Semua Bab พ่ายรักเมียสวมรอย[นิยายชุดหนุ่มบ้านไร่]: Bab 11 - Bab 20

ร่างบางเดินวนรถไปมา หลายครั้งที่คิดว่าจะขับรถหนีคนข้างบนกลับบ้านพักดีไหม แต่โชคกลับไม่เข้าข้าง เพราะเธอมองไม่เห็นแม้แต่เงาของกุญแจรถ ยุงเริ่มกวน บวกกับเนื้อตัวที่เปียกแฉะ ก็พาลหงุดหงิดไปกันใหญ่ เขาปล่อยให้เธอรอนานเกินไปแล้ว ร่างบางเดินมาหยุดตรงบันไดทางขึ้น แหงนมองข้างบนก็เห็นเพียงแสงสว่างของตะเกียงกับ คบเพลิงที่เผ่าเพชรจุดไว้ “คุณเผ่า คุณจะอยู่ข้างบนอีกนานไหมคะ!” ส่งเสียงนำไปก่อน จะได้ดูเชิงคนข้างบนว่ากำลังอยู่ในอารมณ์ไหน เงียบ... ไม่มีเสียงตอบเผ่าเพชรวางขวดเหล้าในมือลงเมื่อคนข้างล่างส่งสัญญาณขึ้นมา มุมปากบิดโค้งอย่างเยาะหยัน ร่างสูงเดินอาด ๆ กลับเข้าไปในห้องที่เขาเอาไว้นอนพัก ก่อนจะหยิบผ้าขาวม้ามาพันรอบเอว จากที่ตั้งใจจะขึ้นมาเอาเสื้อใส่กลับไร่ แต่เพราะความที่อยากเอาชนะคนดื้อ เผ่าเพชรเลยนั่งดื่มเหล้ายาว จนเหล้าหมดไปแล้วค่อนขวดชายหนุ่มรูดกางเกงยีนตัวใหญ่ออกจากช่วงล่าง ก่อนจะนำไปพาดไว้ที่ราวตากผ้า ตอนนี้ทั้งตัวเขามีเพียงผ้าขาวม้าพันไว้ผืนเดียว ก่อนจะกลับมานั่งที่มุมเดิม เมื่อคนด้านล่างส่งเสียงขึ้นมาอีกครั้ง“คุณ! จะอยู่อีกนานไหมคะ ฉะ... ฉันจะขึ้นไปแล้วนะ คุณเผ่า! ฉันจะขึ้นไปแล้ว

หลังจากที่ลลนาออกมาจากห้องน้ำ เผ่าเพชรที่ตอนนี้แต่งตัวเรียบร้อยด้วยเสื้อเชิ้ตสีดำกับกางเกงยีนสีเข้ม ตามแบบฉบับ ของเขายืนสูบบุหรี่รออยู่ตรงระเบียง ลลนารู้สึกหน้าร้อนผ่าวเมื่อสายตาคมดุนั่นกวาดมองไปทั่วตัวเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าหญิงสาวรีบยกแขนขึ้นกอดอก เพราะนอกจากเสื้อเชิ้ตของเขาแล้ว ทั้งตัวเธอก็ไม่มีอะไรปกปิดอีก ชั้นในทั้งสองชิ้นมันเปียกจนใส่ไม่ได้ แก้มสาวร้อนผ่าว เมื่อเห็นสายตาของชายหนุ่มที่เลื่อนมาหยุดอยู่ที่ ต้นขาขาวเนียนที่โผล่พ้นชายเสื้อออกมา ลลนาเป็นผู้หญิงสูงโปร่ง ถึงแม้เสื้อเขาจะตัวใหญ่ แต่ด้วยความสูงของเธอ ชายเสื้อเลยสั้นขึ้นมาจนแทบจะปิดช่วงต้นขาไม่มิด ก่นด่าตัวเองในใจที่ไม่หยิบผ้าขาวม้าออกมาด้วย เพราะอย่างน้อย ๆ มันก็ยังช่วยปิดบังเนื้อตัวเธอให้รอดจากสายตาของคนห่ามที่เอาแต่มองสำรวจ จนเธอเริ่มประหม่าเพราะความอาย“เราจะกลับกันเลยไหมคะ” กลั้นใจถามออกไป ไม่ได้ต้องการคำตอบจริงจัง เพราะรู้ว่าเขาคงไม่อยากคุยกับเธอ“อยากอยู่ต่อก็เชิญ!” เสียงแหบห้าวตอบมาแบบไม่สบอารมณ์ ลลนากลอกตารอบที่ร้อย ภายใต้ใบหน้าเรียบเฉยของเขา ใครจะรู้ว่าแท้จริงแล้วมันมีความกวนประสาทปนอยู่ในนั้น ปากกระจับคู่นั้

