หึงเหรอคะ

ข้าวสวย...

ฉันกอดเอวพี่ฟ้าครามแน่นไม่ปล่อยเพราะถ้าปล่อยฉันกลัวว่าความฟินความสุขมันจะหายไป ฉันไม่รู้หรอกว่าตอนนี้ฉันกำลังฝันอยู่หรือเปล่าเพราะมันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่พี่เขาจะยืนอยู่ตรงนี้อยู่ในห้องนอนของฉัน

แต่เอ๊ะ"!!ทำไมฉันรู้สึกถึงอะไรบางอย่างแข็งๆสากๆที่มันดันแก้มของฉันอยู่ ฉันหยุดชะงักแว๊บนึงก่อนจะแอบเหลือบตามองว่าตอนนี้แก้มของฉันมันกำลังสัมผัสกับอะไร เอ่ออ....คือตอนนี้ฉันเพิ่งรู้ว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่บนเตียงส่วนพี่ฟ้าครามก็ยืนอยู่ข้างๆโดยที่มือของฉันกำลังกอดเอวพี่ฟ้าครามไว้แน่นแบบแน่นสุดๆเหมือนตุ๊กแกที่สลัดเท่าไหร่ก็อย่าหวังว่ามันจะหลุดทำให้ใบหน้าของฉันมันอยู่ตรง....เอ่ออยู่ตรงเอ่อ...เป้ากางเกงยีนส์ของพี่เขาพอดิบพอดีอย่างไม่ตั้งใจ>< คือพี่เขาสูงมากไงเกือบร้อยเก้าสิบได้มั้งส่วนฉันสูงก็แค่ร้อยห้าหกสิบเองและที่แข็งๆอยู่ตรงแก้มของฉันตอนนี้ก็คงจะเป็น....กระดุมหรือไม่ก็ซิปกางเกงยันส์ของเขา

ผลัก!!! ตุ่บ!!!

"โอ๊ย" ฉันอุทานออกมาอย่างตกใจเมื่อตัวของฉันกลิ้งตกลงมาตรงพื้นข้างเตียงเพราะโดนผลักลงมา

"ขอโทษไม่ได้ตั้งใจ" หึ ไม่ได้ตั้งใจอะไรล่ะฉันเห็นเขาแอบยิ้มตรงมุมปากคิดว่าฉันไม่เห็นงั้นเหรอ

"นี่ขนาดไม่ตั้งใจนะ หึ" ฉันมองค้อนไปที่คนใจดำที่ผลักฉันจนล้มมากองที่พื้น

"ก็พี่บอกให้ปล่อยทำไมไม่ปล่อย"

"แล้วทำไมอ่ะกอดแค่นี้ไม่ได้เหรอ"

"ไม่ได้ เป็นสาวเป็นแส้มากอดผู้ชายแบบนี้ได้ไง"

"ได้สิทำไมจะไม่ได้ เพราะอีกหน่อยเราก็ต้องแต่งงานกัน ยิ่งกว่ากอดก็ต้องมีป่ะ"

"ยัยเด็กแก่แดดพูดจาไม่อายเลยนะ"

"สวยอายุสิบเก้าแล้วนะแต่งงานได้แล้ว"

"ใครจะแต่งงานด้วยไม่ทราบ"

"แปลว่าพี่จะไม่รักษาสัญญางั้นเหรอ"

"สัญญาอะไรพี่จำไม่ได้ทั้งนั้นแล่ะ"

"หึ คอยดูนะสวยจะฟ้องพ่อบอกว่าพี่ครามจะไม่แต่งงานกับสวยพี่ครามจะผิดคำพูด"

"เรากับพี่ไม่ได้รักกันนะอย่าลืมดิ"

"ใครบอก พี่อ่ะไม่รักแต่สวยอ่ะรักพี่ รักมาตลอดพี่ก็รู้ไม่ใช่ไม่รู้"

"แล้วไงอ่ะการแต่งงานมันต้องเกิดจากความรักของคนสองคนไม่ใช่เหรอถ้าอีกคนไม่ได้รู้สึกอะไรด้วยแต่งกันไปสักวันก็ต้องเลิกกันอยู่ดี"

"ไม่มีทางเพราะสวยจะทำให้พี่รักสวยให้ได้"

"ทำให้ได้ก่อนเถอะละค่อยมาพูดถึงเรื่องแต่งงานเพราะถ้าแต่งกันไปแล้วไปไม่รอดคนที่เสียหายก็คือเรา ผู้หญิงที่มีประวัติการหย่าร้างคงไม่น่าภูมิใจเท่าไหร่นักนะ" อะไรกันแต่งก็ยังไม่ได้แต่งเขาพูดถึงเรื่องหย่าแล้วเหรอ ไอ้คนใจร้ายไอ้คนบ้าไอ้คนเฮงซวย 

