All Chapters of นางร้ายเช่นข้าจะเปลี่ยนสามี!: Chapter 81 - Chapter 90

ช่วงบ่ายของเดียวกันนั้นเอง...หย่งหมิงฮ่องเต้ได้เรียกสวีฉีฟ่านเข้ามาเจรจาส่วนตัวอีกครั้งในกระโจมหลวงบรรยากาศเงียบสงบแต่มากด้วยแรงกดดันไม่นานเสียงฝีเท้ามั่นคงเช่นนักรบกล้าแกร่งดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ“จวิ้นอันโหวมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ขุนทีหน้ากระโจมหลวงรายงาน “เชิญเขาเข้ามาได้” ไป๋อี้เซียวที่กำลังกุมขมับรีบจัดอาภรณ์และทรงผมให้เข้าที่จึงเอ่ยอนุญาติจบคำของคนด้านใน ม่านกระโจมจึงถูกเปิดออกด้วยฝีมือขององครักษ์ ท่านโหวสวีฉีฟ่าน เดินเข้ามาอย่างสำรวม สีหน้าท่าทางแม้ดูสงบ หากแต่ใต้แววตานั้นเต็มไปด้วยความระวังและไม่วางใจ ร่างสูงก้มลงทำความเคารพ“ฉีฟ่านถวายพระพรฝ่าบาท อายุยืนหมื่นปี หมื่นๆ ปีพ่ะย่ะค่ะ”“ลุกขึ้นเถิด” ฮ่องเต้รับคำเรียบ ๆ ดวงเนตรจับจ้องใบหน้าของขุนนางอาวุโสอย่างใคร่ครวญ“ฉีฟ่านนี่ก็ผ่านมาหลายชั่วยามแล้ว เจ้าได้เจียงหลัวกลับกระโจมไปแล้วตัดสินใจเช่นไรเล่า?”สวีฉีฟ่านนิ่งไปอึดใจ ก่อนจะอ้ำอึ้งเอ่ยด้วยเสียงต่ำติดขัด “คือว่า…กระหม่อม…”ฮ่องเต้หลุบพระเนตรลง คล้ายกลั้นลมหายใจไว้ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงหนักแน่น “เจิ้นรู้ว่ามันเร็วเกินไป…แต่เจ้าก็เห็นแล้ว ว่าอี้หานไม่ได้เอ่ยคำเหล่านั้นเพราะหล

ช่วงสายของวันที่เจ็ดหลังจบสิ้นเทศกาลล่าสัตว์หน้าประตูใหญ่ของจวนจวิ้นอันโหว ก็ปรากฏขบวนขันทีแปดคน ด้านหลังของพวกเขาเป็นองครักษ์ราชสำนักถืออาวุธครบมือดูสง่าและน่าเกรงขามยิ่งชาวบ้านมากมายเริ่มเยี่ยมหน้าออกมาดูชมความอึกทึกครึกโครมของจวนโหวในรอบสามเดือน บางคนเริ่มซุบซิบว่าจะมีเรื่องมงคลเกิดขึ้นอีกแล้วกระมังท่ามกลางสายลมโบกแรง แสงแดดยามเฉินแผดจ้า ธงประจำสำนักราชเลขาสีทองปักลายมังกรงามสง่าปลิวสะบัดอยู่หน้าขบวนขันทีหลวง คล้ายจะประกาศให้รู้ทั่วทั้งเมืองหลวงว่าพระราชโองการอันสำคัญกำลังจะตกลงสู่จวนนี้อีกครา…เสียงฆ้องทองสามครั้งดังก้องกังวาน ก่อนที่ขันทีหลวงผู้มีตำแหน่งสูงจะก้าวนำขบวนออกมาอย่างสง่างามโดยมีพ่อบ้านใหญ่ออกมาต้อนรับขับสู้ในมือของหัวหน้าขันทีใหญ่คือห่อผ้าแพรสีแดงสดล้อมปักทอง ลวดลายมังกรเหยียบเมฆาสะท้อนแสงอาทิตย์ยามเช้าจนแสบตาภายในคือพระราชโองการทองคำจำนวนหนึ่งฉบับ!เสียงของพ่อบ้านกวงผู้ดูแลเรือนหลักตะโกนประกาศด้วยอันดังเสียงให้บ่าวไพร่รีบคุกเข่านำหน้าขบวนอีกที“ทุกคนคุกเข่าเร็วเข้า พระราชโองการมาถึงแล้ว”เหล่าคนทั้งจวน ตั้งแต่ สวีเหล่าไท่เย่ สวีเหล่าไท่ไท่ จิ้นอันโหวผู้เป็นเจ้าเรื

