All Chapters of หวนคืนอีกคราสตรีร้ายขอกลับใจ: Chapter 81 - Chapter 90

“เจ้ามาทำอะไรที่นี่” ชายหนุ่มได้ยินว่าบุตรชายไม่สบายนอนป่วยมาตั้งแต่เช้า เขาเองก็เพิ่งกลับจากตรวจสินค้า จึงแวะมาดูอาการเสียหน่อยหากไม่ดีจะได้เรียกท่านหมอให้มาตรวจอีกครั้ง แต่ไม่คิดว่าจะได้เห็นภรรยานั่งเฝ้าไข้ด้วยตนเอง คราแรกคิดว่าตนเองตาฝาดเสียอีก“หมิงเอ๋อร์ป่วย ข้าเป็นแม่ก็ต้องมาเฝ้าไข้เขาสิเจ้าคะ” หญิงสาวส่งค้อนให้สามีพลางเช็ดน้ำตาออกให้เรียบร้อย หลายวันมานี้เขาพูดดีกับนางตลอด จึงคิดว่าเขาอาจจะเลิกอคติ ที่ไหนได้ก็ยังคงไม่ไว้ใจกันเช่นเดิมหรือนี่“เรื่องนั้นข้ารู้ ที่ข้าถามหมายถึงดึกป่านนี้แล้วเจ้าควรกลับไปพัก มิใช่มานั่งเฝ้าไข้ บ่าวไพร่เรือนนี้เป็นอะไรกัน ไล่ออกให้หมดดีหรือไม่” ชายหนุ่มไม่สบอารมณ์เท่าใดนัก นางเองก็ควรจะพักผ่อน ตกน้ำครานั้นท่านหมอย้ำนักย้ำหนาให้พักผ่อนมาก ๆ ร่างกายแช่น้ำเย็นนานเกินไปจึงไม่สมควรหักโหมฝืนกำลัง กี่ครั้งแล้วที่นางไม่เคยดูแลตนเองให้ดีเลยสักครั้ง “อย่าเสียงดังสิเจ้าคะ หมิงเอ๋อร์เพิ่งหลับไปได้ไม่นาน อีกอย่างข้าเป็นคนไล่พวกนางไปเอง ท่านห้ามไล่ใครทั้งนั้น” เสวียนหนี่ชักสีหน้าใส่ จะเป็นเขาเองหรือไม่ที่ก่อกวนการพักผ่อนของบุตรชาย กว่าจะกล่อมให้หมิงเอ๋อร์หลับได้

เสวียนหนี่วางตะเกียบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นซับปากตนเองให้สะอาด ก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะไปอีกฝั่งเข้าหาคนตัวโต ทันทีที่เข้าถึงตัวสามีสองมือประกบจับใบหน้าคมไว้แน่นนางก็ไม่เคยทำเสียด้วยสิ ไม่รู้เซี่ยอวิ๋นจะชอบหรือเปล่า ปลายเท้าเขย่งขึ้นเพื่อให้ความสูงได้ระดับ แล้วประทับจูบที่ข้างแก้มเซี่ยอวิ๋นเบา ๆ ซ้ายและขวา ทำเอาอีกฝ่ายอึ้งทำอะไรไม่ถูกได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อ“ตั้งใจทำงานนะเจ้าคะ”“อืม” ชายหนุ่มพยักหน้าเบา ๆ เม้มปากไว้แน่น พยายามไม่แสดงอะไรออกทางสีหน้า หากสังเกตให้ดีจะพบว่าใบหูเขาเริ่มแดงมากขึ้นเรื่อย ๆ ใครจะไปคิดว่านางจะทำมากกว่าการเดินไปส่งเขาขึ้นรถม้า นางจะทำให้เขาหลงมากแค่ไหนกัน ทุกวันนี้ก็เหมือนคนโง่ให้ผู้อื่นหัวเราะเยาะอยู่แล้ว“ท่านแม่ไม่ยุติธรรมหอมแต่ท่านพ่อ หอมลูกด้วยสิขอรับ” เขาก็อยากให้ท่านแม่หอมบ้างเช่นกันนี่นา“ได้สิ แม่จะหอมให้แก้มแตกไปเลย” เสวียนหนี่หัวเราะคิกคัก ขบขันสองพ่อลูกไม่มีใครยอมให้กันเลย กระนั้นกลับเป็นนางเองที่ดูมีความสุขมากกว่าใครเซี่ยอวิ๋นยืนมองแม่ลูกหยอกล้อกันด้วยความสุข ภาพเหล่านี้เขาไม่อยากให้มันเลือนหาย ตั้งแต่รอดตายจากการตกน้ำครั้งนั้น นางเปลี่ยนไปมากราวกับเป็นคนละ

