Semua Bab แค่เมียคนใช้: Bab 1 - Bab 10

ฟิว....ผมขับรถมาถึงมหาลัยที่ผมไม่เคยมีความคิดที่จะมาเรียนต่อที่นี่เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะที่นี่มันมีไอ้เตอร์เรียนอยู่ยังไงล่ะ ไอ้เตอร์ชื่อเต็มๆของมันก็คือไอ้ฮันเตอร์ ผมแม่งโคตรเกลียดมันเลยเกลียดตั้งแต่วันแรกที่เจอหน้ามันแล้ว......ย้อนกลับไปเมื่อหลายสิบปีก่อนตอนนั้นแม่เฟื่องพาผมเข้ามาในบ้านซึ่งก็คือบ้านที่ผมอยู่ปัจจุบันนี้นั่นแล่ะในตอนนั้นที่นั่นที่มีป๊ากับไอ้เตอร์อยู่กันสองคนเพราะคนที่มันเรียกว่าแม่เพิ่งเสียไป ตอนนั้นผมดีใจที่แม่บอกว่าผมมีพี่ชายชื่อฮันเตอร์แม่จะพาผมไปหาพี่ไปอยู่กับพี่แต่พอมันเจอผมมันกลับทำท่าทางรังเกียจทั้งผมทั้งแม่เฟื่องและมันก็ขนของออกไปจากบ้านทันทีที่รู้ว่าผมกับแม่จะย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่มันเลยจะไปอยู่ที่อื่นถ้าผมกับแม่เฟื่องอยู่ที่นี่มันก็จะไม่อยู่มันบอกมันเกลียดผมเกลียดแม่ซึ่งในตอนนั้นผมไม่รู้ว่าตัวเองเป็นใครผมคิดว่าตัวเองคือลูกแท้ๆ ของแม่เฟื่องแล้วก็ป๊า ในตอนนั้นไอ้เตอร์มันไม่ฟังอะไรใครเลย และจากวันนั้นผมก็ไม่เจอกับมันอีกเลยรู้แต่เพียงว่ามันไปอยู่กับตากับยายของมันแทน จนเวลาผ่านไปหลายปีผมถึงได้เจอหน้ามันเห็นมันกลับที่บ้านมันมาหาป๊าแต่มันก็มาแค่แป๊บๆ ประเดี๋ยวประด๋า

ฟิว....ผมให้ข้าวฟ่างขี่หลังมาจนถึงลานกิจกรรมที่มีนักศึกษาอยู่กันเต็มลานทำให้ทุกคนหันมามองผมกับข้างฟ่างเป็นตาเดียวทุกคนคงจะแปลกใจว่าผมแบกใครมาจนมีรุ่นพี่คนนึงเดินมาถามข้าวฟ่างก็บอกไปว่าเธอประสบอุบัติเหตุ จากนั้นผมก็พาเธอไปเข้าแถวก่อนที่ผมจะเดินมาเข้าแถวของผมซึ่งก็อยู่ห่างจากเธอพอประมาณผมคอยมองเธอด้วยความเป็นห่วงจนกระทั่งสายตาไปเจอเข้ากับตัวเหี้ยตัวนึงที่กำลังเดินไปรวมกลุ่มกับรุ่นพี่ปีสี่คนอื่นๆ คงไม่ต้องถามว่าผมเจอใครถ้าไม่ใช่ไอ้เตอร์ผมกลับบ้านค่อนข้างดึกเพราะวันนี้มีกิจกรรมรับน้องทำให้ผมได้ใกล้ชิดกับข้าวฟ่าง อยากจะบอกว่าผมชอบข้าวฟ่างผมตกหลุมรักเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอ จะบอกว่าเธอคือรักแรกของผมเลยก็ไม่ผิดทั้งที่รู้ว่าเรื่องของผมกับเธอมันคงเป็นไปได้ยากเพราะเธอคือเมียไอ้เตอร์ซ้ำยังมีลูกด้วยกันอีกตั้งสองคน แต่ผมก็จะไม่ยอมแพ้หรอกนะเพราะถ้าแผนการของแม่ไม่สำเร็จไอ้เตอร์มันไม่ยอมเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อลูกเมียของมันผมเองนี่แล่ะจะไปแทนที่ของมันจะเป็นคนรักที่ดีเป็นพ่อของลูกทั้งสองคนของเธอด้วย ผมจะไม่สนใจว่าแม่จะว่ายังไงในเมื่อลูกชายของท่านมันทำตัวไม่ดีเอง"ฟิวกลับมาแล้วเหรอลูก" แม่เดินมาหาผมผมย

