All Chapters of สืบแค้นฮ่องเต้แสนร้ายกาจ: Chapter 21 - Chapter 30

 "ฝ่าบาท ตำหนักพระสนมด้านนี้นะพ่ะย่ะค่ะ" ขันทีค้อมศีรษะด้วยความงุนงงเวินเยี่ยนเฉินตวัดสายตามองฉับ "แล้วอย่างไร คืนนี้ข้าจะไปหอตำรา!""หา..." ขันทีผู้ติดตามกะพริบตาถี่ เขาเร่งสับเท้าตามผู้เป็นนายขาแทบพันกันหน้าคะมำ"เจ้ากลับไปพักเถิด คืนนี้มีแค่จิ้งเหยาก็พอแล้ว""ฝ่าบาท...แต่ว่า...""ไม่ต้องแต่ทั้งนั้น!""พ่ะย่ะค่ะ" ขันทีเร่งรับคำละล้าละลัง จากนั้นถอยหลังทั้งที่ยังค้อมตัวพร้อมโคมไฟจากไปในบัดดล ร่างสูงในเครื่องแบบองครักษ์พลันกระโจนออกมาจากความอนธการ"ได้ความอย่างไรบ้าง"หร่านจิ้งเหยาประสานฝ่ามือค้อมศีรษะ "ฝ่าบาท ฮองเฮาทรงลอบออกไปข้างนอกจริงพ่ะย่ะค่ะ"เวินเยี่ยนเฉินกัดฟันกรอด เอ่ยเสียแข็งกร้าว "นางไปที่ใด แล้วไปทำไม""ฮองเฮาได้พบกับชายผู้หนึ่ง พระนางเรียกเขาว่าศิษย์พี่ จากนั้นพวกเขาก็มุ่งหน้าไปหาองครักษ์ผู้นั้น""อย่างนี้นี่เอง ดูเหมือนนางให้ข้ารับสนมเพราะมีแผนการสินะ"จ้าวหลิงหลิงจงใจให้เขารับสนมฉู่เพื่อแผนการแก้แค้นของนางจริง กระนั้นจ้าวหลิงหลิงกลับไม่รู้เลยว่าหมากที

จ้าวหลิงหลิงเกรงว่าทุกอย่างอาจไม่ง่ายดายปานนั้น ร่างระหงถลันไปยืนขนาบข้างซางจี้หยวน หลังมืองามไล่เคาะแผ่นไม้เปื้อนฝุ่นทีละส่วน ไม้กระดานแผ่นหนึ่งมีเสียงสะท้อนกลับพิกล จ้าวหลิงหลิงลองเคาะบริเวณอื่นเพื่อทดสอบสองสามครา จึงแน่ใจแล้วว่าที่ตรงนี้มีบางอย่างแอบซ่อนเอาไว้ มือเรียวปลดกระบี่อ่อนที่เหน็บข้างเอวออกมาเดี๋ยวนั้น พลันตวัดฉับในครั้งเดียว ไม้แผ่นหนาที่ปิดทึบร่วงกราวดุจใบไม้แห้งด้านในซ่อนกล่องไม้สักสลักลายมังกรเอาไว้ จ้าวหลิงหลิงเอื้อมหยิบขึ้นมาด้วยจิตใจกระเพื่อมไหวโครมคราม ซางจี้หยวนซึ่งยืนซ้อนหลังก็พลอยตื่นเต้นไม่ต่างกัน"นี่อาจเป็นหลักฐานที่สามารถล้างมลทินให้ตระกูลจ้าวได้"ดวงตากระจ่างใสไหวระริกท่ามกลางแสงสว่างจากเชิงเทียน "ศิษย์พี่ ข้ากลัว กลัวว่าหากไม่ใช่เช่นที่เราคาดไว้ ทุกอย่างจะสูญเปล่าหรือไม่"นางยังคงยืนถือกล่องไม้สีแดงซีดเอาไว้โดยไม่คิดขยับ ซางจี้หยวนเข้าใจถึงอารมณ์ของจ้าวหลิงหลิงในยามนี้ดี เขาจับไหล่บอบบางซึ่งเริ่มไหวสะท้านน้อย ๆ เขารู้ดีว่าจ้าวหลิงหลิงต้องอดทนมากมายเพียงใดกว่าจะผ่านพ้นคืนวันอันเลวร้ายมาได้ และนางคงไม่อยากให้ใครเห็นน้ำตาของตนอี

