Semua Bab นางร้ายเช่นข้าจะเปลี่ยนสามี!: Bab 71 - Bab 80

หุบเขาอวี้หลิงซานยามต้นฤดูใบไม้ร่วงเย็นสบาย อากาศปลอดโปร่งจนเห็นขอบฟ้าไกลสุดตา ใบไม้บางต้นเริ่มเปลี่ยนสี ก่อเกิดเป็นภาพงามราวภาพวาดจากปลายพู่กัน ภายในทุ่งหญ้ากว้างใหญ่ ณ ที่ตั้งค่ายพักของราชวงศ์และขุนนางในเทศกาลล่าสัตว์ กระโจมหลวงถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ ทหารองครักษ์ตั้งเวรยามเข้มงวด ธงสัญลักษณ์ของแต่ละจวนโบกไสวรับลมเหนือเทศกาลล่าสัตว์ประจำปีของราชสำนักจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่เช่นทุกครา เหล่าองค์ชาย ขุนนางชั้นสูง และเชื้อพระวงศ์ฝ่ายใน ต่างมาร่วมงานพร้อมหน้า แม้ภายนอกจะดูเป็นการพักผ่อนหย่อนใจ หากแต่ผู้ที่รู้ดีว่านี่คือสนามต่อสู้ทางอำนาจที่แท้จริงระหว่างองค์ชายสาม องค์ชายเจ็ด และองค์ชายเก้ากับตำแหน่งรัชทายาทที่ยังว่างอยู่กระโจมของซูกุ้ยเฟยตั้งอยู่ใกล้กระโจมฮ่องเต้ หลังตกลงกับบุตรชายตั้งแต่ก่อนงานล่าสัตว์จะเริ่ม นางปล่อยให้เวลาผ่านไปสองวัน พอตกบ่ายแก่ของวันที่สามซูกุ้ยเฟยจึงได้ส่งคนไปเชิญสวีเจียงหลัวมาพบโดยอ้างว่านางอยากมีสหายเดินหมากและดื่มน้ำชายามบ่ายสวีเจียงหลัวที่เพิ่งกลับจากการซ้อมยิงธนูกับชายเช่นสวีเฉียวเฟิ่ง ยังไม่ทันเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เหมาะสม ก็ถูเหลิ่งกงกงขันทีคนสนิทของซูกุ้ยเฟ

ท้ายกระโจมของไป๋อี้หาน มีอ่างหินขนาดใหญ่ที่ยามใดหากเขามาพักในแต่ละปีจะแยกมาตั้งกระโจมบริเวณนี้เสมอเนื่องจากเป็นบุรุษที่รักการแช่น้ำอุ่น วันนี้หลังจากแยกจากพี่ชายเช่นหย่งหมิงฮ่องเต้ ชินอ๋องหนุ่มจึงแยกมาแช่น้ำตั้งแต่ยามเซินสองเค่อไอร้อนลอยอ้อยอิ่งน้ำในอ่างหินขนาดใหญ่ใสสะอาด ถูกกรองผ่านกลีบบุปผาและสมุนไพรชั้นเลิศจากเทือกเขาไถ่จวิน ใบแปะก๊วย ดอกเหมยแห้ง และหยกบดละเอียด ช่วยคลายพิษอ่อนล้าของกล้ามเนื้อได้อย่างลึกล้ำกลิ่นหอมบางเบาของ ดอกกุ้ยฮวาผสมกล้วยไม้ป่า คลุ้งอบอวลอยู่ในอากาศอ่อนโยนจนเหมือนแช่ตัวอยู่ในอ้อมแขนของฤดูใบไม้ผลิมิใช่ต้นฤดูหนาวอาภรณ์ชั้นนอกถูกปลดทิ้งไว้บนฉากผ้าขาวสะอาด เส้นผมยาวสลวยที่เคยมัดเรียบตึงถูกสลายปกคลุมแผ่นหลังกว้างราวกับม่านไหมสีหมึกไหลแนบแผ่นหลังขาวเนียนเปลือยเปล่าร่างของไป๋อี้หาน แม้ไร้ซึ่งเครื่องประดับ กลับงดงามราวประติมากรรมที่สวรรค์สลักขึ้นเอง กล้ามเนื้อแน่นชัดทว่าไม่เทอะทะ กลางอกมีรอยแผลเฉียงของคมดาบ บอกได้ว่าในอดีตบาดแผลนี้คงสาหัสจนแทบพรากชีวิตของเขาเป็นแน่ส่วนแผ่นหลังขาวนั้นมาแผลเก่าซ้อนแผลใหม่มากมายเลยลงไปจนถึงสีข้าง ล้วนบอกถึงอดีตการรบที่มิได้มีเพียงชัย

