All Chapters of Chained by the Billionaire: Chapter 91 - Chapter 100

Seraphina's POV Tahimik. Wala ni isang umimik. Kahit si sir Janus, na laging may ngiti, ay seryoso na ngayon. Tumawag ng pangalawang presenter, isang babae mula sa marketing team. Nervous na siyang tumayo, pero sinimulan pa rin niya. “For the new campaign, we’re planning to—” “Next.” Napahinto siya. “Sir, if I may just explain—” “I said, next. If you want me to listen, make sure it’s worth my time. And right now, you’re wasting it.” Halos mabitawan niya ang clicker sa hiya. Pumalit agad ang susunod na presenter — isang matabang lalaki na mukhang matagal nang nasa kumpanya. Siya lang ang naglakas-loob na tumingin diretso kay Cayden. “This proposal will expand our regional influence—” “Really?” Cayden leaned back sa upuan, nakataas ang isang kilay. “Regional influence? You mean spending millions for something that might bring us a five percent increase, if we’re lucky?” The man swallowed. “Sir, the data shows—” “I don’t care what your ‘data’ says if it’s based on out

Seraphina's POV "Mam, magpahinga na lang muna kayo. Kami na ang bahala sa kanya," seryosong wika ng mayordoma habang nakatingin sa kanyang kasamahan nang masama, tila ba sinasabi na huwag nang magtangkang sumuway. "Gamutin niyo siya, ha?" nag-aalala kong sambit, bahagyang lumalapit sa duguang babae. "Opo, mam. Kailangan niyang magamot... bago pagsawahan ng mga kalalakihan." Parang may humigpit sa paligid. Nagulat kaming lahat, maging ang babae na nanlaki ang mga mata sa narinig, para bang nabasag ang kaunting pag-asa niya. "Oh ano? ‘Yun ang bilin ni Sir Cayden. Kasalanan mo rin lang 'yan." Walang awang tinig ng mayordoma iyon, malamig at walang bakas ng simpatiya. Napatingin ang babae sa akin, halatang desperado. "Ma'am Sera... please. Tulungan niyo po ako. Napilitan lang naman akong gawin iyon... kailangan ko talaga ng pera," umiiyak niyang wika, mahigpit na hawak ang duguang balikat. "Heh! Magtigil ka. Huwag mo nang idamay si Ma'am Sera sa problemang ikaw ang gumawa," m

Seraphina's POV Tahimik ang ibang katulong habang patuloy sa pag-a-unpack, pero alam kong nakikinig sila. Maging ang mahinang kaluskos ng mga plato sa lababo at mga kahon na inaayos ay parang musika na lang sa background habang naglalabas ng sikreto ang mayordoma. “Pero… totoo bang nangaliwa si Eunice?” tanong ko, halos pabulong pero sapat para mabaling ang tingin ng tatlo pang kasambahay sa amin. Tumango ang mayordoma, mabigat ang ekspresyon. “Oo, ma’am. Hindi lang kasi pinublic ni Sir Cayden kaya walang nakakaalam. Pero itong isang kaibigan ni Sir Cayden—yung doktor, si Sir Dylan—siya ang unang naging kabit ni Ma’am Eunice.” Natigilan kaming lahat. Kung ganun tama talaga ang chismis nila Fordy sa akin. “K-kay Dylan? Yung mismong kaibigan niya?” tanong ng isa sa mga katulong, nakakunot ang noo na parang hindi matanggap ang narinig. “Oo,” patuloy ng mayordoma, “Hindi naman alam ni Sir Dylan na girlfriend siya ni Sir Cayden noon. Ayaw rin ni Ma’am Catherine na malaman ng

Seraphina's POV Ngumiti ako nang bahagya at umupo sa mahabang mesa. Matamlay akong kumain, habang nakatayo ang apat na kasambahay sa gilid, pinapanood lang ako. “Pwede bang samahan niyo ako kumain?” tanong ko, may halong lungkot. Nagkatinginan sila, saka sabay-sabay na umiling. “Hindi po pwede, ma’am. Hindi dapat kasabay ang amo,” paliwanag ng mayordoma. “Pero ako naman ang nag-request. Kaya samahan niyo na ako. Ang lungkot kasi,” pilit kong sabi, may bahagyang pakiusap sa boses. Umiling pa rin sila, pero kalaunan ay napapayag ko rin. Kahit saglit lang, nagkaroon ako ng kasabay sa pagkain. Pagkatapos kumain, umakyat na ako sa kwarto. Ganun pa rin—nakaupo si Cayden, nakatutok sa laptop. May biglang tumunog na cellphone niya. Kinuha niya iyon at dumiretso sa veranda, nilalampasan lang ako na parang wala ako sa kwarto. Hindi ko napigilang lumapit nang palihim, pinapakinggan ang boses niya habang sinisigurado kong hindi niya ako mapapansin. “What is it this time, Eunice

Seraphina's POV Kumain lang ako nang kumain hanggang sa maamoy ko ang sinigang na baboy. Mainit pa ang sabaw, humahalo sa hangin ang maasim na halimuyak nito na tila ba yumayakap sa akin mula ulo hanggang paa. Sa bawat singhot ko ay parang gumagaan ang dibdib ko, kahit papaano. Mas lalo akong natakam at pansamantalang nakalimutan ang sakit na kanina pa nakabigkis sa puso ko dahil kina Cayden at Eunice. Sa loob ng kusina, naririnig ko ang bahagyang paglalagaslas ng tubig mula sa gripo, kaluskos ng mga kubyertos, at mahihinang tawanan ng mga kasambahay na para bang walang mabigat na problema sa mundo. Naiinggit ako—dahil sa gitna ng kaguluhan ng emosyon ko, sila ay may sandaling normal na ligaya. Ilang minuto pa ng paghihintay, at tuluyan nang naluto ang gusto kong kainin. Mainit pa ang usok na pumapailanlang mula sa mangkok habang inihahain ko ito sa mesa. Magana akong kumain kahit na mag-isa lang ako sa hapag. Ang bawat subo, parang pilit kong isinasaksak sa tiyan para punuan ang