Lahat ng Kabanata ng ข้าไม่ชอบหญิงอื่น ข้าชอบแม่ของลูกคนเดียว: Kabanata 61 - Kabanata 70

เช้าวันต่อมา สองสาวใช้จึงได้เห็นนายหญิงของตนมีดวงตาดำคล้ำเหมือนคนตรากตรำ อดหลับอดนอนทั้งคืน อีกทั้ง ตั้งแต่ตื่นยังเอาแต่มองค้อนนายท่านเซียวตลอดเวลา ส่วนนายท่านเซียวน่ะหรือ?เพียงยกยิ้มมุมปากด้วยท่าทีสงบนิ่ง จิบชาอ่านตำราอย่างไม่รู้สึกรู้สา พวกเขาคงมีราตรีวสันต์กันจนอิ่มหนำเกินไปเป็นแน่เสี่ยวจิงกับเจียวมิ่งลอบมองหน้าส่งสายตาให้แก่กัน จากนั้นก็ปิดปากหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุขติงยวี่ถิงไม่คิดถือสาและไม่อาจบอกความจริงออกไป ทำได้เพียงมองค้อนใครบางคนที่นอนยั่วยวนนางทั้งคืน แต่กลับหลับสบายเหมือนสลบไสลอุตส่าห์ปีนหน้าต่างมาหาแต่กอดอย่างเดียวเนี่ยนะ! ช่างน่าโมโหยิ่งนัก!เซียวหงเย่ให้รู้สึกผิดยิ่งนักที่เหน็ดเหนื่อยจนหลับลึกนอนยาวกระทั่งสว่าง เขาเหลือบตามองแล้ววางตำรา เดินมาลูบกระหม่อมนางเบาๆ กล่าวปลอบใจเสียงทุ้มนุ่ม “สามีสำนึกแล้ว ขอภรรยาอย่าเคืองนาน เอาน่า เลิกมองข้าแบบนั้นได้เถอะ เมื่อวานเพราะข้าเร่งสะสางงานให้หมดสิ้น เพื่อจะได้อยู่กับเจ้าทั้งวันปะไร”ติงยวี่ถิงกลอกตา “ใครอยากอยู่กับท่านกัน?”“เจ้าไม่อยากอยู่กับข้า?” ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “แต่ข้าอยากอยู่กับเจ้านะ”คนฟั

เวลาช่วงบ่ายติงยวี่ถิงฝึกทำอาหารกับจินอีต๋า ในขณะที่เซียวหงเย่กำลังฝึกฝนไฉ่ตันหัดคำนวณตัวเลขด้วยลูกคิด เขาเริ่มต้นด้วยการทำให้เด็กชายดูก่อน ตอนที่เรียวแกร่งนิ้วยาวขยับอย่างพลิ้วไหวดีดลูกคิดจนเกิดเสียงดังเป็นจังหวะน่าฟังนั้น ภาพของบุรุษรูปงามที่ไม่ต่างจากภาพวาดก็ปรากฏขึ้นใต้ต้นไม้กลางลานหิน ชายหนุ่มร่างสูงชุดขาวสะอาดนั่งนิ่งแผ่นหลังตรงงามสง่า ด้านหน้าคือลูกคิดสีดำอำพัน ใบหน้าหล่อเหลาก้มลงเล็กน้อย ค่อยๆ สอนเด็กชายด้านข้างอย่างตั้งอกตั้งใจ กิริยาท่าทางแลดูหนักแน่นมั่นคงดั่งหินผาแต่กลับเผยความสุขุมนุ่มลึกและอ่อนโยนออกมา ทุกจังหวะความเคลื่อนไหวโดยเฉพาะยามที่เขาถกแขนเสื้อขึ้นเล็กน้อยเพื่อดีดลูกคิดนั้น ยังเห็นเส้นเลือดอันทรงเสน่ห์เปี่ยมพลังเรือนของโรงยาเจี้ยนคังกะทัดรัด เล็กเสียขนาดนี้ ห้องครัวยังเชื่อมกับลานหินนั่งเล่น มีหรือที่จะไม่เห็น ติงยวี่ถิงที่กำลังฝึกทำอาหารตั้งแต่ล้างผักเด็ดยอดผักตรงโต๊ะหน้าครัวถึงขั้นมองเหม่อ พ่อของลูกชัดๆด้านหน้าโรงยาเจี้ยนคังรถม้าคันหนึ่ง จอดนิ่งสนิทอยู่ตรงนั้น เนิ่นนาน สาวใช้คนสนิทของซูหลินรีบปีนขึ้นรถม้า เปิดผ้าม่านเข้ามาแล้วปิดลงทันที“คุณชาย