นางหลับตามิใช่เพื่อพักผ่อน แต่เพื่อเตือนตนว่า จากนี้ ไม่มีสิทธิ์หันหลังกลับ ไม่ว่าจะในฐานะภรรยาของไป๋อี้หาน หรือสตรีผู้ก้าวสู่ชีวิตใหม่ นางพร้อมยอมสวมหน้ากากนางร้าย เพื่ออยู่รอด และควบคุมเส้นทางตนเอง แม้ต้องลดศักดิ์ศรี ยอมมอบกายก่อนเวลา ก็เพื่อแก้แค้นคนชั่วสองคน และปกป้องผู้ที่นางรักความคิดโลดแล่นอีกข้อเมื่อหลันถิงรายงาน ช่วงนี้ไป๋อี้เฉินยังบาดเจ็บสาหัสจากแผลฝีมือนางฝากไว้เมื่อเทศกาลล่าสัตว์ และยังถูกฝ่าบาทสั่งกักบริเวณ ส่วนเจียงหลีต้องดูแลสามี มิอาจไปไหน อีกทั้งผู้คนรอบกายของน้องสาวตัวแสบล้วนถูกนางกำจัดหรือดึงมาเป็นคนของตนตั้งแต่ก่อนออกเรือนกับองค์ชายสามแล้ว…นับแต่นั้น น้องสาวของนางก็อยู่ในเงื้อมมือทุกฝีก้าวเสียงน้ำซ่านไอร้อนดังคลอ ขณะพิธีชำระผิวเริ่มขึ้น ผงสมุนไพรตำรับหลวงจากรากโสม ขมิ้น เปลือกหมาก และกลีบกุหลาบแดงบด ถูกขัดผิวอย่างแผ่วเบา กลิ่นหอมละมุนผสานไม้หอมทำให้ผิวเปล่งปลั่งราวหิมะละลายจากนั้นนางถูกพาเข้าสู่ห้องอบสมุนไพร ก่อด้วยไม้จันทน์แดง รอบห้องตั้งหม้อดินใส่กลีบดอกพุดซ้อนและน้ำมันหอมปรุงพิเศษ เจียงหลัวนั่งบนเก้าอี้หยกกลางม่านโปร่ง เสียงน้ำเดือดพรึ่บพรั่บเป็นจังหวะอุ่นร่