“ท่านก็เป็นของข้าแล้วเช่นกัน…หวางเยี่ย”เสียงกระซิบแหบพร่าของนางคล้ายตะวันยามสนธยาแผดเผาไอเย็นในโพรงอกของไป๋อี้หานให้กลายเป็นเปลวเพลิง ร่างแกร่งของชายหนุ่มสะดุ้งวาบ ดวงตาสีหมึกลุกวาบราวสัตว์ร้ายที่ถูกยั่วยุเขาไม่รู้แน่ชัดว่าเป็นนาง หรือเขาเองที่ถูกฤทธิ์ยาปลุกกำหนัดซัดกระแทกเข้าใส่จนสิ้นสติอยากจะหักห้ามตนเองได้เช่นนี้ทว่า…ยังไม่ทันได้เอื้อนเอ่ยแม้ครึ่งคำร่างอรชรตรงหน้ากลับพลิกขึ้นมาคร่อมเขาด้วยท่วงท่าท้าทาย ดวงตาที่เคยอ่อนโยนบัดนี้กลับฉายแววปรารถนาเกรี้ยวกราดราวพยัคฆ์เพศเมีย กลิ่นหอมกรุ่นของเครื่องหอมผสานกลิ่นเหงื่อที่ระเหยออกจากเรือนกายอุ่นชื้นของนาง โหมจู่โจมจมูกและสติของเขาในคราวเดียวแสงอัสดงลอดผ้ากระโจมกระทบผิวเนียนดุจหยก นางงดงาม…งดงามเกินหญิงใดที่เขาเคยแตะต้องและเมื่อเรือนผมสลวยทิ้งตัวลงมาปกปิดช่วงอกของเขาราวม่านไหม ความร้อนในกายเขาก็ระเบิดอีกครั้งทั้งที่เพิ่งปลดปล่อยไปไม่ถึงหนึ่งเค่อ...กลับรู้สึกเหมือนร่างจะระเบิดออกอีกคราเสียงหอบแผ่วเบาที่หลุดจากริมฝีปากแดงฉ่ำของนาง ราวบทสวดของปีศาจจิ้งจอกราคะ ยิ่งปลุกโลหิตในกายเขาให้ปะทุรุนแรงผิวเนื้อนุ่มแนบกับอกแกร่งที่ตึงแน่น รอยสัมผัสข

