นางร้ายเช่นข้าจะเปลี่ยนสามี! のすべてのチャプター: チャプター 61 - チャプター 70

เสี่ยวจิ่ว เสี่ยวผิง และสวีเฉียวเฟิ่งรีบร้อนกรูเข้ามาหาร่างอรชรแทบพร้อมกัน สีหน้าแตกตื่นอย่างยิ่งหลังจากยืนได้มั่นคงแล้วสวีเจียงหลัวจึงค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองทุกคน แล้วพยายามฝืนยิ้ม “ข้า…ข้าไม่เป็นไร เพียงแค่หน้ามืดไปชั่วครู่ อย่าเอะอะนัก เดี๋ยวจะเสียฤกษ์…”สวีเฉียวเฟิ่งรีบเข้ามายืนขวางพี่สาวคนโตจากพี่สาวคนรองราวกับจะประกาศว่าท่านห้ามรังแกนาง แววตาของเด็กหนุ่มขุ่นมัวเหลือเกินในยามมองตรงไปยังสวีเจียงหลี“เอ้อหลี ท่านพูดสิ่งใดกับต้าหลัวเจี่ยกันแน่? ท่านก็รู้ว่านางยังไม่หายดีจากเหตุการณ์ม้าชนคราวนั้น กลับยังจะมาเอ่ยวาจายั่วยุโทสะนางอีกหรือ?”สวีเจียงหลีเลิกคิ้ว ดวงตาไร้เดียงสาเสมือนหญิงที่ไม่รู้เรื่องอันใดทั้งสิ้น“ข้า…ก็แค่กล่าวคำขอบคุณพี่สาวเท่านั้นเจ้าอย่ามากล่าวหาข้านะเสี่ยวเฟิ่ง…”“เอ้อหลีท่านนี่มัน…”“พอเถอะเสี่ยวเฟิ่ง”เสียงของสวีเจียงหลัวอ่อนโยนแต่กลับชัดถ้อยชัดคำนัก ชัดเจนจนสวีเฉียวเฟิ่งต้องสงบปากสงบคำสวีเจียงหลัวสาวเท้าก้าวเข้ามาหาน้องชายคนเล็ก สองก้าว ใบหน้าที่โดยปกติงดงามสงบอย่างคุณหนผู้ถูกอบรมมาอย่างเคร่งครัด บัดนี้กลับเคร่งขรึม เหลือบหางตาไปยังทิศที่บิดามารดาเพิ่งแยกตัวไปรับ

‘เจ้าคนชั่ว! แต่งกับน้องสาวข้าไปแล้ว ยังจะมองข้าด้วยแววตาอาวรณ์อีกหรือ? น่าขยะแขยงยิ่งนัก!’“ท่านย่า ท่านแม่...ต้าหลัวขอออกไปเดินสูดอากาศด้านนอกได้หรือไม่เจ้าคะ”น้ำเสียงหวานคล้ายสายลมฤดูหนาว ทว่าสายตากลับฉายแววเจ็บชั่วขณะแล้วจางหาย นางรู้ดีหากยังนั่งอยู่ต่อไปอีกเพียงครู่ คงทานแรงคลื่นโทสะในอกมิไหวจนอาจเผยอารมณ์จริงออกไป เมื่อทบทวนจนถี่ถ้วนแล้วว่าหากตนเองปลีกตัวออกจากงานเลี้ยงไปด้วยฐานะเจ้าบ่าว ไป๋อี้เฉินย่อมไม่อาจลุกตามตนเองออกไปได้สวเจียงหลัวจึงเอ่ยขอตัวกับมารดาและท่านย่า“ไปเถิดต้าหลัว หรือหากเจ้าเหนื่อยนัก จะกลับจวนก่อนก็ได้นะ” สวีฮูหยินกล่าวอย่างอ่อนโยน“ใช่ หากเจ้าอยากกลับก่อนก็เพียงให้บ่าวมาแจ้ง ต้าหลัว เจ้าพึ่งหายป่วย ย่อมไม่มีผู้ใดกล้าตำหนิ” สวีเหล่าไท่ไท่เองก็ผสานถ้อยคำด้วยน้ำเสียงเปี่ยมเมตตา“เจ้าค่ะ หากต้าหลัวจะกลับ จะให้บ่าวมาแจ้ง ทว่ายังมิได้ลาท่านตา หากกลับไปดื้อ ๆ เกรงว่าท่านตาคงเป็นห่วง ข้าเพียงจะไปเดินย่อยอาหารสักครู่เท่านั้น ทานมากไปเล็กน้อยเจ้าค่ะ”“เช่นนั้นก็ไปเถิด”ไม่นานหลังจากนั้น สวีเจียงหลัวก็พาสองสาวใช้ เสี่ยวจิ่วกับเสี่ยวผิง เดินชมดอกเหมยในสวนหลังตำหนัก ยา

