All Chapters of หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ: Chapter 101 - Chapter 110

“พ่อขอพูดตามตรง บัดนี้ตระกูลเสวียนเรากำลังย่ำแย่ มีเพียงเจ้าเท่านั้นที่จะช่วยครอบครัวของเราได้” เสนาเฒ่าตีหน้าเศร้าหวังใช้ความน่าสงสาร ทำให้นางใจอ่อนยอมช่วยเหลือ“เข้าเรื่องเลยดีกว่าเจ้าค่ะ” หญิงสาวนั่งตัวตรงรู้สึกเบื่อและรำคาญเป็นที่สุด จนแล้วจนรอดก็ไม่พ้นหวังแต่จะพึ่งพาแต่ผู้อื่น“คือครอบครัวเราเป็นหนี้เถ้าแก่หวงห้าแสนตำลึง ถ้าไม่คืนภายในเดือนนี้จะต้องส่งพี่เจ้าให้ไปเป็นเมียเถ้าแก่ ถือว่าช่วยพ่อเถอะนะ อนาคตของเสวียนหลันขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว” ตอนนั้นเขาไม่มีทางเลือก ต้องหาเงินจำนวนมากเพื่อช่วยให้เสวียนไป๋รอดจากคดี ทว่าไม่รู้คนใหญ่คนโตที่ไหนยื่นมือเข้ามาสอด เงินที่ตนเสียไปกลับสูญเปล่า ทั้งบุตรชายยังต้องโทษหนักถูกเนรเทศไปที่ห่างไกลห้ามกลับเข้าเมืองหลวงตลอดชีวิต“อะไรนะเจ้าคะ นี่ท่านเอาข้าไปขายให้เถ้าแก่หวงบ้ากามนั่นน่ะหรือ ท่านเสียสติไปแล้วหรือ” นางเพิ่งรู้เดี๋ยวนี้เองว่าบิดาเอาตนไปขาย เหตุใดจะต้องเป็นนางที่ต้องเสียสละด้วยเล่า ทำไมไม่ใช่นังหนี่เซียนมันต่างหากที่สมควรถูกขาย“ก็ข้าไม่มีทางเลือก ใครใช้ให้เจ้าไม่รู้จักประหยัดใช้เงินฟุ่มเฟือย ให้คัดเลือกสนมก็ดันทำเสียเรื่อง เคยรู้หรือไม่ว่าบ้

สิ่งที่เสวียนหลันได้รับต่างกันราวฟ้ากับเหว เกี้ยวเจ้าสาวถูกพาเข้าไปทางลัดเข้าประตูหลังตำหนักอ๋อง หลังจากนั้นมัวมัวได้พานางไปรอในห้องหอภายในเรือนเล็กหลังหนึ่ง และอยู่ห่างเรือนท่านชายมากกว่าเรือนภรรยาทุกคน ทั้งหมดนี้เป็นคำสั่งของฉีอ๋องที่ไม่พอใจสตรีผู้นี้ จึงไม่อยากให้อยู่ใกล้หูใกล้ตา เห็นแล้วพานทำให้ขุ่นเคืองเสวียนหลันได้แต่ทนกล้ำกลืนฝืนไม่ให้น้ำตาไหล นางมองผ่านผ้าปิดหน้าเจ้าสาวผืนบาง นี่น่ะหรือเรือนที่ตนต้องอยู่ไปตลอดชีวิต ไม่ต่างอะไรเลยกับเรือนคนใช้ ข้าวของเครื่องใช้ล้วนเป็นของธรรมดาทั่วไปเหนือสิ่งอื่นใดสิ่งที่ทำให้เสวียนหลันสมเพชตนเองมากที่สุด คืนเข้าหอของนางและท่านชายที่ควรจะหวานชื่น กลับกลายเป็นนางที่ต้องนั่งรอจนถึงรุ่งเช้าแต่กลับไม่พบแม้แต่เงาของเจ้าบ่าวณ ร้านขายผ้าและชุดสำเร็จรูปที่ใหญ่ที่สุดในเมืองหลวง “ลูกว่าสีม่วงเหมาะกับท่านแม่ที่สุดขอรับ” เด็กน้อยซึ่งกำลังเลียนแบบท่าทางของบิดา มือเล็กนั้นลูบคางตนเองวางท่ารับกับบัณฑิตกำลังใช้ความคิดอย่างหนัก“เช่นนั้นเครื่องประดับเอาชุดนี้ถึงจะเข้ากับชุด”“ท่านพ่อรองเท้าคู่นี้ดีหรือไม่”“อืม ไม่เลวเจ้าเลือกได้ดี”สองพ่อลูกเข้าขากันได้ดีห

