การกลับมาของใครบางคน

ข้าวสวย....

"เห้อออ เสร็จซักกะที^^" ฉันยืนปาดเหงื่อพร้อมกับยิ้มอย่างภูมิใจในผลงานความสำเร็จของตัวเองหลังจากจัดการแต่งห้องพร้อมกับเปลี่ยนผ้าปูที่นอนและปลอกหมอนทั้งสี่ใบบนเตียงนอนห้องพี่ฟ้าครามเรียบร้อยจนเสร็จเรียบร้อยซึ่งผ้าปูผืนนี้ฉันเลือกเองกับมือเป็นลายหมีน้อยน่ารักสองตัวจูบกันและฉันก็หวังว่าพี่ฟ้าครามจะชอบมันเหมือนที่ฉันชอบ

"ฝีมือใช้ได้เลยนะเราเนี๊ยะพี่ครามมาเห็นต้องภูมิใจมากแน่ๆ" จากนั้นฉันก็หยิบเอาตุุ๊กตาหมีสองตัวที่เอามาจากบ้านของตัวเองนำมาวางไว้ตรงหัวเตียงมันคือหมีน้อยในชุดเจ้าชายกับเจ้าหญิงที่เป็นความทรงจำของฉันในวัยเด็กเพราะมันคือตัวแทนของฉันและพี่ฟ้าคราม

แอร๊ดดดด เสียงประตูห้องพี่ฟ้าครามถูกเปิดออกพร้อมกับคนมาใหม่สองคนที่หน้าเหมือนกันยังกับแกะฉันหันหลังไปมองสองแฝดโฟกัสกับเฟย่าที่เปิดประตูเข้ามา สองคนนี้เป็นน้องสาวฝาแฝดของพี่ฟ้าครามและเป็นเพื่อนสนิทแบบสุดๆ ของฉันด้วยเพราะเราเป็นญาติกันแถมยังเกิดเวลาไล่เลี่ยกันอีกห่างกันแค่ไม่กี่เดือนเราทั้งสามคนสนิทกันมาตั้งแต่เกิดเลยล่ะกินนอนเที่ยวเล่นเรียนโรงเรียนเดียวกันตั้งแต่เด็กยันโต แต่อีกไม่กี่อาทิตย์ทั้งสองคนรวมถึงเจ้าสายฟ้าน้องชายคนเล็กต้องย้ายไปเรียนที่สวิตพร้อมกันสามคนเหมือนที่พี่ฟ้าครามไปเรียน ซึ่งตอนแรกทั้งสามคนจะไปพร้อมพี่ฟ้าครามแต่อาฟิวไม่ยอมให้ไปบอกไปอาฟิวบอกว่าทำใจไม่ได้ที่ลูกๆจะไปเรียนต่อกันหมดก็เลยให้ทยอยกันไปอาฟิวบอกว่าเหงาทนคิดถึงลูกไม่ไหวแน่ๆถ้าไปกันหมดทำให้พอพี่ฟ้าครามกลับมาทั้งสองแฝดกับสายฟ้าก็ไปเรียนต่อทันที เห้อคิดแล้วก็เศร้าที่ต้องห่างเพื่อนรักอีกหลายปี คือตอนแรกแม่กับพ่อบอกให้ฉันไปเรียนต่อพร้อมสองแฝดแต่ฉันไม่ไปเพราะถ้าฉันไปนั่นก็เท่ากับว่าฉันต้องห่างกับพี่ฟ้าครามอีกหลายปีเลยน่ะสิเรื่องอะไรฉันจะไปฉันไม่ไปหรอกจ้างให้ก็ไม่ไป ฉันเลยตัดสินใจสอบเข้ามหาลัยที่นี่แทนถึงแม้สองแฝดจะพูดเป่าหูฉันทุกวันว่าที่สวิตสวยอย่างนั้นดีอย่างนี้ผู้ชายก็หล่อลากดินน่ากินมากๆแต่ฉันก็รักเดียวใจเดียวกับพี่ฟ้าครามต่อให้ผู้ชายบนโลกใบนี้จะหล่อและดีกว่าพี่ฟ้าครามมากแค่ไหนฉันก็ไม่สนใจ จนฉันโดนสองแฝดแซวอยู่บ่อยๆแถมยังชอบเรียกฉันพี่สะใภ้อีกเวลาที่มีหนุ่มๆมาจีบฉัน และที่อาฟิวกับอาบัวส่งลูกๆไปเรียนที่โน่นก็เพราะที่สวิตมีบ้านทั้งของอาฟิวกับอาบัวถึงสองหลังด้วยกันทำให้เวลาไปเที่ยวหรือไปเรียนที่นั่นไม่ต้องหาห้องเช่าให้ลำบาก ถามว่าฉันเคยไปไหมฉันก็เคยไปแต่ตอนนั้นฉันเด็กมากๆอายุแค่ไม่กี่ขวบซึ่งก็ไม่ค่อยรู้เรื่องอะไรเท่าไหร่เห็นมีแต่รูปถ่ายเท่านั้นแล่ะที่ทำให้ฉันรู้ว่าตัวเองเคยไปที่นั่นมาก่อน