“ปอ ปอ ตื่นหรือยัง” เสียงที่ดังมาจากหน้าบ้านปลุกคนที่กำลังหลับสนิทให้ตื่นขึ้น ร่างบางขยับตัวลุกจากที่นอน เมื่อคนที่อยู่ ด้านนอกยังส่งเสียงเรียกเธอซ้ำ ๆ“จ้า... ตื่นแล้ว” เมื่อฟังจนแน่ใจว่าเสียงนั้นน่าจะเป็นเสียงของแตง ลลนาจึงขานรับ มือบางหยิบมือถือขึ้นมากดดู ก่อนจะขมวดคิ้ว เมื่อเห็นว่านี่มันเพิ่งจะตีห้า เธอเพิ่งได้นอนไปแค่ไม่กี่ชั่วโมง คงเป็น คนบ้าอำนาจนั่นอีกละสิที่สั่งให้คนงานมาปลุกเธอแต่เช้า“มาเรียกตั้งแต่ไก่โห่เลย” บ่นกับตัวเอง เมื่อเดินไปเปิดหน้าต่าง “เพิ่งตื่นเหรอปอ คุณคมให้เอาถุงนี่มาให้”“ถุงอะไรจ๊ะ อ้อ... นึกออกแล้ว ขอบคุณมาก ๆ นะพี่” ลลนาเอ่ยขอบคุณเมื่อเห็นถุงในมือแตง ถุงใส่ของที่เธอซื้อมาจากสหกรณ์ จำได้ว่าวางทิ้งไว้ที่น้ำตก คนใจร้ายนั่นคงหยิบกลับมาให้ ดีเลยเพราะเธอกำลังต้องการอยู่พอดี“รอแป๊บนะ เดี๋ยวลงไปเปิดประตูให้” ร่างบางรีบเดินลงไปเปิดประตู รู้สึกเกรงใจที่ปล่อยให้แตงยืนรอนานแล้ว“ยังไม่อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าอีกเหรอ เดี๋ยวต้องเข้าไร่นี่” แตงถาม เมื่อเห็นลลนายังอยู่ในสภาพที่เพิ่งตื่นนอน ลลนาก้มมองตัวเอง แก้มสาวร้อนผ่าว แตงจะรู้ไหมว่าเธอใส่เสื้อของเผ่าเพชร ห

