All Chapters of นางร้ายเช่นข้าจะเปลี่ยนสามี!: Chapter 51 - Chapter 60

ฝ่ายไป๋อี้เฉิน เมื่อออกจาก ตำหนักเจาจิ้ง มาแล้ว ความโกรธเคืองและความอับอายกัดกินหัวใจเขาจนแทบระเบิด คลื่นอารมณ์ดำมืดตีขึ้นเต็มอกทั้งอัปยศ อับจนหนทาง และเจ็บแค้นอย่างยากจะพรรณนา สายตาคมปลาบกวาดมองท้องฟ้ากว้างหน้าตำหนักเจาจิ้งอย่างไม่ยอมจำนน มือแกร่งกำหมัดแน่นจนเส้นเลือดขึ้นนูน ตรงขมับเต้นตุบ แน่นอน ไป๋อี้เฉินกำลังคิดโทษทุกคน ยกเว้นตัวของเขาเอง“อี้หาน! ทั้งหมดคงเป็นแผนของเจ้าสินะ” เขาพึมพำกับตนเอง ฟันขบแน่นเหมือนจะบดกระดูกให้แหลกละเอียด ก่อนจะสะบัดแขนเสื้อก้าวเท้าพ้นลานหน้าตำหนักเจาจิ้ง ทว่าเดินได้ไม่ทันไร กลับมีเงาของซิ่วหมัวมัว นางกำนัลอาวุโสข้างกาย พระสนมซูฟุ้ยเฟยเร่งฝีเท้าเข้ามาขวางเอาไว้เสียก่อน“องค์ชายสามเพคะ พระสนมซูกุ้ยเฟยเชิญองค์ชายไปที่ตำหนักเหลียงอวิ๋นเพคะ”ไป๋อี้เฉินชะงักกึก แววตากร้าวตวัดมองคนของมารดานิ่งอยู่อึดใจขณะนั้นเขาก็คิดว่าสายข่าวของมารดาช่างว่องไวยิ่งเขาเพิ่งก้าวขาพ้นตำหนักเจาจิ้ง ของของมารดาก็มาดักรอเขาแล้ว “เสด็จแม่หรือ หึ! เรียกข้าไปพบยังจะเป็นเรื่องดีอันใดได้นอกจากทุบตีด่าทอข้า” เสียงของเขากัดฟันแน่นจนแทบแตกเป็นผงมารดาของผู้อื่นเป็นเช่นไร ไป๋อี้เฉินมิอาจทรา

บรรยากาศรอบจวนจวิ้นอันโหวในบ่ายวันนั้นเต็มไปด้วยความสับสนวุ่นวายและเสียงฮือฮา รถม้าของสวีฉีฟ่านเพิ่งแล่นผ่านประตูใหญ่กลับเข้าจวนไม่ทันขาดเสียงเกือกม้า ทั้งสวีเหล่าไท่เย่ สวีเหล่าไท่ไท่และสวีฮูหยินต่างมายืนรอถึงหน้าเรือนหลักพวกบ่าวไพร่ทั้งหลายต่างกรูกันออกมาเมียงมอง สายตาเปล่งประกายด้วยความอยากรู้ ไม่นานคำร่ำลือแพร่สะพัดในเวลาอันสั้นว่า ท่านโหวสามารถกอบกู้ศักดิ์ศรีของสกุลสวีสำเร็จ และฝ่าบาทได้มีพระราชดำริพระราชทานสมรสให้คุณหนูรองกับองค์ชายสาม ทุกผู้คนที่ได้ยินข่าวต่างถอนใจโล่งอก ราวกับยกภูเขาออกจากอกเรือนต่าง ๆ ภายในจวนคล้ายถูกกระตุ้นให้มีชีวิตชีวาขึ้นอีกครั้ง บ่าวไพร่บางคนถึงกับตบมือดีใจ บ้างส่งเสียงแสดงความยินดีโดยไม่สนว่ายามนี้จะดูเสียกิริยาสักเพียงใด“ในที่สุดเกียรติของสกุลสวีก็ไม่ต้องมัวหมองอีกต่อไป!”“ท่านโหวเก่งยิ่งนัก ครานี้ใครจะกล้าว่าร้ายคุณหนูรองได้อีกเล่า!”ภายนอกกำลังตื่นเต้นยินดี แต่ภายในเรือนฉาฮวา กลับตรงกันข้ามกับความคึกคักที่ด้านนอกอย่างสิ้นเชิง เขตเรือนของคุณหนูใหญ่สวีเงียบสงัดราวอีกโลกหนึ่งมิใช่จวนจวิ้นอันโหวที่กำลังจะมีเรื่องมงคล สวีเจียงหลัวนั่งสงบอยู่ริมหน้าต่า

