Semua Bab พ่ายรักเมียสวมรอย[นิยายชุดหนุ่มบ้านไร่]: Bab 1 - Bab 10

ร่างสูงใหญ่ยืนพิงขอบประตูบานสูง ดวงตาคมเข้มมองไปยังเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย หัวคิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน ก่อนจะคลายออกเมื่อคิดอะไรขึ้นได้ มือแกร่งยกบุหรี่ที่คาในมืออัดควันเข้าปอด คำใหญ่ ก่อนจะขยี้อีกครึ่งมวนที่เหลือลงกับจานรอง แก้วเหล้าบนโต๊ะถูกยกขึ้นสาดน้ำสีเข้มลงคอรวดเดียวหมดแก้ว ก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวที่ใกล้ที่สุดนี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน... หลังจากที่คนสนิทเข้ามารายงานว่า ‘เจ้าสาว’ เขาหายตัวไปตั้งแต่เมื่อคืน จนป่านนี้ยังหาตัวไม่เจอมือแกร่งกำเข้าหากันแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน มะรืนนี้เขาจะ เดินทางเข้ากรุงเทพฯ เพื่อไปรับตัวเจ้าสาวที่หมั้นหมายกันมาตั้งแต่เด็ก อยู่ ๆ ก็ได้รับข่าวว่าเจ้าสาวหายตัวไป มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ หรือว่า ฝ่ายนั้นจงใจเล่นตลกกับเขา เกิดเปลี่ยนใจไม่อยากยกลูกสาวให้ ‘ไอ้หน้าผี’ อย่างเขา มือแกร่งลูบไล้ไปบนซีกหน้าด้านซ้ายที่มีแผลเป็นปูดโปนเป็นริ้วกระจายไปทั่วใบหน้า ยิ่งคิดก็ยิ่งแค้น เพราะหลังจากที่เขาประสบอุบัติเหตุเมื่อห้าปีก่อน ทางฝั่งโน้นก็ไม่เคยมาไยดีเขาอีกเลย มิหนำซ้ำว่าที่เจ้าสาวของเขาก็ไม่เคยมาดูดำดูดี ถ้าจำไม่ผิด... เขา เห็นหน้าคู่หมั้นครั้งสุดท้

ก๊อก ๆ ๆ ๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น แต่เจ้าของห้องไม่สนใจที่จะเปิดมัน ร่างบางยังคงนอนคว่ำหน้าลงบนหมอน ใบหน้าสวยอาบไปด้วยน้ำตา คำพูดของมารดายังคงก้องอยู่ในหู ‘ชื่อเสียงวงศ์ตระกูลป่นปี้’ คำพูดนี้เปรียบเสมือนไม้หน้าสามที่ฟาดแสกหน้าของเธอซ้ำ ๆ ทั้งเจ็บ ทั้งมึน ที่ผ่านมาด้วยอาชีพการงานของเธอ การมีข่าวคาว ๆ ก็เป็นเรื่องธรรมดา ยิ่งมีชื่อเสียงมากเท่าไร ก็เป็นที่จับตามองของนักข่าวมากเท่านั้นดารานางร้ายอย่างเธอมันก็ต้องเล่นไปตามบท แต่ละครั้งที่เธอแสดงก็ต้องเปลืองเนื้อเปลืองตัว จนทำให้นักข่าวและคนดูต่างก็วิจารณ์เธอไปต่าง ๆ นานา แต่เธอไม่เคยสนใจ เพราะรู้ดีว่ากำลังทำอะไรอยู่ จนวันนี้เธอได้ยินคำพูดเหล่านั้นจากปากของคนเป็นแม่ ทำให้เธอรู้ว่า ที่ผ่านมาคนในครอบครัวก็คิดว่าเธอเป็นแบบนั้น ตอนนี้เธอกำลังมีข่าวเรื่องขึ้นคอนโดฯ ไฮโซหนุ่ม และยังเคลียร์ไม่จบเพราะฝ่ายชายทำท่าว่าจะยอมรับ พ่อกับแม่ก็คงเชื่อไปด้วย “ปอ... เปิดประตูให้พ่อหน่อยลูก” คุณประกรยังคงเรียกอยู่ซ้ำ ๆ แต่ได้ไม่ทำให้ลลนารู้สึกดีขึ้นเลย เพราะเธอรู้ว่าพ่อจะตามมาพูดเรื่องอะไร และสุดท้ายเธอก็ต้องเดินทางไปแต่งงานกับว่าที่สามีของน้

ภาพผ้าม่านหน้าต่างห้องสั่นไหวยังติดอยู่ในหัว เขารู้ว่าลันลดาอยู่บนนั้น แต่คุณประกรเลือกที่จะส่งลลนามาให้เขาแทน แต่จะเป็นใคร เขาไม่เกี่ยง เพราะสุดท้ายเธอก็จะมีจุดจบเดียวกัน ไม่นานคนที่นั่ง คอแข็งหลับตานิ่งก็คออ่อนพับลงมากับเบาะรถ เผ่าเพชรเหลือบมองหน้าเธออีกครั้ง ทั้งที่บอกไม่สนใจเธอ แต่สายตาเจ้ากรรมกลับเฝ้าวนเวียนมองไปแต่ที่ใบหน้าสวยหวาน ผู้หญิงคนนี้ชื่อลลนา คนที่จะไปใช้ชีวิตอยู่กับเขา รถเอสยูวีหักพวงมาลัยเข้าปั๊ม เมื่อเผ่าเพชรอยากทำธุระส่วนตัว ร่างสูงก้าวลงจากรถเมื่อหาที่จอดได้ เขาไม่สนใจคนที่นั่งหลับ ไม่ปลุกไม่ถาม อยากนอนก็ให้เธอนอนไปลลนารู้สึกตัวเมื่อเริ่มร้อน นี่เธออยู่ที่ไหน หญิงสาวถามตัวเอง กวาดตามองไปรอบ ๆ ก่อนจะไปสะดุดกับร้านสะดวกซื้อ ปั๊มน้ำมันคือคำตอบที่ได้ เมื่อเห็นโลโก้ประจำปั๊ม เผ่าเพชรคงแวะเติมน้ำมัน แล้วตอนนี้เขาหายไปไหน และที่น่าโมโหคือเขาดับเครื่องยนต์แล้วทิ้งรถไว้กลางแดด ทั้ง ๆ ที่เธอยังอยู่ในรถนี่นะ มือบางกำเข้าหากันแน่น จะเกินไปแล้วนะ! ถ้าเธอขาดอาการหายใจตายขึ้นมาจะทำยังไง หญิงสาวเปิดประตูก่อนจะก้าวลงจากรถ ไม่ลืมใส่แว่นกันแดดกับหมวกแก๊ปเพ

