักเลยค่ะ จะมาตายในห้องปายสิไม่ว่า รีบเลยนะคะปายจะทำงาน” “ได้ค่ะ ๆ แจ่มจะให้แม่บ้านเร่งมือเลยนะคะ ว่าแต่คุณปายรู้ได้ยังไงคะว่าคุณไปป์แพ้เกสรดอกไม้ รู้ตอนไหนคะ รู้นานหรือยัง” “ช่างเถอะค่ะ ปายจะรู้ตอนไหนก็เรื่องของปาย” พูดจบก็เดินหนีไปนั่งที่เก้าอี้ทำงาน เปิดคอมพิวเตอร์กลบเกลื่อนเพราะไม่อยากให้แจ่มจันทร์ถามอะไรมากกว่านี้ บทสนทนาของปาลินกับเลขาทำให้คนที่ยืนพิงประตูห้องน

ระหว่างทางที่นั่งรถมาด้วยกัน กันณิการ์เล่าเรื่องของสราวุฒิให้ปาลินฟัง “เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้แหละปาย วุฒิไม่อยากทำให้ปายต้องมาเดือดร้อนเพราะมัน จึงขอร้องไห้พวกเราปิดเรื่องที่ไม่สบายไม่ให้ปายรู้” น้ำตาของปาลินไหลออกมาเป็นสาย เมื่อรับรู้ความจริงข้อนี้ “ตั้งแต่เมื่อไหร่ วุฒิไม่สบายตั้งแต่เมื่อไหร่” “หลายปีแล้ว” “หลายปีแล้ว วุฒิป่วยมาหลายปีแล้ว แต่ทุกคนจงใจปกปิดปาย ทำไมล่ะกันทำไมกันไม่บอกปาย กันก็รู้ว่าปายรักวุฒิมากแค่ไหน” พูดจบก็สะอื้นออกมา เมื่อความน้อยใจตีตื้นเข้ามาในอก “ต้องรอให้วุฒิจากไปก่อนใช่ไหม กันถึงจะบอกปาย กันใจร้ายมากเลยรู้ไหม” ตัดพ้อให้เพื่อนสนิท ก่อนจะปล่อยก้อนสะอื้นออกมา “ฟังกันก่อนนะ ไม่ใช่พวกเราไม่อยากบอก แต่มันเป็นความต้องการของวุฒิ ปายจะให้พวกเราทำยังไงล่ะ” กันณิการ์อธิบาย เธอเองก็เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น และกลัวว่าทุกอย่างจะสายเกินไป “รอให้ปายไม่มีโอกาสทำอะไรแล้วใช่ไหม รอให้วุฒิจากปายไปแล้วใช่ไหม กันรู้ไหมว่าช่วงเวลาที่ดีที่สุดของปายคือเวลาที่ปายได้อยู่กับวุฒิ กันรอจนนาทีส

“ตรงนี้ลมแรง เข้าข้างในกันเถอะ” ปาลินบอกพร้อมกับดันรถเข็นเข้ามาในห้อง “เป็นไงบ้าง ไม่สบายเป็นอะไรวุฒิ” เสียงแหบห้าวที่เอ่ยทักทาย ทำให้หญิงสาวชะงัก ตากลมโตมองหน้าเขา มือที่ดันรถเข็นสั่นขึ้นจนยากจะควบคุม “คุณไปป์มาได้ไงครับ ไข้นิดหน่อยครับ พรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้ว” สราวุฒิบอกกับคนมาเยือน เข้าใจว่ากษิดิศมาเยี่ยมจึงให้ปาลินต้อนรับขับสู้ “นั่งก่อนครับ ปายหาน้ำให้คุณไปป์ทานด้วยนะ” “ไม่เป็นไรครับ ผมเป็นห่วงเลยแวะมาดูสดชื่นแบบนี้คงไม่เป็นอะไรมากแล้ว รีบหายเร็ว ๆ นะครับ” พูดกับสราวุฒิแต่สายตาจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของคนที่ยืนอยู่ข้างหลัง ปาลินสบตาเขาอย่างไม่ลดล่ะ หัวใจเต้นระส่ำด้วยความระแวง กลัวว่ากษิดิศจะพูดเรื่องไม่น่าพูดออกมา “ขอบคุณมากนะครับที่ยังนึกถึงกัน” สราวุฒิขอบคุณจากใจจริง กษิดิศเป็นเพื่อนร่วมรุ่นสมัยมัธยมถึงจะไม่สนิทกัน แต่ก็ดีใจที่เพื่อนไม่เคยลืมกัน ทุกครั้งที่เขามีงานกษิดิศจะมาร่วมงานเสมอ “ทำไมพูดอย่างนั้นละครับ เราเป็นเพื่อนกันนะ ถึงจะไม่สนิทแต่ก็เพื่อน” “วุฒิคุยกับคุณไปป์ไปก่อนนะปา