Semua Bab เจ้าสาวครึ่งทาง: Bab 61 - Bab 70

ปาลินเดินกลับขึ้นมาบนห้อง เป็นเวลาที่สราวุฒิหลับไปแล้ว สุกัญญาและเพื่อน ๆ เล่าเรื่องที่สราวุฒิร้องไห้ให้ฟัง ยิ่งทำให้ปาลินสงสารสราวุฒิมากขึ้นไปอีก “ปายกับวุฒิตกลงกันว่าจะแต่งงานกัน” บอกเรื่องแต่งงานกับเพื่อน ๆ ทุกคนพากันดีใจและยินดีกับเธอ “ดีใจด้วยนะปาย ในที่สุดก็สมหวังสักที สุขอโทษนะที่ทำให้ปายเสียใจ สุขัดวุฒิไม่ได้จริง ๆ” สุกัญญาขอโทษจากใจ “ไม่ยกโทษให้จนกว่าสุจะมาเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้ปาย” “เรื่องนั้นแน่นอนอยู่แล้ว ถึงปายไม่ขอสุก็เสนอตัวเป็นเพื่อนเจ้าสาวให้อยู่แล้ว แหวนจ้ะสุคืนให้ปายนะ มีความสุขมาก ๆ นะ” สุกัญญาส่งแหวนที่สราวุฒิเคยใช้หมั้นเธอให้ปาลิน “สุเก็บไว้เถอะ ปายจะเอาวงใหม่สักสิบกระรัตดีไหม เอาให้วุฒิหมดตัวไปเลย” พูดพร้อมกับหัวเราะออกมา เพื่อน ๆ ก็พากันหัวเราะไปด้วย ทุกคนพากันดีใจที่เห็นปาลินมีความสุข ครืด ครืด มือถือสั่นขึ้นขัดจังหวะบทสนทนาที่กำลังสนุกสนานของปาลินกับเพื่อน ๆ หญิงสาวทำแค่เพียงปรายตามอง เมื่อเห็นว่าใครโทรเข้ามาสีหน้าที่ยิ้มแย้มก็เปลี่ยนสี มือบางคว่ำหน้ามือถือลงกับโต๊ะแล้วหันมาคุยกับเพื่อน ๆ ตามเดิ

ลิ้นร้อนหยอกล้อยอดทับทิมสีหวาน มืออีกข้างลูบไล้ไปตามเต้างาม สะกิดปลายยอดเบาๆ แล้วครอบปากลงไปดูดดึง ร่างบางบิดส่ายไปมา เมื่อถูกความเสียวซ่านเข้าเล่นงาน ท้องน้อยขมวดเกร็ง อึดอัดคับตึงไปทั่วกายสาว ลิ้นร้ายลากเรื่อยไปตามลำตัว ดูดวนไล้เลียไปตามหน้าท้องที่มีลอนกล้ามสวยงาม ขบกัดเบา ๆ เมื่อรู้สึกมันเขี้ยว “ไปป์” ปาลินสะดุ้งเมื่อถูกกัด มือบางผลักไหล่หนา แต่มีหรือที่คนอย่างเขาจะยอมถอย ไม่รักก็ไม่เป็นไรเขาจะใช้เซ็กส์มอมเมาเธอ ตาคมเข้มเหลือบมองใบหน้าสวยเพียงนิด แล้วขยับใบหน้าลงต่ำ มือที่จับอกอวบเลื่อนมาที่ขอบกางเกงยีนส์ผ้าเนื้อดี ที่ห่อกายสาวเอาไว้ “ไปป์” อุทานชื่อเขาออกมา เมื่อกษิดิศดึงรั้งกางเกงออกจากช่วงขาเรียว ร่างบางสะดุ้งอีกครั้ง เมื่อถูกมือหนาจับขาแยกออกจากกัน ดอกไม้งามลอยเด่นท้าทายสายตาเขา ตาคมเข้มมองภาพเบื้องหน้า ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคอ ดอกไม้สีแดงสดที่กำลังแยกแย้มดอกนี้ เขาเคยลิ้มลองรสชาติของมันแล้วรู้ว่าหอมหวานเพียงใด ตาคมเข้มเหลือบมองคนที่นอนบิดกายบนโซฟา ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความปรารถนา “ผมขอนะครับ” เอ่ยขออีกเพราะรู้ดีว่าถ้าทำไปแล้วเขาคงหยุดไม่ได้ ป

