Lahat ng Kabanata ng ข้าไม่ชอบหญิงอื่น ข้าชอบแม่ของลูกคนเดียว: Kabanata 71 - Kabanata 80

ติงยวี่ถิงเม้มปากหน้าคว่ำ ลอบมองค้อนขวับๆ แต่ต่อหน้าลูกค้าต้องรักษาภาพลักษณ์ นางจะตำหนิด่าทอเซียวหงเย่ได้อย่างไร จึงเพียงยืนนิ่งแย้มยิ้มใบหน้าแดงก่ำ ทำได้อันใดมิได้มากกว่านั้น ได้ยินเซียวหงเย่กล่าวต่ออีกว่า “อดีตภรรยาของข้าสะสวยสะคราญโฉมเกินไป มิรู้ได้ว่าใช้ยาบำรุงตัวใดจึงทำข้ามิอาจไปทางใดได้เลยขอรับ”วาจาเขาทำเอาหานฮูหยินกับบุตรีตาโตดูสิ ใช้ยาบำรุงของที่นี่ย่อมมีความงามที่น่าหลงใหล ขนาดบุรุษผู้หนึ่งหล่อเหลาอย่างร้ายกาจปานนี้ยังหลงเสน่ห์ไม่อาจไปทางใดจนต้องกลับมาตายรัง เด็กสาวคิดเช่นนั้น ในขณะที่มารดาของนางก็คิดเช่นกัน หากนางใช้ยาของเจี้ยนคัง นายท่านหานไม่รอดแน่หานฮูหยินเอ่ย “ข้าขอสั่งยาอีกสิบกล่องนะเจ้าคะ สองชุดที่สั่งมาวันนี้ให้ลูกสาว ส่วนชุดใหม่ทั้งหมดข้าจะใช้เอง”ครานี้เป็นติงยวี่ถิงบ้างที่ตาโตนี่คือยอดสั่งซื้อที่เยอะมากเลยนะ ใครบ้างไม่รู้ว่าหานฮูหยินตระหนี่จะตาย ทั้งยังชอบต่อรองราคาขอผ่อนผัน แล้วนางจะได้เงินครบถ้วนเมื่อใด?เซียวหงเย่ยังใช้สุ้มเสียงทุ้มต่ำทรงเสน่ห์กล่าวต่อ “ข้าขอขอบคุณหานฮูหยินกับคุณหนูหานจากใจจริงขอรับ เพียงแต่ ยาบำรุงของภรรยา ล้วนต้องใช้วัตถุดิบที่ล้ำค่า เกร

บริเวณตรงนี้ยังไม่ถึงจุดชื่นชมทิวทัศน์รอบด้านล้วนเป็นชายป่าชานเมือง ริมถนนเป็นเนินที่ค่อนข้างสูงชันและลึกลงไป ด้านล่างคือสายน้ำที่ไปบรรจบกับลำธารกลางสวนบุปผาตรงจุดลับตาเรียกง่ายๆ ว่าเป็นทางที่ไม่ค่อยมีคนสัญจรเท่าใดติงยวี่ถิคิดจะแวะท่องเที่ยวชื่นชมธรรมชาติสักหน่อย ไม่คิดว่าจะเกิดเหตุการณ์ร้ายมิคาดฝันก่อนถึงจุดที่สวยงาม เพราะยามนี้มีกิ่งไม้ขวางทางและมีกลุ่มชายฉกรรจ์ท่าทางอันธพาลโฉดเถื่อนรุมล้อมเช่นนี้ โชคร้ายยิ่งนักในขณะที่ตามแผนของเซียวหงเย่ที่มีท่านป้าจินกับพวกสาวใช้ เสี่ยวจิง เจียวมิ่ง ช่วยขบคิดนั้น เพียงให้เขาได้รับโอกาสเดินทางมากับติงยวี่ถิงและใช้เวลาอยู่ด้วยกันตามลำพังเพียงสองต่อสอง พากันท่องเที่ยวชื่นชมธรรมชาติ เพื่อสร้างความสัมพันธ์อันดี เขาจึงไม่ได้พาคนสนิทติดตาม มิคิดว่าจะเจอโจรเข้า ซวยจริง!นอกรถม้ายามนี้นั้น มีกลุ่มโจรอันธพาลรอปล้นชิง พวกมันเดินแบบย่างสามขุมมารุมล้อมรถม้าเอาไว้แล้วหญิงสาวหันมากระซิบถามชายหนุ่มเสียงเครียด “เอาอย่างไรดี?” หนีตอนนี้ไม่ทันแล้วเซียวหงเย่หรี่ตากระซิบ “คงต้องให้เงินพวกมันไป รักษาชีวิตรอดก่อนเป็นสิ่งสำคัญ”ติงยวี่ถิงพยักหน้าน้ำตาปริ่มๆ เสียดา

