All Chapters of นางร้ายเช่นข้าจะเปลี่ยนสามี!: Chapter 41 - Chapter 50

สายฝนตกกระหน่ำแรงขึ้นในยามที่สวีเจียงหลัวมาถึงเรือนของน้องสาว ทั่วลานกว้างขวางแสงของโคมไฟกับตะเกียงลอดผ่านม่านฝนพรำบังเกิดเป็นแสงสีทองอร่ามงดงามราวภาพฝันพอนางกับไป๋อีหานและหลันถิงมาถึงเขตเรือนหลีฮวาได้ไม่นาน ร่มผ้าแพรหลายคันกางเรียงรายเหนือศีรษะคนสำคัญของจวนจวิ้นอันโหว ก็มุ่งหน้าตรงมาถึงเช่นกันสวีเหล่าไท่เย่ ก้าวเดินนำหน้าขบวน สีหน้าเขาภายในม่านฝนเข้มขรึมใต้ร่มด้ามยาวที่พ่อบ้านกวงถือ ข้างกันคือ จวิ้นอันโหว ถัดมาเป็น สวีเหล่าไท่ไท่ กับ สวีฮูหยิน ทุกคนแต่งกายเรียบง่ายแต่สง่างาม ดูย่อมรู้ทุกคนคนคงรีบร้อน ลุกจากเตียงนอนก็ตรงมายังเรือนหลีฮวานี้ทันทีพอทั้งหมดมาใกล้ตรงหน้าเรือน หลายสายตาพลันเบิกกว้าง เมื่อพบกับ สวีเจียงหลัว ยืนรออยู่ก่อนแล้ว ซึ่งไม่น่าตกใจ หากข้างกันไม่มีร่างสูงใหญ่กำยำของ ชินอ๋องไป๋อี้หาน ยืนอยู่ใต้ร่มคันเดียวกัน ยังดีที่ด้านหลังมี หลันถิง เป็นเงามิเช่นนั้นทุกคนอาจตกใจยิ่งกว่านี้ทันทีที่ขบวนผู้ใหญ่ทั้งสี่คนมาถึงเหล่าสวีเจียงหลัวกับหลันถิง รวมถึงบ่าวไพร่ทุกนายต่างประสานมือคำนับ ทั้งหมด“อาหลัวคารวะท่านปู่ ท่านย่า ท่านพ่อ ท่านแม่เจ้าค่ะ”เหล่าไท่เย่กับจวิ้นอันโหว พยักหน้า

ความระแวงพลุ่งพล่านแล่นวาบในใจของไป๋อี้เฉิน ใบหน้าที่เคยแข็งกร้าวบัดนี้กลับฉายแววเคร่งเครียดหนักยิ่งขึ้น เขาขบกรามแน่น พยายามฝืนเก็บซากศักดิ์ศรีไว้ก่อนหันมาเอ่ยวาจาต่อสวีเจียงหลัวด้วยน้ำเสียงอ่อนลงประหนึ่งวิงวอน“หลัวเอ๋อ... เจ้าช่วยฟังข้าอธิบายสักหน่อยเถิด ทุกอย่างมันมิได้เป็นเช่นที่เจ้าคิด...ทุกสิ่งเกิดขึ้นเพราะ...”หากแต่สวีเจียงหลัวไม่เปิดโอกาสให้แม้แต่จะกล่าวจบประโยค นางตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบราวน้ำแข็งพันปี“ฟังอันใดหรือเพคะ? ฟังว่าองค์ชายสามเผลอไผลชั่วครู่ หรือว่าต้องฟังข้อแก้ตัวว่าน้องสาวของหม่อมฉันยั่วยวนเสียจนท่านหักห้ามใจมิได้?”นางจ้องมองบุรุษและน้องสาวตรงหน้าด้วยสายตาเหยียดหยัน คำพูดนั้นเหมือนกระบี่คมกริบแทงทะลวงศักดิ์ศรีทั้งสอง ก่อนแค่นหัวเราะเบา ๆ เจือรสขมขื่นปนสะใจ“จะเพราะเผลอไผลก็ดี หรือถูกยั่วยวนก็ช่าง... หากท่านมีใจมั่นคงต่อหม่อมฉันจริงดังที่เคยเอ่ย เรื่องต่ำช้าเช่นนี้จักเกิดขึ้นหรือ?”ดวงตาคู่งามของเจียงหลัวหรี่ลงเล็กน้อย ริมฝีปากโค้งเป็นรอยยิ้มเยือกเย็น หากแต่ภายในใจกลับปะทุคลื่นแค้นและเย้ยหยัน‘ต่อให้วันนี้ข้าต้องผิดกฎสวรรค์ ใครเล่าจะสน? สวรรค์นั้นไร้ใจ แต่

