All Chapters of นางร้ายเช่นข้าจะเปลี่ยนสามี!: Chapter 81 - Chapter 90

เจียงหลัวหลับยาวจนฟ้ามืดสนิท เสียงฝีเท้านางกำนัลที่เข้ามาจุดเทียนปลุกนางจากห้วงฝัน แสงสลัวจับผิวขาวนวลของนางราวไข่มุกใต้จันทร์“ยามใดแล้ว เสี่ยวจิ่ว” สวีเจียงหลัวถามเสียงเนือย“ต้นยามซวีเพคะ ชินหวางเฟย” อีกฝ่ายตอบนอบน้อม แม้ยังไม่คุ้นตำแหน่งใหม่ แต่ก็ปรับตัวได้เร็วเจียงหลัวลุกขึ้น สีหน้าจริงจังทันที “หลันถิงอยู่ไหน”“ด้านนอกเพคะ”“เรียกเข้ามา” ไม่นาน หลันถิงก็ปรากฏตัว“ข่าวจากตำหนักเหมันต์มาถึงหรือยัง” นางเอ่ยถาม แม้เป็นวันแต่งงาน เจียงหลัวก็ไม่อาจปล่อยใจ เพราะรู้จักสันดานเจียงหลีและอี้เฉินดีเกินไป จึงให้คนติดตามข่าวทุกฝีก้าว“มาถึงแล้วเพคะ” หลันถิงยื่นจดหมายม้วนให้ เจียงหลัวรับมาแล้วรีบคลี่อ่าน สีหน้าไม่เปลี่ยน มีเพียงคิ้วเรียวที่ขมวดน้อยๆ“เริ่มแล้วสินะ…” นางพึมพำ ก่อนส่งคืนให้นำไปเผา“เกิดอะไรขึ้นหรือเพคะ” หลันถิงถามอย่างห่วงใย“เขาเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว” เอ่ยตอบคนสนิทเสียงเรียบ แต่รอยยิ้มเย็นชาฉายชัด สวีเจียงหลัวคิดไว้ไม่ผิดทุกสิ่งเปลี่ยนไป๋อี้เฉินต้องเคลื่อนไหวแน่แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง!“แต่เขายังถูกกักบริเวณนี่เพคะ”เจียงหลัวยิ้มเย้ย “ฝ่าบาทห้ามเขาออก แต่ไม่ได้ห้ามคนเข้าไปนี่”เสี

แม้ราตรีก่อน สวีเจียงหลัวจะถูกไป๋อี้หานเคี่ยวกร่ำเอาเสียจนเอวยอกหลังปวด แต่เมื่อถึงยามเหม่าหนึ่งเค่อ นางกลับลืมตาตื่นอย่างสงบ ผืนหมอนยังอวลด้วยไออุ่นจากเรือนกายชายหนุ่มที่ครอบครองทั้งกายและใจนาง กลิ่นจาง ๆ จากคืนที่ผ่านมาเหมือนยังแทรกอยู่ในทุกลมหายใจแม้เจ้าของกายจะลุกจากเตียงไปแล้ว ถึงความปวดเมื่อยในกายมีอยู่จริง ทว่าหัวใจของนางกลับอ่อนนุ่มและอบอวลราวถูกโอบไว้ด้วยผ้าห่มแห่งความผูกพันเสียงไม้หอมจันทน์ในเตาเงินสลักลายเมฆกรดดัง “ปะ…ปะ…” เป็นจังหวะเนิบขับกลิ่นอุ่นชวนผ่อนคลาย ขณะที่เหล่านางกำนัล เสี่ยวจิ่ว และเสี่ยวผิง ก้าวเข้ามาด้วยท่วงท่าสงบ มือถือผ้าขนสัตว์เนื้อละเอียดและชุดในเนื้อแพรดิบ วางเรียงอย่างประณีตบนขอบแท่นเตียง“ชินหวางเฟยตื่นแล้วหรือเพคะ” เสียงเสี่ยวจิ่วเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนอบน้อม“ข้าตื่นแล้ว” นางตอบเรียบ ๆ พลางหยัดกายขึ้นจากหมอนโดยไม่รอให้ผู้ใดช่วย มือเรียวปรับชายเสื้อหลวม ๆ ก่อนก้าวลงสู่รองเท้าปักไหม พื้นนุ่มราวเมฆ ปลายผมดำขลับยังแผ่ลงบนแผ่นหลัง ก่อนจะถูกรวบเก็บด้วยหวีงาช้างในมือหงหว่านน้อย บ่าวผู้ชำนาญการแต่งองค์“ชินอ๋องออกไปนานแล้วหรือ?” นางเอ่ยถามขณะมือน้อยรวบผมขึ้น“