ลลนาเดินตามแตงมาจนถึงโรงอาหาร ตอนนี้เป็นเวลาเกือบ บ่ายสองแล้ว จึงไม่มีกับข้าวอะไรเหลือ แตงแนะนำให้เธอรู้จักกับ ป้านวล แม่ครัวประจำที่นี่ ลลนาได้ข้าวไข่เจียวเป็นอาหารกลางวัน แตงชวนเธอคุยนั่นนี่ ลลนารับรู้ว่าแตงทำงานเป็นแม่บ้าน ไม่ต้องเข้าไร่เหมือนคนอื่น มิน่าแตงถึงได้ว่างมานั่งชวนเธอคุย หญิงสาวรู้สึกดีขึ้น อย่างน้อย ๆ ที่นี่ก็ยังมีเพื่อนคุย แตงรอจนลลนากินอิ่ม ก่อนจะชวนเธอออกไปเดินสำรวจในไร่ ลลนาไม่ลืมขอบคุณป้านวลที่ทำข้าวให้เธอ ได้อิ่มท้องวันนี้ยังไม่ต้องเริ่มงานตามที่เผ่าเพชรบอก ร่างบางเลยเดินตามแตงไปเรื่อยเปื่อย แตงพาเธอเดินดูคนงานเก็บผลผลิต แต่ยังไม่ทั่วเพราะที่นี่กว้างมาก นี่น่ะเหรอสินสอดที่ทางเผ่าเพชรใช้เป็นของหมั้น ลันลดา ที่ดินนับพันไร่... ตอนนี้เธอมาเป็นตัวแทนของลันลดา ไม่แน่ว่าเผ่าเพชรอาจจะแบ่งให้เธอครึ่งหนึ่งก็ได้ คิดอย่างขำ ๆ เมื่อเริ่มเพลิน กับการเดินสำรวจไร่แตงพาเธอมาซื้อของที่ร้านสหกรณ์ในไร่ วันนี้ลลนายังไม่มีบัตรสมาชิก จึงใช้สิทธิ์ของแตงไปก่อน หญิงสาวนึกชอบใจเมื่อแตงเล่าว่า สิ้นปีจะมีเงินปันผลให้ ถ้าใครซื้อเยอะก็ได้เงินคืนเยอะ ก็ยังดี... อย่าง น้อย

“นับหนึ่งถึงสาม ถ้าคุณไม่ถอดเอง ผมจะถอดให้!” พูดจบ ตาคมดุก็มองคนตรงหน้า ก่อนจะนึกโมโหกับอาการของคนตัวเล็กที่ผงะถอยหนี แล้วลุกขึ้นทำท่าจะเดินหนีเขา เขาไม่ได้พิศวาสอะไรเธอ เพียงแต่เห็นหนาวจนสั่น เพราะใส่เสื้อผ้าเปียก ถ้ายังขืนอยู่ในชุดนั้น มีหวังได้จับไข้แน่นอน“หนึ่ง...” เผ่าเพชรเริ่มทำตามที่พูด ลลนาหน้าเสีย เมื่อได้ยินเสียงนับอย่างจริงจังของเขา“นี่! หยุดนะ จะบ้าหรือไง จะให้ฉันแก้ผ้าเนี่ยนะ”ถึงแม้จะกลัวแต่ด้วยนิสัยที่เอาแต่ใจและไม่ยอมคน ลลนาจึงแหวกลับ“สอง...”“นี่คุณเผ่า คุณไม่ได้ยินที่ฉันพูดหรือไง ฉันไม่ถอด!”พูดพร้อมกับเดินกลับไปที่โขดหินที่นั่งในตอนแรก ถึงจะอุ่นที่ได้อยู่ใกล้ ๆ กองไฟ แต่ถ้าคนบ้านี่จะมาสั่งให้เธอแก้ผ้า ลลนาขอยอมหนาวดีกว่าไม่มีเสียงนับเมื่อคนร่างบางเดินหนี เผ่าเพชรก็ลุกขึ้น ร่างสูงเดินตรงเข้าหาคนตัวเล็กด้วยท่าทีคุกคาม ลลนาผงะหนี มือหนาคว้าหมับที่ไหล่บาง ก่อนจะสอดมืออีกข้างเข้าชายเสื้อแล้วออกแรงดึง ลลนาตกใจกับการจู่โจมของเขา จึงพยายามดิ้นหนี “อย่าดิ้น!”“แล้วคุณจะมายุ่งกับฉันทำไม! ปล่อย!!”“อยากปอดบวมตายหรือไง”“ตายก็เรื่องของฉัน ปล่อยนะ!”ลลนาไม่ยอมง่าย ๆ