สายฝนเมื่อคืน แม้จะซาเม็ดลงแล้ว หากแต่เงาหมองแห่งความอับอายยังปกคลุมทั่วจวนจวิ้นอันโหว มิอาจลบเลือนด้วยเพียงแค่รุ่งสาง ข่าวฉาวคาวโลกีย์ของเรือนหลีฮวาก็ได้แพร่สะพัดไปถึงสวีสายรองทั้งตระกูลในเวลาอันสั้นทำให้ท้องฟ้ายังไม่ทันกระจ่าง แต่ละจวนก็ส่งคนมาสอบถามความจริงจากสวีเหล่าไท่เย่เสียแล้วสวีเหล่าไท่เย่กับจวิ้นอันโหวไม่อาจทนปล่อยให้ชื่อเสียงลูกหลานต้องแปดเปื้อนในพายุฝนครั้งนี้พวกเขารวบรวมสติและความเด็ดขาด ตัดสินใจแน่วแน่แม้ใจจะสลายเพียงใดที่ต้องยอมให้สวีเจียงหลีรีบแต่งไปกับบุรุษเช่นองค์ชายสามไป๋อี้เฉิน...พวกเขาก็จำยอม ราวกับต้องกรีดเนื้อออกจากกาย แต่ยากจะเปลี่ยนเป็นอื่นไปได้ในเมื่อข้าวสารกลายเป็นข้าวสุกไปแล้ว จะแก้ไขอันใดได้นอกจากปล่อยบุตรและหลานสาวไปแต่เรื่องนี้ จำต้องจัดการอย่างสมเกียรติ!แต่ก่อนจะไปเอาความคนนอกเช่นไป๋อี้เฉิน ยังมีอีกหนึ่งปมที่ต้องคลี่คลาย นั่นคือเรื่องการที่ชินอ๋องไป๋อี้หานมาอยู่ในจวนยามดึกแล้วยังมาร่วมเป็นพยานในเหตุการณ์อัปยศอีกด้วย เรื่องนี้ถึงเมื่อคืนพวกเขาจะสงสัย ทว่ายังไม่ทันสอบถามกลับพบเรื่องใหญ่กว่า ดังนั้นพอผ่านไปแล้วทั้งสวีฉีฟ่านและสวีเฉาเฟยย่อมหวนกลับมาสอบส