"โอ้ ว๊าวววว" 

"โห นี่แกทำเองจัดเองหมดเลยเหรอยัยสวย"

"แน่นอนสิจ๊ะเราทำเองหมดเลยแถมยังเป็นครั้งแรกเลยนะที่เราทำอะไรแบบนี้อ่ะ คิดแล้วก็อดภูมิใจตัวเองไม่ได้ เห้อ"

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"เด็กๆลงไปทานอาหารเช้ากันได้แล้วค่ะ โอ้ โหน้องข้าวสวยของอาจัดห้องได้น่ารักมากๆเลยลูก" อาบัวเอ่ยปากชมทำเอาตัวฉันแทบลอยจนติดเพดาน

"ขอบคุณค่ะ^^"

หลังจากนั้นเราทุกคนก็ลงมานั่งทานอาหารเช้ากันที่ห้องทานข้าว อาฟิวที่กำลังเดินลงมาในชุดทำงานพอเดินมาที่โต๊ะอาหารสิ่งแรกที่ทำก็คือหอมแก้มอาบัวซึ่งภาพแบบนี้พวกฉันเห็นกันจนชินตาแล้วล่ะค่ะ

"อย่าลืมไปรับตาฟิวที่สนามบินด้วยนะคะคุณฟิว"

"ใครจะไปลืมกันล่ะครับคุณเมียก็พูดแปลกๆ ลูกกลับมาทั้งที"

"ก็บัวกลัวคุณจะทำงานจนลืมไปรับลูกนี่คะ"

"ไม่ลืมหรอกครับ งั้นพี่ไปทำงานก่อนนะ ปะป๊าไปทำงานก่อนนะคะเด็กๆ^^"

"สวัสดีค่ะอาฟิว^^" พอฉันยกมือไหว้อาฟิวจากนั้นสองแฝดเพื่อนซี้ของฉันก็รีบลุกจากเก้าอี้แล้วไปหอมแก้มอาฟิวคนละฟอดอย่างเป็นธรรมเนียมปฏิบัติทุกเช้าก่อนอาฟิวจะไปทำงาน

"จุ๊บ ๆ รักปะป๊านะคะ"

"หนูก็รักปะป๊า^^" สองแฝดอ้อนปะป๊าของตัวเองยกใหญ่ทำเหมือนไม่เจอหน้ากันมาเป็นปีทั้งที่ก็อยู่บ้านเดียวกันแต่อย่าไปว่าสองแฝดเลยค่ะฉันเองก็ชอบอ้อนพ่อเตอร์เหมือนกัน

"ชื่นใจของปะป๊าจริงๆไว้เดี๋ยววันหยุดปะป๊าจะพาไปซื้อของเล่นนะคะ"

"ปะป๊า พวกหนูโตแล้วนะคะอายุสิบเก้าแล้วของเล่นตุ๊กตาไม่เอาหรอกค่า"

"แล้วนางฟ้าน้อยของปะป๊าอยากได้อะไรล่ะคะ"

"ถ้าปะป๊าจะซื้อให้หนูขอเป็นกระเป๋าเก๋ๆคนละใบก็พอค่ะ^^"

"ได้สิครับไม่มีปัญหาอยากได้กี่ใบปะป๊าให้เลือกเต็มที่"

"ขอบคุณค่าาา รักปะป๊าที่สุด"

"หนูก็รักปะป๊า"

"อ้อนกันเข้าไปนะคะพ่อลูก"

"ขออ้อนหน่อยเถอะครับคุณเมียเพราะอีกหน่อยพอลูกๆไปเรียนต่อก็ไม่มีใครมาอ้อนแล้ว เห้อคิดแล้วก็เศร้า ไม่ไปดีไหมคะลูกเรียนต่อที่นี่กับน้องข้าวสวยกันดีมั้ย"

