#135

VENUS POV KINABUKASAN, maaga na akong gumayak para sa day-off ko. Alam na nila Madam Laura at Sir Lemuel ang tungkol sa day-off ko kaya naman wala nang problema Bago ako umalis, nagpasya akong daanan na muna si Darren sa kwarto nito. Baka kasi may iuutos pa eh. Isa pa, kailangan ko ding magpaalam dito Pagkapasok ko sa kwarto nito, nadatnan ko itong gising na. Saktong kakatapos lang nitong makipag-usap sa kung kanino sa telepono at nang mapansin nito ang presensya ko, automatiko na gumuhit ang matamis na ngiti sa labi nito “Wow, ang ganda ng nurse ko ah?” nakangiti nitong sambit. Ewan ko lang kung isa iyung biro or hindi dahil huling huli ko kung paano naglakbay ang paningin nito sa kabuuan ko. Naka-maong na pantalon ako at naka-croptop. Malayong malayo ang suot ko ngayun kumpara sa uniform ng nurse na suot ko sa pang-araw-araw. “Siyempre, day-off eh. Pagkakataon ko na para umawra.” Pabiro kong sagot kahit ang totoo, naiilang ako sa paraan ng pagkakatitig nito sa akin. Ewan ko

Last Updated : 2025-10-18

#136

VENUS POV “Venus, anak, ikaw ba iyan? Diyos ko Rudy, ang anak mo. Nandito ang anak mo.” Sigaw ni Nanay nang makita nito ang pagdating ko. Hindi ko naman mapigilan ang mapangiti. Mukhang may lakad si Nanay dahil nakabihis ito at nandito na ito sa labas ng bahay .Mabuti na lang pala talaga at naabutan ko ito bago nakaalis. “Nanay, kumusta po? Mano po!” nakangiti kong wika. Naglakad ako palapit kay Nanay, nagmano at pagkatapos mahigpit na yumakap dito. Ilang saglit lang din naman, dumating na din si Tatay. Tuwang tuwa nang makita ang pagdating ko. ‘”Venus, anak, ikaw na ba iyan? Diyos ko, salamat naman at nakadalaw ka sa amin. Miss na miss ka na namin, anak.” Nakangiting wika din ni Tatay. Kagaya ng kay Nanay, nagmano din ako dito, mahigpit na niyakap habang hindi nawala-wala ang ngiti sa labi “Tatay, Nanay, kumusta po kayo dito? Nandito po kasi sa Manila ang alaga ko for check-up kaya naman pinayagan akong mag day-off ngayun.” Nakangiti kong sagot. Natatawa namang tinitigan ako

Last Updated : 2025-10-19

#137

VENUS POV “IYAN ang mabait na pamankin. Nanlilibre sa mga kamag-anak. Hindi kagaya ng iba diyan na kapag sahod, napupunta sa alak ang pera. Ni hindi man lang marunong manlibre kahit pandesal lang sa aming mga may edad na.” ani ng isa kong tiyahin na si Tita Claire. Halatang masaya ito sa kinain na agahan dahil wala itong bukambibig kundi ipinagmamalaki niya daw ako, Iniwasan ko na lang magkumento at baka sabihin ng iba ko pang mga pinsan na mayabang ako Actually, sobra-sobra ng mga pagkain inorder ko. Ang para sa kapatid kong si Emmie ay nakatabi na din at ang iba pa ay inuwi na mga Tita’s. Tama nga ang naisip ko kanina dahil pagkatapos magsikainan, isa-isang nag-alisan na silang lahat. May mga pasok din kasi sa trabaho ang ilan sa mga pinsan ko kaya naman nagsipag-gayak na. Mabuti na lang talaga at baka magpalibre pa ng alak eh. Hangang mamayang hapon lang ako dito. Wala akong balak na magpaabot ng gabi at baka mayaya pa ako ng mga iyun sa inuman which is hindi maaari. Siguro,

Last Updated : 2025-10-19

#138

VENUS POV Kaagad naman umalma si Darren. Ayaw talaga patalo at akala mo boyfriend ko ito kung makaprotekta sa akin laban sa mga kaibigan nito. "NAGPAPAKILALA ka ng kusa at hindi magandang tingnan iyun, Bro. Tsaka, ayaw kong titigan mo ng ganiyan ang nurse ko. Nakakainit ng ulo.” narinig kong sagot naman ni Darren sa kaibigan nito. Pigil ko ang sarili kong mapangiti. Nakita ko na para bang gusto akong protektahan ni Darren laban sa mga kaibigan nito at hindi ko alam kung ano itong nararamdaman ko ngayun. Para akong kinikilig na ewan. “Ipakilala mo naman kami sa kanya, Bro. Ikaw talaga ngayun ka nga lang nagpakita sa amin dapos pagdadamutan mo pa kami? Nasaan ang hustisya, Bro?” ani naman ng isa pa. “No need na. Alam niyo na nga na Venus ang pangalan niya diba?" seryosong wika ni Darren sa kaibigan nito sabay baling ng tingin sa akin sabay ngiti. "Venus, mga makukulit ko nga palang mga kaibigan. Sila Grey, Cooper at Elvis. Ingat ka sa mga iyan, mga bad guys sila kaya huwag ka m

Last Updated : 2025-10-20

#139

VENUS POV HINDI ko maitago ang lungkot na nararamdaman ng puso ko habang naglalakad ako pabalik ng kwarto ni Darren. Tapos na kaming mag-usap ni Madam kung saan, kinumpirma nga nito sa akin na inaayos na lang ang visa ng mga ito at lilipad na patungo sa America ang buong pamilya para sa pagpapagamot ni Darren. Malungkot ako, oo dahil biglaan ang naging deisyon ng mga ito pero sino ba naman ako para umapela diba? Siguro, ganoon talaga ang buhay. Walang permanente sa mundo “Hey, anong nangyari? Lumabas ako galing ng banyo na wala ka tapos makikita na lang kita ngayun na para bang sobrang lungkot mo. May problema ba?” seryosong tanong ni Darren sa akin pagkapasok ko pa lang sa kwarto nito. Pilit naman akong ngumiti dito. Ayaw kong ipahalata dito ang kalungkutan ko. “Here…pasalubong ko sa iyo.” Wika ko sabay abot ko dito ng dala kong paper bag. Kaagad naman nitong tinangap. “Wow…ano ito ha?” nakangiti nitong wika habang inilalabas nito sa loob ng paper bag ang dala kong pasalubo