All Chapters of Chained by the Billionaire: Chapter 101 - Chapter 110

Seraphina's POV Tumingin ako sa kanya. “At kasama ako sa pagtakas mo?” “Siguro,” ngiti niya. “O baka ikaw yung dahilan.” Hindi ko na alam ang isasagot, kaya tumingin na lang ako sa labas. Pero ramdam ko ang kakaibang kabog ng puso ko. -------- Pagkatapos ng ilang rides pa sa amusement park, nagyaya siyang kumain. Hindi sa mamahaling restaurant, hindi sa lugar na may chandeliers at violins — kundi sa isang maliit na food stall lang. Burger at fries lang ang binili namin. Walang arte, walang pormalidad. Habang kumakain, nagkuwentuhan kami tungkol sa kabataan, mga kalokohan, at kung paano niya minsan muntik masunog ang kilay niya dahil sa paputok noong New Year. Napahalakhak ako, at hindi ko na maalala ang huling beses na ganito ako tumawa nang walang takot, nang walang iniisip na problema. Pag-uwi, tahimik lang kami sa kotse. Pero iba na ang tahimik na iyon — hindi na mabigat, hindi na awkward. Kundi isang uri ng katahimikan na komportable, parang may kasunduan ang aming mg

Seraphina’s POV Gaya nga ng aking plano, ako ay tumakas sa madaling araw. Alas tres pa lang ay lumabas na ako. Huminto muna ako saglit sa ilalim ng anino ng malalaking puno sa hardin at tumingin pabalik sa mansyon ni Cayden. Kaylaki at kayganda ng bahay na iyon—tila palasyo sa kinang at karangyaan. Ngunit para sa akin, isa itong hawla ng ginto. Isang kulungan kung saan unti-unti kong nawawala ang sarili ko. “Pasensya ka na, anak…” mahina kong bulong habang pinapahagod ang palad ko sa tiyan kong lumalaki. “Kailangan itong gawin ni mommy. Tiyak akong hindi tayo papayagan ng mga bantay ng iyong ama kapag nagpaalam pa ako.” Mabilis kong ikinasa ang upuang itinabi ko kahapon at iyon ang ginamit kong tuntungan upang makaakyat sa mataas na bakod. Ramdam ko ang kirot sa mga braso ko nang mahila ko ang sarili ko paitaas. Buntis man ako, nagawa kong lumundag pababa, pinipigilan ang impact ng pagbagsak. Ang malamig na damo ang unang sumalo sa akin. Madilim pa ang kapaligiran. Sa likod-b

Allen’s POV Lahat kami ngayon ay hindi makagalaw dahil sa matinding pagwawala ni Sir Cayden. Ang bawat mura at sigaw niya ay umuugong sa buong mansyon, parang lindol na gumigiba ng mga pader ng katahimikan. Hindi namin inasahan na bigla siyang uuwi ngayong gabi, at higit sa lahat, hindi namin inaasahan ang ganitong klase ng galit na dadatnan namin. “Mga wala kayong silbi!” malakas niyang sigaw, ang kanyang boses ay nanginginig sa galit habang itinuturo kami isa-isa. “Akala ko ba mahigpit na ang security nitong bahay? Akala ko ba sinigurado niyo na walang makakalabas? Pero bakit… BAKIT natakasan niya pa rin kayo!” Nagpaulan siya ng mura, bawat salita ay parang latigo na dumadampi sa aming balat. “Huminahon ka muna, Sir Cayden!” mabilis na awat ni Manang Imelda. Kita ko ang kaba sa kanyang mukha habang unti-unti siyang lumalapit. Pero bago pa siya makalapit, umiling agad ako, nagbigay ng senyales na huwag na lang. Delikado. Parang mabangis na hayop ngayon si Sir Cayden, at baka p

Clifford's POV Sobrang sakit makita si Ivy na halos hindi na lumalabas sa kanyang kwarto. Dati, siya ‘yong babaeng laging nakangiti, laging nakapustura, at parang walang pagod sa tuwing haharap sa tao. Pero ngayon… ibang-iba. Para siyang multo ng sarili niya. Madalas ko siyang puntahan dito sa bahay nila, pero ni minsan hindi ko na siya nakausap nang maayos. Lagi siyang tahimik, malamlam ang mga mata, at kung hindi umiiyak ay nakatitig lang sa kawalan. Ganun na ba niya talaga kamahal si Cayden para masira siya nang ganito? Ganun ba kalalim ang sugat na iniwan ng taong iyon? Nandito lang naman ako palagi para sa kanya. Ako na handang maghintay, handang umalalay kahit anong oras. Pero bakit parang wala akong halaga sa paningin niya? "Clifford, ilang beses ko bang sasabihin sa’yo, masyado kang bata para sa akin," matamlay niyang wika. Ang boses niya ay halos pabulong na lamang, at ang dating pulang-pula niyang labi ay maputla na ngayon—tila ba may mabigat na dinadala. Hindi ko na

Seraphina’s POV Ilang linggo pa ang lumipas matapos ang eskandalo sa paupahan. Tahimik na. Wala nang tambay na nag-iinuman at nagbubulabog sa gabi. Kung meron man, mga matatanda na lang na marunong magtimpi—hindi tulad ng dati na parang kalsada ang ginagawang bar. Sa isang banda, nakahinga ako ng maluwag. Sa kabila ng lahat, ramdam ko pa rin ang mga matang nanonood mula sa dilim—mga mata ni Cayden na nakatanim sa isipan ko. Mas tumindi ang paglilihi ko sa kanya habang tumatagal. Oo, tama. Pinaglilihian ko si Cayden. Kung dati ay lihim lang na pagnanasa, ngayon ay naging isang obsesyon. Puno ng litrato niya ang dingding ng aking maliit na kwarto—hindi lang isa o dalawa, kundi halos lahat ng sulok ay may mukha niya. Mayroon pa ngang iisang frame na paulit-ulit kong pinagmamasdan bago matulog, parang dasal na inuusal bago pumikit. Sa ganitong paraan, kahit hindi ko siya kapiling, parang naroon pa rin siya—nakabantay, nakatingin, at marahang sinasakal ang aking paghinga. Nakakatawa,