All Chapters of นางร้ายเช่นข้าจะเปลี่ยนสามี!: Chapter 71 - Chapter 80

ท้ายกระโจมของไป๋อี้หาน มีอ่างหินขนาดใหญ่ที่ยามใดหากเขามาพักในแต่ละปีจะแยกมาตั้งกระโจมบริเวณนี้เสมอเนื่องจากเป็นบุรุษที่รักการแช่น้ำอุ่น วันนี้หลังจากแยกจากพี่ชายเช่นหย่งหมิงฮ่องเต้ ชินอ๋องหนุ่มจึงแยกมาแช่น้ำตั้งแต่ยามเซินสองเค่อไอร้อนลอยอ้อยอิ่งน้ำในอ่างหินขนาดใหญ่ใสสะอาด ถูกกรองผ่านกลีบบุปผาและสมุนไพรชั้นเลิศจากเทือกเขาไถ่จวิน ใบแปะก๊วย ดอกเหมยแห้ง และหยกบดละเอียด ช่วยคลายพิษอ่อนล้าของกล้ามเนื้อได้อย่างลึกล้ำกลิ่นหอมบางเบาของ ดอกกุ้ยฮวาผสมกล้วยไม้ป่า คลุ้งอบอวลอยู่ในอากาศอ่อนโยนจนเหมือนแช่ตัวอยู่ในอ้อมแขนของฤดูใบไม้ผลิมิใช่ต้นฤดูหนาวอาภรณ์ชั้นนอกถูกปลดทิ้งไว้บนฉากผ้าขาวสะอาด เส้นผมยาวสลวยที่เคยมัดเรียบตึงถูกสลายปกคลุมแผ่นหลังกว้างราวกับม่านไหมสีหมึกไหลแนบแผ่นหลังขาวเนียนเปลือยเปล่าร่างของไป๋อี้หาน แม้ไร้ซึ่งเครื่องประดับ กลับงดงามราวประติมากรรมที่สวรรค์สลักขึ้นเอง กล้ามเนื้อแน่นชัดทว่าไม่เทอะทะ กลางอกมีรอยแผลเฉียงของคมดาบ บอกได้ว่าในอดีตบาดแผลนี้คงสาหัสจนแทบพรากชีวิตของเขาเป็นแน่ส่วนแผ่นหลังขาวนั้นมาแผลเก่าซ้อนแผลใหม่มากมายเลยลงไปจนถึงสีข้าง ล้วนบอกถึงอดีตการรบที่มิได้มีเพียงชัย

ยามอิ๋นสามเค่อ... แสงแรกของวันจากทิศตะวันออกยังไม่ปรากฏ ในกระโจมของชินอ๋องไป๋อี้หานที่เพิ่งสงบลงได้ไม่ถึงชั่วยาม...บัดนี้บนเตียงสองร่างที่เคียงกันหนึ่งคือเจ้าของกระโจมผู้กำยำ อีกหนึ่งคือร่างอรชรซึ่งหลับพริ้มอยู่ในอ้อมแขนของบุรุษ ที่ไม่เคยอ่อนโยนต่อใคร... ยกเว้นนางไป๋อี้หานจึงขยับกายลุกขึ้นมาแต่งกายอย่างเงียบเชียบ เขาห่มผ้าคลุมให้หญิงสาวแน่นหนา ก่อนรีบออกจากกระโจมของตนเองโดยใช้เส้นทางลับเร่งตรงไปพบจวิ้นอันโหวเขามิอาจเสี่ยงให้สวีเจียงหลัวตกเป็นเป้าสายตาและวาจาร้ายจากผู้คนในสนามล่าสัตว์ได้ถึงจะป้องกันเอาไว้ดีแล้วจากการกำชับคนของตนแต่ไป๋อี้หานไม่เสี่ยงให้คนนอกรู้ว่าตลอดคืนนางอยู่กับเขาแม้ในใจแทบพุ่งเข้าไปสังหารไป๋อี้เฉินและซูกุ้ยเฟยกับพวกของนาง แต่เขาก็ห้ามใจไว้ รอเวลา รอโอกาสเหมาะ เขาไม่ปล่อยแน่ ไม่ว่าผู้ใดที่แตะต้องสวีเจียงหลัว!เนื่องจากไป๋อี้หานคิดจนถี่ถ้วน เขามิอาจทำตามใจตนเองได้ เพราะหากเขาทำเช่นนั้น เรื่องที่สวีเจียงหลัวถูกวางยาจะต้องกระจ่ายไปทั่วค่ายพักแรมนี้ และไม่ถึงชั่วยามคงลื่อกระฉ่อนไปทั่วเสวียนหยางแต่จะให้เขาไม่เอาความเลยคงเป็นไปมิได้ ทว่าคนแรกที่เขาต้องไปพบย่อมเป็นบิดา

