Semua Bab บอสเอวดุ!!!: Bab 131 - Bab 140

"มาให้จูบทำโทษหน่อย อะไรกัน หนุ่มตี๋ วิศวะเหรอ ให้ตายเถอะเลขาจูนอยากตายหรือไงถึงได้คิดทำตัวเป็นแม่สื่อแบบนั้น"ฉันซื้อหวยไม่เคยถูกแต่เดาใจเจ้านายถูกตลอด"เธอไม่รู้นี่คะ เจ้านายก็อย่าว่าเลขาจูนเลย สงสารเธอ"เจ้านายรวบเอวฉันเอาไว้ แล้วกอดแรง ๆ "เข้าข้างคนอื่นต้องโดนพี่ทำโทษอย่างหนัก"เขาตรึงปลายคางของฉันไว้แล้วสั่งเสียงเบา"อ้าปากสิคะ จูบพี่หน่อย"ฉันหัวเราะแล้วดันตัวออกจากตัวเขา เราสองคนยังไม่ได้พูดอะไรกันต่อเสียงเสียงเลขาจูนก็ดังขึ้น"ท่านประธานคะ ขออนุญาตค่ะ คุณดุจดาวมาขอพบค่ะ"ฉันมองหน้าเจ้านาย คราวนี้กลายเป็นฉันที่ทำหน้างอน ในขณะที่เจ้านายดูเลิ่กลั่กเพราะกลัวฉันโกรธ เขากดปุ่มสีแดงบนโต๊ะทำงานแล้วตอบกลับไป"บอกว่าผมไม่อยู่ ไม่ต้องมากวนผมอีก""เขารู้ว่าเจ้านายอยู่พูดแบบนั้นได้ยังไงคะ"เจ้านายทำหน้าย่น"ก็พี่ไม่อยากเจอนี่คะ""เจ้านายคะ ทำแบบนี้ไม่ได้จริง ๆ ค่ะ เขามาแล้วก็เจอเขาหน่อยนะคะ""แต่พี่ไม่อยากเจอนี่คะ ก็เอพริลไม่ชอบเขาไม่ใช่เหรอพี่ก็ไม่อยากให้ความหวังเหมือนกัน เราสองคนไม่มีเวลาให้คนอื่นนะคะ""พี่ธันคะ"ฉันทำเสียงดุใส่เขา และเสียงโฟนของเลขาจูนก็ดังขึ้นอีก"ท่านประธานคะ คุณนายม

เจ้านายย้ำคำพูดของตัวเองหนักแน่น คุณนายบ่นเบา ๆ "ขอโทษนะคะหนูดาว คุณแม่ก็ลืมถามเอพริลไปว่าตาธันชอบกินอะไรกันแน่ ไม่งั้นคงไม่เป็นแบบนี้ เขาค่อนข้างกินยากหน่อยค่ะ"เจ้านายของฉันไม่ยอมที่ถูกกล่าวหา"ผมกินง่าย ๆ ครับ แค่อกไก่นึ่งธรรมดา และโจ๊กร้อน ๆ สักถ้วย ไม่ต้องเสียเวลาทำของพวกนี้มาให้ผมอีกนะครับ แต่วันนี้ยังไงก็ขอบคุณมากครับ ผมไม่ชอบกินจริง ๆ อ้อ เอพริล นั่งลงสิ ไหน ๆ คุณดาวก็ทำของมาแล้วเดี๋ยวเขาเสียน้ำใจ เธอก็กินแทนฉันหน่อย"ฉันอึกอัก ให้ฉันนี่นะกิน กินของผู้หญิงที่ตั้งใจทำมาให้แฟนของฉันกิน แล้วฉันจะกินลงเหรอ ฉันใช้สายตามองแรง ส่งไปยังเขา เจ้านายคล้ายจะอมยิ้มน้อย ๆ เขากำลังแกล้งฉัน และกำลังแสดงออกให้คุณดุจดาวเห็นว่าเขาไม่สนใจเธอ ในขณะเดียวกันก็แสดงให้ฉันเห็นว่าเขาให้ความสำคัญกับฉันคนเดียวคุณดุจดาวหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัด จนฉันนึกสงสาร เมื่อหลายวันก่อนเจ้านายยังดีกับเธออยู่บ้าง แต่วันนี้กลับตัดขาดอย่างสิ้นเชิงเธอเองใช้คุณบุหงามาช่วย ก็ยังช่วยไม่ได้อีก "เจ้านายคะ ฉันว่าไม่เหมาะค่ะ เจ้านายทานสักคำนะคะ"ฉันบอกเขาเบา ๆ แบบนั้น คุณท่านเองก็คะยั้นคะยอ"นั่นสิตาธัน คนอุตส่าห์ตั้งใจทำมาก็ก

