เจ้าสาวครึ่งทาง

ปานิศายืนค้างอยู่กับที่ เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องที่ทางโรงแรมจัดไว้เป็นห้องพัก ภาพที่อยู่ตรงหน้า ทำให้เธอช็อคจนสิ้นสติ

            "อือ...เบา ๆ สิคะ เดี๋ยวเจ้าสาวของคุณก็ได้ยินกันพอดี" ปากร้องห้ามแต่ช่วงล่างกับส่ายร่อนรอรับการเติมเต็มของเขา

เพียะ เพียะ

ฝ่ามือของชายหนุ่ม ฟาดลงบนปั้นท้ายที่ส่ายร่อนอย่างมันมือ

            "คุณน่ากินขนาดนี้ใครจะอดใจไหว อย่าใส่ชุดนี้มาให้เห็นอีกนะผมหวง"

            "อื้อ...อ๊ะ ๆ ๆ ๆ หวงอะไรคะ เราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย"

            "ไม่ได้เป็นเหรอ แล้วแบบนี้เรียกว่าอะไร" พูดพร้อมกับอัดกระแทกแก่นกายเข้าไปในช่องทางรักของคนที่ยืนในท่าโกงโค้งจนมิดโคน

            "อ้าย เบา ๆ สิคะ แพมเสียวไปหมดแล้วค่ะ" แพมหรือภีรณีส่ายก้น เมื่อคนที่อยู่ด้านหลังกระแทกแท่งร้อนเข้าใส่ไม่ยั้ง ปากร้องห้ามแต่การกระทำกลับสวนทางกัน ท่าทางของหญิงสาว ยิ่งทำให้คนที่อยู่ด้านหลังฮึกเหิม ศราวุธในชุดเจ้าบ่าว กำลังบรรเลงเพลงรักกับเพื่อนเจ้าสาวในห้องพักแขกของโรงแรม อย่างเร่าร้อนถึงพริกถึงขิง สองคนนี้มีความสัมพันธ์กันมาสักพักนึกแล้ว เพราะภีรณีเป็นเพื่อนสนิทกับปานิศาเจ้าสาวในคืนนี้

มือบางกำเข้าหากันแน่น ภาพตรงหน้าทำให้เจ็บจนเข้ากระดูกดำ อยากจะเข้าไปฆ่าคนทั้งสองให้ตายไปพร้อม ๆ กัน แต่ก็ต้องฝืนเอาไว้ ทำแบบนั้นจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อคนรอบข้างก็เตือนเธอแล้วว่าศราวุธเป็นคนเจ้าชู้ เธอเองที่ดือรั้นและดึงดันจะแต่งงานกับเขา

            "เด็กดื้อต้องโดนอะไรครับ" ศราวุธถามคนที่อยู่ใต้ร่าง

            "โดนอะไรคะ โดนแบบนี้หรือเปล่า อ่า...แพมชอบจังเลยค่ะ" พูดพร้อมกับเด้งบั้นท้ายขึ้นมารับการเติมเต็มของเขา

            "ซี๊ด...อ่า...ผมก็ชอบครับแพม อ่าหอยคุณดูดจนผมเสียวไปหมดแล้ว"

            "อ้ายยย...ผัวขาแพมจะเสร็จแล้วค่ะ" ถ้อยคำหยาบโลนที่คนในห้องพูดคุยกัน ทำให้ปานิศาคลื่นไส้จนแทบอาเจียนออกมา เธอรักผู้ชายคนนี้ได้ยัง

หญิงสาวในชุดเจ้าสาววิ่งออกไปทันที เมื่อฝืนอยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ไหว เธอเห็นศราวุธหายไปนาน เลยขึ้นมาดูเพราะเป็นห่วงกลัวว่าเขาจะไม่สบาย แต่ภาพที่เธอเห็นคืออะไร ภีรณีกับศราวุธกำลังเล่นรักกัน ทุเรศสิ้นดี ศราวุธกำลังเข้าพิธีแต่งงานกับเธอ เขาทำแบบนี้ได้ยังไง

            "โอ้ย!" ปานิศาร้องลั่นเมื่อชนกับใครบางคน จนเสียหลักล้ม ดีที่ได้แขนของเขาประคองช่วงเอวเอาไว้ จึงไปหงายลงพื้น

            "เป็นอะไรไหมคุณ วิ่งหนีอะไรมาครับ" เตวิทย์ถาม เขายังประคองเธอไว้ในอ้อมแขนอยู่อย่างนั้น

            "คุณเต!" ตากลมโตมองหน้าคนที่กอดเธอไว้ ดีใจที่เจอเขา

            "ครับ...ผมเอง" เตวิทย์ตั้งสติแล้วปล่อยคนในอ้อมแขนลงพื้น เธอใส่รองเท้าส้นสูง แถมกระโปรงที่ใส่ก็รุ่มราม วิ่งมาแบบนี้ดีแค่ไหนที่ไม่สะดุดล้ม

            "ปลื้มเป็นอะไร ร้องไห้ทำไมครับ" เมื่อมองหน้า

            "คุณเตพาฉันไปจากที่นี่นะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว" พูดพร้อมกับปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาเป็นสาย

            "คุณปลื้ม เกิดอะไรขึ้นครับ คุณเป็นอะไร" เตวิทย์ถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นเจ้าสาวร้องไห้จนตาแดงก่ำ เขามาร่วมแสดงความยินดีงานแต่งของเธอตามคำเชิญ แต่เพราะบางอย่างที่ติดอยู่ในใจ จึงทำให้เขามาช้า

