All Chapters of สืบแค้นฮ่องเต้แสนร้ายกาจ: Chapter 1 - Chapter 10

"ตระกูลจ้าวรับราชโองการ" เสียงขันทีประกาศก้องพร้อมกองทหารนับร้อยวิ่งกรูเข้ามาปิดล้อมเรือนสกุลจ้าว ขณะเดียวกันรถม้าคันหนึ่งก็เพิ่งเคลื่อนตัวออกจากจวนโดยมิทันสังเกตถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้น ฮูหยินจ้าวหรือจ้าวหว่านถงพร้อมทั้งบุตรทั้งสองเร่งรุดออกมาหน้าลานกว้าง บ่าวไพร่วางงานในมือลงจ้าละหวั่น อกซ้ายของทุกคนต่างกระเพื่อมไหว เหงื่อเม็ดละเอียดผุดซึมขึ้นบนกรอบหน้ายามนี้แม่ทัพใหญ่จ้าวตงหยวนไม่อยู่เรือน เพราะบ้านเมืองเข้าสู่ช่วงเพลิงสงคราม เขาจึงเป็นทัพหน้ากรีธาเพื่อปกป้องแว่นแคว้น แล้วเหตุใดจู่ ๆ จึงมีราชโองการมาจ่อถึงหน้าประตูจวนได้กันเล่า หลังจากทุกคนมารวมตัวกันโดยพร้อมเพรียง ขันทีจึงเอ่ยถามด้วยสุ้มเสียงกึ่งเล็กแหลม "ฮูหยินเจ้า ไม่ทราบว่ามาครบทุกคนแล้วหรือไม่" จ้าวหว่านถงสัมผัสได้ถึงสังหรไม่ดี ความรู้สึกประหลาดใจเริ่มหนักหน่วงกลายเป็นหวาดระแวง จ้าวหว่านถงเป็นหญิงวัยกลางคนทว่าใบหน้ายังคงสะสวยเฉกเช่นดรุณีแรกแย้ม มิแปลกใจที่บุตรสาวทั้งสองจะหน้าตางดงามอนึ่งนางเซียนแดนสวรรค์นางเหลียวมองบุตรีข้างกาย และบุตรชายคนโตแช่มช้า แววตากระจ่างใสดุจไข่มุกราตรีสะท้อนความเจ็บปวดดั่งล่วงรู้ว่ากำลังจะเกิดอั

ผู้ใด!? ปล่อยข้า ปล่อยข้า ข้าจะไปหาท่านแม่และท่านพี่ ปล่อยข้า!ชายผู้นั้นรัดเอวคอดเอาไว้อย่างเหนียวแน่น ผู้คนล้วนแตกฮือด้วยความงุนงงนางเป็นใครงั้นหรือ ไยมาเอะอะอยู่ตรงนี้คงมิใช่ญาติตระกูลจ้าวกระมัง หากนางเข้าไปมีหวังคอขาดอีกคนแน่เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังอึงอลไปหมด บุรุษซึ่งยืนอยู่หน้าประตูผินหน้ากลับเชื่องช้า จ้าวหลิงหลิงสบดวงตาของเขาผ่านช่องว่างระหว่างผ้าแพรครู่หนึ่ง นางลดสายตามองของบางอย่างที่อยู่ในมืออีกฝ่าย พลางแดดิ้นดุจปลาขาดน้ำ ร่างระหงพยายามดิ้นรนทว่าไม่เป็นผลของสิ่งนั้น ของนั่น! คือของแม่ข้า ของพี่สาวข้า พี่ใหญ่ ๆ ท่านอยู่ที่ใด ฮื่อ สวรรค์ได้โปรดอย่าล้อเล่นกับข้า!...จ้าวหลิงหลิงทำได้เพียงตะโกนร่ำร้องภายในใจ เพราะริมฝีปากของนางถูกปิดเอาไว้ อยู่ ๆ ท้ายทอยของนางก็เกิดอาการเจ็บแปลบดั่งถูกตีกระหน่ำฮึก!...ทะ...ท่านแม่ ท่านพี่ นี่มันเกิดเรื่องอะไรกันภาพที่นางเห็นคือแววตาเย็นชาของบุรุษผู้นั้น เขาสวมกวานทองคำลายมังกรไว้บนศีรษะ ใบหน้าเกลี้ยงเกลาทว่าแววตาช่างเศร้าหมอง จ้าวหลิงหลิงกลับไม่คิดเช่นนั้น ประกายตาของเขาช่างเย็นชายิ่ง! นางจดจำใบหน้าหล่อเหลานี้ไว้ในก้นบึ้งของจิตใจ จู่ ๆ สติสั

