Semua Bab แค่เมียคนใช้: Bab 71 - Bab 80

ฟิว....."ว่าไงครับเมียคิดถึงผัวบ้างมั้ยไม่เจอกันตั้งหลายปี" ผมอยากตบปากตัวเองที่พูดออกไปแบบนั้นแต่เพราะผมไม่ใช่คนพูดเพราะผมพูดดีๆหวานๆไม่ค่อยเป็นโดยเฉพาะกับใบบัวผมชอบพูดกับเธอแบบนี้จนมันติดเป็นนิสัย"........." เธอมองผมอย่างอึ้งๆคงจะตกใจและไม่คิดว่าผมจะมาอยู่ที่นี่"บัว..คือว่า" ผมพูดไม่ทันจบประโยคเธอก็หันหลังแล้วเดินไปที่ประตูผมรู้ว่าเธอกำลังจะเดินออกไปจากห้องผมไม่รอช้ารีบคว้าเอวของเธอเอาไว้เพราะถ้าผมปล่อยให้เธอเดินออกไปโดยที่ไม่ทำอะไรเลยผมอาจจะเสียเธอไปจริงๆตลอดชีวิต ผมกอดเธอแน่น กอดด้วยความคิดถึงด้วยความรู้สึกผิด"ปล่อยค่ะ""ไม่ปล่อย""คุณอย่ามาทำแบบนี้กับฉันนะคะ" สรรพนามที่เธอใช้เรียกตัวเองมันเปลี่ยนไปเพราะเมื่อก่อนเธอจะเรียกแทนตัวเองว่าบัวอย่างนั้นบัวอย่างนี้แต่ตอนนี้มันไม่ใช่ ความห่างเหินมันเข้ามาแทนที่ไปแล้ว"บัว ฉันขอ...""ปล่อย!!!!" เธอตะคอกใส่ผมเสียงดังแล้วจับแขนทั้งสองข้างของผมบอกจากเอวของเธอแต่ผมไม่ยอมปล่อย ผมบอกแล้วว่าผมจะไม่ปล่อยเธอไปไหนอีก"ฉันจะไม่ปล่อยเธอไปไหนอีกแล้วบัว""คุณต้องการอะไร""ต้องการเธอ ต้องการลูก ฉันรู้ความจริงหมดแล้วนะ ฉันรู้ว่าเธอกับไอ้ศิวาไม่เคยมีอะไ

ใบบัว..."เอ๋...คุณลุงสุดหล่อใจดีนี่นา""???" ฉันไม่เข้าใจที่ลูกพูดแต่ตอนนี้แกวิ่งมาหาฉันแต่สายตาของแกมองไปที่คุณฟิวแล้วยกมือไหว้ก่อนจะยิ้มให้เหมือนรู้จักกัน"สวัสดีค๊าบคุณลุงสุดหล่อใจดี""สวัสดีครับดีใจจังที่จำลุงได้^^" "ก็คุณลุงเป็นลูกค้าที่หล่อที่สุดนี่ค๊าบ แม่ค๊าบคุณลุงคนนี้ไงที่เหมาของที่ร้านของเรา" ฟ้าครามชี้ไปที่คุณฟิวที่ยังยืนยิ้มอยู่หน้ารั้วบ้าน ฉันเพิ่งรู้ว่าเป็นเขาที่มาเหมาของที่ร้านจนหมดแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ฉันใจอ่อนหรือต้องขอบคุณเขา"ลุงมีของฝากมาให้ครามด้วยนะครับ""เอ๋??ของฝากอะไรเหรอค๊าบ""นี่ไงครับ" คุณฟิวชูมือทั้งสองข้างที่มีถุงของเล่นเยอะแยะมากมายหลายสิบถุงขึ้นมา ของเล่นพวกนี้คือของเล่นที่แกอยากได้แต่ฉันให้แกเลือกแค่ตัวเดียวเท่านั้น"โหหหหห ซุปเปอร์ฮีโร่ที่ผมอยากได้นี่นา""ใช่แล้วครับลุงซื้อมาให้คราม""ซื้อมาให้ผมจริงๆเหรอค๊าบ""จริงครับ""แต่ว่าผมต้องถามแม่ก่อนว่าให้ผมรับมั้ย แม่เคยสอนว่าห้ามรับของจากคนแปลกหน้า" ถึงแกจะอยากได้มากแค่ไหนแต่แกก็ไม่ลืมในสิ่งที่ฉันเคยสอนว่าถ้ามีใครให้ของแกต้องถามฉันก่อนว่าสมควรรับหรือไม่เพราะเราไม่รู้ว่าคนที่ให้ของเรามาเขามีเจตนาดีหรือไ