"ได้ไงคะปะป๊าค่าเทอมก็จ่ายไปหมดแล้ว"

"ไม่เห็นเป็นไรเลยเงินแค่ไม่กี่ล้านปะป๊ายอมเสียถ้าจะทำให้ลูกๆอยู่ที่นี่กับปะป๊า"

"คุณฟิวคะอย่าทำตัวเป็นเด็กแบบนี้สิคะไม่อายน้องข้าวสวยบ้างหรือไง" ฉันทำได้แค่ยิ้มเพราะดูท่าอาฟิวไม่อยากให้สองแฝดไปเรียนต่อไกลหูไกลตาสักเท่าไหร่คือเรื่องหวงลูกอาฟิวคือที่หนึ่งเลยล่ะค่ะ

19.30 น

ตอนนี้เราทุกคนมายืนออกันอยุ่เต็มหน้าบ้านเพราะอาฟิวโทรมาบอกว่ากำลังขับรถพาพี่ฟ้าครามกลับบ้าน ฉันตื่นเต้นและดีใจมากที่จะได้เจอพี่ฟ้าคราม ไม่รู้ว่าเขาจะเป็นยังไงบ้างแต่คงจะโตขึ้นแล่ะและคงจะหล่อมากๆ ที่ผ่านมาฉันเห็นเขาผ่านรูปในไอจีที่นานๆพี่เขาจะโพสต์สักรูปหนึ่ง

"ยืนชะเง้อคอยาวเป็นยีราฟแล้วนะยัยสวย"

"นั่นดิ ถ้าจะขนาดนี้ก็เราว่าแกไปยืนรอหน้าประตูรั้วเลยดีกว่ามั้ยอ่ะจะได้เห็นหน้าพี่ครามชัดๆ" ฉันโดนสองแฝดเอ่ยประชดอย่างไม่จริงจังมากนักแต่ถามว่าฉันสะทกสะท้านไหมไม่เลยค่ะ

"อย่าไปว่าข้าวสวยแบบนี้สิลูก" อาบัวดุเบาๆสองแฝด

"เอ่อถ้างั้นขอสวยไปยืนอยู่ข้างหน้าได้ไหมคะอาบัว" หลังจากได้รับอนุญาตจากอาบัวฉันก็แทรกตัวไปยืนอยู่หน้าสุดเพื่อที่ว่าพอพี่ฟ้าครามลงจากรถเขาจะเห็นฉันเป็นคนแรก

"พ่อขับรถเข้ามาแล้วค่าแม่" เสียงยัยเฟย่าพูดขึ้นมาด้วยความตื่นเต้นคือยัยนี่ก็คงตื่นเต้นไม่แพ้ฉันหรอกมั้งเพราะพี่ฟ้าครามเป็นพี่ชายแท้ๆของนางแถมยังไม่ได้เจอกันมานานหลายปีเหมือนกัน

เอี๊ยดดดด... เสียงรถแล่นมาจอดตรงบันไดบ้าน สักพักประตูรถก็ถูกเปิดออกพร้อมกับร่างสูงที่ฉันเฝ้าคิดถึงมาตลอดสี่ปีเขาสะพายกระเป๋าเป้ลงมากจากรถด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"พี่ฟ้าคร...." ฉันที่กำลังจะเอ่ยทักพี่ฟ้าครามแต่เหมือนเขาจะไม่มองหรืออาจจะไม่เห็นฉันทั้งที่ฉันยืนอยู่ตรงหน้าของเขาแท้ๆเขามองผ่านเลยฉันไปเหมือนเป็นธาตุอากาศยังไงยังงั้น

"แม่ครับ คิดถึงจัง จุ๊บ จุ๊บ" พี่ฟ้าครามเดินผ่านหน้าฉันไปกอดอาบัวหลังจากนั้นก็กอดน้องสาวทั้งสองคนและไหว้คุณปู่คุณย่าด้วยความคิดถึง

"ครามลูกไม่ทักน้องข้าวสวยหน่อยเหรอลูก" อาบัวถามพี่ฟ้าครามหลังจากที่พี่ฟ้าครามกล่าวทักทุกคนยกเว้นฉันที่ยืนอยู่ด้านหลัง พี่ฟ้าครามหันหลังมามองหน้าฉันด้วยแววตานิ่งๆก่อนจะเอ่ยทักฉันด้วยคำสั้นๆ

"สวัสดียัยไม่สวย"

"????????"

อะไรคือเอ่ยทักน้องแบบนี้!!! ได้นิสัยพ่อมาใช่ไหม