เซียวหงเย่เห็นท่าไม่ดี รีบผลักติงยวี่ถิงออกไปไกลๆ หญิงสาวมีหรือจะยืนทึมทื่อขวางไว้ นางรีบหลบออกมาเร็วรี่ ไม่คิดเป็นตัวถ่วงให้เขาแน่นอนนับว่าโชคดีที่กลุ่มอันธพาลชุดดำไม่ได้มีวิทยายุทธหรือวิชามารอันใด พวกมันจึงเสียท่าให้เซียวหงเย่ กระทั่งมีดยังถูกเตะจนหลุดกระเด็นจากมือไปไกล เสียงมีดตกกระทบก้อนหินดังเคร้ง! แล้วตกน้ำที่อยู่ริมทางเนินชันดังจ๋อม หายลับไปอย่างน่าเสียดายแต่ในเมื่อแย่งเก็บมีดไม่ได้จึงอาศัยช่วงต่อสู้ชุลมุน ติงยวี่ถิงล้วงเข้าไปในแขนเสื้อ หยิบตลับบรรจุผงยาออกมา พยายามหาจังหวะเป่าออกไป ยานี้เป็นพิษ นางพกเอาไว้ตลอดเวลาเพื่อป้องกันตัวเพียงแต่ด้วยกลัวว่าหากเป่าออกไปแล้ว ฝุ่นละอองที่ล่องลอยในอากาศจะทำให้ส่งผลร้ายต่อเซียวหงเย่ด้วย นางจึงยังไม่กล้าผลีผลามลงมืออย่างวู่วามบุ่มบ่ามจนเกินไป ทำได้เพียงหาช่องโหว่จากการต่อสู้นั้นอย่างระวังรอบคอบ แน่นอนว่าช่างยากเย็นเหลือเกิน เพราะการต่อสู้ค่อนข้างชุลมุนแทบมองไม่ทันด้วยซ้ำเมื่อเป็นเช่นนี้ ติงยวี่ถิงจึงทำได้แค่หดตัวให้เล็กที่สุดเพื่อมิให้เกะกะขัดขวางเป็นอุปสรรคต่อการสู้ของเซียวหงเย่ระหว่างนี้ยังพยายามหาจังหวะดีๆ จัดการคนชุดดำ