ดังนั้นเช้าวันรุ่งขึ้น แสงอาทิตย์ยังไม่ทันพ้นหลังคา เจียงหลีจึงรีบแต่งกายอย่างประณีต ปกปิดร่องรอยจากราตรีเร่าร้อนกับองค์ชายสามจนมิดชิดเพื่อไปพบมารดาตามที่ได้รับคำกับอี้เฉินเอาไว้ทันทีรถม้าของพระชายาสวีเคลื่อนออกจากประตูพร้อมแสงแรกของวัน มาถึงจวนจวิ้นอันโหวยามเฉินพอดี แม้องค์ชายสามจะถูกกักบริเวณ แต่คนภายนอกกลับรับรู้เพียงว่า ‘บาดเจ็บจากงานล่าสัตว์’ ตามพระประสงค์ของหย่งหมิงฮ่องเต้ เพื่อปกป้องชื่อเสียงของสวีเจียงหลัวขบวนของพระชายาสวียังคงสมฐานะ ทว่าการมาเยี่ยมครั้งนี้กลับไร้ผล เจียงหลีไม่พบสวีฮูหยิน มีเพียงสวีเหล่าไท่ไท่มาต้อนรับ นางจึงกลับไปด้วยความผิดหวังทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของสวีเจียงหลัววางหมากไว้ตั้งแต่แรก นางรู้ดีว่าเมื่อถูกกักขังนานเพียงนี้ อี้เฉินจะทุรนทุรายเหมือนสุนัขติดบ่วง พอหลันถิงรายงานว่าซูเหวินจิ้งเข้าออกตำหนักเหมันต์แล้ว นางก็เดาได้ไม่ยากว่า ใต้เท้าซูต้องแนะนำให้อี้เฉินหลอกใช้เจียงหลีไปพบมารดา เพื่อให้สวีฮูหยินช่วยพาไปถึงราชครูโจวแน่นอน เพราะเหตุการณ์เหล่านี้ในอดีตนางผ่านมาแล้วดังนั้น ก่อนถึงกำหนดที่เจียงหลัวจะกลับไปเยี่ยมบ้านเดิมตามธรรมเนียมต้าหรง เจียงหลัวก็วางหมากล

พอไป๋อี้เฉินทราบข่าวว่าพระชายาของตนถูกชินอ๋องลงโทษให้นั่งคุกเข่ากลางหิมะ นัยน์ตาคมก็ลุกวาบด้วยเพลิงโทสะ แทบจะสะบัดแขนเสื้อผละออกไปเอาเรื่องถึงเรือนพักทันที“สตรีโง่เขลาก็เป็นสตรีโง่เง่าอยู่วัยยันค่ำ ข้ายังหวังอะไรจากคนเช่นนางกัน” ยิ่งคิดอี้เฉินยิ่งเสียดายสวีเจียงหลัว เพราะเปลี่ยนกันแล้วเหตุการณ์เช่นหากเขาแต่งกับเจียงหลัวนางคงช่วยเขาได้ง่ายเพียงพลิกฝ่ามือ“ช่างไร้ประโยชน์นัก!” เสียงคำรามต่ำลอดไรฟัน ข้อมือแกร่งยกขึ้นกำแน่นจนเส้นเลือดปูดโปน “ทำให้ข้าต้องขายหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า สมควรแล้วหรือที่จะเป็นพระชายาขององค์ชายสาม!”แต่ก่อนที่เขาจะก้าวพรวดออกจากตำหนัก เงาร่างหนึ่งก็ปรากฏ ซูเหวินจิ้งยกพัดขนนกขึ้นขวางเอาไว้ แววตาลุ่มลึกสงบนิ่ง ทว่าเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์เพทุบายราวจิ้งจอกเฒ่า“องค์ชายสาม โปรดอย่าวู่วาม” น้ำเสียงของใต้เท้าซูนุ่มนวล แต่กลับกดดันจนคนฟังเย็นสันหลัง “พระชายาเจียงหลี ต่อให้เปราะบางหรือโง่เขลาสักเพียงใด ก็ยังเป็นบุตรสาวของฉีฟ่าน ตาเฒ่าผู้นั้นรักบุตรสาวดุจแก้วตาดวงใจ หากองค์ชายคิดจะเหวี่ยงโทสะใส่นางในยามนี้ ไม่เพียงไร้ประโยชน์ แต่ยังเป็นการตัดหนทางตนเองด้วยพ่ะย่ะค่ะ”อี้เฉินชะ

ในขณะที่สวีเจียงหลัวกำลังวิงวอนท่านพญายมและสาปแช่งสวรรค์ให้อี้หานปลอดภัย ดวงจิตของชินอ๋องหนุ่มกลับถูกแรงลึกลับฉุดดึงสู่ห้วงมิติพิศวงเขาก้าวฝ่าม่านหมอกหนาทึบ เท้าเหยียบลงบนผืนดินแห้งแตกระแหง ไร้ร่องรอยทิ้งไว้เบื้องหลัง ประหนึ่งเงาล่องหนที่พลัดหลงในแดนเร้นลับ ทั้งหนาวเหน็บ ทั้งกันดารเปรี้ยง!เสียงฟ้าคำรามดังสนั่น ลมพายุโหมกระหน่ำ ฝุ่นผงผสมฝนเย็นเฉียบสาดเข้าหน้า กลิ่นดินเปียก หญ้าแห้ง และควันไฟคลุ้งทึบจนแทบหายใจไม่ออก“นี่มัน…ที่ใดกัน?” อี้หานพึมพำเขาก้าวต่อไปอย่างไม่รู้สิ้นสุด จนภาพตรงหน้าค่อยเปลี่ยนจากความว่างเปล่า กลายเป็นสุสานไร้ญาตินอกเมืองเสวียนหยางที่คุ้นตาเบื้องหน้าปรากฏโลงศพดำตั้งตระหง่านดุจแท่นบูชายัญ เปลวคบเพลิงสะท้อนเงาคนเป็นร้อยโยกไหวกลางลมแรง กว่าครึ่งคือทหารหลวงแห่งต้าหรงที่เขาคุ้นเคยมาร่วมสามสิบปี ยืนเรียงรายแข็งทื่อดั่งรูปสลักสายตาคมกวาดไป เห็นกลุ่มคนในชุดนักโทษคุกเข่ากลางวงล้อม โซ่ตรวนพันธนาการเต็มกาย เมื่อเพ่งพิศก็จำได้ชัดคือคนตระกูลสวีทั้งหมด ทั้งสวีเหล่าไท่เย่ สวีเหล่าไท่ไท่ จวิ้นอันโหว สวีฮูหยิน สวีเฉียวเฟิ่ง และบ่าวไพร่คนสนิททว่ามีสิ่งหนึ่งที่บีบหัวใจเขาหนักห