            "ไปกันเถอะค่ะ ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว ขอร้องนะคะพาฉันไปให้พ้นจากตรงนี้ที" ขอร้องเขาทั้งน้ำตา เธอคงไม่มีหน้ากลับเข้าไปในงานอีกแล้ว เจ้าบ่าวกับคนที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิท ทำเรื่องระยำลับหลังเธอ

            "จะไปได้ยังไงครับ นี่งานแต่งงานของคุณนะ" ถึงแม้จะไม่รู้ว่าปานิศาเจอกับอะไรมา แต่เธอกำลังเป็นเจ้าสาว นอกจากเธอแล้วในงานยังมีผู้ใหญ่และแขกอีกมากมาย ถ้าเขาทำตามที่เธอบอกคนที่อยู่ข้างหลังจะเป็นอย่างไร

            "พาฉันไปนะคะ ฉันขอร้อง" ปานิศาไม่รอช้า ตรงเข้าไปคว้าแขนเตวิทย์ มองเขาด้วยสายตาขอร้อง เธอต้องไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

            "ปล่อยครับคุณปลื้ม คุณจะทำแบบนี้ได้ยังไง คุณกำลังเป็นเจ้าสาวนะ ถ้าคุณหายไปแม่กับพี่ชายของคุณจะเอาหน้าไปไว้ไหน ไหนจะผู้ใหญ่ฝั่งเจ้าบ่าวอีก คิดดี ๆ สิครับ มีปัญหาอะไรครับบอกผมได้ไหม" เตวิทย์พยายามหว่านล้อมและเตือนสติ แต่ปานิศาไม่สนใจ มือบางจับลงที่แขนของเขา เตวิทย์คือที่พึ่งเดียวของเธอ เธอไม่อยากกลับเข้าไปในงาน วิวาห์ล่มก็ดีกว่าต้องเสียใจไปตลอดชีวิต

เตวิทย์มองหน้าหญิงสาวแล้วถอนหายใจออกมา ใจจริงเขาก็อยากทำอย่างนั้น เขาไม่อยากให้งานแต่งงานเกิดขึ้นตั้งแต่แรก เพราะรู้จักนิสัยของศราวุธเป็นอย่างดี และที่สำคัญคนที่กำลังขอร้องให้เขาพาเธอหนี มีผลกับความรู้สึกและหัวใจของเขาไม่น้อย ที่เขามาช้าไม่ใช่ติดงาน แต่เขาไม่อยากมาต่างหาก เพราะยังทำใจไม่ได้ที่ต้องเสียเธอไป เขาแอบชอบเธอจนถึงขั้นตกหลุมรัก แต่ปานิศาไม่เคยสนใจเขาเลยสักนิด มีโอกาสพบกัน และทำงานด้วยกันบ่อยครั้ง แต่เธอก็ไม่เคยเห็นเขาอยู่ในสายตา เพราะในใจของเธอมีแค่ศราวุธคนเดียวเท่านั้น

            "คุณจะไม่เสียใจใช่ไหม" เตวิทย์ถามเพื่อความมั่นใจ ปานิศาพยักหน้าเป็นคำตอบ คำถามของเขาคงหมายถึงสิ่งที่เธอกำลังทำในตอนนี้ ไปจากศราวุธคือสิ่งที่ดีที่สุด เธอไม่มีวันเสียใจแน่นอน

มือหนาคว้าลงที่ข้อมือบาง เมื่อเธอพยักหน้ารับ ความหมายของคำถามของเขาก็คือ เธอไม่เสียใจที่ตัดสินใจไปกับเขาใช่ไหม เพราะหลังจากนี้เขาจะต้องรับผิดชอบ ไม่ใช่แค่เรื่องที่พาเจ้าสาวหนีไปจากงานแต่งงาน แต่เขาต้องทำทุกอย่าง เพื่อปกป้องศักดิ์ศรีของเธอ

ปานิศาปาดน้ำตาออกจากหน้า เมื่อเตวิทย์เคลื่อนรถออกจากโรงแรม พรุ่งนี้เรื่องที่เธอหนีงานแต่งคงเป็นข่าวหน้าหนึ่ง วิวาห์ล่มเพราะเจ้าสาวหายตัวไป แม่และพี่ชายคงอับอายไม่น้อย ถึงจะเสียใจที่หนีปัญหา แต่มันคือทางออกที่ดีที่สุด ออกมาจากงานตัวเปล่า มือถือและกระเป๋าสตางค์อยู่ในห้องที่เตรียมไว้เป็นห้องหอ เมื่อคิดมาถึงตรงนี้น้ำตาก็พากันไหลออกมา ไม่ได้เจ็บที่ถูกนอกใจ แต่เจ็บที่เป็นควายให้สองคนนั้นหลอกอยู่ตั้งนาน เพื่อนที่แสนดีกับว่าที่สามีสุดที่รัก พวกเขาทำได้อย่างไร

เตวิทย์ปรายตามองคนที่นั่งข้าง ๆ แล้วหันไปสนใจกับท้องถนน รถน้อยถนนโล่งจึงขับได้อย่างคล่องตัว ยังไม่รู้ว่าจุดหมายปลายทางของการเดินทางในครั้งนี้อยู่ที่ไหน รู้เพียงแต่ว่าเขาจะทำตามหัวใจตัวเอง เหตุการณ์ครั้งนี้คงไม่ใช่เรื่องบังเอิญ กามเทพจงใจโยนเธอใส่อ้อมแขนของเขา