All Chapters of พ่ายรักเมียสวมรอย[นิยายชุดหนุ่มบ้านไร่]: Chapter 41 - Chapter 50

ระหว่างทางทั้งสองไม่ได้พูดคุยอะไรกันอีก เผ่าเพชรต้องใช้สมาธิในการขับรถเพราะถนนค่อนข้างคดเคี้ยว แถมต้องขึ้นเขาลงเขาอีกด้วย ตอนแรกลลนาก็ไม่สนใจอะไร แต่พอเห็นทิวทัศน์ข้างทาง อารมณ์ที่ขุ่นมัวก็เริ่มดีขึ้นลลนาสังเกตว่ารถวิ่งอยู่บนถนนที่สูงชัน ข้างทางเป็นไร่องุ่นบ้าง ไร่ส้มบ้าง บางจุดเป็นไร่ข้าวโพด บางจุดเป็นฟาร์มวัว แล้วแต่ว่าเจ้าของจะเลือกทำอะไร แต่ที่แน่ ๆ ทุกจุดมันดูสวยงามไปหมด ไร่เผ่าเพชรว่าสวยแล้ว พอขึ้นมาบนนี้กลับดูสวยขึ้นไปอีกเท่าตัว หลายครั้งที่ลลนา ยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูป เมื่อเห็นบางสิ่งที่สวยถูกใจ เก็บภาพไว้ก่อน ถ้ามีโอกาสกลับมาอีกเธอจะพาพีทพลมาด้วย ยายนั่นชอบสถานที่แบบนี้ที่สุด ภาพเพื่อนรักลอยเข้ามาในหัว เมื่อตากลมโตมองเห็นทุ่งดอกไม้ ที่กว้างจนสุดลูกหูลูกตาข้างทางเผ่าเพชรเหลือบมองคนนั่งข้าง ๆ ที่ตอนนี้ยิ้มจนแก้มปริ เมื่อเขาขับรถผ่านทุ่งดอกไม้ ผู้หญิงหน้าบึ้งที่เขาลากขึ้นรถมาหายไปไหน เพราะคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เขาตอนนี้กลายร่างเป็นสาวน้อยขี้สงสัยไปแล้ว ชายหนุ่มเห็นเธอยกมือถือขึ้นมาถ่ายรูปทุก ๆ สองนาที ผู้หญิงคนนี้ มีหลายอารมณ์ที่เขาเองก็ตามไม่ทัน เธอเหมือนเด็กที่สามารถเป

“แหม... ดูพูดเข้า หวงน้องเหรอ กลัววิวเอาไปใช้งานหรือไง เอาไงคะน้องปอ จะไปกับพี่หรือว่าจะอยู่กับเผ่าดีคะ”อยู่ ๆ ภัทรทิราก็หันมาถามเธอ ลลนายังงงไม่หายที่ผู้หญิงของเผ่าเพชรมาแสดงท่าทางสนิทสนมกับเธอ หรือว่าสองคนนี้คุยกันเข้าใจแล้วว่าเธอเป็นแค่ที่คั่นเวลาของเขาลลนายังไม่ทันได้ตอบคำถาม ร่างเล็ก ๆ ของใครบางคนก็วิ่งมาโถมเข้าใส่เผ่าเพชรอย่างแรง“คุณพ่อขา คะนิ้งคิดถึงคุณพ่อที่สุดเลยค่า” ร่างเล็กที่มุดอยู่กับอกของเผ่าเพชรออดอ้อน และที่ทำให้ลลนาช็อกจนสติหลุดก็คือคำที่เด็กน้อยใช้เรียกเขา “พ่อเหรอ...” หญิงสาวอุทานออกมาอย่างลืมตัว ตากลมโตมองภาพเผ่าเพชรกับเด็กผู้หญิงคนนั่นนิ่ง แสดงว่านี่คือลูกกับเมียเขา อย่างนั้นหรือ เผ่าเพชรที่มองคนตัวเล็กอยู่ก่อนแล้ว หัวใจฟูคับอกเมื่อเห็นหน้าซีด ๆ ของเธอ “คิดถึงพ่อหรือคิดถึงของเล่นที่พ่อซื้อมากันแน่ ไหนดูซิ ไม่เจอ ตั้งหลายวัน ตัวโตขึ้นบ้างไหม” เผ่าเพชรพูดพร้อมกับยกร่างเล็กขึ้นมาแนบอก ทำทีเป็นโยนไปมาเพื่อชั่งน้ำหนักคนตัวเล็ก“คะนิ้งกินข้าวหมดจานทุกวันเลยค่า กินผักด้วย อีกหน่อยคะนิ้งก็จะสูงเท่าแม่วิวแล้วค่า” เด็กน้อยหัวเราะชอบใจเมื่อถูกจับโยนไปมา ก่อนจ