ไป๋อี้หานเพียงปรายตามองไปยังซูกุ้ยเฟย ผู้มีชะนักติดหลังพลันสะดุ้งเฮือก แววตาดุจเหยี่ยวที่จับจ้องตรงมาราวกับจะฉีกเนื้อเลาะเส้นเอ็นของนางออกมาแล้ว“ชินอ๋องกล่าวอันใดเพคะ หม่อมฉัน...หม่อมฉันมิได้ทำอันใด”“มิได้ทำอันใด? ต่อหน้าฝ่าบาทเจ้าก็กล้าโกหกหรือซูหลินหลิน!”เสียงของไป๋อี้หานยามเอ่ยถามราบเรียบก็จริง แต่สำหรับซูกุ้ยเฟยคล้ายตนเองถูกคำถามดังกล่าวตบหน้าจนชาดิก หย่งหมิงฮ่องเต้มิใช่คนโง่เขาเห็นและฟังน้องชายเอ่ยไม่ก็ประโยคเขาก็พอจะปะติดปะต่อเรื่องราวทั้งหมดได้แล้ว แต่ที่ยังไม่ลงทัณฑ์ผู้ใดเพราะรอให้ไป๋อี้หานปรากฏกายเสียก่อนเช่นกันสวีฉีฟ่านก็ถ่องแท้นานแล้วเช่นกัน และเพราะจวิ้นโหวแน่ใจเขาจึงมีสีหน้าเคร่งเครียดเช่นนี้ตลอดคืนเขาไม่ยอมหลับยอมนอนห่วงบุตรสาวสุดหัวใจแต่มิอาจทำอันใดได้ โทสะแล่นริ้วจนเส้นเลือดตรงขมับเต้นตุบ ๆ“นี่เจ้า!”เห็นพี่ชายแท้ๆ ของตนเองคงกระจ่างไป๋อี้หานจึงยกคิ้วไปทางซูกุ้ยเฟย ก่อนยกยิ้มเย็น “เป็นมารดาแทนที่จะห้ามบุตรชายทำเรื่องเลวทราม แต่เจ้ากลับส่งเสริม หึ!”“ฝ่าบาทเพคะ อาเฉินไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้นะเพคะ เป็นหม่อมฉันผู้เดียวที่หลอกเจียงหลัวไป เพราะหม่อมฉันติดใจจากเจียงหลัวมิไ

“ทุกคนออกไปให้หมด และกั้นคนเอาไว้ห้ามเข้ามาใกล้กระโจมหลวงนี้เกินหกจั้งผู้ใดฝ่าฝืนประหารได้ทันที!” พอพ้นร่างของเกาฮองเฮาไปแล้วหย่งหมิงฮ่องเต้จึงไล่ทุกคนออกไปพร้อมกำชับหนักแน่น“เอาละอยู่กันเพียงข้ากับเจ้าแล้วมีสิ่งใดจะพูดก็รีบพูดออกมา”หลังทุกชีวิตออกไปจนสิ้นเหลือเพียงตนเองกับน้องชายไป๋อี้เซียวจึงถอดฐานะฮ่องเต้ของตนเองออกทันทีไป๋อี้หานยกยิ้มร้ายราวกับปีศาจไม่ปกปิดอีกแน่นอนว่าชายหนุ่มคิดการณ์ล่วงหน้าไว้แล้ว ทั้งยังมองทะลุความลังเลของพี่ชายที่เริ่มเอนเอียงจะ ‘ลูบหลัง’ องค์ชายสามไม่ให้เสียศักดิ์ศรีราชวงศ์อีกด้วย“ต้าเกอท่านลำเอียง ระวังตายไปจะเป็นผีนอนตะแคงเล่า”ยามอยู่กับเพียงลำพัง เขาจึงไม่รอช้าที่จะตำหนิออกฝ่ายทันที “ข้าเข้าใจว่าต้าเกอรักลูก แต่รักเช่นนี้มันผิด ต่อไปเขาจะยิ่งได้ใจทำผืดซ้ำซาก”“อาหาน...”“ข้ารู้ ท่านคาดหวังกับอี้เฉินเอาไว้มาก แต่เขาทะเยอทะยานเกินไป เห็นแก่ตัว ไม่รักพี่น้อง แล้วต่อไปเขาจะเป็นฮ่องเต้ที่รักชาวประชาได้อย่างไร”“เจ้าไม่เคยมีลูกย่อมไม่เข้าใจ”"ต้าเกอกล่าวมาเช่นนี้ก็พอดีเลย… เกรงว่าในครรภ์ของเจียงหลัวอาจมีหลานของพระองค์แล้วพ่ะย่ะค่ะ หากเรื่องนี้หลุดออกไปก่อนต