เสวียนหนี่เดินอมยิ้มไปตลอดทาง เมื่อก่อนเขาก็เป็นเช่นนี้คอยสังเกตและจดจำสิ่งที่นางชอบ แต่เพราะเป็นคนไม่ค่อยพูดจึงมองว่าเขาเฉยเมย ดูอย่างตอนนี้สิ เซี่ยอวิ๋นให้ลูกขี่คอ ส่วนนางก็ได้ร่างกายใหญ่โตของเขาคอยกันผู้คนมิให้เดินชน“ข้าให้คนหาที่ไว้แล้ว เราไปตรงโน้นกันเถอะ” ชายหนุ่มโอบไหล่ภรรยาพร้อมกับรั้งให้นางเดินตาม ด้วยต้องการที่ค่อนข้างเป็นส่วนตัวผู้คนไม่พลุกพล่าน เขาจึงให้คนมาติดต่อจองพื้นที่กับอารามวัดไว้ก่อนแล้ว“ขอบคุณนะเจ้าคะ” ขอบคุณที่ไม่ว่าเวลาใดเขาก็ยังคงนึกถึงแต่นางอยู่เสมอนางเพิ่งรู้ ว่าการรักคนที่เขารักเรามันจะมีความสุขมากเช่นนี้ อยากรู้เหลือเกินเซี่ยอวิ๋นรักนางตั้งแต่เมื่อไร และรักได้อย่างไร ทั้งที่นางและเขาไม่เคยรู้จักกันมาก่อนด้วยซ้ำ“อันใดของเจ้า ข้าทำเพราะห่วงลูกว่าจะรู้สึกอึดอัดหรอกนะ มิใช่เพราะเจ้าเสียหน่อย” พูดไปแล้วก็อยากตบปากตนเองเหลือเกิน ก็เพราะเป็นเช่นนี้เสวียนหนี่นางถึงได้เกลียดขี้หน้า ทั้งที่จะพูดกับนางดี ๆ ก็ได้แต่ก็ไม่ทำ“เจ้าค่า ห่วงลูกก็ห่วงลูก ข้ามิได้ว่าอะไรเสียหน่อย หมิงเอ๋อร์มาจับตรงนี้สิลูก” นางมิได้คิดมากหรือใส่ใจกับคำพูดของสามี เข้าใจดีเขาก็แค่พูดแก้เขิน