"ไอ้คนใจร้าย ฮึก ฮึก ฮืออออ ทำไมอ่ะทำไมพี่ไม่รักสวยเหมือนที่สวยรักพี่อ่ะ ฮืออออ ฮืออออ" ฉันร้องไห้ออกมาซะงั้นทั้งที่คิดไว้ว่าจะไม่ทำตัวอ่อนแอให้เขาเห็นแต่สุดท้ายฉันก็มาร้องไห้ต่อหน้าเขาจนได้

"ของแบบนี้มันต้องใช้ความรู้สึกใช้หัวใจไม่ใช่จะมาบังคับให้รักไม่ได้หรอกนะ แล้วก็หยุดร้องได้แล้วเดี๋ยวพ่อแม่เราจะคิดว่าพี่มาทำมิดีมิร้ายเราคนซวยคือพี่นะเว้ย"

"ช่างสิ เดี๋ยวสวยจะตะโกนออกไปเลยให้พ่อกับแม่ได้ยินว่าพี่รังแกสวย ฮึก ฮึก" ฉันพูดไปก็ใช้หลังมือปาดน้ำตาไป

"นิสัยเป็นเด็กไม่เคยเปลี่ยนเลยนะไหนบอกอายุสิบเก้าแล้วไงทำไมถึงยังร้องไห้เป็นเด็ก"

"ก็คนมันเสียใจนี่ พี่ไม่รักสวยอ่ะ อือออ"

"ก็คนมันไม่ได้รักอ่ะจะให้ทำยังไงวะ"

"แล้วมันจะมีวันนั้นมั้ยอ่ะวันที่พี่จะรักสวยเหมือนที่สวยรักพี่อ่ะ"

"ไม่!!!" คำตอบของเขาทำฉันใจแป้วไปเลยแต่ฉันก็จะยังไม่หมดหวังหรอกตราบใดที่ใจฉันมันยังสู้ ฉันจะสู้จนกว่าฉันจะมั่นใจว่าจะไม่มีวันนั้นจริงๆ 

หลายวันต่อมา

ฟ้าคราม....

นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้วที่ผมไม่ได้เจอหน้ายัยตัวแสบเลยคือตั้งแต่วันที่ผมเดินออกมาจากห้องของเธอหลังจากที่ผมยืนยันคำพูดและความรู้สึกของตัวเองออกไปว่าผมไม่มีวันรักเธอได้เพราะถ้าผมคิดจะรักผมคงจะรักเธอไปนานแล้วล่ะเธอก็หายไปจากชีวิตผมเลยเหมือนไม่มีตัวตนจะเจอก็แต่พี่ชายฝาแฝดของเธอพี่ข้าวใหม่กับพี่ข้าวกล้องที่ไม่ว่าจะผ่านไปนานกี่ปีทั้งสองคนนี้ก็ยังทำตัวเป็นพี่ชายที่แสนดีของผมมาเสมอวันก่อนก็เพิ่งชวนผมออกไปดื่มเหล้าเมาหัวราน้ำกลับมาจนโดนปู่กับย่าบ่นชุดใหญ่ ผมไม่ได้รู้สึกปลดปล่อยผ่อนคลายแบบนี้มานานแล้ว ก็ตั้งแต่ที่ผมตัดสินใจไปเรียนต่อผมก็ไม่เคยแตะพวกเหล้าพวกเครื่องดื่มมึนเมาเลยเนื่องจากว่าแม่ขอไว้แม่บอกว่าที่นั่นไม่มีใครคอยปลุกให้ไปเรียนผมเหมือนอยู่ที่นี่ถ้าผมแฮงค์ลุกไม่ไหวแม่บอกว่าผมต้องช่วยเหลือตัวเองทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นงานบ้านการทำอาหารหรือแม้แต่ซักผ้าผมก็ทำเองหมดทุกอย่างถึงแม้พ่อจะบอกว่าให้จ้างแม่บ้านมาทำให้ก็ได้ผมจะได้ไม่เหนื่อยแต่แม่ไม่ให้แม่บอกว่าผมโตแล้วต้องรู้จักรับผิดชอบตัวเองให้ได้

"พี่ครามหยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!!!" ผมที่กำลังจะเปิดประตูรถก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงใสๆที่ไม่ได้ยินมานานหลายวัน

"อะไรคนยิ่งรีบๆอยู่" คือวันนี้ผมมีนัดกับเพื่อนสมัยเรียนว่าจะไปแข่งรถแก้เครียดสักหน่อย อย่าถามว่าเครียดเรื่องอะไร มันก็มีอยู่เรื่องเดียวนี่แล่ะที่ทำให้ผมเครียด 

