All Chapters of พ่ายรักเมียสวมรอย[นิยายชุดหนุ่มบ้านไร่]: Chapter 51 - Chapter 60

เกือบฟ้าสาง เมื่อลลนาเดินกลับมาถึงบ้านพักของตัวเอง เผ่าเพชรไม่ยอมกินข้าวกินยา จนเธอที่ตั้งใจจะกลับมาตั้งแต่ตอนนั้น ต้องย้อนกลับไปจัดการกับเขา เผ่าเพชรดื้อจริง ๆ เพราะกว่าเธอจะปราบเขาได้ ก็เล่นเอาเกือบหมดแรง ผู้ชายบ้านั่นจะให้เธอย้ายเข้าไป อยู่ในบ้านกับเขา ตอนได้ยินก็ตื่นเต้นดีหรอก รู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก แต่เมื่อมีเวลาได้คิด หัวใจที่ฟูคับอกก็เหี่ยวลง เธอจะย้ายเข้าไปอยู่ในสถานะอะไร เขาประกาศก้องว่าไม่ต้องการเธอ แล้วอยู่ ๆ ย้ายเข้าไปแบบนั้น คนงานในไร่จะมองเธอยังไง คงไม่พ้นโดนนินทาว่าเธอเอาตัวเข้าแลกเพื่อจะจับเขาอีกตามเคยลลนารอจนเผ่าเพชรหลับจึงย่องออกมา ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในบ้าน น้ำตาก็ไหลลงมาเป็นสาย ภาพเหตุการณ์วันนี้ลอยเข้ามาในหัว ความกลัวเข้าเกาะกุมหัวใจอีกครั้ง ตอนนั้นยอมรับว่ากลัวมาก ถ้าเธอไม่รอดกลับมา คนข้างหลังจะเป็นอย่างไร พ่อกับแม่จะเสียใจหรือเปล่า พวกท่านจะรู้บ้างไหมว่าเธอต้องเจอกับอะไรบ้าง หรือเพราะแบบนี้ ท่านถึงไม่ยอมส่งลันลดามาที่นี่ ตอนนี้เธอรู้แล้วว่าเผ่าเพชรไม่ใช่ชาวไร่ธรรมดาอย่างที่คิด เขามีศัตรูมากมาย ถ้าวันนี้คนที่ไปกับเขาเป็น ลันลดา น้องเธอจะเป็นยังไง ลั

ตอนที่เธอเดินมาถึงหน้าเรือนใหญ่ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่รถกระบะสี่ประตูวิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้านถึงสองคัน หนึ่งในนั้นลลนา จำได้ว่าเป็นรถคันที่สวนกันที่ทางเข้าขวัญใจฟาร์มเมื่อวันก่อน แถมรถสองคันนี้ยังขนคนมาจนเต็มทั้งสองคัน มีเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้นก่อนที่อาคมกับแสงจะเดินลงมา จากบันไดพร้อมคนงานในไร่อีกจำนวนหนึ่ง มีศักดิ์และโชติที่ลลนารู้จัก ที่เหลือเธอก็จำหน้าใครไม่ได้ ลลนาไม่เห็นเผ่าเพชร เดาได้ว่าอาคมคงห้ามไม่ให้เขาออกมา และที่ทำให้เธอตกใจก็คือคนงานทุกคนต่างก็มีปืนอยู่ในมือ แล้วกำลังเล็งมาที่กลุ่มคนที่อยู่ด้านล่าง ทุกอย่างถูกเตรียมการมาเป็นอย่างดี แสดงว่าเผ่าเพชรคงรู้ล่วงหน้าแล้วว่าแขก กลุ่มนี้จะมาเยือน ถึงได้ให้ลูกน้องตั้งขบวนรับอย่างสมเกียรติจากที่เห็นนี่คงไม่ใช่ครั้งแรกที่ไร่แสงตะวันต้อนรับแขกกลุ่มนี้ไม่นานประตูตอนหลังของรถคันที่ลลนาเคยเห็นก็เปิดออก ก่อนที่ผู้ชายร่างสูงใหญ่จะก้าวลงมาลลนามองไม่เห็นหน้าคนมาเยือน เพราะเขายืนหันหลังให้เธอ“ไม่คิดว่าคนของไร่แสงตะวันจะต้อนรับแขกกันแบบนี้ คุณหมอกอุตส่าห์ตั้งใจมาเยี่ยมนายมึง อย่าเสียมารยาทเซ่!”คนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ผู้ชายคนนั้นเอ่ยขึ้นพร้อมก

“เผ่าเป็นไงบ้าง วิวเป็นห่วงแทบแย่ พอดีที่ฟาร์มมีเรื่อง นิดหน่อย พอเคลียร์จบวิวก็รีบมาเลย” ภัทรทิรารีบอธิบายให้เผ่าเพชรเข้าใจถึงการมาที่ผิดเวลาของเธอ ก่อนจะต้องหลบตาเมื่อรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรออกไป“คะนิ้งล่ะ ไม่มาด้วยเหรอ” เผ่าเพชรถามหาคนตัวเล็กเมื่อไม่เห็นอยู่กับแม่“บ้านโน้นมารับไปน่ะ วิวถึงมาช้า วิวไปหาวินก่อน แล้วชวนกันมาหาเผ่านี่ไง”“เกิดอะไรขึ้นวิว! ไอ้หมอกมันมาหาเรื่องอีกแล้วใช่ไหม”“ก็เหมือนเดิมนั่นแหละ ทางโน้นจะมาขอรับผิดชอบคะนิ้ง แต่วิวไม่ยอม ก็เลยต้องไปหาวิน”“อย่ายอมมันนะ ผมเป็นพ่อ ยังไงผมก็ไม่ยอมให้ทางโน้นมายุ่งกับลูกเด็ดขาด”“มึงเป็นพ่อแค่ในนาม แต่มึงอย่าลืมสิว่าทางโน้นเขาสายเลือดเดียวกัน” ธาวินทร์ขัดขึ้นเมื่อเผ่าเพชรอ้างสิทธิ์ในตัวเด็กหญิง“ยังไงกูก็ไม่ยอม!” เผ่าเพชรตวาดลั่น จนลลนาที่ยืนอยู่ข้าง ๆ สะดุ้งด้วยความตกใจ “เรื่องคะนิ้งเอาไว้ก่อนเถอะ ตอนนี้เอาเรื่องเผ่าก่อนดีกว่า ตกลงเป็นฝีมือมันใช่ไหม” ภัทรทิราพูดขึ้นเมื่อเห็นเผ่าเพชรโมโหลลนาที่นั่งอยู่ตรงนั้นจับต้นชนปลายไม่ถูก ไม่รู้ว่าพวกเขามีเรื่องอะไรกันมาก่อน เพราะเผ่าเพชรไม่เคยเล่าอะไรให้เธอฟัง“เมื่อกลางวันมึงบอกไม่แ