“ท่านแม่คืนนี้ลูกขอกลับไปนอนที่ห้องนะขอรับ” ทันทีที่ลงจากรถม้า เจ้าตัวน้อยรีบบอกความต้องการของตนเอง ข้อตกลงของท่านพ่อน่าสนใจเขาจึงยอมผิดสัญญา“สัญญากับแม่แล้วมิใช่หรือคืนนี้เราจะนอนด้วยกัน” นางอุตส่าห์เตรียมนิทานเอาไว้ตั้งหลายเรื่อง คิดเอาไว้ว่าจะอ่านให้ลูกฟังก่อนนอน แต่เจ้าตัวกลับเปลี่ยนใจเสียได้“วันนี้ไม่สะดวกขอรับ ลูกยังไม่ได้ทบทวนบทเรียนที่ท่านอาจารย์สอน พรุ่งนี้ท่านอาจารย์จะทดสอบบทเรียนตอนเช้าขอรับ” ความเป็นจริงแล้วเขามิได้มีบทเรียนให้ทบทวนอย่างที่กล่าวอ้าง เพียงแต่ตกลงกับท่านพ่อเอาไว้แล้ว จะไม่รบกวนท่านแม่เป็นเวลาสามคืน แลกกับการที่ตนไม่ต้องดื่มยาบำรุงขม ๆ นั่นอีกต่อไปลูกขอโทษนะขอรับท่านแม่เด็กน้อยได้แต่กล่าวขอโทษมารดาในใจ ถึงจะเป็นเหตุผลง่าย ๆ ที่ตนยอมผิดสัญญา แต่ว่า... ยานั่นมันขมเสียจนน่าขนลุกเชียวล่ะแม้จะรู้สึกเสียดายที่ไม่ได้อ่านนิทานให้บุตรชายฟังอย่างที่ตั้งใจ แต่ก็ไม่อยากจะรบกวนการเรียนเขา ไว้เรื่องอ่านนิทานนางเก็บเอาไว้อ่านวันหลังก็ได้ไม่เป็นไร หลังจากไปส่งบุตรชายที่เรือนนอน เสวียนหนี่จึงเตรียมตัวเพื่อจะพักผ่อนบ้าง แต่เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเนื้อตัวตนเองสกปรกเกินไป อาบน้ำ

ใครเลยจะไปคิดว่านางจะอาจหาญถึงขั้นผงกศีรษะขึ้น ใช้หน้าผากตนเองกระแทกเข้าใส่อีกฝ่ายเต็มแรง“เมื่อครู่เจ้าพูดว่าอะไรนะ” ชายหนุ่มถึงกับหยุดชะงักได้สติ แต่มิใช่เพราะแรงกระแทกเมื่อครู่แต่เป็นคำพูดของนางต่างหาก เมื่อครู่ไม่ได้หูฝาดไปใช่หรือไม่“ข้าบอกให้ท่านหยุด” หญิงสาวตอบไม่เต็มเสียงนัก ด้วยกระแทกไปเต็มแรงทำให้รู้สึกเจ็บหน้าผากไม่น้อย ได้แต่ใช้มือลูบจุดที่เจ็บที่สุดปรอย ๆ มิใช่ว่ามันปูดบวมแล้วหรือ นางถึงได้ปวดตุบ ๆ เช่นนี้“ไม่ใช่คำนี้”“อ่ะ เออ.. อวิ๋นเฉิง” หญิงสาวหน้าม้านไปอีกทาง นางเรียกดี ๆ แล้วเขาไม่สนใจ ก็เลยหลุดเรียกชื่อเล่นเขาไปน่ะสิ“เรียกอีกครั้งได้หรือไม่” นามนี้มีเพียงท่านแม่และนางเท่านั้นที่รู้ เมื่อก่อนเขาอยากให้เรียกมากแค่ไหนเสวียนหนี่ไม่เพียงไม่ทำตาม นางมักจะเรียกเขาว่านายท่านเซี่ย ทำสิ่งตรงกันข้ามที่เขาต้องการ“อวิ๋นเฉิง อื้อ”ปากอวบอิ่มถูกฉกชิมอีกครั้งทันทีที่พูดจบ ปลายลิ้นร้อนควานหาความหอมหวาน อีกทั้งเอวสอบได้เริ่มขยับโยกอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีความรุนแรง ไม่บังคับฝืนใจ ทุกท่วงท่าอิริยาบถเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เร่าร้อนและเรียกร้อง“อ่าห์” เสวียนหนี่เองที่พอมีอารมณ์ร่วม นางไ