Semua Bab เมียเสี่ย: Bab 21 - Bab 30

“หมายความว่ายังไงคะ” อารยาคิดตาม ไม่กล้าถาม เห็นว่าเสี่ยเงียบไปนาน ก็เริ่มรู้สึกไม่ดี “มีคนอยากให้เราหย่ากัน เพราะหุ้นบริษัทนั้นเป็นชื่อเธอ ฉันโอนเป็นชื่อเธอ ก่อนที่จะฝากให้เธอเข้าทำงาน ตอนแรกตั้งใจให้เธอเรียนรู้งานบริหาร เพราะเธอดูมีความรู้ด้านการสร้างบ้านมากพอสมควร ซึ่งฉันไม่มีเลย ฉันอยากให้เธอดูแลบริษัทนั้น แต่เหมือนคนที่นั่นจะไม่อยากให้เธอเป็นผู้บริหาร” อัครราชถอนหายใจอีกครั้ง ก็มีไม่กี่คนหรอกที่ไม่อยากให้เธอเป็นผู้บริหาร คนแรกก็ชัชกรณ์ที่มีหุ้นของบริษัทเกือบ 40% เขาอยากขึ้นเป็นผู้บริหาร เพราะหุ้นของบริษัทเริ่มดีดตัวขึ้นสูงจนมีราคา คนที่สองคือกรรณิการ์ที่เธอเคยบอกเขามาตลอดว่าถ้ามีเงินซื้อหุ้นคืน เธออยากได้บริษัทของสามีคืนกลับไปดูแลเอง แต่เขาเกิดเปลี่ยนใจทันทีที่รู้ว่าอารยาชอบงานนี้ เขาหวังให้ที่นั่นเป็นของเธอ และทำทันทีที่คิดได้ โดยไม่สนใจว่าก่อนหน้านั้นทั้งสองคนขอร้องให้เขาขายหุ้นให้ เพราะแบบนี้ละมั้ง ทั้งสองคนจึงอยากให้เขากับเธออย่ากัน หุ้นพวกนั้นจะเป็นสิทธิ์ขาดของอารยา และเธอเล่นงานง่ายกว่าเขามาก “ถามไอซ์หรือยังว่าอยากได้หรือเปล่า ไอซ์แค่อยากเป็นอินทิเรีย ไม่ไ

อารยาอยู่คุยกับท่านอีกสักพัก ก็ขอตัวออกไปช่วยพี่วารีทำอาหารเย็น ปล่อยให้ท่านกับเสี่ยคุยกันต่อ แต่ก่อนจะออกไป เธอแอบยืนฟังอยู่หน้าห้องสักพักว่าท่านกับเสี่ยจะคุยอะไร เมื่อรู้ว่าไม่เกี่ยวกับเธอ ก็รีบไปช่วยพี่วารีทันที “ไอซ์ไม่ต้องมาช่วยพี่ทุกครั้งที่มาก็ได้นะ” วารีน้องเล็กของบ้านพูดอย่างเกรงใจ ขณะยืนหั่นหมูเพื่อทำกับข้าวอยู่ข้างๆอารยาที่ทำหน้าที่หั่นผัก อารยาอายุน้อยกว่าก็จริง แต่ตามศักดิ์แล้วเธอเป็นพี่สะใภ้ แอบเกรงใจนิดๆ ที่ใช้งานเมียพี่ชายแบบนี้ “ไอซ์มีเรื่องอย่างจะถามพี่วาค่ะ” “เรื่องของพี่ขุน?” “ค่ะ พี่วาทราบไหมคะ ว่าระหว่างคุณขุนกับคุณกรีน มีความสัมพันธ์กันแบบไหน” อารยารอฟังคำตอบเงียบๆ ไม่กล้าขยับมีดเลย เพราะกลัวไม่มีสติพอที่จะจับมัน ตอนฟังคำตอบจากน้องสาวของเสี่ย “ตอนนี้พี่ก็ไม่รู้นะ ไอซ์ก็รู้ว่าพี่ย้ายไปอยู่กรุงเทพกับสามีได้เกือบสามปีแล้ว แต่ถ้าให้พูดถึงเมื่อก่อนละก็ คนทั้งสองเคยเป็นคนรักกัน แต่มันตั้งนานแล้วนะไอซ์ พี่ขุนกับพี่กรีนเลิกกันตั้งแต่จบมหาลัย แต่ช่วงสามปีให้หลังมานี่พี่ไม่รู้อะไรเลย ถามพี่ขุนดีไหม พี่ว่าพี่ขุนน่าจะรอให้ไอซ์ถามอยู่แน่ๆ” วารียิ้มให้กำ

