Lahat ng Kabanata ng สืบแค้นฮ่องเต้แสนร้ายกาจ: Kabanata 11 - Kabanata 20

ถึงขั้นตอนของการตรวจสอบเรือนร่าง จ้าวหลิงหลิงเป็นคนสุดท้าย อาภรณ์ผืนบางบนกายถูกเปลื้องออกจนสิ้น ผิวขาวราวงาช้างพร้อมสัดส่วนโค้งเว้าเด่นชัดกระจะตาเสียจนสตรีด้วยกันยังต้องตะลึงค้าง กลิ่นหอมจาง ๆ ล่องลอยมาจากเรือนร่างงามระหงเฉกเช่นเดินอยู่ท่ามกลางมวลบุปผชาติเพราะจ้าวหลิงหลิงเชี่ยวชาญด้านการปรุงพิษศาสตร์แพทย์ บรรดาเครื่องหอมที่ช่วยให้กายมีกลิ่นจรุงดุจบุปผาจึงมิยากแต่อย่างใด แม้นางมักจับดาบง้างธนูอยู่เป็นนิจ กระนั้นกลับมิเคยละเลยเรื่องบำรุงตนเอง"นะ...นี่เจ้า งดงามยิ่ง กลิ่นนี่เป็นกลิ่นกายเฉพาะตัวงั้นรึ ไยจึงหอมนัก"จ้าวหลิงหลิงมองตอบด้วยสีหน้าเย็นชา "เจ้าค่ะ ข้าสามารถปรุงเครื่องหอมชำระกายให้สามารถติดทนไปยันชาติหน้า หากท่านชมชอบไว้เข้ารอบคัดเลือกห้าคนข้าจะทำให้ดีหรือไม่"อีกฝ่ายผงะ วาจาของนางช่างเยือกเย็นดุจยืนท่ามกลางหิมะ ซ้ำยังมีสุ้มเสียงแข็งกระด้างเฉกเช่นน้ำแข็ง "เจ้า ปรับปรุงวาจาเสียหน่อย หากเอ่ยเช่นนี้ต่อพระพักตร์ฝ่าบาทคงได้ศีรษะหลุดจากบ่า""ขออภัยเจ้าค่ะ ข้าจะพยายาม"กงหนี่ว์ส่ายศีรษะ กระนั้นร่างกายของจ้าวหลิงหลิงดุจเซียนสตรี งดงามจนไร้ที่

 ณ ห้องหอสีชาดจ้าวหลิงหลิงกวาดสายตามองบรรยากาศโดยรอบผ่านผ้าแพรผืนบาง เดิมทีนางคิดว่าตนมิได้กริ่งเกรงเขาแต่อย่างใด กระนั้นหัวใจของนางที่ยังกระเพื่อมไหวดันมิยอมสงบแม้สักเสี้ยวเสียงเยื้องย่างใกล้เข้ามาทุกขณะ จ้าวหลิงหลิงใจเต้นระรัว กระทั่งผ้าผืนบางถูกเลิกขึ้นจนสุด"เงยหน้าขึ้น" เสียงทุ้มเปล่งออกมาเย็นชาดุจเหมันตฤดูจ้าวหลิงหลิงรู้สึกประหม่า นางแหงนใบหน้าขึ้นเนิบช้า ดูเหมือนการเคลื่อนไหวของนางไม่ทันใจเขาเอาเสียเลย มือหยาบระคายจึงคว้าหมับไปยังปลายคางโค้งมน จากนั้นจึงช้อนใบหน้างดงามดุจหยกขาวเพื่อประจันหน้ากับตน ทั้งสองสบสายตาดั่งช่วงเวลาหยุดหมุน หัวใจของบุรุษเต้นเร้าโครมคราม จ้าวหลิงหลิงล้วนไม่ต่างกันเหมือนยิ่งนัก ไยพวกนางจึงมีหน้าตาที่ละม้ายคล้ายกันดุจเป็นคนคนเดียวกัน"เฟิงหลิงหลิง เจ้ามีพี่น้องหรือไม่"จ้าวหลิงหลิงใจกระตุกวูบ เมื่อถูกกระตุ้นต่อมความเคืองขุ่น กระนั้นนางกลับกลืนน้ำลายหนืดเหนียวเพื่อกดข่มอารมณ์เอาไว้"ไม่มีเพคะ"ริมฝีปากได้รูปหยักลึกเป็นรอยยิ้มหนึ่งฝั่ง "เจ้าคงไม่ได้คิด

