บททั้งหมดของ นางร้ายเช่นข้าจะเปลี่ยนสามี!: บทที่ 61 - บทที่ 70

‘เจ้าคนชั่ว! แต่งกับน้องสาวข้าไปแล้ว ยังจะมองข้าด้วยแววตาอาวรณ์อีกหรือ? น่าขยะแขยงยิ่งนัก!’“ท่านย่า ท่านแม่...ต้าหลัวขอออกไปเดินสูดอากาศด้านนอกได้หรือไม่เจ้าคะ”น้ำเสียงหวานคล้ายสายลมฤดูหนาว ทว่าสายตากลับฉายแววเจ็บชั่วขณะแล้วจางหาย นางรู้ดีหากยังนั่งอยู่ต่อไปอีกเพียงครู่ คงทานแรงคลื่นโทสะในอกมิไหวจนอาจเผยอารมณ์จริงออกไป เมื่อทบทวนจนถี่ถ้วนแล้วว่าหากตนเองปลีกตัวออกจากงานเลี้ยงไปด้วยฐานะเจ้าบ่าว ไป๋อี้เฉินย่อมไม่อาจลุกตามตนเองออกไปได้สวเจียงหลัวจึงเอ่ยขอตัวกับมารดาและท่านย่า“ไปเถิดต้าหลัว หรือหากเจ้าเหนื่อยนัก จะกลับจวนก่อนก็ได้นะ” สวีฮูหยินกล่าวอย่างอ่อนโยน“ใช่ หากเจ้าอยากกลับก่อนก็เพียงให้บ่าวมาแจ้ง ต้าหลัว เจ้าพึ่งหายป่วย ย่อมไม่มีผู้ใดกล้าตำหนิ” สวีเหล่าไท่ไท่เองก็ผสานถ้อยคำด้วยน้ำเสียงเปี่ยมเมตตา“เจ้าค่ะ หากต้าหลัวจะกลับ จะให้บ่าวมาแจ้ง ทว่ายังมิได้ลาท่านตา หากกลับไปดื้อ ๆ เกรงว่าท่านตาคงเป็นห่วง ข้าเพียงจะไปเดินย่อยอาหารสักครู่เท่านั้น ทานมากไปเล็กน้อยเจ้าค่ะ”“เช่นนั้นก็ไปเถิด”ไม่นานหลังจากนั้น สวีเจียงหลัวก็พาสองสาวใช้ เสี่ยวจิ่วกับเสี่ยวผิง เดินชมดอกเหมยในสวนหลังตำหนัก ยา

เรื่องคืนนั้น เขาย่อมรู้ดีตั้งแต่เรื่องเพิ่งเกิดที่เขาให้เสี่ยวลู่ไปสืบจุดมุ่งหมายคือต้องการรู้ว่า ‘ข่าว’นี้ออกจากปากผ็ใด สิ่งที่คาดไม่ถึงคือข่าวจะรั่วออกไปเช่นนี้ เขาต้องรีบแจ้งซูกุ้ยเฟยโดยไวไม่รู้ว่านางจะกริ้วเพียงใดหากทราบเรื่อง จากเดิมก็ไม่พึงใจสวีเจียงหลีอยู่ก่อนแล้วและฝ่าบาทเองก็ตรัสชัดให้ปกป้องชื่อเสียงคุณหนูรองกับตระกูลสวี อีกเล่าหากทรงทราบองค์ชายสามจะเดือดร้อนอีกหรือไม่แต่น่าขัน…คนที่ปล่อยข่าว กลับเป็นสาวใช้ในเรือนหลีฮวาของพระชายาสามเสียเอง คราวนี้เกรงว่าผู้รับโทษคงไม่พ้นพระชายาสามเจียงหลีเสียแล้วตกถึงยามเว่ย ‘ข่าว’จากจิ่งกงกงก็มาถึงตำหนักหย่งชิง พลันนั้นภายในตำหนักของซูกุ้ยเฟย ที่มีกลิ่นกำยานอบอวลผ่อนคลาย ทว่าในห้องชั้นในกลับอบอ้าวด้วยอารมณ์คุกรุ่นไปด้วยโทสะของสตรีผู้เป็นเจ้าของตำหนักยามที่นางฟังรายงานจบเพล้ง!เสียงวางถ้วยชากระเบื้องพลันดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ซูกุ้ยเฟยทอดพระเนตรจอกน้ำชาที่แตกละเอียดอยู่เบื้องหน้าใบหน้าแทบฆ่าคนได้ ไม่เข้ากับดวงพักตร์ที่งดงามราวจันทร์ฉายแม้แต่น้อยยิ่งบัดนี้ดำคล้ำด้วยเพลิงโทสะแล้วยิ่งน่ากลัวมากกว่าน่าชื่นชม“ข่าวเช่นนี้...แพร่ไปทั่ววังแล