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา วันนี้อารยาติดรถปณิธานมาดูบ้านที่เริ่มก่อสร้าง เธอถูกเสี่ยห้ามไม่ให้ไปทำงานที่บริษัท เพราะเสี่ยอยากจะจัดการงานที่นั่นด้วยตัวเอง ถ้าทุกอย่างเรียบร้อย เธอค่อยกลับไปทำ ตอนนี้เธอจึงว่างมากๆ เพราะงานอินทีเรียที่ทำตอนนี้ มีเพียงงานสำหรับตกแต่งบ้านตัวเอง เสี่ยจ้างเธอด้วยเงินก้อนโต บอกว่าให้ใช้เวลาช่วงนี้ทำบ้านตัวเองให้ดีที่สุด “ขอบคุณค่ะคุณนิษ ฝากจับตาดูเสี่ยด้วยนะคะ” อารยาเอ่ยขอบคุณคนที่ช่วยยกของเข้ามาในบ้าน ที่จริงไม่ต้องจับตาดูเสี่ยหรอก เพราะเสี่ยถ่ายรูปมารายงานเธอตลอด ว่าทำอะไร ที่ไหน กับใคร จนตอนนี้โทรศัพท์เธอมีแต่รูปใบหน้าหล่อๆของเสี่ยอยู่เต็มไปหมด “เสี่ยเปลี่ยนไปนิดหน่อยนะครับ ไม่ค่อยสนใจผู้หญิงเลย ผมก็พลอยแห้งเหี่ยวไปด้วย” ปณิธานพูดอย่างอารมณ์ดี บรรยากาศรอบตัวเสี่ยเปลี่ยนไปจริงๆ จากที่ยิ้มแย้ม ก็นิ่งขึ้น นิ่งจนไม่มีใครกล้าทัก โดยเฉพาะสาวๆไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ เขาก็พลอยโดนไปด้วยเลย ไม่มีสาวเข้าหาไม่พอ ยังไม่มีเวลาไปเหล่สาวที่ไหนอีกด้วย “คุณนิษก็ลองไปเที่ยวบ้างสิคะ เห็นทำแต่งาน เสี่ยให้เงินเดือนเยอะเหรอคะ” อารยารู้สึกว่าปณิธานเป็นคนสนุก คุยกับเขาแล

“เบาหน่อยไอซ์ เดี๋ยวโดนดุ” ปัญณิสาปรามเพื่อนที่ยกเหล้าแก้วที่สามขึ้นดื่ม ผู้ชายคนนั้นกับเสี่ยยังมาไม่ถึงเลย แต่เพื่อนเธอยกเอาๆ เดี๋ยวก็ได้เมาก่อนพอดี “เสี่ยไม่ดุหรอกน่า” “รู้ได้ยังไง ฉันดุนะ” “มาแล้วเหรอคะ” อารยายิ้มกว้าง ขยับตัวนิดหน่อยให้มีที่ว่างพอให้เสี่ยนั่ง เธอกับเสี่ยตอนนี้ เหมือนที่แอบเห็นบ่อยๆเลย เหมือนกลายเป็นเด็กเสี่ยจริงๆ ด้วยท่านั่งที่ถูกเสี่ยขุนยกมือขึ้นโอบรอบลำคอไว้หลวมๆ เนื้อตัวถูกดึงเข้าไปชิด ถูกบังคับให้วางศรีษะแนบกับแผ่นอกอีกด้วย หืม! เหมือนเด็กเสี่ยเข้าไปทุกวัน “โทษที งานยืดเยื้อ เพราะใครบางคนมัวแต่เหม่อ” อัครราชพูดด้วยท่าทีสบายๆ มองข้ามชุดที่เธอใส่ไปเล็กน้อย เพราะขี้เกียจมีปัญหากันตอนนี้ เรื่องชุดเอาไว้จัดการทีหลัง ขึ้นพลั้งพลาดโมโหออกไป งานสังสรรค์วันนี้คงกร่อยอีกแน่ๆ “สวัสดีค่ะ” ปัญณิสาขยับตัวนิดหน่อย เพราะรู้สึกเขินที่ถูกจ้องมองด้วยสายตาแปลกๆ จากผู้ชายที่นั่งอยู่โซฟาเพียงลำพัง ไม่ได้ตั้งใจแต่งแบบนี้มาให้เขามองซะหน่อย ทำไมจ้องเธอตาเขม็งเหมือนไม่เคยเห็นงั้นแหละ หรือเธอดูไม่เหมาะกับชุดแบบนี้ “ครับ” ปณิธานขานรับ เพราะเสี่ยแค

“เรามาช่วยกันหาตัวคนๆนั้นดีกว่าค่ะ คงเป็นคนใกล้ตัวเรานี่แหละ” อารยายิ้มให้กำลังใจ คนน่าสงสัยมีเต็มไปหมด แต่คนที่เข้าถึงเสี่ยได้มีไม่มาก น่าจะเป็นหนึ่งในคนพวกนั้น หรือไม่ก็เป็นคนทั้งหมดที่ร่วมมือกัน “อืม” “เป็นอะไรอีกคะ” อารยาถามคนที่ไม่ยอมสบตา เสี่ยเป็นอะไรอีก ทำไมถึงไม่ยอมมองหน้าเธอเลยตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว “นมใหญ่จัง” สายตาคู่คมมองเนินเนื้ออวบอิ่มตรงหน้าไม่วางตา มือหนาเริ่มขยับทันทีที่พูดจบ แค่เห็นก็มีอารมณ์ขนาดนี้ ก่อนหน้านั้นไม่น่าหลับไปก่อนเลย ชุดตอนนั้นก็น่าถอด แต่ชุดนอนตอนนี้น่าถอดมากกว่า “เสี่ยคะ” น้ำเสียงหวานแหบพร่าขึ้น บดคลึงสะโพกไปมา เพราะมือหนาที่เคล้นคลึงเต้าอวบ นิ้วแกร่งไล้วนบนเนื้อผ้า จุกเนื้อไร้บราแข็งเป็นไตขึ้นมา จนเธอขนลุกซู่ สายตาหวานฉ่ำดูหยาดเยิ้ม จนต้องก้มหน้าลงกับไหล่หนา ปิดซ่อนใบหน้าที่แสดงออกว่าต้องการไว้ด้วยความเขินอาย “ทำไมคะ?” “ไอซ์ต้องการเสี่ยค่ะ” อารยาเงยหน้าหวานฉ่ำขึ้นมองอีกครั้ง เสี่ยพูดคะกับเธอ? ใบหน้าที่มองอยู่ก็อ่อนโยนมาก เธอต้องการเสี่ยจริงๆ ต้องการทั้งตัวและหัวใจของเสี่ย “ต้องการตรงไหนของเสี่ยล่ะคะ ตรงนี้หรือเปล่า” อัครร