เผ่าเพชรกับลลนาอยู่ที่ฟาร์มของภัทรทิราจนมืด สาว ๆ คุยกันถูกคอ ภัทรทิราเป็นคนที่มีความคิดใหม่ ๆ ลลนาก็เป็น คนขี้สงสัย เมื่อคุยกันถูกคอแล้วก็คุยกันยาว มีบางจังหวะที่เผ่าเพชรต้องขัดขึ้น เมื่อภัทรทิราอยากจะเปลี่ยนจากทำไร่ เลี้ยงม้า มาเลี้ยงพวกแมลงแทน แล้วลลนาก็เกิดเห็นด้วยกับเธอ เลยทำให้เขาต้องลงไปถกเถียงกับสาว ๆ ภัทรทิราอ้างว่าแมลงเป็นแหล่งอาหารชั้นดีของมนุษย์ ในขณะที่เผ่าเพชรแย้งว่าตราบใดที่มนุษย์ยังหาอาหารได้ แมลงของภัทรทิราก็ยังไม่ใช่ของที่ตลาดต้องการ ถ้าทำเป็นของกินเล่นน่ะ พอได้ แต่ถ้าจะเลี้ยงเชิงพาณิชย์คงยาก เพราะคนส่วนใหญ่ยังไม่นิยมบริโภคของพวกนี้ ลลนาได้แต่นั่งฟังเผ่าเพชรกับภัทรทิราเถียงกัน เธอไม่มีความรู้เกี่ยวกับเรื่องพวกนี้ แต่ถ้าปรุงมาเป็นอาหารแล้ว เธอพร้อมทานเสมอการเจรจาต้องจบลง เมื่อเจ้าของบ้านเอ่ยปากไล่แขกกลับ เมื่อเห็นว่าดึกมากแล้ว“ไม่ได้ไล่นะเผ่า วิวว่าดึกแล้ว พาน้องกลับเถอะ น้องจะได้พักผ่อน” ภัทรทิราเดินมาส่งเผ่าเพชรที่รถ พร้อมกับให้เด็กขนกล่อง ใส่หลังรถเขาหลายใบ แล้วยังมีที่คนตัวเล็กกอดไว้อีกใบ“ขนมกับของกินเล่น วิวให้น้องปอเอากลับไปทานที่ไร่จ้ะ”ภัทรทิ