คนงานในไร่บางส่วนรู้แล้วว่าแท้จริงแล้วลลนาไม่ได้เป็นแค่คนงานทั่วไปอย่างที่เคยเข้าใจกัน เธอมีสถานะเป็นถึงนายหญิง ของไร่ ที่ผ่านมาพวกเขาแค่แซวเธอเล่น เพราะเห็นว่าสวยน่ารัก คงจะมีแค่โชติเท่านั้นที่เคยลวนลามเธอ ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลายลงคอ ดีที่ ยังมีลมหายใจอยู่ เผ่าเพชรไม่สั่งฆ่าเขาตั้งแต่วันนั้นก็บุญหัวแล้ว“ต่อไปนี้ถ้าคุณเผ่าไปไหน ต้องมีคนตามนะครับ ศักดิ์กับโชติ มาทำหน้าที่นี้” อาคมเริ่มวางแผน เพราะเขาจะไม่ยอมให้มีเหตุการณ์แบบคืนก่อนเกิดขึ้นอีกแล้ว“นายจะยอมหรือครับ” ศักดิ์เอ่ยถาม เพราะรู้จักนิสัยของ เผ่าเพชรดี“นั่นมันหน้าที่กู พวกมึงทำตามที่บอกก็พอ” อาคมย้อน“ครับ” ศักดิ์กับโชติรับคำ “ช่วงที่ผมไม่อยู่ไร่ น้าแสงต้องเป็นหูเป็นตา แล้วดูคุณปออย่าให้คลาดสายตานะครับ ที่ตรงไหนที่คิดว่าไม่ปลอดภัยอย่าให้เธอไปเด็ดขาด”“ครับ”“อย่างที่เรารู้กัน ไร่ของเราเป็นเขตรอยต่อ มีจุดบอดที่พวกคนร้ายชอบใช้เป็นเส้นทางลำเลียงของผิดกฎหมาย พวกเราต้องช่วยกันดูแล ลำพังคุณเผ่าคนเดียวคงรับมือไม่ไหว ชีวิตคุณเผ่าคือสิ่งมีค่าที่สุดสำหรับพวกเราทุกคน จำไว้”“ครับคุณคม” คนงานรับปากกันอย่างแข็งขัน ที่ผ่านมาเผ่าเพช

รอสายอยู่พักใหญ่ ๆ ปลายสายก็กดรับสาย‘ปอเป็นไงบ้างลูก แม่เป็นห่วงมากเลยรู้ไหม’ คุณลัดดาถามกลับมาตามสายด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นปนห่วงใยเพราะลลนาเพิ่งจะคุยกับท่านครั้งแรกหัวใจดวงน้อยเต้นคร่อมจังหวะ เมื่อได้ยินคนเป็นแม่พูดแบบนั้น“ปอสบายดีค่ะแม่ แม่ล่ะคะเป็นไงบ้าง สบายดีไหม”‘แม่สบายดีจ้ะ ปอไม่รับสายแม่เลย ยังไม่หายโกรธแม่อีกเหรอ แม่ขอโทษนะลูก’คำว่าขอโทษที่คนเป็นแม่พูดออกมาเหมือนเป็นน้ำทิพย์ชโลมหัวใจ ความโกรธความน้อยใจที่เคยมีอยู่ในหัวใจหายไปจนหมดสิ้น“ไม่ต้องพูดแล้วค่ะแม่ คุณพ่อกับยายป่านสบายดีนะคะ”ลลนาเลือกที่จะขัดเพราะไม่อยากให้คนเป็นแม่รื้อฟื้นเรื่องเก่า ๆ ขึ้นมาอีก เพราะตอนนี้เธอไม่ได้รู้สึกอะไรกับเรื่องนั้นแล้ว‘ปอสบายดีแม่ก็หายห่วง ทนอีกไม่นานนะลูก เดี๋ยวก็ได้กลับบ้านเราแล้ว’ คุณลัดดาบอกมาตามสาย“หมายความว่าไงคะ” ลลนาหัวใจกระตุกเมื่อได้ยินแม่พูด แบบนั้น‘น้องยอมไปอยู่ไร่กับคุณเผ่าเพชรแล้วลูก รอให้น้องปิดเทอมก่อน พ่อกับแม่จะไปส่งน้อง ปอจะได้กลับบ้านเรานะลูก’เหมือนฟ้าฟาดลงกลางใจ เมื่อคนเป็นแม่พูดมาแบบนั้น ลันลดาจะมาอยู่ที่นี่อย่างนั้นหรือ “คุณแม่ว่าอะไรนะคะ! ยายป่านจะมาอยู่ท