ฟิว..."เมียจ๋าาา ผัวคิดถึงเมียจังเลยค๊าบบบบ" ผมยิ้มให้คนด้านบนที่ตอนนี้ใบหน้าของเธออยู่ห่างกับผมไม่ถึงคืบ"นี่ตกลงคุณป่วยจริงหรือเปล่า""จริงสิ ตัวร้อนขนาดนี้""ถ้าอย่างนั้นคุณก็ทานยาแล้วก็นอนพักซะ""ไม่อยากนอนอ่ะอยากทำอย่างอื่น""ทำ..ทำอะไร""รู้อยู่ไม่น่าถามเลยนะครับเมีย""ฉันไม่ใช่เมียของคุณ""อ่ะไม่ใช่เมียงั้นก็เป็นแม่ของลูกก็ได้อ่ะ""ฉันจะไม่เป็นอะไรกับคุณทั้งนั้น ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะฉันจะไปนอนห้องลูกส่วนห้องนี้ฉันยกให้""ไม่เอาดินอนด้วยกันเถอะจะไปนอนเบียดลูกทำไมล่ะ หื้มมม""ใครจะยอมนอนกับคุณ เราไม่ได้เป็นอะไรกัน""อย่าพูดแบบนี้สิครับเมีย ผัวคิดถึงเมียใจจะขาด จุ๊บ จุ๊บ จุ๊บ" ผมอาศัยจังหวะที่เธอไม่ทันระวังตัวจูบแก้มเธอไปหลายทีด้วยความคิดถึง"นี่คุณฟิว คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับฉันนะ""แล้วต้องทำยังไงถึงจะมีสิทธิ์ล่ะครับหื้มมม""ไม่มี""ทำไมใจร้ายจัง""คงไม่เท่ากับที่คุณเคยทำหรอกมังคะ""ผัวรู้ว่าเมื่อก่อนผัวทั้งเลวทั้งโง่ทั้งนิสัยไม่ดี ผมยอมรับผิดทุกอย่างเลย""..........." ผมทำหน้าเศร้าเผื่อเธอจะสงสารแค่เธอเงียบครับเงียบมาก"ผัวคิดถึงเมียใจจะขาดขอผัวได้นอนกอดเมียสักคืนเถอะนะ หรือถ

ฟิว...."เห้อออออ" ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกหลังจากเคลียร์ปัญหาที่บริษัทเสร็จ หลายวันที่ผ่านมานี้ผมแทบกระดิกตัวไปไหนไม่ได้วันๆถ้าไม่อยู่ในบริษัทก็ไปโรงพักเพื่อให้ปากคำกับเจ้าหน้าที่ตำรวจเนื่องจากที่บริษัทมีพนักงานทุจริตไปหลอกโกงเงินลูกค้าจำนวนหลายล้านบาททำให้บริษัทเสียหายเพราะเหตุนี้ผมถึงต้องรีบบินกลับมาไทยอย่างเร่งด่วนเพื่อมาจัดการปัญหาทุกอย่างโดยที่ไม่ทันได้บอกอะไรกับใบบัว ไม่รู้ป่านนี้เธอกับลูกจะเป็นยังไงบ้างเธอจะคิดถึงผมไหม ผมได้ให้คนของผมเฝ้าดูเธอยู่ห่างๆหากมีอะไรก็ให้รายงานผมทันทีแต่ผ่านมาเกือบอาทิตย์ก็ไม่เห็นคนของผมโทรมาบอกอะไรนั่นก็แปลว่าทั้งลูกทั้งเมียของผมสบายดีคงมีแต่ผมที่คิดถึงเธอคิดถึงลูกใจแทบขาดแต่ถึงผมจะคิดถึงมากแค่ไหนผมก็ไม่สามารถไปหาเธอกับลูกได้เพราะเรื่องงานผมต้องรับผิดชอบเพราะผมเป็นเจ้าของบริษัทความรับผิดชอบต้องมาเป็นอันดับแรก และที่สำคัญก็คือตอนนี้ผมเป็นหัวหน้าครอบครัวแล้วต้องมีความรับผิดชอบเพิ่มมากขึ้นหาเงินเอาไว้เยอะๆลูกเมียจะได้ไม่ลำบากผมไม่อยากให้ใบบัวต้องทนทำงานหนักอีกต่อไปผมจะรับผิดชอบทุกอย่างเองแม้ว่าตอนนี้เธอจะไม่ยอมให้ผมเข้าไปรับผิดชอบอะไรเธอเลยก็ตาม"คิดถึงล

ใบบัว...ฉันถูกคุณฟิวอุ้มเข้าในห้องนอนที่ฉันมองแล้วมันแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยนอกจากเตียงนอนที่มีขนาดใหญ่ขึ้นประมาณสิบฟุตเห็นจะได้ เขาอุ้มฉันมาวางบนเตียงอย่างอ่อนโยนทะนุถนอมไม่จับฉันโยนแบบเมื่อก่อนที่เขาชอบทำก่อนที่เขาจะตามลงมาทาบทับฉันเอาไว้ เรามองหน้ากันฉันเห็นแววตาของเขาที่ฉายแววความต้องการ เขาใช้นิ้วมือเกลี่ยเส้นผมของฉันออกจากกรอบหน้าก่อนจะก้มลงมาจูบที่หน้าผากของฉันอย่างแผ่วเบา"บัวจ๋า" เสียงของเขากระเส่ามากฉันทำได้แค่เพียงหลบสายตาหันไปอีกทางแต่เขาก็เอามือมาจับปลายคางของฉันเพื่อให้ฉันหันหน้ามาทางเขาเหมือนเดิม"ห้ามหลบสายตาพี่สิ พี่อยากจ้องหน้าอยากมองบัวนานๆ รู้มั้ยว่าพี่คิดถึงเรามากแค่ไหน คิดถึงเรื่องราวดีๆของเราทั้งสองคนที่เกิดขึ้นที่นี่ พี่พยายามที่จะไม่คิดถึงสิ่งที่ไม่ดีที่เกิดขึ้นระหว่างเราพี่พยายามที่จะไม่คิดถึงคำพูดแย่ๆของตัวเองที่เคยพูดให้เราเจ็บปวดเพราะมันทำให้พี่เจ็บและรู้สึกผิดที่เคยทำอะไรแบบนั้นกับคนที่รักพี่มาตลอด บัวเคยบอกพี่ว่าบัวรักพี่แต่ตอนนั้นพี่ไม่เคยอินกับมันไม่เคยสนใจหรือใส่ใจกับความรักที่บัวมีให้พี่ พี่หวังแค่ความสุขทางกายจากบัว แต่มาวันนี้พี่อยากจะบอกกับบัว