เสียงปืนเงียบไปสักพักหนึ่งแล้ว เมื่อลลนาพาตัวเองเข้า ไปหลบอยู่หลังพุ่มไม้ ร่างบางสั่นไปทั้งตัวด้วยความกลัว พยายามบอกตัวเองว่าต้องมีสติ ทั้งที่ใจเสียไปแล้ว ร้องไห้คือสิ่งที่เธออยากทำ มากที่สุดในตอนนี้ ยังตกใจไม่หายที่อยู่ ๆ ก็ต้องมาหนีคนร้ายกลางดึก เพื่อเอาตัวรอดท่ามกลางเสียงปืนที่ดังสนั่นป่า เผ่าเพชรเป็นใครกันแน่ ภาพที่เธอเห็นเขาก็เป็นแค่ชาวไร่คนหนึ่ง แล้วทำไมถึงมีคนอยาก เอาชีวิตเขา ฟังจากเสียงกระสุนแล้ว คนพวกนั้นคงไม่ได้มาแค่ขู่ ป่านนี้เขาจะเป็นอย่างไรบ้าง หัวใจแทบจะหยุดเต้น เมื่อคิดถึงเขาขึ้นมา เขาต้องปลอดภัยความคิดที่กำลังฟุ้งซ่านต้องสะดุดลง เมื่อได้ยินเสียงคนเดิน ย่ำพื้นดังเข้าใกล้ ๆ ลลนาตัวสั่นด้วยความกลัว ร่างบางแทบกลั้นหายใจ เมื่อเสียงย่ำพื้นดังใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ มือบางควานหาอะไรที่มันอยู่ ใกล้ ๆ มือ ก่อนจะใจชื้นเมื่อเจอกับท่อนไม้ขนาดเหมาะมือ ถ้าคนที่เดินมาไม่ใช่เผ่าเพชร งานนี้เธอขอสู้ตาย “ปอ... แมงปอ อยู่แถวนี้หรือเปล่า” เสียงกระซิบที่ดังมาเข้าหู ทำให้มือที่กำท่อนไม้ไว้แน่นคลายออก ลลนาฟังจนแน่ใจว่าเป็นเสียงของเผ่าเพชร ก่อนจะหยัดกายลุกขึ้นแล้ววิ่งโถม

เขารู้ตัวว่าตัวเองมีศัตรูเยอะ แต่ก็ไม่อยากให้หญิงสาวตกใจ เอาไว้เขาจะระวังตัวให้มากกว่านี้ก็แล้วกัน ไม่นานแตงก็แยกตัวออกไป เมื่อลลนาขอข้าวต้ม ถึงแม้เผ่าเพชรจะบอกว่ากระสุนแค่ถาก ๆ แต่ กินยากันไว้ก็น่าจะดี ถ้าแผลอักเสบแล้วเป็นไข้ขึ้นมาจะลำบาก เพราะเขาไม่ยอมไปโรงพยาบาลลลนาลงมือทำแผลให้เขา เธอรู้ว่าตัวเองเป็นคนมือหนัก ถึงแม้ จะพยายามเบามือ แต่ทุกครั้งที่สัมผัสแผลคนป่วยก็ต้องย่นคิ้วทุกที“โทร. ตามหมอวาดีไหมคะ เผื่อต้องเย็บแผล” ลลนาเสนอความคิด เมื่อเห็นแผลของคนป่วยเต็มตา“หมอมีตั้งหลายคน ทำไมถึงต้องตามหมอวาคนเดียวด้วย”เผ่าเพชรพูดขึ้น เมื่อคนตัวเล็กพูดชื่อหมอวาขึ้นมา“ไม่ทราบสิคะ เธอมาที่นี่บ่อยมั้ง” ลลนาตอบแบบขอไปที เธอก็ไม่ได้เจาะจงชื่อหมอหรอก แต่เห็นใคร ๆ ก็พูดชื่อหมอวากันทั้งนั้น เลยติดปากไปกับเขาด้วย“นึกว่าประชด”“หืม... ทำไมต้องประชดคะ”“ไม่รู้เหมือนกัน นึกว่าจะหึงกันบ้าง”“ไม่ได้คิดเรื่องนั้นเลยค่ะ ฉันพูดเพราะห่วง และเห็นเธอเป็นหมอ ไม่ได้มีเจตนาจะประชดหรือหึงหวงเลยค่ะ”“จริงอะ”“กระสุนน่าจะโดนปากนะคะ จะได้พูดไม่ได้ ตกลงไม่ให้ตาม หมอวา ให้ตามหมอคนอื่นไหมคะ หมอตั้มก็ได้ เ