All Chapters of สายใยร้ายรัก[นิยายชุดร้ายรัก]: Chapter 41 - Chapter 50

‘เราแค่อยากรู้ว่านายเป็นยังไงบ้าง เราก็รู้สึกแย่นะ ที่นายเป็นแบบนี้ รับสายเราหน่อยนะธาม เราไม่อยากเป็นสาเหตุ ทำให้ใครรู้สึกไม่ดี เราเป็นแฟนกันไม่ได้ แต่เราก็ยังเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ’มือบางกดส่งข้อความหลังจากที่อ่านทบทวนอยู่หลายรอบ อธิปเป็นอะไรกันแน่ ทำไมเขาไม่ยอมรับสายเธอ หลายครั้งที่เธอส่งข้อความไปหาเขา ทั้งข้อความห่วงใยและตัดพ้อ แต่เขาก็ยังนิ่งเฉยไม่ตอบอะไรมาสักคำ เกิดอะไรขึ้นกับเขากันแน่ จะว่าโกรธก็คงไม่ใช่ เพราะวันนั้นก็ยังคุยกันดี ๆ อยู่ แล้วทำไมเขาถึงได้เปลี่ยนไปร่างบางทิ้งตัวพิงต้นมะพร้าว เมื่อพาตัวเองออกมารับลมริมชายหาด มีหลายอย่างเปลี่ยนไปจนแทบปรับตัวไม่ทัน ธนากรพาผู้หญิงคนนั้นมาที่นี่ เธอชื่ออารดา เป็นลูกสาวเจ้าพ่ออสังหาริมทรัพย์ สวย รวย เก่ง มีดีครบทุกด้าน แล้วเธอจะเอาอะไรไปสู้กับเขา สุดท้ายก็ต้องปล่อยมือเมื่อธนากรไม่เคยคิดอะไรกับเธอมากกว่า คำว่าพี่น้อง เธอโง่เองที่รักเขาเอาหัวใจไปผูกไว้กับเขา จนมองข้ามความรักที่คนอื่นมีให้ จะให้โทษใครล่ะ... หลายครั้งที่เธอเสียโอกาสดี ๆ ในชีวิต ก็เพราะความรักที่มั่นคงกับธนากรนั่นเอง จนกระทั่งอธิปสารภาพความรู้สึกและขอคบเป็นแ

เมื่อถึงกำหนดวันเดินทาง ทุกคนก็มาส่งอภัสรากับอภิวัฒน์ที่สนามบิน อภิวัฒน์เดินทางไปด้วยเพราะเป็นห่วงน้อง อนุชิตรออยู่ที่นั่นส่งน้องให้ถึงที่หมาย อยู่เป็นเพื่อนสักสองอาทิตย์แล้วค่อยกลับมาร่างบางคุกเข่าลงพื้นเมื่อต้องบอกลาลูกอีกครั้ง โชคดีที่ แทนรักพูดรู้เรื่องจึงไม่ร้องไห้งอแง หญิงสาวกอดลูกแนบอก ไม่ชอบเวลาที่ต้องเอ่ยลาลูกเลย เพราะกลัวจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ ครั้งก่อนหนีไปภูเก็ตก็คิดถึงจนแทบขาดใจ แต่ครั้งนี้ต้องไปอยู่อีก ซีกโลกหัวใจของแม่ก็แทบขาด แต่เพื่ออะไรหลาย ๆ อย่างเธอก็ต้องตัดใจ ตากลมโตมองหน้าลูกเมื่อต้องเอ่ยคำลา“อย่าดื้ออย่าซนนะคะ แม่จะโทร. หาหนูทุกวัน”“แม่เนยตั้งใจเรียนนะฮะ จะได้กลับมาหาไทม์เร็ว ๆ” เด็กน้อยบอกกับแม่ตามคำพูดที่จำคนอื่นมา แม่กำลังไปเรียนต่อนี่คือสิ่งที่เขารับรู้“ค่ะ แม่จะตั้งใจเรียน ไทม์ก็ต้องตั้งใจเรียนนะคะ อย่าดื้อ อย่าเกเรนะลูก”“ครับ ไทม์จะเป็นเด็กดี ไทม์จะรอแม่เนยนะครับ”“ไปเถอะเนย ได้เวลาแล้ว”อภิวัฒน์บอกกับน้อง เมื่อได้ยินเสียงประกาศเรียกผู้โดยสารครั้งสุดท้าย ร่างบางลุกขึ้นยืน ตากลมโตมองหน้าอธิปส่งยิ้มบาง ๆ ให้เขา พร้อมกับขยับเข้าไปใกล้เข