นับตั้งแต่แต่งเข้าวังอ๋องเสวียนหลันไม่เคยมีความสุขเลยสักวัน ท่านชายมิเคยมาหานางสักครั้ง ในวังอ๋องแห่งนี้เต็มไปด้วยสตรีของท่านชายหลายสิบนาง คนหนึ่งออกไปคนใหม่ก็เข้ามาแทนที่ไม่มีหยุดหย่อน ลำพังแค่ให้ทันเล่ห์เหลี่ยมเหล่าอนุภรรยาคนอื่นก็แทบจะเอาตัวไม่รอด จึงไม่รู้เลยว่าเวลานี้บุคคลที่นางเกลียดและชิงชังมากที่สุด กลับได้รับในสิ่งที่นางอยากจะเป็นซ้ำร้ายไปกว่านั้นนางไม่มีบ้านให้กลับอีกต่อไป กลับไปอยู่กับมารดาที่บ้านเดิมก็ยิ่งน่าอับอาย ทรัพย์สมบัติก็มาถูกริบคืนหมด ให้อยู่อย่างคนไม่มีจะกินมันเกินกว่าจะทนอยู่ได้ จึงได้แต่ต่อสู้กับเหล่าสตรีทั้งหลายภายในวังอ๋องแห่งนี้ เพื่อความอยู่รอดดีกว่าไปอดตายข้างนอก โดยที่ไม่รู้ว่าหนทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร แต่อยู่ที่นี่อย่างน้อยก็มีที่ให้ซุกหัวนอนมีคนคอยรับใช้ไม่ต้องทำงานเองด้านตระกูลเสวียนหลังจากส่งเสวียนหลันไปเป็นภรรยารองได้ไม่กี่วัน ก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝัน ทหารหลวงบุกเข้าจับกุมตัวเข้ารับโทษหนัก เสวียนเยว่ยักยอกทรัพย์จากคลังหลวงนำไปขายให้กลุ่มคนใต้ดิน ทรัพย์สิน ตำแหน่ง จวนตระกูลเสวียนถูกริบคืนคลังหลวงทั้งหมด เสวียนเยว่จึงต้องไปใช้ชีวิตบั้นปลายวัยห้าสิบใ

เจ้ากรมอาญาสั่งคนเร่งให้ตรวจสอบข้อเท็จจริงเป็นการด่วน นึกย้อนกลับไปเมื่อสองวันก่อนหน้า เขาถูกเรียกตัวเข้าวังหลวงเป็นการด่วน ทำให้เจ้ากรมอาญารู้ซึ้งแล้วว่านายท่านเซี่ยเป็นผู้ที่ไม่ว่าใครก็แตะต้องได้ยากยิ่งย้อนกลับไปเมื่อสองวันที่แล้ว“เชิญท่านเจ้ากรมอาญาด้านในขอรับ ฝ่าบาททรงรอท่านอยู่ก่อนแล้ว” กงกงคนสนิทออกมาต้อนรับเชิญให้ท่านเจ้ากรมเข้าพบฮ่องเต้ตามรับสั่ง เขาเดินนำอีกฝ่ายเข้าไปด้านในห้องทรงงาน ก่อนที่เจ้าตัวจะถอยห่างออกไปยืนอยู่ด้านข้างประจำที่ของตน“ถวายบังคมฝ่าบาท” เจ้ากรมอาญายกมือขึ้นประสานกันเหนือศีรษะ ก่อนจะโค้งตัวทำความเคารพเจ้าแผ่นดิน“ทำตัวตามสบายเถอะเจ้ากรมจาง”“ขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ”“ที่เราเรียกท่านมาในวันนี้ เราอยากให้ท่านดูแลคดีนี้เป็นพิเศษสักหน่อย”หลังจากพูดจบกงกงได้นำม้วนรายงานส่งให้เจ้ากรมอาญาอย่างรู้งาน เจ้ากรมจางเปิดอ่านกลับต้องขมวดคิ้ว เพราะนั่นเป็นคดีที่กำลังโด่งดัง อีกทั้งท่านชายฉีเพิ่งมอบหลักฐานสำคัญให้ตนเมื่อเช้านี้เอง หูตาฝ่าบาทช่างรวดเร็วและกว้างไกลโดยแท้“ท่านจำเรื่องเหตุการณ์ในงานล่าสัตว์ครั้งนั้นได้หรือไม่” พระองค์ไม่อยากจะรื้อฟื้นเรื่องราวเก่า ๆ ขึ้นมาอีก เ

เจ้ากรมอาญาได้แท่งหมึกมาไว้ในมือ เขาหักมันออกเป็นสองท่อนและยังบีบจนมันแตกละเอียด ก็พบว่ามีแผ่นทองเล็ก ๆ สลักชื่อร้านไว้จริง ท่านเจ้ากรมจึงส่งต่อให้ฉีอ๋องดูด้วยตาตนเอง “เอาเป็นว่าเรื่องนี้ต้องขออภัยนายท่านเซี่ย รับรองข้าไม่ปล่อยผ่านอย่างแน่นอน คดีนี้จะต้องมีคนรับผิดชอบ” ท่านชายฉีเกือบทำให้เขาเดือดร้อนแล้ว เจ้ากรมอาญาปรายตามองอีกฝ่ายอย่างไม่ชอบใจนัก“ขอบคุณขอรับที่ให้ความเป็นธรรมกับข้า ไหน ๆ ก็มาถึงกรมอาญาแล้ว ข้าน้อยอยากจะขอร้องเรียนสักเรื่องขอรับ เดิมทีหีบห่อนี้เป็นตัวอย่างสินค้าแบบใหม่ของทางร้าน กำลังจะผลิตออกมาขายช่วงปลายเดือนนี้ ทว่าขนาดและรูปแบบไม่ได้มาตรฐานทางเราจึงยกเลิกต้นแบบนี้ทิ้งไป แสดงว่าต้องมีคนที่ต้องการให้ร้าย ข้าอยากให้จับคนผู้นั้นมาลงโทษให้หนักขอรับ”“แน่นอน ท่านไม่ต้องห่วงข้าจะจัดการให้อย่างแน่นอน” เจ้ากรมอาญารับปากหนักแน่น พร้อมให้ความเป็นธรรมจับผู้กระทำผิดมาลงโทษ“ขอบคุณท่านเจ้ากรมขอรับ”“ในเมื่อไม่มีอะไรแล้ว ข้าต้องขอตัว” ฉีอ๋องเดินออกไปด้วยสีหน้าเคร่งเครียด ไม่ต่างอะไรกับบุตรชายที่เร่งรีบเดินตามหลังไปติด ๆฉีเยี่ยนกำพัดในมือแน่น หนี่เซียนเจ้าทำข้าเจ็บแสบนัก โกรธแ