กษิดิศมองคนที่นอนหลับสนิทอยู่บนเตียง ก่อนจะเดินออกไปเก็บข้าวของที่เธอทำร่วงเกลื่อนพื้นไว้ตอนแรก มือแกร่งหยิบมือถือของหญิงสาวที่หล่นอยู่กับพื้นขึ้นมาถือเอาไว้ เมื่อเห็นว่ามีสายเรียกเข้า “กัน” อ่านชื่อคนที่โทรเข้ามา แล้วเก็บมือถือของเธอใส่กระเป๋า ก่อนจะเดินออกไปที่ระเบียงหยิบบุหรี่ขึ้นมาจุดสูบ แล้วคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย สุดท้ายก็ไม่พ้นเรื่องของเธอ ปาลินบอกว่ากำลังจะแต่งงานกับสราวุฒิ ไม่รู้ว่าเธอพูดจริงไหม ถ้าเป็นเรื่องจริงเขาจะทำใจได้หรือเปล่า เขาแน่ใจแล้วว่าเสียเธอให้ใครไม่ได้จริง ๆ เดินกลับเข้ามาในห้องนอน ก้าวขึ้นเตียงนอนสอดตัวเข้าในผ้าห่มแล้วดึงคนที่หลับสนิทเข้ามากอด ร่างบางขยับหนีเมื่อถูกกวน พาดแขนลงบนเอวสอบ ขาเรียวเกี่ยวขาแข็งแรงเอาไว้ ขยับให้เข้าที่เข้าทางแล้วหลับสนิทตามเดิม กษิดิศยิ้มให้กับท่าทางของเธอ เวลาหลับก็ไม่ต่างจากลูกแมวเชื่อง ๆ อยากหยุดเวลาไว้แบบนี้อยากมีเธอในอ้อมแขนตลอดไป ปาลินเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ทำให้ผู้ชายเสเพอย่างเขาคิดเรื่องแต่งงาน ครอบครัวคงมีความสุขมากถ้าได้เธอมาเป็นแม่ของลูก ๆ “วุฒิ...ปายรักคุณ” คนหลับละเมอออกมา “หืม...เปลี

“ปายแน่ใจนะครับว่าจะแต่งงานกับผม” สราวุฒิถามคนที่ดันรถเข็นให้เขา “ทำไมถามแบบนี้ล่ะ เราคุยเรื่องนี้กันแล้วนะคะ” ร่างบางปล่อยมือจากรถเข็นแล้วเดินมาด้านหน้า ย่อตัวนั่งลงบนส้นเท้าแล้วจับมือเขามากุมเอาไว้ หัวใจดวงน้อยเต้นคร่อมจังหวะ เพราะกลัวศราวุฒิเปลี่ยนใจ “ปายก็รู้ว่าวุฒิไม่สามารถใช้ชีวิตเหมือนคนปกติได้ ยาและการรักษาทำให้ร่างกายของวุฒิไม่ปรกติ” สราวุฒิรู้ดีว่าถึงเขาจะลุกขึ้นมาเดินได้ แต่เขาก็ให้ความสุขกับเธอเหมือนผู้ชายทั่ว ๆ ไปไม่ได้ “วุฒิอยากให้ปายทบทวนเรื่องนี้ใหม่นะครับ วุฒิมีสภาพไม่ต่างจากคนพิการ วุฒิไม่อยากให้ปายต้องมาลำบากเพราะวุฒิ อย่าเสียสละเพื่อวุฒิอีกเลยนะครับ” “ไม่ค่ะ พอแล้วหยุดพูดได้แล้ว ปายรักวุฒิ ไม่ว่าวุฒิจะเป็นอย่างไร ปายก็รักและยืนยันว่าปายจะแต่งงานกับวุฒิ ปายไม่ลำบาก ปายไม่ได้เสียสละ มันคือความรัก วุฒิอย่าผลักไสปายไปไหนอีกเลยนะ ให้ปายอยู่กับวุฒิเถอะนะ” พูดจบปาลินก็ซบหน้าลงกับตักของเขา สราวุฒิทอดสายตามองไปยังท้องทะเลกว้างอย่างต้องการใช้ความคิด ตอนที่เขานอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล กษิดิศมาเยี่ยมเขาหลายครั้ง เ

[สี่เดือนต่อมา]ร่างอุ้ยอ้ายที่เดินลงบันไดมา ส่งผลให้ว่าที่คุณพ่อละมือจากงานที่ทำ ร่างสูงตรงเข้าไปหาภรรยาประคองแล้วพาเธอเดินลงบันไดมาด้วยกัน “ปายท้องค่ะ ไม่ได้ป่วย” ปาลินบอกกับสามีแต่ก็ยอมให้เขากอดประคองแต่โดยดี กษิดิศยิ้มก่อนจะหอมลงที่แก้มเนียนฟอดใหญ่ รู้อยู่แล้วว่าเธอต้องพูดแบบนี้แต่เขาไม่สนใจ “หิวยังครับ” “หิวมากเลยค่ะ มีอะไรทานบ้างคะ” “ข้าวต้มกุ้งได้ไหมครับ รองท้องไปก่อนสาย ๆ ผมจะพาไปทานของอร่อย” บอกแล้วประคองเธอมาที่โต๊ะอาหาร จัดแจงตักข้าวต้มใส่ชามให้เธอ “ไม่ทำงานเหรอคะ” ถามเพราะเขาบอกว่าตอนสายจะพาไปทานของอร่อย “เป็นเจ้าของไม่ต้องทำทุกวันก็ได้ครับ” “คุณมาวินน่าจะเกลียดปายนะคะ” ตั้งแต่ท้องกษิดิศก็อยู่บ้านเฝ้าเธอแทบทุกวัน “ค่อย ๆ นะครับมันร้อน” บอกเมื่อปาลินตัดข้าวต้มใส่ปาก ปาลินมองหน้าสามี ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเธอกษิดิศจะใส่ใจมากเสมอ ไม่เว้นกระทั่งเสื้อผ้าที่ใช้ประจำวัน เธอโชคดีที่สุดที่ได้เขาเป็นสามี กษิดิศมองหน้าภรรยา ยิ้มทุกครั้งที่เธอตักข้าวต้มเข้าปาก “ทานเยอะ ๆ