“หม่อมฉันอาจไร้กฎระเบียบ แต่ก็มิใช่บ่าวที่ถูกเลี้ยงมาให้ก้มหน้าให้ผู้ที่มิใช่มารดาด่าทอหยาบคายเช่นนี้! ในเมื่อฮ่องเต้ยังเกรงใจบิดาหม่อมฉันถึงเพียงนั้น ในเมื่อไป๋อี้เฉิน...องค์ชายสามทรงเลือกหม่อมฉันเป็นชายา หาใช่ผู้อื่นซูกุ้ยเฟยถือสิทธิ์ใดมาตำหนิหม่อมฉันเพคะ?”กล่าวจบนางก็ยกยิ้มเย็น แววตาแข็งกร้าวไม่มีอ่อนข้อ เสียงที่เปล่งออกเต็มไปด้วยความโอหังของสตรีที่เชื่อว่าตนมีอำนาจเหนือผู้คน“ภายในวังหลังนี้หามีใครยิ่งใหญ่เหนือเกาฮองเฮาไม่ ซูกุ้ยเฟยก็เพียง กุ้ยเฟยเอาอำนาจมาด่าทอหม่อมฉันว่าต่ำช้า ทรงอย่าลืมสิเพคะ สมรสนี้ฝ่าบาทเป็นผู้ประทานหม่อมฉัน คือสตรีที่หย่งหมิงฮ่องเต้ยกย่องเป็นสะใภ้อย่างสมเกียรติเพคะ!”ซูหลินหลินหรี่ตาลง สายตาเปลี่ยนเป็นแหลมคมอย่างผู้ล่าที่เพิ่งเห็นเหยื่อเงยหน้าสู้ฟ้านางมิกล่าวอันใดในทันที หากแต่มองสะใภ้ผู้นี้ด้วยความเบื่อหน่ายยิ่งกว่าดูหนูเชื่องเหิมเกริมบุตรสาวคนรองของจวิ้นอันโหวผู้ไม่เคยผ่านตำหนักหลัง ไม่เคยลิ้มรสพิษสงในวัง คิดว่าการได้เป็นแค่ชายาเอกขององค์ชายคือชัยชนะ มิรู้เสียด้วยซ้ำว่าในวังหลังนั้น อำนาจมิได้อยู่ที่ปลายนิ้ว แต่ขึ้นอยู่กับว่าใครคือผู้ที่คนทั้งหกกรมยังต้