เจียวมิ่งตบมือฉาด “จริงด้วย! ในเมื่อฝ่ายหนึ่งเปิดใจคุยเรื่องสำคัญปานนั้น ทั้งยังมีเหตุการณ์มิคาดฝันเกิดขึ้น เรียกว่าอุปสรรคสรรค์สร้าง สามีภรรยาร่วมฝ่าฟัน จากนั้น พวกเขาก็จะรักกันๆ”ทุกคนยิ้มกว้าง ตบมืออย่างปรีดา ดีใจอย่างมาก ทว่าสารถีที่นั่งกุมแผลบนศีรษะสูดปาดก่อนตัดบท “แต่ตอนที่พวกเราไปจวนว่าการเพื่อแจ้งความเอาผิดคนร้าย ใต้เท้าที่นั่นถามว่าเคยมีเรื่องบาดหมางกับใครหรือไม่ สงสัยใครหรือเปล่า นายหญิงติงบอกว่าสงสัยคุณหนูเหวินฟาง ขนาดใต้เท้าจวนว่าการเอ่ยปากเตือนว่าห้ามปรักปรำผู้อื่น มิเช่นนั้นจะต้องโทษหนัก นายหญิงก็ยังคงปักใจเชื่อเช่นนั้น”ทุกคนพยักหน้า เจียวมิ่งว่า “ย่อมใช่ มีคนเดียวนั่นแหละ”“สตรีใจโฉด สมควรจับมาไต่สวนด้วยการโบยให้ตาย ดูเถิดว่าจะปากแข็งนานเท่าใด” เสี่ยวจิงเข่นเคี้ยวเขี้ยวฟัน“อืม...” ทุกคนเห็นด้วย จินอีต๋าถาม “แล้วเซียวหงเย่ว่าอย่างไร เขาเองก็คงสงสัยเช่นเดียวกับนายหญิงติงกระมัง อย่างไรเสียสตรีผู้นั้นก็ตามติดเขาไม่ห่าง หากได้เขาออกปากอีกคนย่อมมีน้ำหนัก”สารถีส่ายหน้าว่าต่อ “แต่นายท่านเซียวกลับปฏิเสธ เขาไม่เห็นด้วยสักนิด ทั้งยังออกปากปกป้องคุณหนูเหวิน”ทุกคนร้องห๊า “อะไ

จินอีต๋ามีความเป็นผู้อาวุโสจึงใจเย็นยิ่งกว่าเจียวมิ่ง นางเอ่ยอย่างรอมชอมว่า “พวกเจ้าแม่ลูกใจเย็นก่อน ไม่แน่ว่าอาจเป็นเรื่องเข้าใจผิดไป ข้าขอดูยาบำรุงที่ว่าได้หรือไม่?”คนเป็นแม่แค่นเสียงฮึอย่างเย้ยหยัน รีบล้วงอกเสื้อหยิบตลับหยกออกมายื่นตรงหน้า เปิดฝาพร้อมสรรพ เห็นยาที่พร่องไปเล็กน้อยชัดเจน แสดงถึงการใช้ไปนิดเดียวแต่กลับเกิดเรื่องมิคาดฝันตลับนี้สลักลวดลายอันเป็นสัญลักษณ์ของเจี้ยนคัง ทั้งยังบรรจุยาเนื้อเนียนละเอียดแวววาวสีขาวประกายไข่มุกอันเป็นเอกลักษณ์ที่โดดเด่นของเจี้ยนคังเอาไว้ ไม่มีการปลอมแปลงทั้งสิ้น นางรับมาจากมือผู้ว่าจ้างอย่างรอบคอบ แน่นอนว่าหากนำยาของที่อื่นมาทำการใส่ร้ายป้ายสี ย่อมถูกตรวจสอบได้ง่ายดายว่าไม่ใช่ แผนร้ายคงล่มไม่เป็นท่า!“ว่าอย่างไร ใช่ยาของที่นี่หรือไม่?” หญิงวัยกลางคนเชิดหน้าถาม แววตาแดงก่ำ สีหน้าช้ำใจ “ลูกสาวข้าทายาของที่นี่เพียงไม่กี่วัน ใบหน้าอัปลักษณ์แทบไม่ใช่คนแล้ว เจี้ยนคังทำยาพิษออกมาฆ่าคนให้ตายทั้งเป็นหรือไร ฮือ...”เสียงซุบซิบด่าทอจากกลุ่มชาวบ้านเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ ชื่อเสียงก็เริ่มมีเค้าลางเสียหายมากขึ้นเช่นกันจังหวะนั้น ติงยวี่ถิงเดินออกมาพอดี เส