"ฉันมีปัญญาแน่ ฉันจะทำให้เธอถูกเฉดจากบริษัท ทำให้เธอกับแม่จน ๆ ของเธอถูกไล่ออกจากบ้าน และอย่าหวังว่าจะเข้าทำงานที่ไหนได้ ฉันจะเหยียบเธอจมดินให้ดูในฐานะที่กล้าหักหน้าฉัน"ฉันกอดอก ยิ้มหยันเขา"อ้อ ฉันรู้ค่ะว่าคุณเป็นประเภทไม่ยอมใครและทนความพ่ายแพ้ไม่ได้ ผู้ชายเขาไม่เอาก็เลยพาล ที่แท้ก็แบบนี้ อยากทำอะไรก็เชิญ ฉันจะคอยดูว่าคุณจะแน่สักแค่ไหน""ปากดีนักนะอีลูกคนใช้ แม่แกเป็นภาระของคุณป้าไม่พอยังคลอดแกมาเป็นภาระคนอื่นอีก แกมันร่านเหมือนแม่ ระวังว่าคุณธันวาเขาได้แกแล้วจะทิ้ง ฉันจะบอกให้เอาบุญว่าผู้ชายพวกนี้เขาเลือกคนที่เหมาะกับเขาทำเมีย ไม่ใช่ลูกคนใช้หน้าด้านเหมือนแก"หน้าของยัยดุจดาวแดงก่ำ ยังแผดเสียงใส่ฉัน ในขณะที่ฉันกำหมัดแน่น ว่าฉันไม่เป็นไรแต่ลามปามมาถึงแม่ฉันทนไม่ได้ ในขณะที่ฉันกำลังจะเงื้อมือคิดตบปากนังลูกผู้ดีคนนี้ ฉันก็นึกอะไรออก"ดุจดาวเธอเองก็ลูกเมียน้อยไม่ใช่เหรอ แม่ของเธอพ่อเธอก็ไม่สนใจนี่ ที่ก้าวขึ้นมาตรงจุดนี้ได้เพราะพ่อเธอไม่มีลูกคนอื่น และบังเอิญเมียหลวงของเจ้าสัวตาย เธอเลยเชิดหน้าชูคอขึ้นมาได้ แม่เธอมันก็แค่คนใช้ที่เป็นเมียน้อยเขาเหมือนกัน ไม่น่าเชื่อว่าจะลืมกำพืดของตัวเอง"