สิ้นเสียงประกาศเด็ดขาดของจวิ้นอันโหว พ่อบ้านใหญ่กวงก็ยกมือส่งสัญญาณทันที ร่างสูงในชุดเกราะทองขลิบแดงก้าวออกจากฝั่งตระกูลสวีบุรุษผู้นี้คือ แม่ทัพกังหย่งชุน ขุนศึกเก่าแห่งชายแดนตะวันตก ผู้เคยถือทวนเหล็กยาวสิบสองฉื่อฟาดฟันจนศัตรูแตกพ่ายเคียงข้างจวิ้นอันโหว ปลายทวนหนักกว่าห้าสิบชั่ง งอเพียงเล็กน้อยจากแรงปะทะในสนามรบ ทว่ามั่นคงประดุจตรึงด้วยภูผาเมื่ออยู่ในมือเจ้าของ“เว่ยจง หัวหน้าองครักษ์ชินอ๋อง มาประลองกับข้า!”เสียงแม่ทัพกังดังกังวานราวระฆังเหล็ก ดวงตาคมเฉียบจับจ้องเว่ยจงที่ยืนอยู่เบื้องหลังไป๋อี้หานเว่ยจงก้าวออกสามก้าว อยู่ในชุดเกราะเบาของทัพอวี้หลิน สะพายทวนเงินด้ามยาว เขาโค้งคารวะต่อจวิ้นอันโหวและชินอ๋อง แววตาเยือกเย็นดังน้ำแข็งพันปี“รัเว่ยจงบคำท้า”สิ้นคำ ฝูงชนสองฟากถอยเป็นวงกว้าง เผยลานหิมะขาวสะท้อนแดดยามสายจ้า“พิธีประลองด่านแรก เริ่ม!”กลองมงคลแปรเป็นจังหวะหนักต่ำราวกลองรบ เสียงปี่แหลมสูงดั่งลมหนาวกรีดผิว ทั้งคู่หมุนทวนเตรียมพร้อมแม่ทัพกังก้าวแรกเพียงฝ่าเท้าสัมผัสพื้นลาน หิมะก็แตกกระจาย ทวนทองพุ่งดุจมังกรโผน เว่ยจงหมุนทวนรับ ปัง! เสียงเหล็กปะทะภูผาดังก้อง ลมแรงจากแรงปะทะกวาดห

เจียงหลัวหลับยาวจนฟ้ามืดสนิท เสียงฝีเท้านางกำนัลที่เข้ามาจุดเทียนปลุกนางจากห้วงฝัน แสงสลัวจับผิวขาวนวลของนางราวไข่มุกใต้จันทร์“ยามใดแล้ว เสี่ยวจิ่ว” สวีเจียงหลัวถามเสียงเนือย“ต้นยามซวีเพคะ ชินหวางเฟย” อีกฝ่ายตอบนอบน้อม แม้ยังไม่คุ้นตำแหน่งใหม่ แต่ก็ปรับตัวได้เร็วเจียงหลัวลุกขึ้น สีหน้าจริงจังทันที “หลันถิงอยู่ไหน”“ด้านนอกเพคะ”“เรียกเข้ามา” ไม่นาน หลันถิงก็ปรากฏตัว“ข่าวจากตำหนักเหมันต์มาถึงหรือยัง” นางเอ่ยถาม แม้เป็นวันแต่งงาน เจียงหลัวก็ไม่อาจปล่อยใจ เพราะรู้จักสันดานเจียงหลีและอี้เฉินดีเกินไป จึงให้คนติดตามข่าวทุกฝีก้าว“มาถึงแล้วเพคะ” หลันถิงยื่นจดหมายม้วนให้ เจียงหลัวรับมาแล้วรีบคลี่อ่าน สีหน้าไม่เปลี่ยน มีเพียงคิ้วเรียวที่ขมวดน้อยๆ“เริ่มแล้วสินะ…” นางพึมพำ ก่อนส่งคืนให้นำไปเผา“เกิดอะไรขึ้นหรือเพคะ” หลันถิงถามอย่างห่วงใย“เขาเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว” เอ่ยตอบคนสนิทเสียงเรียบ แต่รอยยิ้มเย็นชาฉายชัด สวีเจียงหลัวคิดไว้ไม่ผิดทุกสิ่งเปลี่ยนไป๋อี้เฉินต้องเคลื่อนไหวแน่แล้วก็เป็นเช่นนั้นจริง!“แต่เขายังถูกกักบริเวณนี่เพคะ”เจียงหลัวยิ้มเย้ย “ฝ่าบาทห้ามเขาออก แต่ไม่ได้ห้ามคนเข้าไปนี่”เสี