ช่วงบ่ายของเดียวกันนั้นเอง...หย่งหมิงฮ่องเต้ได้เรียกสวีฉีฟ่านเข้ามาเจรจาส่วนตัวอีกครั้งในกระโจมหลวงบรรยากาศเงียบสงบแต่มากด้วยแรงกดดันไม่นานเสียงฝีเท้ามั่นคงเช่นนักรบกล้าแกร่งดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ“จวิ้นอันโหวมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ” ขุนทีหน้ากระโจมหลวงรายงาน “เชิญเขาเข้ามาได้” ไป๋อี้เซียวที่กำลังกุมขมับรีบจัดอาภรณ์และทรงผมให้เข้าที่จึงเอ่ยอนุญาติจบคำของคนด้านใน ม่านกระโจมจึงถูกเปิดออกด้วยฝีมือขององครักษ์ ท่านโหวสวีฉีฟ่าน เดินเข้ามาอย่างสำรวม สีหน้าท่าทางแม้ดูสงบ หากแต่ใต้แววตานั้นเต็มไปด้วยความระวังและไม่วางใจ ร่างสูงก้มลงทำความเคารพ“ฉีฟ่านถวายพระพรฝ่าบาท อายุยืนหมื่นปี หมื่นๆ ปีพ่ะย่ะค่ะ”“ลุกขึ้นเถิด” ฮ่องเต้รับคำเรียบ ๆ ดวงเนตรจับจ้องใบหน้าของขุนนางอาวุโสอย่างใคร่ครวญ“ฉีฟ่านนี่ก็ผ่านมาหลายชั่วยามแล้ว เจ้าได้เจียงหลัวกลับกระโจมไปแล้วตัดสินใจเช่นไรเล่า?”สวีฉีฟ่านนิ่งไปอึดใจ ก่อนจะอ้ำอึ้งเอ่ยด้วยเสียงต่ำติดขัด “คือว่า…กระหม่อม…”ฮ่องเต้หลุบพระเนตรลง คล้ายกลั้นลมหายใจไว้ครู่หนึ่ง ก่อนจะเอ่ยเสียงหนักแน่น “เจิ้นรู้ว่ามันเร็วเกินไป…แต่เจ้าก็เห็นแล้ว ว่าอี้หานไม่ได้เอ่ยคำเหล่านั้นเพราะหล

