All Chapters of เมียเสี่ย: Chapter 11 - Chapter 20

รถยนต์คันหรูจอดลงหน้าบ้านหลังเล็ก อัครราชไม่รอช้าก้าวขาลงไปทันที เป็นจังหวะเดียวกับที่มารวีวิ่งเข้ามากอดเขาไว้แน่น ใบหน้าไร้เครื่องสำอางเต็มไปด้วยน้ำตา เมื่อนั่งรอจนเลยเวลา เสี่ยก็ไม่มาสักที ความน้อยใจ เสียใจเกาะกุมจนปวดร้าวหัวใจอย่างหนัก แต่พอเห็นหน้าของเสี่ย ความรู้สึกพวกนั้นก็ปลิวหายไปทันที “หนูนึกว่าคุณจะไม่มา” มารวีอายุ 25 ปีแล้ว แต่ที่แทนตัวว่าหนู เพราะแอบได้ยินอารยาพูดกับเสี่ยแบบนั้นบ่อยๆ เสี่ยเองก็ดูชอบใจ เธอจึงแทนตัวด้วยคำนี้ให้ชิน “ก็บอกว่าจะมา” มือหนายกขึ้นเช็ดน้ำตาให้เธอเบาๆ เขาไม่ใช่คนใจร้าย และแพ้น้ำตาผู้หญิงพอสมควร เป็นคนที่เด็ดขาดในบางเรื่องก็จริง แต่กลับขี้สงสารจนกลายเป็นจุดอ่อนที่ตัวเขาเองก็แก้ไม่ได้สักที “เมื่อไหร่คุณขุนจะหย่าคะ หนูกับลูกทนปวดใจไม่ไหวหรอกนะคะ” เพราะความร้อนใจ ทำให้มารวีไม่ทันได้ดูให้ดีเสียก่อน ว่าเสี่ยมาหาด้วยเรื่องอะไร อัครราชได้แต่ถอนหายใจ ในเมื่อเธอเปิดมาเองแบบนี้ จะเสี่ยงไม่พูดถึงก็คงไม่ได้ พยุงร่างเล็กเดินเข้าไปนั่งในห้องรับแขก ตั้งท่าเตรียมพร้อมก่อนจะตัดสินใจพูดออกไป “ฉันหย่าไม่ได้ ฉันจะชดเชยให้เธอกับลูกตามสมควร ช่วยร

เธอคิดทบทวนซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบตอนที่นั่งรอให้เสี่ยกลับมา ถ้าเขาเลือกเธอ เธอต้องทำตัวยังไง หรือถ้าเขาเลือกผู้หญิงคนอื่น เธอต้องทำอะไรบ้าง “ขอโทษนะ ฉันขอโทษ” ร่างสูงเดินชิดร่างระหง ดึงเธอมากอดไว้แน่น ด้วยความรู้สึกเสียใจไม่ต่างกัน ทำไมเขาถึงมักง่ายขนาดนี้ ทั้งที่เธอดีอย่างหาที่ติไม่ได้ เรื่องผู้ชายคนนั้นเขาให้เลขาไปสืบมาอย่างละเอียดแล้ว ว่าทุกครั้งมีแต่ผู้ชายคนนั้นที่พยายามเข้าหาเธอ และนักสืบที่เขาจ้างให้จับตาดูเธอ ก็เป็นคนของผู้ชายคนนั้นด้วย รูปพวกนั้นตั้งใจถ่ายให้เห็นว่าเธอกำลังนอกใจ ทั้งที่ความจริงกลับไม่ใช่อย่างนั้นเลย เธอถูกผู้ชายคนนั้นคุกคามมาตลอด ส่วนตัวเขา นอกจากจะไม่เคยปกป้องเธอ ยังเอาแต่ตำหนิและโกรธจนหน้ามืดตามัว คว้าผู้หญิงอื่นมาเป็นเมีย จนทำให้เธอเสียใจอยู่ทุกวัน “ฝันดีค่ะ” หลังจากร้องไห้ในอ้อมกอดอบอุ่นของคนที่ได้ชื่อว่าสามี จนความเสียใจลดน้อยลงไปนิดหน่อยแล้ว อารยาก็ผละออกจากอ้อมกอดของสามี เอ่ยลาอย่างทุกที ก่อนจะหมุนตัวไปจับลูกบิดไว้แน่น มือหนาทาบทับลงไปบนมือเล็กๆ ออกแรงบิดข้อมือเปิดประตูห้องนอนเธอออกกว้าง ดันหลังคนตัวเล็กกว่าเข้าไปข้างใน ใช้เท้าดันประตูป