เรื่องคืนนั้น เขาย่อมรู้ดีตั้งแต่เรื่องเพิ่งเกิดที่เขาให้เสี่ยวลู่ไปสืบจุดมุ่งหมายคือต้องการรู้ว่า ‘ข่าว’นี้ออกจากปากผ็ใด สิ่งที่คาดไม่ถึงคือข่าวจะรั่วออกไปเช่นนี้ เขาต้องรีบแจ้งซูกุ้ยเฟยโดยไวไม่รู้ว่านางจะกริ้วเพียงใดหากทราบเรื่อง จากเดิมก็ไม่พึงใจสวีเจียงหลีอยู่ก่อนแล้วและฝ่าบาทเองก็ตรัสชัดให้ปกป้องชื่อเสียงคุณหนูรองกับตระกูลสวี อีกเล่าหากทรงทราบองค์ชายสามจะเดือดร้อนอีกหรือไม่แต่น่าขัน…คนที่ปล่อยข่าว กลับเป็นสาวใช้ในเรือนหลีฮวาของพระชายาสามเสียเอง คราวนี้เกรงว่าผู้รับโทษคงไม่พ้นพระชายาสามเจียงหลีเสียแล้วตกถึงยามเว่ย ‘ข่าว’จากจิ่งกงกงก็มาถึงตำหนักหย่งชิง พลันนั้นภายในตำหนักของซูกุ้ยเฟย ที่มีกลิ่นกำยานอบอวลผ่อนคลาย ทว่าในห้องชั้นในกลับอบอ้าวด้วยอารมณ์คุกรุ่นไปด้วยโทสะของสตรีผู้เป็นเจ้าของตำหนักยามที่นางฟังรายงานจบเพล้ง!เสียงวางถ้วยชากระเบื้องพลันดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ซูกุ้ยเฟยทอดพระเนตรจอกน้ำชาที่แตกละเอียดอยู่เบื้องหน้าใบหน้าแทบฆ่าคนได้ ไม่เข้ากับดวงพักตร์ที่งดงามราวจันทร์ฉายแม้แต่น้อยยิ่งบัดนี้ดำคล้ำด้วยเพลิงโทสะแล้วยิ่งน่ากลัวมากกว่าน่าชื่นชม“ข่าวเช่นนี้...แพร่ไปทั่ววังแล