หลังพระราชโองการสมรสประกาศออกมา พร้อมฤกษ์มงคลเพียงสิบห้าวันข้างหน้า จวนจิ้นอันโหวที่เคยสงบจึงพลันกลับมาคึกคักราวรังผึ้งแตกผู้ดูแลพิธีจากตำหนักกวางผิงในเมืองหลวงของชินอ๋องและคนจากตำหนักหนิงเฟิ่งของเว่ยไทเฮาผลัดกันเข้าออกเช้าเย็นไม่ขาด ราชเลขาฝ่ายในเองก็ส่งคนมาตรวจความพร้อมในทุกกระเบียดนิ้ว ตั้งแต่แบบพิธีฝ่ายเจ้าสาว รายการสินสอดและสินเดิมตำรานำขบวนหมั้น ไปจนถึงกระดาษมงคลที่จะใช้ในพิธีช่างหลวงตัดเย็บชุดสมรส ช่างไม้ ช่างแกะลาย ช่างเงิน ช่างทอง เดินเข้าออกจวนมิขาดสาย จนคฤหาสน์ขุนนางเก่าแก่แห่งนี้คล้ายกลายเป็นโรงพิธีของวังหลวงไปโดยปริยายเพราะหย่งหมิงฮ่องเต้กับพุดตานไทเฮากำชับมาด้วยพระองค์ว่าแต่งลูกสะใภ้กับน้องสะใภ้คนนี้ต้องยิ่งใหญ่ที่สุด!แม้ในใจของสวีฮูหยินและจวิ้นอันโหวจะอาลัยนักที่ต้องส่งบุตรีคนโตออกเรือนใกล้เคียงกันถึงสองคน ทว่าฐานะขุนนางชั้นสูงย่อมไม่มีทางปล่อยให้พิธีบกพร่องสักเสี้ยว ทั้งสองรักลูกเท่ากันไม่เคยลำเอียงคนรองเต็มที่เพียงใด คนพี่ก็ต้องเต็มที่ไม่ต่างกันและมิใช่เพียงจวนจวิ้นอันโหวแต่จวนสกุลโจวของท่านราชครูโจวอดีตอาจารย์ของหย่งหมิงฮ่องเต้และเป็นท่านตาของสวีเจียงหลัวเองก็จัดเ

สิ้นเสียงประกาศเด็ดขาดของจวิ้นอันโหว พ่อบ้านใหญ่กวงก็ยกมือส่งสัญญาณทันที ร่างสูงในชุดเกราะทองขลิบแดงก้าวออกจากฝั่งตระกูลสวีบุรุษผู้นี้คือ แม่ทัพกังหย่งชุน ขุนศึกเก่าแห่งชายแดนตะวันตก ผู้เคยถือทวนเหล็กยาวสิบสองฉื่อฟาดฟันจนศัตรูแตกพ่ายเคียงข้างจวิ้นอันโหว ปลายทวนหนักกว่าห้าสิบชั่ง งอเพียงเล็กน้อยจากแรงปะทะในสนามรบ ทว่ามั่นคงประดุจตรึงด้วยภูผาเมื่ออยู่ในมือเจ้าของ“เว่ยจง หัวหน้าองครักษ์ชินอ๋อง มาประลองกับข้า!”เสียงแม่ทัพกังดังกังวานราวระฆังเหล็ก ดวงตาคมเฉียบจับจ้องเว่ยจงที่ยืนอยู่เบื้องหลังไป๋อี้หานเว่ยจงก้าวออกสามก้าว อยู่ในชุดเกราะเบาของทัพอวี้หลิน สะพายทวนเงินด้ามยาว เขาโค้งคารวะต่อจวิ้นอันโหวและชินอ๋อง แววตาเยือกเย็นดังน้ำแข็งพันปี“รัเว่ยจงบคำท้า”สิ้นคำ ฝูงชนสองฟากถอยเป็นวงกว้าง เผยลานหิมะขาวสะท้อนแดดยามสายจ้า“พิธีประลองด่านแรก เริ่ม!”กลองมงคลแปรเป็นจังหวะหนักต่ำราวกลองรบ เสียงปี่แหลมสูงดั่งลมหนาวกรีดผิว ทั้งคู่หมุนทวนเตรียมพร้อมแม่ทัพกังก้าวแรกเพียงฝ่าเท้าสัมผัสพื้นลาน หิมะก็แตกกระจาย ทวนทองพุ่งดุจมังกรโผน เว่ยจงหมุนทวนรับ ปัง! เสียงเหล็กปะทะภูผาดังก้อง ลมแรงจากแรงปะทะกวาดห