“เอ่อ...คือ...” ไป๋ซั่วเลิ่กลั่ก สีหน้าเหลอหลา “ข้า...”“บอกมา!” เหวินฟางชี้นิ้วไปทางเกาลี่อินอย่างดุดัน “นังหญิงหน้าด้านผู้นี้เป็นใคร?”เกาลี่อินเบิกตาโพลง “เจ้าว่าใครหน้าด้านนะ”เหวินฟางหันขวับ “ข้าด่าเจ้านั่นล่ะ หน้าด้าน ไร้ยางอาย แย่งชิงบุรุษของผู้อื่น” ว่าพลางคล้องแขนไป๋ซั่วอย่างหวงแหน “เจ้า...” เกาลี่อินไม่อยากเชื่อ “เจ้ากับไป๋ซั่ว?” ถามพลางมองสองมือที่คล้องแขนแสดงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจนนั้นสลับกับใบหน้าเลิ่กลั่กของไป๋ซั่ว“ใช่!” เหวินฟางเชิดหน้า “ข้ากับเขาคบหากัน”แม้จะได้ยินเช่นนั้นเต็มสองหูแต่เกาลี่อินส่ายหน้าอย่างไม่อาจยอมรับ เดิมทีนางสืบรู้มาว่าไป๋ซั่วร่ำรวยมั่งคั่ง สกุลรุ่งเรืองยิ่งใหญ่ แต่กำลังจะเจรจาหมั้นหมายกับสกุลเว่ย นางจึงแย่งชิงโดยการเป่าหูเว่ยหนิงผู้เป็นสหายสารพัดว่า ไป๋ซั่วชั่วร้ายอย่างไร ทว่าจู่ๆ กลับมีสตรีอื่นที่มิใช่เว่ยหนิงมาบอกว่าเป็นสตรีของไป๋ซั่วเนี่ยนะเกาลี่อินกำหมัดแน่นตัวสั่น รู้สึกรับไม่ได้อย่างแท้จริง เหวินฟางก็เช่นกัน ความรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรมแบบนี้คืออันใด? ให้ตายเถอะ!ตอนแรกนางไปหาเซียวหงเย่ที่โรงเตี๊ยมยู๋อี้จนเจอตัวจึงได้พูดคุยกัน นางงั