เจ้านายจัดผมยุ่ง ๆ ให้ฉันพร้อมทั้งสำรวจรอยแผลแต่ละรอย มันไม่ได้หนักมากแต่มันมีมากส่วนใหญ่เป็นรอยเล็บ ที่หนักก็คือขาของฉันที่เกิดแผลเพราะลากไปกับพื้นห้องน้ำเจ้านายเม้มปาก"ถ้าเขาเป็นผู้ชายพี่คงได้เอาปืนยิงไปแล้ว กล้าดียังไงมาทำร้ายหัวใจของพี่""พี่ธันคะ"ฉันเป็นคนมีแผลแต่คนเจ็บดูเหมือนจะเป็นเขา เจ้านายเงยหน้ามองฉัน"เจ็บมากหรือเปล่าคะ""ไม่แล้วค่ะเล็กน้อยค่ะ""แน่นะ""แน่สิคะ แล้วจะไม่ถามเลยเหรอคะว่าเกิดอะไรขึ้น"เขายิ้ม"พี่เชื่อแน่ว่าไม่ใช่เอพริลที่เริ่มก่อน"ฉันพยักหน้า และดีใจที่เขาเชื่อฉัน"คุณดุจดาวเขาดูออกว่าเราสองคนมีอะไรกันค่ะ เธอเหมือนไปร้องไห้อยู่ห้องน้ำฉันแค่ถามเธอดี ๆ เธอเริ่มว่าฉัน หาเรื่อง และด่าลามไปถึงแม่ เราเลยเถียงกันค่ะ หลังจากนั้นฉันคิดจะออกมาอยู่แล้วแต่เธอก็กระชากผมฉัน เราเลยเริ่มตีกัน"เจ้านายฟังนิ่ง ๆ "ดีที่คุณดุจดาวก็แรงน้อย ไม่อย่างนั้นเอพริลของพี่จะเป็นยังไง ถ้ามีแผลมากกว่านี้พี่คงทนไม่ไหวแน่ ดูสิรอยเต็มไปหมดเลย"ฉันกอดเขาและปลอบเขาว่าฉันไม่เป็นไรจริง ๆ"คุณท่านกลับแล้วเหรอคะ""อื้ม เพิ่งลงลิฟต์พี่ก็ได้ยินเสียทะเลาะกันแล้วเลยวิ่งไปดู ดีที่กลับไปก่อนไม่งั้นเ

ลุงพลขับรถมาจอดที่บ้านเล็กของฉัน ฉันขอบคุณลุงพลก่อนจะลงจากรถ"ลุงจะกลับไปรับคุณชายนะครับ""ค่ะ ขอบคุณค่ะคุณลุง อ้อ แป๊บนะคะเดี๋ยวเอไปเอาของฝากให้เจ้านายแป๊บ ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วมีเอกสารที่ต้องให้เจ้านายดูค่ะ ฝากลุงเอาไปให้เลขาจูนนำเสนอเจ้านายด้วยนะคะ""ครับ"เพราะลุงพลรอฉันจึงเร่งฝีเท้าเข้าบ้าน ความจริงเอกสารนี้เป็นของฝ่ายผลิตที่นำมาให้เมื่ออาทิตย์ก่อน เนื่องจากเป็นงานไม่รีบฉันจึงเอามาเช็คให้เจ้านายที่บ้าน และตรวจเสร็จแล้วก็ดันลืมเอาไปบริษัท เพราะกลัวตัวเองจะลืมอีกก็เลยจะฝากลุงพลไปให้เจ้านายเลยก่อนที่ฉันจะเปิดประตูเข้าบ้าน ฉันก็ได้ยินเสียงผู้หญิงสองคนคุยกัน เสียงของแม่และคุณท่าน ไหนเจ้านายบอกคุณท่านไปธุระกลับเย็น ไม่ได้ไปหรอกเหรอหัวใจฉันเต้นรัวแรง กลัวว่าคุณนายบุหงาจะมาเอาเรื่องกับแม่ ฉันจึงเร่งฝีเท้าฉันต้องไปอธิบายว่าฉันเองที่ผิด ฉันหยุดอยู่ที่หน้าประตูในขณะที่มือกำลังจะบิดลูกบิด ฉันก็ได้ยินบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ฉันชะงักงัน"เอมเธอก็รู้ว่าเขาสองคนเป็นไปไม่ได้ ทำไมไม่ช่วยฉันปล่อยให้เป็นแบบนี้ได้ยังไง หนูดุจดาวบอกฉันว่าเพราะเอพริลหึงหวงเธอกับตาธันเลยตบตีเธอ เอมฉันคิดดูแล้วเหมือนว่าพ