Semua Bab เจ้าสาวครึ่งทาง: Bab 11 - Bab 20

ปานิศามาทำงานเหมือนปรกติ ที่ไม่ปรกติก็คือ สายตาของผู้ร่วมงานที่เปลี่ยนไป ที่มีทั้งสงสารเห็นใจ และสมน้ำหน้าเธอ หญิงสาวมองข้ามเรื่องเหล่านั้น เชิดหน้าขึ้นอย่างสวยงาม เธอเป็นคนเลือกเอง ถ้าเธออยู่จนจบพิธีก็ไม่ต่างจากควายตัวหนึ่ง เธอต้องก้าวข้ามเรื่องนี้ไปให้ได้ ถ้าทุกคนรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จะไม่มองเธอด้วยสายตาแบบนั้นเลย "ยินดีต้อนรับค่ะคุณปลื้ม เทคแคร์นะคะ" ปรียานุชเลขาคนสนิทเดินมาหา แล้วกอดเธอด้วยความเห็นใจ "ปลื้มโอเคค่ะ มีเอกสารสำคัญไหมคะ" "ไม่มีเอกสารสำคัญ แต่มีบางอย่างที่สำคัญกว่าวางอยู่บนโต๊ะค่ะ" พูดจบปรียานุชก็อมยิ้ม ปานิศาเลิกคิ้วสูง เมื่อถูกเลขาดันเข้าไปในห้องทำงานกุหลาบสีแดงช่อใหญ่ที่วางอยู่บนโต๊ะ ทำให้หัวใจกระตุก ศราวุธใช้มุกเดิมอีกแล้ว ส่งกุหลาบมาง้อพร้อมกับคำขอโทษ เธอควรรู้สึกยังไงดี "เอาไปทิ้งค่ะ" สั่งปรียานุชที่ยืนยิ้มหวานอยู่ข้างหลัง เลขาสาวหุบยิ้มเมื่อได้ฟังคำสั่งเจ้านาย "เออ...คือ...นุชว่าคุณปลื้มอ่านการ์ด" พูดไม่ถูกเมื่อเจ้านายทิ้งดอกไม้อย่างไม่ใยดี "ปลื้มสั่งให้ทิ้งก็ทิ้งสิคะ!" ปานิศาเสียงดังเมื่อถูก

ปานิศาเปิดประตูเข้ามา หลังจากเคาะตามมารยาท เพื่อให้คนข้างในรู้ตัว จริยาไม่เดินตามเข้ามา แสดงว่าเตวิทย์สั่งเอาไว้ ทำไมเลขาเขาต้องทำท่าทางแบบนั้นตอนที่เห็นหน้าเธอ แถมถ่วงเวลาไม่อยากให้เธอเข้ามาในห้องของเขา เตวิทย์ลุกจากโซฟา เพื่อไปต้อนรับหญิงสาว จังหวะนั้นภีรณีก็เดินมาจากด้านหลัง ที่เป็นห้องน้ำและห้องนอนของเขา เตวิทย์ยืนนิ่งอยู่กับที่อัมพาตเล่นงานเฉียบพลัน เขารู้ตอนนี้เองว่าทำไมภีรณีขอเข้าหัองน้ำของเขา จังหวะนรกที่คนชอบพูดถึงเป็นแบบนี้นี่เอง ปานิศาชะงักอยู่กับที่ เข้าใจแล้วว่าทำไมจริยาถึงไม่อยากให้เธอเข้ามาในนี้ ตากลมโตมองเตวิทย์สลับกับภีรณี กลั้นลมหายใจ เมื่อเห็นรอยลิปสติกบนหน้าอกของชายหนุ่ม ภีรณีไวกว่าที่เธอคิด แสดงว่าภีรณีคิดเรื่องนี้ตั้งแต่ตอนที่รู้ว่า เธอหนีไปกับเตวิทย์ ภีรณียืนอยู่หน้าห้องนอน มองปานิศาด้วยความสะใจ ถ้าปานิศายังมีสมองอยู่ น่าจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ เธอใช้เวลาในห้องน้ำแต่งเติมร่องรอยเพื่อให้ดูสมจริง ตาสองคู่สบกัน เป็นปานิศาที่ละสายตาไปจากใบหน้าของภีรณี เมื่อเตวิทย์เรียกชื่อเธอ “ปลื้มครับ...” ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อเห็นปานิศามองที่หน้าอก ก้ม