"ฝ่าบาท หม่อมฉันรู้สึกไม่สบายตัวเล็กน้อย เช่นนั้นต้องรบกวนพระองค์และสนมฉู่กลับไปก่อนเถิดเพคะ""เจ้าไม่สบายงั้นหรือ" หลังมือกว้างพลันเอื้อมแตะไปบนหน้าผากนูนเด่นจ้าวหลิงหลิงผงะ ฉู่เยว่เฉินก็เช่นกัน เวินเยี่ยนเฉินกำลังแสดงละครไว้หน้าฉู่เยว่เฉินดุจดั่งโปรดปราน ทว่าการกระทำของเขาล้วนตรงกันข้าม แท้จริงคำพูดเมื่อครู่ก็เพียงประสงค์ปลุกเพลิงโทสะความหึงหวงของจ้าวหลิงหลิงก็เท่านั้นฉู่เยว่เฉินมิมีแก่ใจบากหน้าอยู่ต่อ นางรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก อาการร้อนรนของเวินเยี่ยนเฉินบ่งบอกอย่างชัดแจ้งว่าเขาโปรดปรานจ้าวหลิงหลิงเพียงใด เขาจงใจเมินนางอย่างออกนอกหน้า "เอ่อ...เช่นนั้นหากพี่หญิงประชวร หม่อมฉันก็ไม่อาจอยู่รบกวนเพคะ หม่อมฉันทูลลา"เวินเยี่ยนเฉินหาได้เหลือบแลนางแม้เพียงหางตา เขาพยักหน้าอย่างขอไปที ฉู่เยว่เฉินรู้สึกคล้ายถูกกระแสอสนีบาตฟาดกระหน่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า หรือนางไม่อาจเป็นที่โปรดปรานของเขาได้จริง ๆ เดิมนางมิเคยอยากเป็นสนมของเขา มายามนี้กลับรู้สึกคล้ายถูกฉีกกระชากใบหน้าแล้วถูกหวดตีเสียจนเจ็บแสบ ร่างบอบบางหมุนกายจากไปเดี๋ยวนั้น ใบหน้าที่แย้มยิ้มเมื่อครู่ก็พลันหุบฉับ

 ชายชุดดำตวัดดาบคมกริบลงบนต้นแขนองครักษ์หนุ่ม ร่างสูงล้มลงบนพื้นแสนสกปรก พลันนอนเกลือกกลิ้งร้องโอดครวญด้วยความเจ็บปวด ทหารไม่กี่หยิบมือต่างได้รับบาดเจ็บถ้วนทั่ว เพราะจำนวนที่ด้อยกว่าจึงทำให้เสียเปรียบ จ้าวหลิงหลิงลดสายตามองของเหลวสีแดงซึ่งสาดกระเซ็นเกลื่อนพื้นด้วยท่าทีสุขุม นางมิได้หวาดเกรงแม้เพียงกระผีกริ้น โจรอ่อนหัดประเมินฝีมือของนางต่ำไปเสียแล้วจ้าวหลิงหลิงรุดจัดการชายชั่วช้าจนล้มระนาวราวต้นไม้ที่ถูกตัดโค่น ชายเหล่านั้นร้องครางเสียงระงมเฉกเช่นจักจั่นยามราตรี บ้างแขนขาด ขาหลุด ศีรษะกระเซ็น นางกำนัลและฉู่เยว่เฉินที่ยืนสังเกตการณ์ไม่ห่างเบิกตากว้างด้วยความพรึงเพริด ริมฝีปากระริกสั่นไปเสียหมดนะ...นาง เก่งกาจและป่าเถื่อนเพียงนี้เชียวหรือนัยน์ตารูปหงส์ตวัดเข้มมองฉู่เยว่เฉิน อีกฝ่ายที่ลืมกะพริบตาพลันสะดุ้งโหยงแทบเกิดลมจับ นางเร่งหลุบสายตาลงเดี๋ยวนั้น จ้าวหลิงหลิงแค่นหัวเราะผ่านลำคอสนมฉู่ ฝีมือเจ้าสินะ คงหมายให้ข้าถูกโจรจับตัวไปแล้วจงใจป้ายสีให้ข้าเสื่อมเสีย เจ้ายังอ่อนหัดไปร้อยปี!จ้

เวินเยี่ยนเฉินจับกายบอบบางให้พลิกกลับหันมาประจันหน้ากับตน เขาจดจ้องเข้าไปในดวงตาแวววาวดุจไข่มุกล้ำค่า พลางเลื่อนไล้ปลายนิ้วไปตามกรอบหน้างามด้วยความทะนุถนอม"ข้าเคยสัญญากับนางว่าจะดูแลและปกป้องเจ้า""นาง? พระองค์พูดถึงใคร"ริมฝีปากได้รูปยกโค้งบางเบา "ข้ารู้ว่ายามนี้เจ้ากำลังโกรธเกลียดข้า ถึงข้าพูดสิ่งใดออกไปก็เหมือนเป็นการแก้ตัว"จ้าวหลิงหลิงยิ่งฟังก็ยิ่งงุนงง "พระองค์หยุดเปล่งวาจาคลุมเครือและเอ่ยให้ชัดแจ้งเถิดเพคะ""วันพรุ่งข้ามีสิ่งหนึ่งจะมอบให้เจ้า การว่าราชการครั้งนี้ฮองเฮาจะเข้าร่วมด้วย""หา...""ข้าสัญญาจะคืนความยุติธรรมให้ตระกูลจ้าว แม้นานไปหน่อยแต่ข้าก็พยายามมันมาโดยตลอด"จ้าวหลิงหลิงดีดกายลุกพรวด "นี่พระองค์รู้ว่าหม่อมฉันคือคนตระกูลจ้าว""ข้ารู้นานแล้ว เจ้าเลิกเสียเวลาออกไปเสี่ยงเป็นเสียงตาย และพบหน้าบุรุษผู้นั้นเสียทีได้หรือไม่""หลายราตรีที่พระองค์มิได้มาที่นี่ รวมถึงที่ตำหนักสนม นี่พระองค์ลอบสะกดรอยตามหม่อมฉันหรือเพคะ" จ้าวหลิงหลิงเกิดโทสะ ทั้งที่นางมีใบหูซึ่งได้ยินสรรพสิ่งเป็นเลิศ ไยจึงไม่เคยสัมผัสได้ว