บทที่ 15 ความโปรดปรานอันจอมปลอม (2/2)

"ฝ่าบาท หม่อมฉันรู้สึกไม่สบายตัวเล็กน้อย เช่นนั้นต้องรบกวนพระองค์และสนมฉู่กลับไปก่อนเถิดเพคะ"

"เจ้าไม่สบายงั้นหรือ" หลังมือกว้างพลันเอื้อมแตะไปบนหน้าผากนูนเด่น

จ้าวหลิงหลิงผงะ ฉู่เยว่เฉินก็เช่นกัน เวินเยี่ยนเฉินกำลังแสดงละครไว้หน้าฉู่เยว่เฉินดุจดั่งโปรดปราน ทว่าการกระทำของเขาล้วนตรงกันข้าม แท้จริงคำพูดเมื่อครู่ก็เพียงประสงค์ปลุกเพลิงโทสะความหึงหวงของจ้าวหลิงหลิงก็เท่านั้น

ฉู่เยว่เฉินมิมีแก่ใจบากหน้าอยู่ต่อ นางรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก อาการร้อนรนของเวินเยี่ยนเฉินบ่งบอกอย่างชัดแจ้งว่าเขาโปรดปรานจ้าวหลิงหลิงเพียงใด เขาจงใจเมินนางอย่างออกนอกหน้า "เอ่อ...เช่นนั้นหากพี่หญิงประชวร หม่อมฉันก็ไม่อาจอยู่รบกวนเพคะ หม่อมฉันทูลลา"

เวินเยี่ยนเฉินหาได้เหลือบแลนางแม้เพียงหางตา เขาพยักหน้าอย่างขอไปที ฉู่เยว่เฉินรู้สึกคล้ายถูกกระแสอสนีบาตฟาดกระหน่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า หรือนางไม่อาจเป็นที่โปรดปรานของเขาได้จริง ๆ เดิมนางมิเคยอยากเป็นสนมของเขา มายามนี้กลับรู้สึกคล้ายถูกฉีกกระชากใบหน้าแล้วถูกหวดตีเสียจนเจ็บแสบ ร่างบอบบางหมุนกายจากไปเดี๋ยวนั้น ใบหน้าที่แย้มยิ้มเมื่อครู่ก็พลันหุบฉับ