จ้าวหลิงหลิงตัดสินใจกระโจนเข้าไปยังบานหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้ยังห้องสรงน้ำ นางเร่งปลดอาภรณ์สีเข้มให้พ้นกาย พร้อมกระดาษที่เพิ่งได้รับมาจากซางจี้หยวน จากนั้นนำไปซ่อนไว้ในตู้ไม้สักด้วยท่าทีรีบรน แล้วจึงสับเท้าเป็นระวิงข่มใจหย่อนร่างเปลือยเปล่าลงน้ำทั้งที่ยังเย็นเยียบโอ๊ย!...เย็นเป็นบ้าใบหน้างามเหยเก นางพยายามปรับลมหายใจให้เป็นปกติ เสียงบานประตูแง้มออกผะแผ่ว จ้าวหลิงหลิงได้ยินเสียงเยื้องย่างด้วยท่วงท่าสบายอารมณ์"เฟิงเฟย เจ้าอยู่ที่ใดหรือ""เอ่อ...ฝะ...ฝ่าบาทเพคะ ขอประทานอภัย หม่อมฉันคิดว่ายังไม่ถึงยามซวีพระองค์จะยังไม่เสด็จมา..."ขณะที่น้ำเย็นดุจหิมะแรกร่วงหล่น ทว่าจิตใจของนางกลับร้อนรุ่มดั่งเปลวเพลิงลุกท่วมจนมอดไหม้ริมฝีปากได้รูปกระตุกเบา "อ่า...เฟิงเฟยใส่ใจข้าถึงเพียงนี้"จ้าวหลิงหลิงใจเต้นระรัว นางได้ยินเสียงฝีเท้าของเขาเยื้องย่างใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ"ฝ่าบาท อย่าเพิ่งเข้ามานะเพคะ หม่อมฉันยังไม่เรียบร้อย""หึ!..."ดูเหมือนไม่ทันการณ์แล้ว ลมหายใจอุ่น ๆ เป่ารดใบหูและลำคอระหงลามไล่ลงมาเสียจนข

จ้าวหลิงหลิงนั่งพิเคราะห์ข้อความในกระดาษแผ่นเล็กที่ซางจี้หยวนส่งให้ในวันนั้นซ้ำไปซ้ำมา เรียวคิ้วดุจกระบี่เคลื่อนเข้าหากันแทบผูกเป็นปม มือสวยเนียนละเอียดยกชาถ้วยเล็กขึ้นแช่มช้าพลางเป่าลมเย็นเพื่อขับไล่ไอระอุ ริมฝีปากสีกุหลาบจรดดื่มละเลียดชิมขณะขบคิด ยิ่งนางแสดงอาการเยือกนิ่งมากเท่าใด ความงดงามและน่าเกรงขามก็พลันสะท้อนออกมาเสียจนบรรดานางกำนัลล้วนไม่กล้าแหงนหน้ามอง จ้าวหลิงหลิงมิทันรู้ตัวด้วยซ้ำว่ากำลังมีคนผู้หนึ่งย่างกรายเข้าใกล้ตน เพราะตกอยู่ในภวังค์ชั่วขณะหนึ่ง  เนื้อหาในกระดาษแผ่นเล็กระบุเพียงว่า เกี่ยวข้องกับตระกูลฉู่ หลายเดือนมานี้นางจึงลอบสืบเรื่องราวของตระกูลฉู่มาโดยตลอด ใต้เท้าฉู่มีบุตรชายหนึ่งคนนามว่าฉู่เฉิงจิ้น และบุตรสาวนามว่าฉู่เยว่เฉิน ซึ่งจ้าวหลิงหลิงเคยพบหน้าอีกฝ่ายแล้วเมื่อคราคัดเลือกสนม นางมีคนรักหนึ่งคนคือ ต่งรุ่ยเหวิน กระนั้นกลับเป็นพวกไม่เอาไหน ใช้เส้นสายเพื่อเข้ารับราชการยศต่ำต้อยในวังหลวง ซ้ำยังคบหากันลับ ๆ ใต้เท้าฉู่หรือฉู่ซุนห่าวคือผู้ส่งรายงานเรื่องกบฏของแม่ทัพจ้าวต่อฮ่องเต้องค์ก่อน เพราะฉู่เฉิงจิ้นคือ

เมฆาเคลื่อนคล้อยบนผืนนภา สายลมระรื่นทรงพลังพัดแผ่วผ่านความอนธการเบื้องหน้า ร่างระหงงามประณีตดั่งลูกรักของสวรรค์ ผิวพรรณใต้แสงดาวผ่องกระจ่างราวหลิวหลีเนียนใส ทว่าคิ้วเรียวกับนัยน์ตาหงส์คู่นั้นช่างหมองเศร้าชอบกล นานมากแล้วที่นางยังติดอยู่ในสถานะฮองเฮา การติดต่อกับซางจี้หยวนก็ล้วนลำบากมากขึ้น เหตุใดตำหนักของนางจึงมีบรรดาองครักษ์เพิ่มอีกเป็นเท่าตัว เวินเยี่ยนเฉินคงมิได้ระแคะระคายกับตัวตนอันแท้จริงของนางเข้ากระมัง จ้าวหลิงหลิงได้ยินเสียงฝีเท้าดังจากทางเบื้องหลัง ร่างระหงหมุนตัวกลับทันควัน ทว่าการเคลื่อนไหวของนางนั้นช้ากว่าผู้มาเยือนหนึ่งก้าว แขนแกร่งโอบกระชับรอบเอวคอด พลันดึงร่างเพรียวบางกระตุกรั้งแนบกาย "ฝ่าบาท! ทำอันใดเพคะ ปล่อยหม่อมฉัน" จ้าวหลิงหลิงพยายามผละห่างจากบุรุษร่างสูง แต่ดูเหมือนยิ่งขัดขืนเขากลับยิ่งรัดแน่นประหนึ่งอสรพิษร้าย"หลิงหลิง" เสียงทุ้มเอ่ยนามของนางออกมาโดยตรง ปกติแล้วเขามักเรียกนางว่าฮองเฮา ดูเหมือนห่างเหินกระนั้นนางกลับมิรู้สึกสะท้านใด ทว่ายามนี้เวินเยี่ยนเฉินกำลังกวาดสายตาสำรวจใบหน้าของนางดั่งกำลังค้นคว้าบางสิ่ง