เกือบปีแล้วที่อภัสรามาใช้ชีวิตที่อังกฤษ ทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง มีเพื่อนทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติหลายคนจึงทำให้ ลดความเหงาลงไปได้บ้าง อนุชิตสารภาพว่าชอบเธอและอยากทำอย่างที่เคยประกาศเอาไว้ เขาขอคบและขอเธอหมั้น แต่อภัสราก็ปฏิเสธ เธอรักอนุชิตเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง ไม่แม้แต่จะให้โอกาสเขาเพราะรู้หัวใจตัวเอง ไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน ๆ เธอก็รักเขาไม่ได้ เพราะหัวใจของเธอเป็นของแทนรักคนเดียวเท่านั้นช่วงนี้เป็นช่วงปิดภาคเรียน แต่อภัสราเลือกที่จะไม่กลับเมืองไทย เธอหางานทำเพื่อฆ่าเวลาเพราะกลัวว่าถ้ากลับไปหาลูก จะทำให้ลูกคิดถึงและจะกลับมาเรียนต่อลำบาก หญิงสาวเริ่มดูลู่ทาง ถ้าเกิดเธออยู่ที่นี่ต่อและรับลูกมาอยู่ด้วย ใช้ชีวิตสองคนแม่ลูก ก็น่าจะมีความสุขดี อาจจะเหงาเพราะไม่ใช่บ้านเกิด แต่อยู่ที่นี่เธอจะไม่จ็บปวด ยิ้มให้ตัวเองเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ไม่เจ็บปวดจริงหรือ ขนาดหนีมาอยู่อีกซีกโลกก็ยังคิดถึงเขาเหมือนเดิมอธิปขับรถยาวกว่ายี่สิบชั่วโมง ก่อนจะพาตัวเองมายืนหน้ารีสอร์ตที่คุ้นตา นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้มาเหยียบที่นี่ ก็คงตั้งแต่ที่แยกกับเธอที่บ้านของภพธรเมื่อหลายเดือนก่อน มุมปากหยักยกยิ้มเพราะสุดท้ายเ

อธิปวนเวียนไปมาระหว่างกรุงเทพฯ กับ นครศรีธรรมราช จนระยะทางแสนไกลกลายเป็นใกล้ไปแล้ว เพื่อน ๆ ที่ทำงานต่างก็พากันแซว ถึงความสัมพันธ์ของเขากับแก้วสุนีย์ แต่ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม ที่เขาไปหาเธอก็เพราะความสบายใจ ตอนนี้เขารู้แล้วว่าเธอไม่ได้คิดอะไรกับเขา และที่สำคัญเธอมีเจ้าของหัวใจอยู่แล้วเขากับชัชวินทร์ปะทะกัน หลังจากที่ชัชวินทร์พาลูกน้องมาดัก ตอนที่เขากลับขึ้นมากรุงเทพฯ ชัชวินทร์ขู่และทำร้ายร่างกายเขา ด้วยความเป็นคนที่ไม่ยอมคน ทำให้ปะทะกันแต่เมื่อชัชวินทร์ขอร้องและบอกให้เขาหลีกทาง เพราะเขารักแก้วสุนีย์มาก อธิปก็หลีกทางให้เพราะดูแล้วแก้วสุนย์ก็ไม่ได้มีใจให้เขาเลยสักนิด หลังจากนั้นเขาก็กลายเป็นเพื่อนของชัชวินทร์เวลาที่ชัชวินทร์ขึ้นมากรุงเทพฯ ก็จะแวะเวียนมาหาเขา เรื่องนี้เขายังไม่ได้บอกให้ใครรับรู้ เพราะคิดว่าไม่จำเป็น รวมถึง ภพธรด้วยตอนนี้ภพธรกลายเป็นคุณพ่อลูกสองไปแล้ว คงไม่มีเวลามาสนใจเรื่องพวกนี้ อีกอย่างเขาก็ไม่อยากถูกล้อด้วย ไม่มีใครรู้ หรอกว่าที่เขาหลีกทางให้ชัชวินทร์เพราะอะไร เขาไม่ได้กลัวตาย ดังคำขู่ แค่รู้ตัวว่าถ้าแก้วสุนีย์ไม่รักเขา เขาก็แค่พาตัวเองออกไป

“พี่รักเนยนะครับ”“พะ... พี่ธามพูดอะไรนะคะ”ร่างบางที่ซุกตัวอยู่ในอกแกร่งตัวแข็งทื่อ เมื่อได้ยินคำพูดนี้จากเขา มือบางยันอกของเขาเอาไว้ เมื่อพยายามเงยหน้าขึ้นมาสบตากับเขา อธิปกลืนน้ำลายลงคอ เขารู้ว่าอภัสราตกใจกับสิ่งที่เขาทำในตอนนี้ แต่เขาก็ตั้งใจไว้แล้วว่ายังไงก็ต้องบอกความรู้สึกในใจให้เธอรับรู้มือแกร่งดันบ่าคนตัวเล็กออกจากอก นึกขำกับท่าทางของเธอ ใบหน้าสวยแดงก่ำปากบางอ้าค้าง ตาโตเท่าไข่ห่าน ตาคู่คมมองค้างที่ใบหน้าหวาน ก่อนจะเริ่มมองสำรวจเนื้อตัวของเธอ ไม่เห็นกัน สองปีแม่เจ้าไทม์ดูอวบขึ้นมาอีกนิด แก้มที่เคยตอบก็อิ่มขึ้น ใบหน้าที่คล้ำก็กระจ่างใส น่าจะเป็นเพราะอาหารและอากาศ ไม่น่าจะเป็นเพราะเขา ภพธรกับเพื่อน ๆ ที่ออฟฟิศแซวหลังจากที่เห็นรูปอภัสราในเฟซบุ๊ก ที่อภัสราสวยขึ้นเพราะกินได้นอนหลับ เธอมีความสุขที่ ไม่ต้องเห็นหน้าและรับรู้เรื่องของเขา“ตกใจอะไร” เสียงนุ่มทุ้มกระซิบถาม“พี่บอกว่า พี่รัก... เอ่อ...รัก...” ใบหน้าที่แดงอยู่แล้วแดงมากขึ้น เมื่อต้องพูดคำนี้ออกมา“พี่รักเนย” อธิปต่อให้เมื่อเธอพูดไม่จบประโยค“รัก... เนยเหรอคะ”“ใช่ครับ”“เอ่อ...”“เข้าบ้านเถอะ ตรงนี้ร้อน”อธิปรวบเอวคน