เรือนซวงเฉวียนตำหนักองค์ชายสี่บุรุษอาภรณ์สีดำปักดิ้นสีทองเกล็ดมังกรกำลังนั่งนิ่งตระหง่านเหนือทุกคนในห้อง ข้างกายคือพระชายาสุดที่รัก พระชายานามว่าหลินซิงเยียน ซึ่งก็คือสหายสนิทของติงยวี่ถิงนั่นเอง ส่วนองค์ชายสี่ทรงมีพระนามว่าเจิ้งจื่อหมิง พระองค์เป็นจอมทัพแห่งต้าเจิ้ง นายเหนือหัวสูงศักดิ์ของผู้บัญชาการสูงสุดในขุนนางฝ่ายบู๊ ครอบครองและควบคุมดูแลกองกำลังทหารทั้งหมดของแว่นแคว้นติงยวี่ถิงถูกเรียกตัวเข้ามาปรุงยาบำรุงชุดใหม่ถวายพระชายาผู้เป็นสหายกะทันหันค่อยๆ เอ่ยปากถามเสียงเบา “องค์ชายสี่มีสิ่งใดรับสั่งเพคะ”องค์ชายสี่หรี่ตา “เจ้ามียานอนหลับหรือไม่?”คนถูกถามสงสัย “พระองค์จะเอาไปทำอะไรเพคะ”ใบหน้าหล่อเหลาเย็นชาทว่าใบหูเผยสีแดงระเรื่อ “เจ้าคิดดู บุรุษผู้หนึ่งต้องนอนร่วมเตียงกับภรรยาทุกคืน แต่กลับบอกรักไม่ได้ ต้องควบคุมความว้าวุ่นภายในจิตใจ เสี่ยงเลือดลมพลุ่งพล่านจนลมปราณแตกซ่านหรือไม่?”ติงยวี่ถิงร้องอ้อ “ย่อมมีแน่นอนเพคะ”แต่สักพักนางเริ่มคิดหนักอันที่จริงยานอนหลับน่ะมีเยอะ นางทำไว้เยอะมาก ทว่านางเอาไว้กินเองเนี่ยสิสาเหตุเพราะอดีตสามีตัวดีตามตอแยแทบทุกคืน ลอบปีนหน้าต่างบ้าง เข้าทางป

“ย่อมจริงดั่งที่ท่านป้ากล่าวมาเจ้าค่ะ อาจเป็นเพราะเคยหย่าร้างและยามนี้ยังไร้สถานะต่อกันด้วย จึงมิอาจสะดวกชิดใกล้เกินไป”เสี่ยวจิงนิ่วหน้าทำท่าครุ่นคิด “แล้วถ้าหากพวกเขาได้แต่งงานกันอีกครั้ง ยังต้องระแวดระวังเว้นระยะห่างเหินหรือไม่?”“เจ้าน่ะพูดเหมือนง่าย แต่จะทำน่ะมันยากมากนะ” เจียวมิ่งตบบ่าเสี่ยวจิง จินอีต๋าช่วยออกความเห็น “เช่นนี้เราก็หาโอกาสให้พวกเขาได้อยู่ด้วยกัน ได้ร่วมทุกข์ร่วมสุขสร้างความผูกพันให้แน่นแฟ้นด้วยตัวเอง ไม่แน่ว่าอาจมีงานมงคลรอบใหม่กับคนเดิมเกิดขึ้นก็เป็นได้”ดวงตาเจียวมิ่งกับเสี่ยวจิงทอประกายวาบ“ข้าเห็นด้วย”วันรุ่งขึ้น เสี่ยวจิงกับเจียวมิ่ง จู่ๆ ก็ท้องเสียทั้งคู่“นายหญิง พวกข้ากินสิ่งใดเข้าไปก็สุดรู้เจ้าค่ะ” เสี่ยวจิงบอกเสียงแหบ“ข้าเดินไม่ไหวแล้วเจ้าค่ะ” เจียวมิ่งตัวพับตัวอ่อน“พวกเจ้ากินไม่เลือกจนท้องไส้ปั่นป่วนเนี่ยนะ” หรือว่าเป็นอาหารที่นางหัดทำกันล่ะ! โธ่เอ๋ย...ติงยวี่ถิงให้รู้สึกผิดยิ่งนัก แต่นางก็กินนะ แม้ไม่ค่อยอร่อยเท่าใด ทว่าไม่เห็นท้องเสียเลยนี่นา แล้วเช่นนี้จะไปส่งยาบำรุงให้จวนสกุลหานยังไงเล่า? นัดลูกค้าเอาไว้แล้วด้วย!จังหวะนั้นเซียวหงเย่เดินมาเผ