จ้าวหลิงหลิงยิ้มบาง "ท่านพี่จี้หยวน ขอบคุณท่านมาก แต่ท่านไม่ต้องลำบากแล้วล่ะ ข้าคงไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่ออีกแล้ว ไม่นานข้าจะตามทุกคนไป"เริ่นเหมยถลาเข้ามา พลางร้องไห้โฮ "คุณหนู อย่าเอ่ยเช่นนี้เจ้าค่ะ ฮึก ฮื่อ...หากท่านไม่อยู่แล้วข้าเล่า ข้าจะอยู่กับใคร"จ้าวหลิงหลิงยกมือขึ้นลูบแก้มแม่นมของตน "แม่นม ท่านสามารถกลับไปที่บ้านเดิมของท่านได้ กลับไปใช้บั้นปลายชีวิตของท่าน ส่วนข้าอย่าได้ใส่ใจอีกเลย"เริ่นเหมยส่ายหน้าพัลวัน "ไม่เจ้าค่ะ หากคุณหนูจะไปที่ใด ข้าจะไปกับท่าน"ซางจี้หยวนถอนหายใจ เขาไม่รู้ควรทำเช่นไรแล้วจริง ๆ "เจ้าแน่ใจหรือหลิงหลิง เจ้าจะให้ครอบครัวของเจ้าถูกตราหน้าว่าเป็นกบฏทั้งที่ยังไม่รู้ตื้นลึกหนาบางอะไรเลยอย่างนั้นหรือ เจ้ากำลังทำให้ฮูหยินจ้าวและท่านแม่ทัพใหญ่ผิดหวัง ไยไม่ลองตรึกตรองดูดี ๆ หากเป็นข้า ข้าจะไม่มีวันยอมแพ้โดยที่ยังไม่ได้ทำสิ่งใดเลยเป็นอันขาด"จ้าวหลิงหลิงใจสั่นหวิว นางปิดเปลือกตาลงเนิบนาบ ทำราวกับสิ่งที่ซางจี้หยวนเอ่ยเปรียบดั่งอากาศธาตุ ทว่านางกำลังใคร่ครวญบางอย่างก็เพียงเท่านั้น ดูเหมือนคนทั้งสองถอยห่างจากนางแล้ว กระนั้นเมื่อจ้าว

"แม่นาง แม่นาง..."เสียงชายวัยกลางคนเอ่ยเรียกจ้าวหลิงหลิงสองสามครา นางจึงหลุดจากภวังค์เดี๋ยวนั้น"เถ้าแก่ ปิ่นนี่เท่าไหร่หรือ" นิ้วเรียวชี้ไปยังปิ่นสีเงินมิได้พิเศษมากทว่ากลับสะดุดตาของนางยิ่ง"อ่า...ท่านตาถึงจริงเชียว ปิ่นเหมยกุ้ยฮวานี้ ราคาเพียงห้าสิบอีแปะเท่านั้น แต่ทว่างดงามเฉกเช่นของราคาแพง ท่านลองดู" ชายเจ้าของร้านหยิบขึ้นและยื่นให้นางจ้าวหลิงหลิงรับมาจากนั้นพลิกมองซ้ายขวา เครื่องประดับนี่งดงามเกินราคาดังที่อีกฝ่ายยกยอจริงเสียงทุ้มเอ่ยจากทางเบื้องหลัง "เจ้าชอบหรือ หากชอบข้าจะซื้อให้""ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้าซื้อเอง"จ้าวหลิงหลิงหยิบก้อนตำลึงเงินขึ้นมา จากนั้นมอบให้กับเถ้าแก่ร้าน อีกฝ่ายยิ้มหน้าบานควานหาเงินทอนให้วุ่น"ไม่ต้องทอน"จ้าวหลิงหลิงเก็บปิ่นไว้ในสาบเสื้อ ชายเจ้าของร้านนิ่งงัน มองเหรียญตำลึงเงินในมือ"เอ่อ...ขอบคุณขอรับ" เขาตะโกนไล่หลัง ทว่าจ้าวหลิงหลิงกลับเดินห่างออกไปไกลลิบเสียแล้วซางจี้หยวนเร่งสับฝีเท้าตาม "หลิงเอ๋อร์เร่งร้อนไปไหน เจ้าต้องการสิ่งใดเพิ่มอีกหรือไม่ หากเจ้าชมชอบศิษย์พี่ผู้นี้จ

ไม่เคยมีผู้ใดระแคะระคายมาก่อนว่าแม่ทัพใหญ่จ้าวตงหยวนมีลูกแฝด จ้าวหลิงหวินเป็นแฝดพี่ร่างกายอ่อนแอ นางจึงไม่มีโอกาสได้ออกเที่ยวเล่นเฉกเช่นจ้าวหลิงหลิงยามที่จ้าวหลิงหลิงออกไปกับบิดา นางก็เพียงมาบอกเล่าเรื่องราวให้พี่สาวฝาแฝดของตนรับรู้เท่านั้น และเป็นเช่นนั้นเรื่อยมา ทว่าจ้าวหลิงหวินกลับมิได้น้อยใจต่อโชคชะตาของตนแต่อย่างใด ถึงไม่มีเหตุการณ์ล้างบางตระกูลจ้าว แฝดพี่เช่นนางก็มีอายุไม่ยืนยาวเท่าใดนัก ที่ยังประคองร่างกายจนถึงวัยปักปิ่นก็นับว่าปาฏิหาริย์ยิ่งแล้ว"เอ่อ...ฝ่าบาท ว่าแต่..." หร่านจิ้งเหยามองภาพที่ยังอยู่ในมืออีกฝ่ายด้วยความลังเล เขาไม่รู้ว่าแท้จริงผู้เป็นนายต้องการสิ่งใดกันแน่ ร้อยวันพันทศวรรษแทบไม่เห็นฮ่องเต้หน้าละอ่อนผู้นี้สนใจสตรีนางใด"ให้กงหนี่ว์รับนางเข้ามาในรอบห้าคน""หา...ฝะ...ฝ่าบาทพึงใจนางหรือพ่ะย่ะค่ะ" หร่านจิ้งเหยากะพริบตาปริบ ๆเวินเยี่ยนเฉินหยิบพู่กันและก้มหน้าต่อ เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย "อืม...ข้าอยากเห็นนางตัวเป็น ๆ เจ้าไปได้แล้ว""พ่ะย่ะค่ะ"หร่านจิ้งเหยาตอบรับด้วยความงุนงง กระนั้นในใจกลับโล่งอกอย่างน่าประ