ยามอาทิตย์อัสดง ดวงตะวันคล้อยต่ำราวจะหลบซ่อนหลังขอบฟ้า ท้องฟ้าทาบด้วยสีส้มปนม่วงคล้ายเลือดเจือหมึก เงาไม้ทอดยาวปกคลุมหลังคาตำหนักกวางผิง ลมเย็นยามใกล้ค่ำพัดแรงจนโคมไฟในมือขันทีผู้ดูแลตะเกียงไหวเอนแสงวูบวาบเป็นเงาโคลงเคลงหลันถิงเดินมาหยุดที่ประตูหน้าตำหนัก ก่อนเข้าไปแจ้งแก่ทหารยามเฝ้าประตูชั้นนอกด้วยน้ำเสียงนอบน้อม“ข้ามีธุระขอพบฉวีกงกงเจ้าค่ะ”ทหารยามพยักหน้า “แม่นางโปรดรอสักครู่ ข้าจะเข้าไปเรียนท่านกงกงก่อน”“ลำบากพี่ชายแล้ว” หลันถิงยกมือประสานคารวะเบา ๆไม่นานนัก ทหารยามคนนั้นกลับออกมาเชิญนางให้ตามเข้าไปยังศาลาทิศใต้ซึ่งจัดไว้สำหรับผู้มารอคอย ก่อนนางจะเดินตามไป เสียงสนทนาก็แว่วดังมาจากลานกว้างข้างตำหนัก องครักษ์ของชินอ๋องทั้งหกนายรวมตัวกันอยู่ตรงนั้นพอดีฉงหลิน ผู้ถือดาบสั้นคู่เหลือบตามองแล้วกระซิบเบา ๆ“เอ๊ะ... นั่นไม่ใช่สาวใช้ของคุณหนูใหญ่สวีหรอกหรือ ต้าเกอ?”เว่ยจง หัวหน้าองครักษ์ผู้เคร่งขรึมเพียงกวาดตามองนิ่ง ๆ ไม่ตอบทันที แต่สืออวี่ที่ยืนพิงเสาอยู่ก็เสริมเสียงเรียบ“ใช่จริงด้วย ข้าจำนางได้”ฉีเหล่ยและฮ่าวหลงที่อยู่ใกล้ ๆ เพียงพยักหน้าเห็นด้วย ส่วนสิงอวิ๋นยืนนิ่งสายตาคมคล้ายจับ