"พี่จะไปไหนอ่ะ"

"พี่จะไปไหนแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเรา" ผมตอบอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะโยนกระเป๋าเสื้อผ้าใส่เข้าไปในรถ

"เกี่ยวสิทำไมจะไม่เกี่ยวเพราะสวยเป็นว่าที่คู่หมั้นของพี่" ครับ ผมลืมบอกไปสินะว่าเมื่อวันก่อนลุงเตอร์มาหาพ่อกับแม่ผมที่บ้านมาคุยเรื่องที่อยากให้ผมกับข้าวสวยหมั้นกันจนกว่าข้าวสวยจะเรียนจบหลังจากนั้นลุงเตอร์จะจัดงานแต่งงานให้ แม่ของผมน่ะทั้งยินดีและเต็มใจเป็นอย่างมากไม่ขัดอะไรเลยส่วนพ่อน่ะเหรอแม่ว่าไงก็ว่าตามกันแล้วผมจะพูดอะไรได้

"แค่ว่าที่คู่หมั้นแต่ยังไม่ได้หมั้นเพราะฉะนั้นถือว่าเราสองคนยังไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน"

"หึ คอยดูเถอะสวยจะทำให้พี่หมั้นกับสวยให้ได้ไม่เชื่อก็คอยดู"

"ฝันอยู่เหรอครับ หึ รอชาติหน้าละกันนะ"

"ไม่ต้องชาติหน้าหรอกค่ะชาตินี้แล่ะ" ผมไม่สนใจยัยจอมแสบที่ยืนเท้าสะเอวจ้องหน้าผมเหมือนไม่พอใจ อาการท่าทางแบบนี้คงจะหายป่วยแล้วล่ะสินะถึงมายืนแว๊ดๆใส่ผมอยู่นี่ ผมเปิดประตูฝั่งคนขับกำลังจะก้าวขาขึ้นไปนั่งแต่....

"ไปด้วย" ยัยข้าวสวยถือวิสาสะเปิดประตูอีกฝั่งแล้วพาตัวขึ้นมานั่งบนรถพร้อมกับรัดเข็มขัดเรียบร้อยพร้อมไปมากโดยไม่สนใจว่าผมเต็มใจให้ไปด้วยหรือเปล่า

"เฮ้ยไม่เอาลงไป" ผมพยายามลากยัยตัวแสบลงจากรถแต่ยัยข้าวสวยไม่ยอมลงขืนตัวเกาะประตูรถไว้แน่น สุดท้ายผมก็ทำอะไรไม่ได้ก็เลยต้องปล่อยเลยตามเลยพาไปด้วยเพราะเพื่อนผมมันไลน์มาตามแล้ว

ระหว่างทางขับไปสนามแข่งผมไม่พูดไม่คุยกับคนข้างๆเลยเพราะไม่อยากจะพูดด้วย ยัยข้าวสวยก็ทำมึนเปิดเพลงฟังนั่งชิวๆไปผมลอบมองแบบหมั่นไส้หลายรอบเพราะทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้

"พี่จะพาสวยไปไหนเหรอคะ" ประโยคแรกที่เอ่ยออกมาหลังจากที่ผมขับรถออกมาไกลถึงนอกเมือง

"พูดผิดพูดใหม่ใครจะพาเราไปไหนไม่ทราบเราตามขึ้นมาเองอย่าลืม"

"ก็นั่นแล่ะค่ะพี่จะไปไหนเหรอ"

"ไปสนามแข่งรถ" ผมตอบแบบขอไปทีเพราะไม่อยากจะพูดด้วยสักเท่าไหร่

"ว๊าววน่าสนุกจังเลยอ่ะ สนามแข่งรถสวยเคยไปครั้งนึง"

"ไปกับใคร" ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมกันไปถามคนข้างๆ

"กับเพื่อนค่ะตอนนั้นสอบเสร็จพอดีเพื่อนสวยก็เลยชวนไปดูมันแข่งรถสนุกมากเลยอ่ะผู้ชายหล่อๆเพียบ"

"บ้าผู้ชาย"

"พี่คราม!!!"

"อะไร"

"สวยเปล่าบ้าผู้ชายนะก็ผู้ชายที่สนามแข่งหล่อจริงๆนี่นาแต่ก็นะไม่มีใครหล่อเท่าพี่ครามของสวยได้สักคนเพราะฉะนั้นอย่าหึงเลยนะ^^"

"ใครหึงมิทราบ"

"แหมมถึงพี่ไม่พูดสวยก็รู้ดูจากน้ำเสียงพี่สวยก็พอเดาได้น่า"

"มโนเก่งเหมือนพี่ชายเราบอกไม่มีผิด เหอะ"