สายวันรุ่งขึ้น อารยาขยับตัวนิดๆ ซุกหน้าเข้าหาความอบอุ่นที่กระทบผิวหน้าเบาๆ แต่เมื่อนึกถึงคืนที่เร่าร้อน ก็รีบลืมตาขึ้น ฝืนส่งยิ้มไปให้สามีที่นอนมองหน้าเธออยู่ด้วยความยากลำบาก ครั้งแรกมันเจ็บระบบขนาดนี้เลยเหรอ “ไอซ์นึกว่าเสี่ยไปทำงานแล้ว” ปกติเธอออกไปทำงานก่อนเจ็ดโมงเช้า เสี่ยเองก็ออกช้ากว่าเธอนิดหน่อย แต่วันนี้ตะวันสายโด่งแล้ว สามีเธอยังนอนยิ้มให้เธออยู่เลย “วันนี้หยุด” เขาตั้งใจหยุด ไม่ใช่เพราะคิดว่าจะทำเรื่องนี้กับเธอ แต่เพราะเครียดเรื่องผู้หญิงอีกคนจนไม่มีกระจิตกระใจทำงาน จึงถือโอกาสนี้หยุดพักผ่อน “ไอซ์ก็หยุดเหมือนกัน” ใบหน้าสวยระบายยิ้มให้สามีด้วยความเก้อเขิน ไม่รู้จะทำหน้ายังไงเลย เขินก็เขิน อายด้วย แต่สามีที่กอดอยู่ก็ไม่รู้ตัว นอกจากจะไม่ปล่อยเธอแล้ว มือยังป้วนเปี้ยนไปมาตามร่างกาย ให้เธอเขินอายหนักขึ้นไปอีก “เจ็บไหม” มือหนาอ้อยอิ่งอยู่แถวๆต้นขานุ่ม ไล้มือวนไปมาใกล้จุดอ่อนไหวกลางกายสาว ใบหน้ามีแววห่วงใยชัดเจน ด้วยห่วงคนตัวเล็กที่นอนกอดอยู่ “ก็เจ็บค่ะ แต่ตอนนี้ไม่ค่อยเจ็บแล้ว เสี่ยปล่อยไอซ์ได้ไหมคะ ไอซ์จะไปอาบน้ำ” “วันนี้จะไปไหนไหม ไปด้วยกัน” ปกติวันห

อัครราชละสายตาจากกองเอกสาร มองคนที่นั่งทำงานเงียบๆตั้งแต่เช้า จนตอนนี้จะเที่ยงแล้ว เขายังไม่ได้ยินเสียงเธอเลย นึกว่าเธอจะถามอะไรเขาบ้าง แต่เข้าห้องมาได้ เธอก็ปลีกตัวไปนั่งทำงานเงียบๆ เขาเองก็งานยุ่งทันทีที่เข้าห้องมา จึงไม่มีเวลาคุยกับเธอเลย “หิวไหม” ละมือจากกองเอกสารเดินไปถามคนที่นั่งทำงานอยู่บนโซฟา อิงหลังมือเข้ากับหน้าผากมน เพื่อตรวจดูว่าเธอไม่สบายหรือเปล่า หน้าตาไม่สดใสเอาซะเลย “คืนนี้ไอซ์ขอไปกับเพื่อนนะคะ” อารยามีแต่ความสับสนเต็มไปหมด เรื่องของมารวียังไม่คลี่คลาย ท่าทางของเสี่ยกับผู้หญิงที่ชื่อกรรณิการ์ก็ดูแปลกๆ เธอต้องการความเห็นจากเพื่อน ไม่ต้องการฟังอะไรจากเสี่ย ถ้าเขาอยากบอกเขาคงพูดแล้ว “อ่า แล้วตอนเที่ยงนี้ละ ให้สั่งมากินที่นี่ไหม” “ไม่เป็นไรค่ะ วันนี้ไอซ์ต้องเอางานไปส่งลูกค้าตอนบ่าย ไอซ์จะออกไปทานข้างนอกเลยค่ะ” “เห้อ! มีอะไรจะถามหรือเปล่า” อัครราชถอนหายใจเสียงดังกับท่าทางเย็นชาของอารยา เธอควรถามเขานะ เพราะเขาเองก็ไม่รู้ว่าเธออยากจะถามอะไร บางทีเกริ่นมาหน่อยก็ได้ เขาจะได้รู้ว่าเธองอนเขาเรื่องอะไรอยู่ “ถ้ามีเสี่ยคงบอกไอซ์แล้วล่ะคะ” “เรื่องของกรีน?”

“เสี่ยว่ายังไงบ้างครับ” ปณิธานถอนหายใจอย่างโล่งอก เมื่อเห็นอารยาเดินเข้ามานั่งลงที่เดิมด้วยสีหน้าที่ดูดีกว่าตอนออกไป ถ้าเธอมาช้ากว่านี้เขาคงลากลับก่อน เพราะเพื่อนเธอทำตัวเป็นตำรวจสืบสวนซะเขาไปต่อไม่ถูกเลย “เสี่ยให้อยู่ดูได้ค่ะ” “งั้นผมก็คงอยู่ได้ ที่จริงผมก็ชอบวงx เหมือนกัน” ปณิธานเลขาหนุ่มวัย 28 ยิ้มอย่างอารมณ์ดี ไหนๆก็ไหนๆแล้ว ถือโอกาสนี้ดูวงดนตรีที่ตัวเองชอบซะเลย “เสี่ยจะตามมาทีหลังค่ะ” พรวด! “หา!” ปณิธานปิดปากไว้ไม่ทัน น้ำอัดลมที่ดื่มเข้าไปพุ่งออกปากจนเป็นละอองน้ำเล็กๆ ยกมือขอโทษขอโพยคนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามแทบไม่ทัน “สกปรก” “ขะ ขอโทษครับ” “ไอซ์นั่งคุยไปแล้วกัน หมดอารมณ์แล้ว ตามสบายเลยนะ” “อ่า!” “ผมเองก็คงต้องขอตัว ถ้าเสี่ยมามีหวังโดนด่าหูชาแหง” ปณิธานลุกขึ้นเดินจากไปอย่างรวดเร็ว ในทิศทางเดียวกันกับเพื่อนสาวของอารยา เขาต้องขอโทษเธอคนนั้นก่อน ที่พ้นน้ำใส่เต็มหน้าเธอซะขนาดนั้น แม้จะดูเสี่ยงตาย แต่ก็ดีกว่าปล่อยให้เธอโกรธอยู่แบบนี้ “เห้อ! กว่าจะสลัดคุณนิศไปได้ ดันทำให้เพื่อนที่จะมาปรึกษาหนีไปด้วยซะงั้น” อารยาพิงหลังเข้ากับโซฟาสุดหรู