รุ่งอรุณของวันที่สามหลังจากจวิ้นอันโหวสวีฉีฟ่านเข้าเฝ้าหย่งหมิงฮ่องเต้ ท้องฟ้าเหนือมหานครเสวียนหยางเพิ่งแต้มแสงทองเรื่อเรือง น้ำค้างบนหลังคาจวนจวิ้นอันโหวยังมิทันแห้งเหือด ม่านหมอกบางที่เกาะคลุมต้นไม้ใบหญ้าก็มิทันจางหาย กลับมีเสียงฝีเท้าของขบวนทหารองรักษ์จากวังหลวงดังใกล้เข้ามาเป็นจังหวะหนักแน่น สม่ำเสมอแน่นอนว่าการมาถึงของขบวนองครักษ์หลวงย่อมมาพร้อมกับขันทีฝ่ายพิธิการที่เชิญพระราชโองการจากฮ่องเต้มามอบให้บุตรสาวคนรองของจวิ้นอันโหว สวีฉีฟ่านอยู่แล้วไม่นานหน้าประตูจวนจวิ้นอันโหวจึงเริ่มคึกคัก หลังมีกองหน้ามารายงานถึงการใกล้จะมาถึงของขบวนเชิญราชโองการ พ่อบ้านใหญ่กวงได้รับมอบหมายจากจวิ้นอันโหวให้เตรียมการรอต้อนรับไม่นานบ่าวไพร่ภายในจวนจึงถูกเกณฑ์มายืนเรียงรายเป็นแถวชายหญิงแบ่งแยกชัดเจน ผู้คนจากตลาดใกล้เคียงต่างพากันมามุงดูด้วยแววตาเปล่งประกายยามเห็นขบวนเคลื่อนผ่าน มีทั้งผู้เฒ่าผู้แก่และเด็กน้อยที่ปีนไหล่บิดาเพื่อแลเห็นโฉมหน้าขบวนขันทีจากวังหลวงให้ได้ถนัดพ่อบ้านกวงยืนก้มศีรษะรอคอยอยู่หน้าประตูใหญ่ เสื้อผ้าเรียบเนี้ยบจนแทบจะไม่มีรอยยับ สองมือประสานเป็นมารยาทพร้อมโค้งรับอย่างนอบน้อมยามห

อีกหนึ่งเดือนให้หลัง พิธีสมรสระหว่างองค์ชายสาม ไป๋อี้เฉิน กับคุณหนูรองแห่งจวนจวิ้นอันโหว สวีเจียงหลี ก็มาถึงแม้รุ่งอรุณจะยังไม่ปรากฏ แต่ทั่วทั้งจวนจวิ้นอันโหวกลับตื่นจากนิทราไปเนิ่นนานแล้ว บ่าวไพร่วิ่งวุ่นราวกับมวลผึ้งแตกฝูง ชายหญิงต่างแต่งกายด้วยอาภรณ์ใหม่งดงามแม้แต่จวนอื่นในตรอกเดียวกันก็ยังพากันตกแต่งประตูด้วยแพรแดงอักษรมงคล เสียงประทัดรัวไม่ขาดช่วงคละเคล้ากับกลิ่นกำยานหอมตลบอบอวลไปทั้งแนวตรอกต้นยามเฉินขบวนเจ้าบ่าวแห่งราชวงศ์เคลื่อนมาถึง เกี้ยวเจ้าสาวหลังกว้างประดับผ้ากั้นสีทองล้อมลูกปัดหยกและพลอยแดงระยับดุจเปลวเพลิงสวรรค์ ธงองค์ชายสามปลิวไสวอยู่หน้าเกี้ยวอย่างสง่างาม องครักษ์และขันทีในเครื่องแบบเต็มยศเดินเรียงแน่นดั่งทัพพิทักษ์หลวง เพลงปี่กู่กังวานจากกองสังคีตดุจจะกล่าวขานถึงวันแห่งมหามงคลองค์ชายสามไป๋อี้เฉินบุตรชายคนโตของหย่งหมิงฮ่องเต้ในฉลองพระองค์สีแดงเข้มประทับบนหลังอาชาสีขาวราวหิมะ เขางามสง่าราวเทพจากแดนสวรรค์ชั้นฟ้า พระเนตรนิ่งเฉียบ มุมปากเกือบไร้รอยยิ้ม สายตาสงบสีหน้ากิริยายิ่งสุขุมหน้าจวนจวิ้นอันโหว เสียงโห่ร้องต้อนรับดังขึ้นเป็นระลอกฝ่ายสวีเจียงหลีนางเพิ่งปรากฏกายใ