ใบบัว...."ไปไหนมาแค่เอาชุดคุณฟิวไปเก็บที่ห้องเล่นไปซะนานเลย" ฉันเดินกลับมาถึงตึกคนใช้ก็เจอป้าศรีแม่บ้านที่ยังไม่นอนเพราะมัวแต่ดูละครหลังข่าวเรื่องโปรดของแก แกถามฉันเพราะเห็นฉันไปนานผิดปกติ"คือพอดีคุณเฟื่องเรียกให้บัวไปคุยด้วยน่ะจ๊ะป้าบัวก็เลยมาช้า""คุณเฟื่องยังไม่นอนเรอะ""ยังจ๊ะ ท่านรอคุณฟิวกลับมาจากมหาลัยน่ะ""แล้วตอนนี้คุณฟิวกลับมาหรือยัง""กลับมาแล้วจ๊ะเพิ่งกลับมา""อืมงั้นก็ไม่มีอะไรละเอ็งไปนอนเถอะเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นมาทำงานแต่เช้ามืด""จ๊ะ" ฉันตอบป้าศรีจากนั้นก็เดินกลับห้องนอนของตัวเอง หลังจากอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จฉันก็เดินมาล้มตัวลงนอนที่ฟูกนอนแล้วพยายามข่มตาหลับแต่ฉันไม่สามารถหลับตาลงได้เพราะเอาแต่คิดเรื่องคุณฟิวที่คุณเฟื่องพูดให้ฟังฉันก็เลยหยิบมือถือขึ้นมาแล้วเปิดหน้าจอเพื่อดูภาพหน้าจอโทรศัพท์ของฉันมันเป็นรูปของใครไปไม่ได้เลยนอกจากรูปของคุณฟิวที่อยู่ในชุดนักกีฬาที่ฉันแอบไปเซฟรูปมาจากไอจีของเขาฉันตั้งให้มันเป็นภาพพักหน้าจอคือตั้งแต่ฉันมีมือถือใช้ฉันก็ใช้รูปของเขาเป็นภาพพักหน้าจอมาตลอดไม่เคยเปลี่ยน ทุกครั้งเวลาที่ฉันเหนื่อยฉันท้อแท้พอได้เห็นรูปเขามันก็ทำให้ฉันยิ้มออกมาไ

ใบบัว....ย้อนกลับไปเมื่อหลายสิบปีก่อนฉันเป็นเพียงเด็กกำพร้าที่อาศัยอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งหนึ่ง คือตั้งแต่จำความได้ฉันก็โตที่นี่แล้ว แล้ววันนึงคุณผกาก็ไปที่นั่นเพื่อต้องการรับเลี้ยงเด็กสักคนเพราะไม่มีลูกและฉันก็เป็นคนที่คุณผกาเลือกซึ่งฉันก็ไม่รู้ว่าทำไมคุณผกาถึงเลือกฉันในตอนนั้นฉันยอมรับว่าดีใจมากที่จะมีแม่มีครอบครัวที่อบอุ่นครอบครัวที่ฉันไม่เคยมีแต่มันไม่ได้เป็นแบบนั้นเลยหลังจากคุณผกาทำเรื่องขอฉันไปเลี้ยงในฐานะลูกบุญธรรมคุณผกาก็พาฉันไปฝากไว้กับลูกสาวของยายคำปันที่อยู่ต่างจังหวัดและกำชับให้เลี้ยงฉันจนกว่าจะถึงเวลาซึ่งฉันในวัยแค่สิบขวบก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมาอยู่ที่นี่แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะฉันอยู่ในความดูแลของคุณผกาแต่เพียงผู้เดียว แต่ใครจะรู้ว่าฉันอยู่ที่นั่นเหมือนตกนรกฉันถูกใช้งานราวกับทาสทั้งที่ตอนนั้นฉันอายุเพียงสิบขวบ ลูกสาวและลูกเขยของป้าคำปันใจร้ายกับฉันมากใช้งานฉันสารพัดไม่ว่าจะซักผ้า ล้างจาน ทำกับข้าว ทำความสะอาดบ้าน เพราะไม่ได้ต้องการเลี้ยงดูฉันเพราะทั้งสองคนก็มีลูกอยู่แล้วเป็นเด็กผู้หญิงที่อายุพอๆ กับฉันแต่ที่ต้องเลี้ยงดูฉันก็เพราะไม่สามารถขัดคำสั่งของคุณผกาได้และอีก

ใบบัว..."ฟ่างฉันรักเธอ เป็นของฉันเถอะนะ"ฉันนิ่งอึ้งไปในทันทีที่ได้ยินเขาเรียกชื่อคุณฟ่าง เขาคิดว่าคนที่นอนอยู่ใต้ร่างของเขาตอนนี้คือคุณข้าวฟ่างสินะ แล้วฉันจะต้องทำยังไงในตอนนี้เพราะฉันไม่ใช่คนที่เขาเอ่ยถึง จะให้ฉันเรียกสติเขากลับมาแล้วบอกว่าฉันคือใบบัวไม่ใช่คุณฟ่างงั้นเหรอ แต่ถ้าฉันพูดแบบนั้นฉันก็อาจจะไม่ได้อยู่ตรงนี้ฉันอาจจะโดนไล่ออกไปจากห้องทันทีอย่างไม่ต้องสงสัย จะหาว่าฉันหน้าด้านไร้ยางอายก็ได้แต่ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้เวลานี้มันเสียเปล่าไปอย่างเด็ดขาดเพราะฉันรู้ว่ามันอาจจะไม่เกิดขึ้นอีกเลยตลอดชีวิตฉันคิดว่าตัวเองควรจะรีบกอบโกยความสุขนี้เอาไว้ให้มากที่สุดเพราะมันอาจจะเป็นครั้งแรกและครั้งเดียวที่ฉันกับเขาจะได้ใกล้ชิดกันแบบนี้"เป็นของฉันได้ไหมฟ่าง" เขาพูดกับฉันโดยไม่รู้ตัวว่าตอนนี้พูดอยู่กับใครฉันไม่ตอบแต่เอามือโอบรอบคอเขาแล้วจูบเขาก่อน พอริมฝีปากเราแตะกันร่างกายของคุณฟิวก็เหมือนจะควบคุมไม่อยู่เขากระชากเสื้อนักศึกษาของฉันจนมันขาดติดมือจากนั้นเขาก็ใช้มือดึงชุดชั้นในของฉันขึ้นมากองไว้เหนือหน้าอกก่อนจะก้มลงมาดูดหน้าอกของฉันอย่างรุนแรง"อ๊ะ เจ็บ" ฉันครางออกมาเมื่อคุณฟิวดูดและกัดที่หน้าอกข