พลันนั้น สวีเจียงหลัวก็ผ่อนลมหายใจยาว คล้ายใจพลันไหลย้อนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อต้นยามอิ๋นที่ผ่านมา…ยามนั้นภายในห้องนอนของคุณหนูใหญ่แห่งเรือนฉาฮวา แสงเทียนไขถูกจุดขึ้นจนสว่างไหวส่องลูบไล้ผนังจนบังเกิดเงาวูบวาบไอเย็นหลังฝนห่าใหญ่เพิ่งซ่าไปยังอวลในอากาศ กลิ่นดินเปียกผสมกับกลิ่นบุปผาและหญ้าอ่อนลอยกรุ่นพาให้บรรยากาศความเงียบงันนี้ไม่หมองหม่นจนเกินไปค่ำคืนที่ผ่านมาหลังกลับจากเรือนหลีฮวา สวีเจียงหลัวแม้จะถูกสาวใช้ปรนเปรอทั้งล้างหน้า ป้วนปาก เปลี่ยนอาภรณ์จนเรียบร้อย ทว่าดวงใจกลับขุ่นมัวไม่คลายเมื่อนางทิ้งตัวลงบนเตียงแล้ว หลับตาได้เพียงครู่ก็ต้องลืมตาขึ้นอีกครั้ง ความคิดในหัววุ่นวายราวสายฟ้าฟาดในที่สุด นางก็ยอมแพ้ต่อความกระวนกระวาย ขยับกายลุกขึ้นนั่งหลังตรงใต้ความมืดมิด แล้วสั่งสาวใช้เสียงหนักแน่นให้จุดเทียน เพื่อลุกขึ้นทำบางสิ่ง ทุกวันนี้ทกลมหายใจของนางล้วนเต็มไปด้วยแผนการ เพราะเกรงว่าตนเองเดินผิดเพียงก้าวเดียวก็มิอาจย้อนกลับไปแก้ไขสิ่งใดได้อีก“เสี่ยวผิง ช่วยข้าเปลี่ยนอาภรณ์หน่อย เสี่ยวจิ่วมาหวีผมให้ข้า” หลังแสงเทียนสว่างไหว นางก็เรียกสาวใช้คนสนิทมาแต่งกาย ไม่นานก็เรียบร้อย นางจึงให้ทั้งสอง

เช้าวันใหม่ของมหานครเสวียนหยาง ท้องฟ้ากระจ่างใส ไอหมอกฝนที่อบอวลเมื่อวานนี้เลือนหายไปแทบหมดสิ้น เหลือเพียงความชื้นระเหยจากผืนดิน และสีเขียวสดของแมกไม้ที่ยิ่งขยี้ชัดเจนขึ้นหลังฝนปลายฤดูสวนดอกไม้ในเรือนฉาฮวาดูอิ่มเอมนัก ทั้งโบตั๋น กับกุหลาบหลากสี ไปจนถึงกล้วยไม้เข่งกับชูช่อเบ่งบาน แสงตะวันยามสายส่องประกายสะท้อนละอองน้ำบนกลีบใบเป็นเงาวาววับสวีเจียงหลัวถูกสองสาวใช้ประคองออกมานั่งยังเฉลียงด้านข้างเรือนรับแสงอรุณแรก ไม่นานกลิ่นใบชาดีก็ลอยกรุ่นในอากาศ หญิงสาวยกถ้วยน้ำชาขึ้นเป่าไล่ไอร้อนด้วยกิริยาสองมือประคอง“พวกเจ้าทราบหรือไม่ว่าท่านพ่อของข้าเข้าวังไปหรือยัง?”“เรียนคุณหนูใหญ่ ท่านโหวออกจากจวนตั้งแต่ปลายยามอิ๋นแล้วเจ้าค่ะ” เป็นเสี่ยวจิ่วที่รายงาน “อืม” สวีเจียงหลัวรับคำในลำคอ ก่อนประคองถ้วยน้ำชาขึ้นจิบเนิบช้า ปลายลิ้นซึมซับรสชาติน้ำชา ส่วนสองมือสัมพัสไอร้อน อุ่นสองฝ่ามือ ขับไล่ไอเย็น สายตาทอดทองแปลงกุหลาบงามเบื้องหน้ากิริยาของนางสงบเยือกเย็น หากแต่ภายในใจของนางกำลังคาดหวัง เมื่อวานหลังหลันถิงกลับมารายงาน นางก็เบาใจไปแปดส่วน อีกสองส่วน นางมารอลุ้นผลเอาในวันนี้ ก็หวังเพียงนางจะส่งเสริมให้