ลลนาเดินลากจอบไปยังแปลงดินที่วางเปล่า ตรงนี้มีคนงานทำงานอยู่หลายสิบคน แต่ละคนโพกหน้าใส่หมวกบังแดด กันอย่างมิดชิด มองเห็นกันแค่ลูกตา คนงานหลายคนมองมาทางเธอ แต่ไม่มีใครพูดหรือบอกอะไร ลลนาเลยไม่รู้ว่าจะทำอะไรตรงไหนดี ยืนดูเขาทำสักพัก ก็เริ่มใช้จอบขุดดินแบบที่เห็นคนอื่นทำ ถึงเธอจะไม่เคยทำงาน แต่ก็พยายามเรียนรู้ ไม่อยากให้ใครว่าเอาได้ไม่นานมือที่กำด้ามจอบก็เริ่มเจ็บ มีตุ่มน้ำใส ๆ ขึ้นบนมือทั้ง สองข้าง แดดในช่วงสายเริ่มร้อนขึ้น ใบหน้าสวยแดงก่ำ เนื้อตัวของหญิงสาวมีเหงื่อไหลจนชุ่ม ขุดดินไม่ใช่งานง่าย เคยถ่ายละครกลางแดด แต่ก็ไม่เหนื่อยและทรมานขนาดนี้ ที่ตรงนี้เป็นที่โล่ง ไม่มีร่ม เพราะมันเป็นแปลงที่จะลงต้นอ่อน ไม่เหมือนแปลงอื่น ๆ ที่ยังมีใบและต้นองุ่นให้บังแดดได้บ้าง ลลนายืนนิ่ง พื้นตรงหน้าเริ่มโคลงเคลง แดดร้อนบวกกับความหิว ไม่นานร่างบางก็ทรุด มือทั้งสองข้างยังกำด้ามจอบไว้แน่น เพื่อใช้ พยุงตัว และก่อนที่เธอจะล้มลงไปกองกับพื้น ก็มีมือของใครบางคนมาประคองเธอเอาไว้ มีเสียงร้องโหวกเหวกของเพื่อนร่วมงานดังตามมา อีกชุดใหญ่ แต่ลลนาฟังไม่เข้าใจ“ไม่สบายเหรอจ๊ะ นั่งพักก่อนนะ” เป็นเสียงของผ

ลลนาตามมาถึงออฟฟิศ ก็เห็นเผ่าเพชรนั่งหน้าบึ้งรออยู่ เธอเดินลากเท้าไปหยุดหน้าโต๊ะทำงานของเขา เผ่าเพชรยังไม่พูดอะไร มีเพียงตาคมเข้มที่มองมาที่หญิงสาว ก่อนจะนึกพอใจเมื่อเห็นเสื้อที่ลลนาใส่อยู่ “มีอะไรจะแก้ตัวไหม” เผ่าเพชรเอ่ยถามคนที่ยืนหน้าบึ้งอยู่ตรงหน้า ลลนาไม่ตอบอะไร ริมฝีปากบางเหยียดยิ้ม เมื่อได้ยินคำถามของเขา มันแปลความหมายเป็นอื่นไปไม่ได้เลย ถ้าเขาเชื่อคนงาน ของเขาขนาดนี้ เธอก็คงไม่ต้องพูดให้เสียเวลา“ไม่มีค่ะ” ลลนาตอบ“ยอมรับใช่ไหมว่าคุณทำสายใจจริง ๆ”“ค่ะ”ลลนารับคำง่าย ๆ เพราะไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขา ให้เขาเข้าใจแบบนี้ก็ดี เรื่องมันจะได้จบ ๆ ไป โดยที่หญิงสาวไม่รู้เลยว่า คำตอบที่เธอตอบไปนั้น สร้างความไม่พอใจให้กับเผ่าเพชรเป็น อย่างมาก เพราะเผ่าเพชรเข้าใจว่าเธอกำลังประชดเขา“อย่ามาประชด ผมให้โอกาสพูด มีอะไรก็พูดมา”ลลนามองหน้าเขานิ่ง ให้โอกาสพูดเหรอ พูดทั้ง ๆ ที่เขาเชื่อว่าเธอคือคนผิดไปแล้ว จะมีประโยชน์อะไร เธอลืมไปได้ยังไงว่าสุดท้ายมุก ฝืด ๆ ของนางร้ายมักจะชนะเสมอ เพราะละครไทยพระเอกมักจะโง่ กว่าจะรู้ความจริงนางเอกก็ถูกทรมานจนเกือบตาย แต่เผ่าเพชรไม่ใช่พระเอก เขายังห่าง