ภีรณีกลับมาที่คอนโดของศราวุธ เมื่อเห็นเขายังนอนอยู่ก็โมโหหนัก แต่ก็พยายามข่มกั้นเอาไว้ ศราวุธคือคนเดียวที่จะทำให้เธอสมหวัง ให้ศราวุธกลับไปคืนดีกับปานิศา เตวิทย์จะได้เป็นของเธอ มือบางลูบไล้ไปตามหน้าอกแน่นหนัน ปลุกคนหลับด้วยวิธีที่ถนัด ศราวุธปรือตาขึ้น เมื่อเห็นภีรณีก็หลับตาต่อ นอนให้เธอจัดการเรื่องที่ค้างคา “ตื่นได้แล้วค่ะที่รัก ปลื้มกลับมาแล้วนะคะ คุณไม่คิดจะไปหาเมียคุณหน่อยเหรอ” ภีรณีกระซิบชิดใบหู “เมียผมก็อยู่นี่ไง” ถ้าเป็นเมื่อก่อนเธอคงยิ้มด้วยความดีใจ ที่ชนะปานิศาได้ แต่ตอนนี้มันต่างกัน เพราะเธอไม่ต้องการเขาแล้ว “ที่รักขา แพมอยากให้คุณกลับไปหาปลื้ม” คำพูดของภีรณีทำให้ศราวุธขมวดคิ้วมุ่น เขาจบกับปานิศาแล้ว จะให้กลับไปทำไมอีก “ทำไม!” ถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ภีรณีบิดปากให้กับคำถามของเขา ‘เพราะฉันเบื่อแกไง’ คิดแต่ไม่ได้พูดออกไป “คุณก็รู้ว่าปลื้มเป็นบ่อเงินบ่อทองของเรา แพมอยากให้คุณกลับไปหาปลื้ม ให้คุณกอบโกยเงินของมันมาให้มากที่สุด เงินที่ได้มาไม่นานก็หมด แพมอยากให้คุณกลับไปง้อมัน มันรักคุณมาก คงยกโทษให้ไม่ยาก”

เช้านี้ปาณิศาตื่นสายกว่าทุกวัน เมื่อคืนดื่มกับเตวิทย์มาหลายแก้ว หญิงสาวโทรไปสั่งงานเลขา บอกว่าจะเข้าบริษัทสาย สิ่งที่เลขาตอบกลับมาทำให้เธอหายจากความมึนเมา ศราวุธไปหาเธอที่บริษัท รออยู่พักใหญ่ เมื่อเห็นว่าเธอมาสายจึงกลับออกไป “ก่อนกลับคุณศราวุธบอกว่าตอนบ่ายจะมาใหม่ค่ะ” ปรียานุชรายงานเจ้านาย “เขาบอกหรือเปล่าว่ามีธุระอะไร” บริษัทของเธอไม่ใช่ที่ที่ศราวุธจะเดินเข้าออกได้เหมือนเมื่อก่อน เห็นทีต้องแจ้งกับยามที่หน้าบริษัท ว่าไม่ให้เขาเข้าไปข้างใน “ไม่ได้บอกค่ะ” “คุณนุชแจ้งยามด้านหน้าด้วยนะคะ ว่าปลื้มสั่งไม่ให้ศราวุธเข้าไปในบริษัท” “จะดีเหรอคะคุณปลื้ม นุชกลัวว่า” ปรียานุชลังเล กลัวว่าคำสั่งนี้จะทำให้ศราวุธไม่พอใจ แล้วจะสร้างปัญหาให้ปานิศาภายหลัง “ไม่ต้องกลัวนะคะคุณนุช ศราวุธทำอะไรปลื้มไม่ได้หรอกค่ะ” “ดูแลตัวเองด้วยนะคะ นุชเป็นห่วง” ถึงปานิศาจะมีเตวิทย์ดูแล แต่ปรียานุชก็อดเป็นห่วงไม่ได้ ถ้าศราวุธเอาเรื่องขึ้นมา ปานิศามีแต่เสียกับเสีย “ขอบคุณค่ะ วันนี้ปลื้มเข้าสายนะคะ” พูดจบก็กดวางสาย ก่อนจะเดิน

หลังทานอาหารกลางวัน ร่วมกับครอบครัวปานิศา เตวิทย์ก็บอกเรื่องที่กำลังคบกับปานิศา ให้ประภาภรณ์และปฐวีฟัง ทุกคนไม่แปลกใจเพราะรู้อยู่แล้ว ปฐวีดีใจจนออกนอกหน้า เขาเชียร์คู่นี้มานาน เตวิทย์เป็นคนดี เป็นคนที่เหมาะสมกับแก้วตาดวงใจของครอบครัวเขา ปานิศาพาเตวิทย์มานั่งเล่นในห้องพักผ่อน คลอเคลียไม่ห่างกัน เตวิทย์จูบเธอหลายครั้ง จนหญิงสาวอ่อนใจ “ผมมาคิดดูแล้ว เรื่องเป็นแบบนี้ก็ดีนะ” ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น จมูกโด่งเป็นสันไซ้ไปตามซอกคอขาวเนียน ของคนที่นั่งอยู่ในอกของเขา “ยังไงคะ” ปานิศาถามเพราะไม่เข้าใจความหมายของคำพูดเขา “ถ้าคุณไม่หนีออกมา ผมคงไม่มีวันนี้ ถ้าคุณไม่ไปกับผม ผมก็ไม่ได้เป็นแฟนคุณ เพราะคุณไม่เปิดใจให้ผม” นึกแล้วก็น้อยใจ ทำให้สารพัด ดูแลมาตั้งแต่เด็กจนโต แต่เธอกลับมองข้ามเขา “ตอนนั้นปลื้มตาพร่าเลือนค่ะ เลยมองอะไรชัด” ปาณิศาตอบ ใบหน้าสวยเงยขึ้นมาสบตากับเขา “แต่ตอนนี้ตาปลื้มบอดสนิทไปแล้ว” พูดพร้อมกับยิ้มหวานให้เขา เตวิทย์ย่นคิ้ว ไม่ทันมุกของเธอ “ทำไมครับ” ถามเพราะไม่เข้าใจ “ความรักทำให้คนตาบอดค่ะ” เตวิทย์