“พ่ะย่ะค่ะ!”ก่อนที่เจียงหลีจะทันขยับถอย เหลิ่งกงกงก็กระชากแขนนางให้ทรุดลงกลางห้องโถง เบื้องหน้าเก้าอี้สลักลายโบตั๋นของซูกุ้ยเฟย ก่อนจะตามมาด้วยเสียงหัวเข่าของนางกระทบพื้นหินดัง ‘กึก!’เกิดมาสิบห้าปีสวีเจียงหลีไฉนเลยจะเคยพานพบความเจ็บเช่นนี้มาก่อน หญิงสาวเบิกตา กัดฟันแน่นด้วยแรงโทสะ ก่อนจะตะโกนออกไปด้วยไม่ยินยอม“ปล่อย! ท่านไม่มีสิทธิ์...”“ตบปากนาง!” ไม่รอให้สวีเจียงหลีพ่นคำระคายหูซูกุ้ยเฟยก็สั่งเหลิ่งกงกง ‘จัดการ’แทนตนเองทันเพี๊ยะ!!“ตบอีก ตบจนกว่าเลือดไพร่ของนางจะออก”เพี๊ยะ!!เพี๊ยะ!!เพี๊ยะ!!คราวนี้เสียงฝ่ามือกระแทกเข้ากับเรียวปากสวีเจียงหลีดังสนั่น หลังเสียงตวาดสั่งการของซูกุ้ยเฟยจบสิ้นจะสิ้น แต่ละฝ่ามือหนักจนใบหน้างามสะบัดไปมา ไม่นานริมฝีปากของสวีเจียงหลีก็แดงฉานแตกแหวกออก เลือดอุ่นไหลกลบฟันเกินจะกลืนลงคอได้หมดเจียงหลีเบิกตากว้างน้ำตาไหลพรากลงมาผสมเลือด นางพยายามจะเอ่ยคำโต้ตอบ หากกลับไอเลือดออกมาแทน“กล้านักใช่หรือไม่ กล้ายกบิดาของเจ้ามาข่มเปิ่นกง กล้ายกราชโองการของฝ่าบาทมาออกหน้า แล้วคิดว่าเปิ่นกงจะเกรงใจ?”ซูกุ้ยเฟยยิ้มเย็น “ต่อจากนี้ ให้คนลากนางไปคุกเข่าที่ลานหน้าตำหนัก

แต่ช่วยมิได้หากนางไม่ถูกทำร้ายก่อน จะกลายเป็นนางร้ายใจเหี้ยมได้อย่าง ทุกคนเกิดมาไม่มีหรอกที่อยากเป็นคนเลวชั่วร้าย หากไม่ถูกบีบคั้นจนเปลี่ยนนิสัย หลังฟังข้อเสนอของสวีเจียงหลัวทุกสายตาหันมาหานางพร้อมกัน“เกาฮองเฮาไม่กล้าแตะต้องซูกุ้ยเฟย เพราะเรื่องในวังหลังล้วนซับซ้อน ซูกุ้ยเฟยอยู่มาก่อน มีพรรคพวกมากกว่า แต่หากเป็นเว่ยไทเฮา…” นางหยุดครู่หนึ่ง ยิ้มบางอย่างอ่อนโยนและเฉลียวฉลาด “แม้แต่หย่งหมิงฮ่องเต้ยังต้องก้มหน้าคารวะเว่ยไทเฮานะเจ้าค่ะ ท่านพ่อท่านแม่ ท่านปู่ท่านย่า... ซูกุ้ยเฟยจะมีสิทธิ์อันใดไปต้านทานสตรีอันดับหนึ่งแห่งวังหลัง”ดวงตาของสวีฉีฟ่านเป็นประกายวาบทันที ขณะสายตาของเหล่าไท่เย่สวีเฉาเฟยก็เหลือบมองหลานสาวอย่างพินิจ ราวพึ่งนึกออกว่าเด็กหญิงที่ตนเลี้ยงมาด้วยมือตนเองคนนี้ เติบโตเป็นสตรีเฉลียวฉลาดเพียงใดก็ราตรีนี้“ท่านแม่” สวีเจียงหลัวหันไปหาสวีฮูหยินหรือโจวซื่อผู้เป็นมารดาของตนด้วยสายตาคาดหวังก่อนจะเอ่ยเรียกขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักแน่น“เรื่องนี้คงต้องอาศัยท่านแม่แล้ว เว่ยไทเฮาแต่ใดไหนมาเอ็นดูท่านมาตลอด เรื่องนี้หากมิใช่ท่านแม่ไปเอ่ยปาก พระนางคงไม่ยุ่งด้วยแน่ เพราะฟังแล้วเอ้อหลีไปล่วงเก