แต่ช่วยมิได้หากนางไม่ถูกทำร้ายก่อน จะกลายเป็นนางร้ายใจเหี้ยมได้อย่าง ทุกคนเกิดมาไม่มีหรอกที่อยากเป็นคนเลวชั่วร้าย หากไม่ถูกบีบคั้นจนเปลี่ยนนิสัย หลังฟังข้อเสนอของสวีเจียงหลัวทุกสายตาหันมาหานางพร้อมกัน“เกาฮองเฮาไม่กล้าแตะต้องซูกุ้ยเฟย เพราะเรื่องในวังหลังล้วนซับซ้อน ซูกุ้ยเฟยอยู่มาก่อน มีพรรคพวกมากกว่า แต่หากเป็นเว่ยไทเฮา…” นางหยุดครู่หนึ่ง ยิ้มบางอย่างอ่อนโยนและเฉลียวฉลาด “แม้แต่หย่งหมิงฮ่องเต้ยังต้องก้มหน้าคารวะเว่ยไทเฮานะเจ้าค่ะ ท่านพ่อท่านแม่ ท่านปู่ท่านย่า... ซูกุ้ยเฟยจะมีสิทธิ์อันใดไปต้านทานสตรีอันดับหนึ่งแห่งวังหลัง”ดวงตาของสวีฉีฟ่านเป็นประกายวาบทันที ขณะสายตาของเหล่าไท่เย่สวีเฉาเฟยก็เหลือบมองหลานสาวอย่างพินิจ ราวพึ่งนึกออกว่าเด็กหญิงที่ตนเลี้ยงมาด้วยมือตนเองคนนี้ เติบโตเป็นสตรีเฉลียวฉลาดเพียงใดก็ราตรีนี้“ท่านแม่” สวีเจียงหลัวหันไปหาสวีฮูหยินหรือโจวซื่อผู้เป็นมารดาของตนด้วยสายตาคาดหวังก่อนจะเอ่ยเรียกขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“เรื่องนี้คงต้องอาศัยท่านแม่แล้ว เว่ยไทเฮาแต่ใดไหนมาเอ็นดูท่านมาตลอด เรื่องนี้หากมิใช่ท่านแม่ไปเอ่ยปาก พระนางคงไม่ยุ่งด้วยแน่ เพราะฟังแล้วเอ้อหลีไปล่วงเก

หุบเขาอวี้หลิงซานยามต้นฤดูใบไม้ร่วงเย็นสบาย อากาศปลอดโปร่งจนเห็นขอบฟ้าไกลสุดตา ใบไม้บางต้นเริ่มเปลี่ยนสี ก่อเกิดเป็นภาพงามราวภาพวาดจากปลายพู่กัน ภายในทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ ณ ที่ตั้งค่ายพักของราชวงศ์และขุนนางในเทศกาลล่าสัตว์ กระโจมหลวงถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ ทหารองครักษ์ตั้งเวรยามเข้มงวด ธงสัญลักษณ์ของแต่ละจวนโบกไสวรับลมเหนือเทศกาลล่าสัตว์ประจำปีของราชสำนักจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่เช่นทุกครา เหล่าองค์ชาย ขุนนางชั้นสูง และเชื้อพระวงศ์ฝ่ายใน ต่างมาร่วมงานพร้อมหน้า แม้ภายนอกจะดูเป็นการพักผ่อนหย่อนใจ หากแต่ผู้ที่รู้ดีว่านี่คือสนามต่อสู้ทางอำนาจที่แท้จริงระหว่างองค์ชายสาม องค์ชายเจ็ด และองค์ชายเก้ากับตำแหน่งรัชทายาทที่ยังว่างอยู่กระโจมของซูกุ้ยเฟยตั้งอยู่ใกล้กระโจมฮ่องเต้ หลังตกลงกับบุตรชายตั้งแต่ก่อนงานล่าสัตว์จะเริ่ม นางปล่อยให้เวลาผ่านไปสองวัน พอตกบ่ายแก่ของวันที่สามซูกุ้ยเฟยจึงได้ส่งคนไปเชิญสวีเจียงหลัวมาพบโดยอ้างว่านางอยากมีสหายเดินหมากและดื่มน้ำชายามบ่ายสวีเจียงหลัวที่เพิ่งกลับจากการซ้อมยิงธนูกับชายเช่นสวีเฉียวเฟิ่ง ยังไม่ทันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เหมาะสม ก็ถูเหลิ่งกงกงขันทีคนสนิทของซูกุ้ยเฟ